เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1649
หลังผ่านไปหนึ่งวัน เกาะไร้ที่สิ้นสุดในสวรรค์ชั้นเจ็ด
ป่าไม้กว้างใหญ่ไพศาล เสียงคำรามของสัตว์อสูรดังสะเทือนเลือนลั่น สัตว์ปีกมากมาย สัตว์ร้ายมีอย่างต่อเนื่อง ทั่วทุกที่เต็มไปด้วยอันตราย
ลู่ฝานเดินอยู่ในป่า เดินผ่านตรงกลางระหว่างเกาะ ทักษะวิชากายรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ
บนไหล่ เจ้าหินน้อยกำลังกัดผลไม้กินอยู่ ผลไม้นี้คือของดีที่ลู่ฝานเอามาจากประเทศหลิง
ที่ให้เจ้าหินน้อยกินเพราะลู่ฝานเห็นว่าไอ้นี่กินยาไม่รู้จักหยุดจักหย่อน กินคำละขวด ถึงลู่ฝานมีเยอะแค่ไหน ยังไงก็ต้องหมดกับมันอยู่วันยังค่ำ ให้กินผลไม้น่ะดีแล้ว อย่างน้อยผลไม้ก็อยู่ในปากมันได้นานกว่าหน่อย
เวลาหนึ่งวัน ลู่ฝานผ่านเกาะสิบกว่าเกาะแล้ว แต่ก็ยังหาเกาะมืดมิดไม่เจอ
ขอบเขตที่ไอ้เก้าตรวจสอบได้ก็มีขีดจำกัด อย่างมากทำได้แค่วิเคราะห์ว่าที่ไหนค่อนข้างอันตรายหรือที่ไหนปลอดภัย
ลู่ฝานทำได้แค่ไปในที่ที่ไอ้เก้าบอกว่าอันตราย ดูว่าจะโชคดีเจอเกาะมืดมิดหรือเปล่า
ผลปรากฏว่าหนึ่งวันนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของเกาะมืดมิด แต่ลู่ฝานกลับเจอยาเทวดาที่ไม่เลวหลายต้นเลย
นี่ต้องขอบคุณเจ้าหินน้อยจริงๆ แค่ลู่ฝานเอาเจ้าหินน้อยไว้ข้างกาย สัตว์อสูรทั่วไปไม่กล้าเข้าใกล้เลย ถึงลู่ฝานเอายาเทวดาล้ำค่าไปต่อหน้าต่อตาพวกมัน พวกมันก็ไม่กล้าเข้ามาทำอะไรลู่ฝาน
นี่เป็นเรื่องดีสุดๆ ไปเลย ถ้าลู่ฝานไม่รีบไปหาต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ที่สวรรค์ชั้นแปด ไม่แน่เขาอาจเดินเล่นในสวรรค์ชั้นเจ็ดให้เต็มที่ เก็บยาเทวดาให้เยอะกว่านี้หน่อย
เพราะยาเทวดาที่นี่หาไม่ได้จากข้างนอก เป็นยาเทวดาชั้นยอดอย่างแท้จริง
หยิบมาสักต้นหนึ่ง อย่างน้อยก็เป็นยาเทวดาระดับห้าขึ้นไป มีบางส่วนที่มีพลังของวิถีอยู่ด้วย
จินตนาการไม่ออกเลย พลังแห่งวิถีแฝงอยู่ในสมุนไพร อย่างเช่นดอกลวงตาเพ้อฝันที่ลู่ฝานได้มา เป็นสมุนไพรที่มีความสามารถด้านมิติ!
มันสามารถทะลุมิติได้ดั่งใจ เลือกจุดหมายปลายทางได้เอง
ถ้าไม่ได้การช่วยเหลือจากไอ้เก้า ลู่ฝานคงไม่รู้แม้แต่วิธีเก็บมัน
ยังมีบางส่วนที่ลู่ฝานไม่รู้จัก รู้แค่ว่าสมุนไพรนี้ล้ำค่าและแปลกมาก
แค่สัมผัสฤทธิ์ยาที่อยู่ด้านใน ไม่ด้อยไปกว่ายาเซียนเลย ถ้าเสริมด้วยสมุนไพรอื่นแล้วกลั่นเป็นยาออกมา ลู่ฝานมั่นใจเลยว่าขอแค่กลั่นสำเร็จ อย่างน้อยต้องเป็นยาระดับเทพ
น่าเสียดายตอนนี้เขายังไม่สามารถกลั่นยาเทพได้ ดังนั้นจึงต้องหยุดเรื่องนี้เอาไว้ชั่วคราว
ผ่านไปอีกหนึ่งเกาะ ลู่ฝานเหาะกลางอากาศ ก้มมองเกาะอีกหนึ่งเกาะที่อยู่สุดสายตา จากนั้นพูดว่า “ไอ้เก้า แกแน่ใจใช่ไหมว่าถูกทาง”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตอบว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ทุกอย่างทำตามความต้องการของเจ้านาย ทางนี้มีพลังของสัตว์อสูรเยอะที่สุด ถ้าประมุขประเทศตันเซิ่งไม่ได้หลอกเจ้านาย ต้องเป็นทางนี้อย่างแน่นอน”
ลู่ฝานขมวดคิ้ว ทำได้แค่เหาะไปข้างหน้าต่อ
ขณะกำลังเหาะอยู่ จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่าเจ้าหินน้อยที่อยู่บนไหล่ตัวเองสั่นขึ้นมา
ลู่ฝานมองเจ้าหินน้อยอย่างประหลาดใจ ทันใดนั้นก้อนหินเริ่มสั่นเบาๆ จับเสื้อลู่ฝานแน่น เหมือนมันกำลังกลัวอะไรบางอย่าง
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรก็เห็นความผิดปกติของเจ้าหินน้อย มันรีบพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ดูเหมือนเรามาถูกทางแล้ว ในใต้หล้านี้สัตว์อสูรที่ทำให้สัตว์เทพหิมะหวาดกลัวได้มีไม่มาก!”
ลู่ฝานเหาะช้าลง จิตใจหวาดระแวงขึ้นมา
มาถูกทางหรือเปล่า ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ สิ่งเดียวที่รู้คืออันตรายอยู่ตรงหน้า ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปเขาต้องระวังรอบคอบเป็นอย่างมาก
เข้าไปใกล้เกาะข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นเกาะขนาดใหญ่ ใหญ่กว่าเกาะทั้งหมดที่ลู่ฝานเหาะผ่านก่อนหน้านี้
ป่าทึบ ต้นไม้แผ่กิ่งก้านสาขา มองไม่เห็นแสงสว่าง
เหมือนต้นไม้ที่นี่ไม่ค่อยเหมือนต้นไม้ที่อื่น โดยทั่วไปต้นไม้ที่อื่นยิ่งสูงใหญ่จะยิ่งแข็งแกร่งทนทาน ต้นไม้ที่สามารถเจริญเติบโตจนสูงหลายร้อยเมตร ถ้าไม่ใช้หลายสิบคนโอบ ไม่มีทางโอบรอบแน่นอน
แต่ต้นไม้ที่นี่กลับเรียวยาวมาก ระดับความสูงเกินหลายร้อยเมตร ใบไม้ก็ใหญ่และกว้างมาก ลำต้นสีดำขลับซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะ ดูบอบบางมาก ขนาดประมาณคนเท่านั้น
ยิ่งเข้าใกล้ต้นไม้พวกนี้ เจ้าหินน้อยสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเหมือนจะหันหลังหนีอย่างไรอย่างนั้น
ช่วยไม่ได้ ลู่ฝานทำได้เพียงเอาผลไม้ออกมายัดใส่ปากมัน จากนั้นโยนมันเข้าไปในจวนอากาศธาตุที่อยู่ในเข็มขัด
ค่อยๆ เหาะลงมา ลู่ฝานเดินเข้าไปในป่า
เกาะที่สวรรค์ชั้นเจ็ดเป็นป่าโดยส่วนใหญ่ ลู่ฝานเห็นต้นไม้มาหลากหลายชนิด แต่ไม่มีต้นไหนแปลกเหมือนต้นไม้พวกนี้เลย