อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1247 ตอบโต้
“เจ้าเพิ่งรู้ตัวเหรอ? เราได้กำจัดทหารที่เจ้าส่งไปยังเมืองหลวงหมดแล้ว กองทัพนักฝึกสัตว์ของเจ้าก็ถูกข้าจับตัวไว้ทั้งหมดแล้วเหมือนกัน”
“ไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงมีความสามารถขนาดนี้ใช่ไหม? เรื่องที่เจ้าไม่รู้ยังมีอีกเยอะ”
กู้ชูหน่วนมองไปยังประตูวังหลวง มีกองทัพกำลังวิ่งเข้ามาอีกกลุ่ม
ผู้นำทัพก็คืออ๋องเสวี่ย
อ๋องเสวี่ยไม่มีความอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน เขาสวมชุดเกราะเหล็ก ถือดาบเล่มยาว นำกำลังคนเดินเข้าลานพิธีอย่างโอ่อ่า
พวกทหารรีบเข้ามาล้อมเอาไว้
ขุนนางต่างก็ดีใจและตกใจกัน
“อ๋องเสวี่ยฉิน อ๋องเสวี่ยฉินมาแล้ว”
หยางโม่กับหยางม่านดีใจมาก
“เสด็จลุงมาแล้ว เสด็จลุงมาได้สักที แคว้นปิงของเรารอดแล้ว”
อ๋องเสวี่ยฉินชี้ดาบไปยังราชินี แล้วพูดว่า “เจ้าฆ่าชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ ฆ่าขุนนางผู้จงรักภักดี ไร้ความสามารถในการปกครองบ้านเมือง วันนี้ ข้าจะประหารเจ้าซะ”
“ประหารข้า? ฮ่าๆๆ เจ้าคิดจะก่อกบฏเหรอ?”
“กบฏแล้วอย่างไร? เจ้าคิดว่าในมือเจ้ายังมีทหารอีกเหรอ? กองทัพอ๋องฉินกับอ๋องฟานที่ประจำการอยู่นอกเมืองของเจ้าต่างก็กบฏกันแล้ว เจ้ายังมีไพ่ตายอะไรอีก”
ทุกคนต่างก็พูดอย่างแปลกใจ “นั่นเป็นทหารแสนนายเลยนะ ทำไมถึงกบฏได้ล่ะ?”
“นั่นสิ กองทัพอ๋องฉินฟังแค่ฝ่าบาทคนเดียว ทำไมถึงกบฏได้ล่ะ? อ๋องเสวี่ยโม้หรือเปล่า”
“ใครจะกล้าพูดเล่นเรื่องแบบนี้ และถ้าเป็นเรื่องเล่นจริง ทำไมกองทัพอ๋องฉินยังไม่เข้ามาช่วยล่ะ”
อ๋องเสวี่ยพูดต่อ “นี่ก็คือผลของการที่เจ้าฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ ตอนแรกพวกเขาไม่คิดจะกบฏ แต่เจ้ากลับฆ่าแม่ทัพเฉิน แม่ทัพเฉินเป็นถึงขุนนางสามสมัย ตระกูลเฉินพลีชีพเพื่อบ้านเมือง แม่ทัพอ๋องฉินก็เป็นทหารที่เขาสอนมา เจ้ากลับฆ่าเขาโดยไม่ถามไถ่ พวกเขาจะไม่กบฏได้อย่างไร?”
อ๋องเสวี่ยยิ่งพูดก็ยิ่งปวดใจ
แม่ทัพเฉินทำดีมาทั้งชีวิต ยอมอุทิศชีวิตเพื่อบ้านเมือง
ตระกูลเฉินภักดีต่อบ้านเมือง
ตอนนี้กลับมาตายในมือของนาง
ทหารรีบวิ่งเข้ามา คุกเข่าตรงหน้าอ๋องเสวี่ย แล้วรายงานว่า “ท่านอ๋อง กองทัพหลวงถูกควบคุมไว้แล้วขอรับ”
กองทัพหลวงก็ถูกคุมตัวไว้แล้ว งั้นตอนนี้ราชินีก็ไม่มีทหารให้ใช้แล้ว
ขุนนางฝ่ายบุ๋นคนหนึ่งวิ่งโซเซออกมาชี้หน้าด่าอ๋องเสวี่ย “ท่านอ๋อง ท่านกำลังก่อกบฏเหรอ? ถึงแม้ฝ่าบาทจะผิดแค่ไหน ขอแค่พวกเราช่วยสอนท่านอย่างอดทน ฝ่าบาทจะต้องได้สติแน่นอน ท่านรีบถอนกำลังเถอะ หากถอนกำลังตอนนี้ ฝ่าบาทอาจจะยอมไว้ชีวิตท่านก็ได้นะ”
กู้ชูหน่วนแสยะยิ้ม “เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง? นังผู้หญิงบ้านี่จะปล่อยเขางั้นเหรอ? ถ้านางปล่อยเขาได้ วันนั้นก็คงไม่พยายามฆ่าเขาแบบนั้นหรอก”
ราชินีหัวเราะเสียงดัง กวาดตามองทุกคนด้วยสายตาดูถูก
“พวกเจ้าคิดว่าพวกเจ้าควบคุมทุกคนได้แล้วเหรอ? ทหารลับล่ะ? กองทัพเฟยหลงล่ะ?”
ทหารลับฟังแค่คำสั่งของราชินี ลึกลับมาก
ตามหาตัวพวกเขาไม่ได้เลย
ก็เลยควบคุมตัวทหารลับไม่ได้
แต่กองทัพเฟยหลงคืออะไรกัน?
กองทัพเฟยหลงแยกย้ายกองกำลังเมื่อหลายร้อยปีก่อนแล้วนี่?
นั่นเป็นกองทัพที่เก่งกาจที่สุดของแคว้นปิง รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งเลยก็ว่าได้
หลายร้อยปีก่อนแคว้นปิงอ่อนแอลง บ้านเมืองเกือบล่มสลาย ต่อมาก็มีกองทัพเฟยหลงปรากฏขึ้น โจมตีศัตรูถอยทัพออกไป
แต่พวกเขาก็บาดเจ็บสาหัสเหมือนกัน
ต่อมา แคว้นปิงก็ไม่เคยมีการก่อตั้งกองทัพเฟยหลงอีกเลย
ราชินีปรบมือ ทหารลับกระโดดออกมาจากไหนก็ไม่รู้
ประจันหน้ากับอ๋องเสวี่ยฉิน
“รายงาน……ท่านอ๋อง พระนครมีทหารกองทัพใหม่ปรากฏขึ้น การต่อสู้กล้าแกร่งมาก จำนวนคนเยอะมาก ฝ่ายเราเริ่มต้านไม่ไหวแล้วขอรับ”