ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1029 โลกใบนี้ไม่เคยเมตตาเขาเลย
เธอถามคำถามออกมาอย่างต่อเนื่อง ในน้ำเสียงที่ร้อนรนนั้นสามารถมองเห็นได้ว่า เธอก็กำลังเป็นกังวลเรื่องนี้
ฐานิษได้ยินแล้ว น้ำตาก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ร่วงหล่นลงมาแล้ว
“เขา……เขาป่วยแล้ว ผู้บริหารเส้นหมี่ ฉันขอร้องคุณล่ะช่วยเขาด้วย ถ้าคุณไม่ช่วยเขาละก็ เขาคงไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้ว”
ทันใดนั้น ฐานิษคนนี้ก็คุกเข่าลงที่ด้านหน้าของเส้นหมี่แล้ว
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ทั้งตกใจทั้งโมโห ทำได้เพียงพยุงเธอขึ้นมาก่อนแล้ว
“คุณพูดออกมาดีๆ อย่าพึ่งทำอะไรแบบนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?อยู่ดีๆ ทำไมเขาถึงได้ป่วยแล้ว? ยังมี ไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้วหมายความว่าอย่างไร? คุณพูดกับฉันให้ชัดเจน！！”
แม้แต่น้ำเสียงของเธอยังสั่น บีบไปที่มือของหญิงสาวคนนี้ จนเห็นเส้นเอ็นสีขาวที่ปูดขึ้นมา
นี่ไม่สามารถโทษเธอได้
คณาธิปคนนี้ ถึงแม้ว่าทั้งชีวิตนี้ เขาทำเรื่องผิดพลาดมากมาย และก็เคยทำร้ายเธออย่างโหดเหี้ยม แต่ตั้งแต่ที่เขาช่วยเธอกลับมาให้พ้นจากความตาย ความแค้นเหล่านั้น ความจริงเธอต่างได้ปล่อยวางลงแล้ว
เกิดเป็นคนยากที่จะไม่เคยทำผิด
เพียงแค่เขาสำนึกจากใจจริงก็พอแล้ว
แต่ว่าตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้พูดว่าเขาจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้ว มันยังไงกันแน่?
“เขา……เขาได้รับสารพิษ ถูกแม่ของเขาเนติวางยาแล้ว ปีนั้น เนติเพื่อให้แม่ของคุณรับเลี้ยงเขา ตั้งใจวางยาเขาด้วยสารพิษชนิดหนึ่ง ทำให้เขามองดูแล้วทั้งผอมทั้งอ่อนแอ หลังจากนั้นแม่ของคุณเกิดความเห็นอกเห็นใจ ในที่สุดจึงรับเลี้ยงเขาแล้ว”
“……”
“แต่ว่าต่อมา เธอไม่ได้คลายพิษให้กับเขา เป็นเวลานาน สารพิษอันนั้นได้ซึมเข้าไปในไขกระดูกของเขาแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีความสามารถในการผลิตเม็ดเลือดแล้ว คุณโดโมโตะพูดว่า……พูดว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้มากที่สุดหนึ่งเดือนแล้ว”
ในตอนที่เด็กสาวชาวญี่ปุ่นคนนี้พูดถึงตรงนี้ ปิดหน้าตัวเองเอาไว้แล้วร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
เส้นหมี่เหมือนสายฟ้าฟาดลงมาบนศีรษะ！
เธอได้ฟังอะไรไป?
เนติกลับยังวางยาลูกชายของเธอเอง? เธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่านะ? ทำไมถึงได้วางยากับลูกชายของตัวเองแบบนี้?！！
ในที่สุดภายในอกของเส้นหมี่ก็แตกสลายขึ้นมาแล้ว เพราะว่าความโกรธและความปวดใจ วินาทีนี้ แม้แต่กระดูกนิ้วมือยังบีบจนมีเสียงดังกรอบแกรบขึ้นมา！
“นังคนชั่วคนนี้ เธอมันเป็นสัตว์เดรัจฉานชัดๆ！！”
“ใช่ เธอเป็นแบบนี้มาโดยตลอด พี่ชายของฉัน พี่สาวของฉัน ต่างตายเพราะเธอ แต่ว่า ฉันก็ไม่เคยคิดมาก่อน เธอจะยังทำร้ายลูกชายของตัวเอง ผู้บริหารเส้นหมี่ คุณเป็นหมอ คุณยังเก่งกาจสามารถ คุณสามารถช่วยเขาได้อย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”
ฐานิษจับมือเส้นหมี่เอาไว้
เหมือนกับว่า ปลาที่ใกล้จะตาย ได้จับฟางเส้นสุดท้ายที่จะรอดชีวิตเอาไว้ยังไงอย่างงั้น
เส้นหมี่รีบจับเธอเอาไว้！
“คุณบอกฉันมาก่อน เขาอยู่ที่ไหน ?”
“ฉัน……”
คาดไม่ถึง เด็กสาวคนนี้ กลับติดขัดขึ้นมาในทันใด
เส้นหมี่ที่ฉลาดหลักแหลม ได้เห็นแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปทันที：“เขาหายไปแล้ว?”
ฐานิษ：“……ใช่ หลังจากที่เขารู้ว่าฉันรายงานการณ์กับประธานแสนรัก ก็หายไปแล้ว ตอนนี้ฉันกับคุณโดโมโตะก็หาเขาไม่เจอ ผู้บริหารเส้นหมี่ เขา……เขาตั้งแต่แรกเริ่มก็ไม่เคยคิดว่าจะให้พวกเราช่วยชีวิตเขา”
ประโยคสุดท้ายนี้ เด็กสาวคนนี้เกือบจะร้องไห้ไปกับพื้นแล้ว
นี่เป็นความคิดอันแท้จริงของคณาธิป
คนคนหนึ่ง ถ้าอยากจะมีชีวิตอยู่จริงๆ สารพิษแบบนั้นสะสมอยู่ในร่างกายมาตั้งหลายปี เขาคงไม่มีทางไม่รักษาหรอก
แต่ว่าสุดท้ายแล้ว จนมาถึงจุดที่ไม่มียารักษาขนาดนี้แล้ว นี่หมายความว่าอย่างไร?
ไม่มีอะไรมากไปกว่า ตั้งแต่แรกเริ่ม เขาก็ไม่ได้คิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้ สำหรับเขาแล้วเต็มไปด้วยความชั่วร้าย เดิมทีเขาก็ไม่ได้ทำผิดอะไร แต่ว่าเรื่องราวเหล่านั้นที่เกิดขึ้นกับเขา เรื่องแล้วเรื่องเล่า ไม่ได้มีความเมตตากรุณาสักนิด
อีกทั้งปีนั้นเขายังสามารถแบกรับเอาไว้ได้
เกรงว่า ก็เพราะว่าเส้นหมี่เป็นแสงสว่างอันหนึ่งเดียว
เส้นหมี่ออกมาจากร้านค้ากลับมาแล้ว ทั้งร่างยังใจลอยอยู่อย่างนั้น
ดิลกได้เห็นแล้ว ถามว่า：“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”
เส้นหมี่มองไปที่บิดาวัยชราที่ผมขาวแวบหนึ่ง ในที่สุด เธอก็กลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว นั่งอยู่ที่ด้านหน้าของเขาขอบตาทั้งสองร้อนผ่าว น้ำตาหยดใสร่วงหล่นออกมาจากด้านใน
“คุณพ่อ คณาธิปกำลังจะตาย”
“คุณพูดอะไร?”
คำพูดนี้พูดออกมา ดิลกที่กำลังช่วยเธอเลือกผัก ปรากฏว่านิ้วมือแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นแล้ว
คณาธิป แน่นอนว่าเขารู้จัก นั่นเป็นเด็กที่เขากับภรรยาญาณีเลี้ยงมาจนเติบโต
เส้นหมี่พยักหน้าอีกครั้ง เช็ดคราบน้ำตาจากหางตา：“เขาป่วยระยะสุดท้าย คุณพ่อ คุณอยากจะให้เขาตายไหม?”
ทันใดนั้นเธอก็ถามเบา ๆหนึ่งประโยค
ดิลกเบิกตากว้างขึ้นมาทันที：“คุณนี่พูดอะไรกัน? อยู่ดีๆ ผมจะอยากให้เขาตายได้อย่างไร?”
“งั้นเขา……เขาเป็นลูกชายของเนติไม่ใช่เหรอ? เนติทำร้ายคุณ ยังทำร้ายคุณแม่อีกด้วย ตอนนี้พวกคุณไม่โกรธเกลียดเธอแล้วเหรอ?”
“เธอก็คือเธอ ลูกชายของเธอก็คือลูกชายของเธอ นี่มันคนละเรื่องกัน เจ้าเด็กคนนี้ ผมจะบอกคุณนะ อย่าได้มีความคิดแบบนี้เด็ดขาด อย่าเอาความโกรธแค้นของคนรุ่นก่อน เก็บเอามายันรุ่นพวกคุณ จะว่าไป เขายังช่วยชีวิตคุณเอาไว้ คุณอย่าได้พูดอะไรแบบนี้อีก”
ดิลกกล่าวตำหนิลูกสาวของตัวเอง บอกกับเธอ คน อย่าได้โง่เง่าอย่างนั้น
เส้นหมี่ได้ฟังแล้ว ก้มหน้าลงทันใด ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เส้นหมี่ต่อสายโทรศัพท์ไปหาชายหนุ่มที่อยู่ในออฟฟิศชั้นบนสุดของตึกหิรัญชากรุ๊ป
“พี่ชาย ฉันรู้แล้วว่าคณาธิปอยู่ที่ไหน ฉันอยากจะให้คุณไปด้วยกันกับฉัน พาเขาไปหมอที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ ได้ไหมคะ?”