เมื่อได้ยินคำว่า “คำสั่ง” หม่าชาวก็ยืนตัวตรงโดยสัญชาตญาณ กัดฟันแน่นด้วยความเคารพ
หยางเฉินเคยบอกเขามาก่อนว่าจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เขาเมื่อเขาแต่งงาน แต่เขาคิดไม่ถึงว่าหยางเฉินจะมอบกิจการที่มีมูลค่าหลายหมื่นล้านให้เขาได้ง่ายดาย
เขาก็เข้าใจดีว่าหยางเฉินปฏิบัติกับตนเหมือนเป็นน้องชายของเขาแท้ๆ ที่ซื้อทั้งหมดนี้ให้เขาก็เพื่อที่จะให้เขาได้แต่งงานกับอ้ายหลินอย่างมีหน้ามีตา
“พี่เฉิน ผม…”
ก่อนที่หม่าชาวจะพูดจบ หยางเฉินก็พูดออกมาอย่างไม่ลังเล “ฉันสั่งให้นายเซ็นชื่อในสัญญาเดี๋ยวนี้!”
“ครับผม!”
คราวนี้หม่าชาวไม่ลังเลอีก ตอบรับเสียงดังลั่น
ในหัวใจของเขา เขาถือว่าหยางเฉินเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองมานานแล้ว
เขาสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขารู้จักคือน้องสาว แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้หรือเปล่า
เขาโดดเดี่ยวเดียวดายไร้ที่พึ่งพามาตั้งแต่เด็ก ที่มีวันนี้ได้ก็ผ่านความเจ็บปวดมาไม่น้อย เคยวาดฝันมานับครั้งไม่ถ้วนว่าวันหนึ่งตนเองจะได้มีครอบครัวและตามหาน้องสาวกลับมา
ตอนนี้แม้ว่าจะยังตามหาน้องสาวของเขาไม่พบ แต่หยางเฉินได้มอบครอบครัวให้เขาแล้ว
ซินเฉ่ากรุ๊ป คือของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการแต่งงานของเขากับอ้ายหลิน
“คุณเซ็นไม่ได้นะ!”
ในขณะนั้นเอง จู่ๆ เซียวจื่อฉิงก็กรีดร้องออกมา รีบวิ่งเข้าไปแย่งปากกาจากมือของหม่าชาว
“หยางเฉิน ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ฉันไม่ควรมองคนอย่างดูถูก”
“คุณรู้ไหม ตอนนั้นที่ยังเรียนอยู่ ฉันเคยสารภาพรักกับเธอแล้ว ฉันรักเธอมานานหลายปี”
“คุณต้องยอมรับฉัน แม้ว่าคุณจะแต่งงานแล้ว แต่งกับฉันไม่ได้อีก ฉันก็ยินดีจะเป็นเมียน้อยให้คุณ แค่ขอร้องคุณอย่าไล่ฉันไปไหน”
“เพื่อเห็นแก่ความรักของฉัน คุณมอบซินเฉ่ากรุ๊ปให้ฉันนะ ได้ไหม?”
“คุณก็เป็นประธานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปอยู่แล้ว ดังนั้นคุณไม่ชอบทรัพย์สินอันน้อยนิดของซินเฉ่ากรุ๊ปแน่นอน มอบให้ฉัน แล้วฉันจะเป็นคนรักของคุณตลอดไป”
เซียวจื่อฉิงพุ่งเข้ากอดแขนของหยางเฉินไว้เหมือนคนบ้า
พนักงานของซินเฉ่ากรุ๊ปที่อยู่โดยรอบ เมื่อเห็นท่าทางไร้ยางอายของเซียวจื่อฉิง แต่ละคนก็แสดงสีหน้าออกมาอย่างไม่อาย
“ไปให้พ้น!”
หยางเฉินตวาดใส่และผลักเซียวจื่อฉิงออกไป
เซียวจื่อฉิงเดินสะดุดต้องถอยออกไปหลายก้าว ก่อนจะล้มลงก้นกระแทกพื้น
“รปภ. ไล่ผู้หญิงบ้าคนนี้ออกไปที!”
หลิวฉีออกคำสั่งทันที
“หยางเฉิน ได้โปรดอย่าไล่ฉันไป ฉันยินดีจะเป็นคนรักของคุณไปชั่วชีวิต ได้โปรดอย่าไล่ฉันออกไป ตกลงไหม?”
เซียวจื่อฉิงที่ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลากออกไปตะโกนแผดเสียงลั่นขึ้นมา
เพียงแต่ว่า เธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอ จะสะบัดหลุดได้อย่างไร?
ไม่นานเธอก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนลากออกมากจากลุ่มสมุนไพร
“ท่านประธาน กรุณาเซ็นชื่อด้วย!”
ปากกาที่ใช้เซ็นชื่อเมื่อครู่ถูกเซียวจื่อฉิงแย่งไป หลิวฉีจึงไปหาปากกาเซ็นชื่อด้ามอื่นมาใหม่แล้วยื่นให้หม่าชาว จากนั้นก็โค้งคำนับ
ท่าทางตอนที่เขาก้มศีรษะโค้งคำนับ เมื่อเทียบกับท่าทางเย่อหยิ่งวางอำนาจเมื่อครู่ มันเป็นเยาะเย้ยอย่างมาก
หม่าชาวเซ็นชื่อตัวเองลงไป
ในตอนนี้ ประธานซินเฉ่ากรุ๊ปกลายเป็นหม่าชาวไปแล้ว
“ท่านประธาน ห้องทำงานของท่านพร้อมแล้ว ท่านจะให้ผมพาขึ้นไปดูตอนนี้เลยไหม?”
หลิวฉีถามอย่างยิ้มแย้ม
หม่าชาวมองหลิวฉีอย่างเย็นชาและพูดว่า “ตอนนี้คุณก็ไสหัวออกไปได้แล้ว!”
สีหน้าของหลิวฉีชะงักงันทันที หลังจากเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง “พรึ่บ” เขาคุกเข่าลงแทบเท้าของหม่าชาว “ท่านประธาน ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง”
“ผมเป็นสมาชิกรุ่นบุกเบิกของซินเฉ่ากรุ๊ป หากไม่มีผม มันจะสร้างปัญหามากมายให้กับคุณ”
“ได้โปรดให้ผมอยู่กับคุณ ผมจะให้บริการคุณอย่างดี พยายามอย่างเต็มที่เพื่อความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ ยกระดับซินเฉ่ากรุ๊ปให้สูงขึ้น!”
แม้ว่าหลิวฉีกำลังอ้อนวอน แต่ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นชาส่วนลึกภายในดวงตาของเขา
“ไปให้พ้น!”
หม่าชาวตวาดใส่ด้วยความโกรธ ยกขาถีบหลิวฉีกระเด็นออกไป
ร่างกำยำของหลิวฉีกระเด็นออกไปไกลหลายเมตรเหมือนลูกบอล และตกกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง
จากตรงนี้จะเห็นได้ว่า หม่าชาวไม่ยอมให้อภัย
คนรอบข้างต่างพากันตกใจ หลิวฉีเคยเป็นรองผู้จัดการของซินเฉ่ากรุ๊ป แต่หลังจากที่ตระกูลกษัตริย์เซวยกซินเฉ่ากรุ๊ปให้กับหยางเฉินแล้ว ก็ได้แต่งตั้งให้หลิวฉีเป็นผู้จัดการ เพียงพอที่จะบอกว่า หลิวฉีนั้นมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังถูกหม่าชาวถีบกระเด็นจนกระอักเลือดอย่างไม่เกรงใจ
หยางเฉินไม่ได้ห้ามปราม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตอนนี้ซินเฉ่ากรุ๊ปได้ถูกโอนไปให้หม่าชาวแล้ว ทุกอย่างที่นี่ขึ้นอยู่กับหม่าชาวเท่านั้น
“ไอ้เวร แกกล้าดียังไงมาแตะต้องฉัน!”
หลิวฉีพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น แววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย
หม่าชาวอยากจะคิดบัญชีกับหลิวฉีมานานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉินต้องการทดสอบเขา เขาคงไม่ต้องทนมาจนถึงตอนนี้
“แตะต้องแกแล้วจะทำไมเหรอ?”
หม่าชาวมองหลิวฉีอย่างเย็นชา สายตานั้นเยือกเย็นราวกับกำลังมองคนตาย
“ถึงแกจะได้เป็นประธานซินเฉ่ากรุ๊ปแล้วยังไงล่ะ?”
หลิวฉีกัดฟันพูดว่า “ฉันคือรุ่นบุกเบิกของบริษัท แกคิดว่าฉันไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับคนในตระกูลกษัตริย์เซวงั้นเหรอ?”
หม่าชาวมองอีกฝ่ายราวกับกำลังมองคนโง่ “แล้วไง?”
“ไอ้หนู แล้วแกจะเสียใจทีหลัง แกจะต้องเสียใจทีหลัง”
หลิวฉีพูดอะไรไม่ออกอยู่พักหนึ่ง หลังจากทิ้งประโยคข่มขู่ไว้แล้วก็หันหลังเดินจากไป
หยางเฉินมองตามด้านหลังเขาไป ขมวดคิ้วพลางพูดว่า “พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญของนาย อย่าให้มีปัญหาเพราะคนที่ไม่สำคัญอะไร”
หม่าชาวเองก็ยังหน้านิ่วคิ้วขมวด “เขารู้จักถอยก็ช่างมันเถอะ ถ้ายังคิดจะแก้แค้นอยู่ ผมจะทำให้เขาเสียใจที่มาเกิดบนโลกใบนี้เลย”
หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสองเดินไปที่ห้องทำงานของประธานที่อยู่ชั้นบนสุดของซินเฉ่ากรุ๊ป
“สมกับที่เป็นทรัพย์สมบัติของตระกูลกษัตริย์เซว แค่ห้องทำงานยังหรูหราขนาดนี้”
เมื่อมองดูห้องทำงานอันแสนหรูหราอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หม่าชาวก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “แม้แต่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป ก็ยังไม่มีห้องทำงานที่หรูหราแบบนี้ใช่ไหม?”
หยางเฉินหัวเราะ “ทำไมล่ะ? หรูหราไป ยังไม่ชิน?”
หม่าชาวพยักหน้าอย่างจริงจัง “เดี๋ยวผมจะให้คนมารื้อมันออก”
“รื้อไปทำไมล่ะ?”
หยางเฉินไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี
“ห้องทำงานของผมจะดีกว่าของพี่เฉินได้ยังไง?” หม่าชาวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
หยางเฉินกลอกตาใส่ “นายเพิ่งเข้ามารับช่วงต่อซินเฉ่ากรุ๊ป ก็เริ่มหยิ่งผยองแล้วเหรอ? รื้อการตกแต่งที่หรูหราทิ้ง แล้วมาตกแต่งแบบธรรมดา?”
หม่าชาวยิ้มแห้ง เอามือลูบศีรษะ “ผมแค่ไม่อยากให้สภาพแวดล้อมในห้องทำงานของตัวเองดีกว่าของพี่เฉิน”
หยางเฉินพูดอย่างจนปัญญา “ห้องทำงานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ฉันเคยไปมากี่ครั้ง? นายคิดว่าต่อไปนายจะได้มาที่ซินเฉ่ากรุ๊ปสักกี่ครั้งกัน?”
หม่าชาวอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็กระจ่างแจ้งในทันใด “พี่เฉิน ผมเข้าใจแล้ว คุณจะให้ผมเป็นเหมือนคุณ ต่อไปก็เอาแต่ชี้นิ้วสั่งใช่ไหม?”
หยางเฉินพูดไม่ออกอย่างสิ้นเชิง
“ถ้านายคิดว่านายมีหัวทางธุรกิจ ต่อจากนี้ไปนายก็มาทำงานที่บริษัททุกวันแล้วกัน ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะให้นายเอาแต่ชี้นิ้วสั่ง”
หยางเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาอีก
เขาไม่สนใจเรื่องทำธุรกิจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหม่าชาวจะเป็นเหมือนกัน
บางทีหม่าชาวอาจจะชอบทำธุรกิจก็ได้นะ?
บางทีก็อาจจะมีพรสวรรค์ในการทำธุรกิจด้วยซ้ำ คำพูดเพียงประโยคเดียวของเขาไม่มีทางขัดขวางความสนใจของหม่าชาว