บทที่ 714
หลี่ตงเทากล่าวทันทีว่า “ฝั่งของผมกำลังเตือนว่าเงินถูกโอนออกไปแล้ว”
หม่าหลันรีบเปิดโทรศัพท์ แล้วก็มองแอปพลิเคชันธนาคารแวบหนึ่ง แล้วถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมฉันยังไม่ได้รับเงิน?”
หลี่ตงเทารีบกล่าวว่า “คุณไม่ต้องกังวล นี่คือเงินจำนวน 21,900 ล้านหยวน เงินจำนวนเยอะขนาดนี้ ระบบของธนาคารต้องทำการยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
หม่าหลันรู้สึกกระวนกระวายใจ แล้วถามว่า “แม่งฉิบหายคุณจะมาพูดพล่ามกับฉันทำไม? ยังต้องรอนานอีกนานแค่ไหน?!”
หลี่ตงเทากล่าวว่า “เรื่องเวลายังไม่แน่ใจ ถ้าเร็วก็ไม่กี่สิบนาที ถ้าช้าก็หนึ่งวันทำการ”
หม่าหลันกล่าวด้วยความโมโหว่า “ทำไมถึงใช้เวลานานขนาดนี้! ให้มันเร็วกว่านี้ได้ไหม ไม่งั้นฉันจะบอกให้ธนาคารซิตี้แบงค์ไล่คุณออก!”
หลี่ตงเทากล่าวอย่างจำใจว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมสามารถควบคุมได้ ทางธนาคารกลางเป็นผู้ตัดสินใจ แม้ว่าคุณจะไปฟ้องผมที่ศาล ผมก็ทำอะไรไม่ได้…….”
หม่าหลันเห็นว่าหลี่ตงเทาไม่สามารถควบคุมเรื่องนี้ได้ จึงกล่าวอย่างโมโหว่า “ถ้ารู้ว่ามันช้าขนาดนี้ ฉันจะโอนเงินหนึ่งล้านก่อน แล้วจึงโอนส่วนที่เหลือออกไป น่าโมโหจริงๆ!”
หลี่ตงเทารีบกล่าวว่า “คุณรออยู่ที่นี่สักครู่”
ตอนนี้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก
21,900 ล้านน่ะ!
เงินเข้าบัญชีช้าสักวินาทีเดียวก็รู้สึกทรมานแล้ว
แต่ตนเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี จึงทำได้เพียงแค่รอ
ดังนั้นเธอจึงกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ฉันจะรออยู่ตรงนี้ ไปเอากาแฟให้ฉันถ้วยหนึ่ง! เอาที่ดีที่สุด!”
หลี่ตงเทารีบกล่าวว่า “ผมจะไปเอาให้คุณเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
……
ขณะนี้เอง
เย่เฉินเดินออกมาจากห้องครัว เซียวฉางควนโบกมือเรียก ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ลูกเขยสุดประเสริฐ รีบมานั่งดื่มชา”
“ได้ครับ” เมื่อไม่มีคนอื่นอยู่ในบ้าน เย่เฉินก็ไม่ได้เกรงใจเซียวฉางควนแต่อย่างไร จึงนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเขา
เซียวฉางควนรีบรินชาให้เย่เฉิน ยิ้มแล้วกล่าวว่า “อั้ยหยา เป็นเพราะพึ่งบารมีของลูก จึงทำให้พ่อมีโอกาสมานั่งดื่มชาที่คฤหาสน์ที่ใหญ่ขนาดนี้ รีบมาดื่มชากันเถอะ”
เย่เฉินพยักหน้า ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณครับพ่อ”
พูดจบ ก็หยิบถ้วยชามาจิบไปหนึ่งอึก แล้วแอบส่ายหน้า
เซียวฉางควนเป็นคนที่ไม่มีเงินมากนัก เขาใช้ชีวิตค่อนข้างประหยัดมัธยัสถ์ ชานี้มีมูลค่าไม่เกินสามร้อยต่อหนึ่งจิน(500 กรัม) แต่เขากลับดื่มมันอย่างดื่มด่ำเพลิดเพลิน
ตอนนี้เซียวฉางควนยิ้มหน้าบาน แล้วกล่าวว่า “ชานี้เป็นชาชั้นดี ฉันแอบซื้อมาจากหลานสาวของชาวไร่ชาในวีแชท เป็นเงินห้าพันต่อหนึ่งจิน(500 กรัม) ฉันเสียดายเงินก็เลยไม่ซื้อเยอะ ซื้อมาแค่ 2 เหลี่ยง(100 กรัม) วันปกติฉันเสียดายก็เลยไม่ดื่มมัน”
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ “หลานสาวของชาวไร่ชา? ใช่ปู่ที่ป่วยและไม่มีเงินไปหาหมอ และขายชาคุณภาพเยี่ยมในราคาถูกใช่ไหม?”
“อั้ยหยา ลูกรู้ได้อย่างไร?” เซียวฉางควนหัวเราะ แล้วกล่าวว่า “เจอชาดีต้องรีบซื้อไว้ เพราะโอกาสนั้นหายาก ถ้าลูกดื่มแล้วชอบ พ่อจะซื้อให้ภายหลัง”
เย่เฉินถอนหายใจอย่างจำใจ แล้วกล่าวว่า “พ่อ พ่อถูกคนอื่นหลอกแล้ว นั้นมันเป็นแผน ไม่ใช่เรื่องจริง”
“เป็นไปได้ยังไง” เซียวฉางควนกล่าวอย่างจริงจังว่า “หญิงสาวเป็นคนดีมากเลย ในไทม์ไลน์กลุ่มยังมีคลิปวิดีโอและรูปถ่ายอยู่มากมาย”
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า “เป็นของปลอมทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นข้อมูล และวัตถุดิบ ไม่แน่คนในวีแชทที่คุยกับพ่ออาจจะเป็นผู้ชายซกมกก็ได้”
ขณะที่พูด เย่เฉินก็แอบคิดในใจว่า เซียวฉางควนใช้ชีวิตที่ยากลำบากจริงๆ เขาไม่เคยเห็นสิ่งของดีๆเลย
ชาที่ตนเองดื่มกับพ่อเมื่อตอนเด็ก ไม่ได้ขายเป็นจิน(500 กรัม)หรือเหลี่ยง(100กรัม) แต่ขายเป็นกรัม และไม่มีชาชนิดใดที่ราคาถูกกว่าทองคำ
อย่างไรก็ตาม ของดีแบบนี้ พ่อตาของตนเองต้องไม่เคยชิมมาก่อนแน่นอน และถ้ามีโอกาสจะหาชาดีๆให้เขา เพื่อที่เขาจะได้มีโลกทัศน์ที่กว้างขึ้น
ขณะนี้ จู่ๆเขาก็ได้รับข้อความทางโทรศัพท์มือถือ
“เรียนคุณเย่เฉิน บัญชีบัตรแบล็กโกลด์ของคุณได้ทำการโอนเงินออกไปเป็นจำนวนเงิน 21,900,000,000.00 เรียบร้อยแล้ว เมื่อเวลา 15:02 น. ของวันนี้”
เย่เฉินขมวดคิ้ว เมื่อเห็นข้อความนี้ และกล่าวว่า
“แม่งฉิบหาย!”