ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1040 ฉีกต่อไป
ในทางเดินที่ค่อนข้างเงียบสงบทางหนึ่งของตึกผู้ป่วยนอก แสนรักกำลังจ้องมองผู้ชายตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม
“นายเป็นอะไรกันแน่? หลังจากที่ออกมาจากเมืองหลวง นายเปลี่ยนไปแล้ว เพราะการตายของพ่อแม่ก็พาสติปัญญาของนายไปด้วยแล้วเหรอ? หรือว่านายจงใจทำแบบนี้ เพื่อแก้แค้นฉัน?”
แสนรักโกรธมาก คำพูดที่พูดออกมาทั้งรุนแรงทั้งไม่น่าฟัง
บนหน้าของม็อกโกก็เผยให้เห็นความโมโหเล็กน้อย！
“นายพูดอะไรของนาย?”
“ฉันพูดผิดเหรอ? นายเป็นถึง ผ.บ. โตมากับการรับมือกับเหล่าโจรผู้ร้ายที่ร้ายกาจที่สุดในโลกนี้ ก็ไม่เคยพ่ายแพ้ ทำไมแม้แต่กลอุบายของผู้หญิงคนนั้น นายถึงดูไม่ออก? นายว่ามา นายเป็นเพราะอะไร?”
เขายื่นมือออกแล้วชี้ไปที่หน้าอกของเขาอย่างแรง
ในที่สุดม็อกโกก็พูดไม่ออกเลยสักคำ
ดวงตาคู่นั้น ได้แต่จ้องมองที่นิ้วมือของเขาที่ปักตรงหน้าอกตัวเองราวกับดาบอันแหลมคม เผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนกเล็กน้อย
เขาไม่ออกจริงๆ เหรอ
ไม่！
เขาดูออกแล้ว ไม่อย่างนั้น เขาก็คงไม่ให้รอง ผ.บ. คนนั้นไปตามสืบนิษา
ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากคืนนั้นที่ขวัญเมืองถูกตัดขา รอง ผ.บ. เอาแต่โทษเป็นความผิดของแสงดาว จากนั้นเขาก็คงไม่ช่วยเธอพูด
แล้วทำไมสุดท้ายเขาถึงยังไม่สามารถฉีกใบหน้าที่แท้จริงของผู้หญิงใจคอโหดเหี้ยมคนนั้นให้จบๆ ไปได้ล่ะ?
“อันที่จริงนายไม่เคยคิดที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ออกมาให้ได้รู้กัน เพราะว่านายแค่อยากหลอกใช้น้องสาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้มากระตุ้นพี่สาวฉัน ทำให้เธอออกห่างไปได้ยิ่งไกลยิ่งดี แบบนี้นายก็มีเหตุผลที่จะอธิบายให้กับตัวเอง นายไม่ได้รังเกียจเธอ ไม่ต้องการเธอเพียงเพราะเธอนามสกุลหิรัญชา แต่เป็นเพราะเธอมันงี่เง่าเกินไป นิสัยเสียจนเกินกว่าที่นายจะรับได้！”
“นาย——”
“แต่อันที่จริงแล้ว ในใจของนายยังมีความคิดที่ไม่สามารถบอกใครได้ ยังคงเป็นเพราะเธอนามสกุลหิรัญชา！ตั้งแต่ต้นจนจบนายยังคงไม่สามารถก้าวผ่านจุดนี้ไปได้ ม็อกโก นายรู้ไหมว่าตอนนี้นายเหมือนใครมากที่สุด? ความเสแสร้งของนาย ความหน้าด้านของนายไม่ต่างอะไรจากแม่คนนั้นของนายเลย”
“เปรี๊ยะ——！”
ในที่สุด ผู้ชายที่โกรธจนตัวสั่น ง้างมือขึ้นแล้วตบลงไปหนึ่งฉาด！
ทันใดนั้น หลังจากที่มีเสียงตบหน้าที่ดังฟังชัด แสนรักถูกตบจนใบหน้านี้หันเอียงไปอีกด้านหนึ่ง ในทางเดินแห่งนี้เงียบสงัดมากถึงขนาดที่ว่าเข็มเล่มหนึ่งหล่นลงบนพื้นก็ยังได้ยิน
นี่คือโกรธจากความอับอายแล้ว?
ถูกเขาพูดแทงใจดำในจุดที่ไม่สามารถให้คนรู้ได้?
แสนรักเลียมุมปากที่ถูกตบจนแตก สักพัก เขาหัวเราะเยาะ ก้าวเท้าแล้วเดินไป
ม็อกโก ： “………”
และในวินาทีนั้น เขายื่นมือคิดอยากจะคว้าเขาไว้
แต่มือข้างนั้นที่ตบเขายังคงสั่นอยู่เล็กน้อย กลับไม่มีแรงที่จะยกขึ้นเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งตอนสุดท้าย เขาทำได้เพียงมองดูเขาเดินจากไปท่ามกลางแสงสีเทาขาวอันว่างเปล่า
เขาไม่เคยย่ำแย่หมดสภาพแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ
เขาคนนี้มีความโดดเด่นมาจนเคยชินแล้ว เป็นแบบอย่างของลูกที่ดีมาตั้งแต่เล็ก พอโตแล้วก็ยังคงเป็นตัวอย่างเยาวชนดีเด่น มีความงดงามเด่นสง่าต่อหน้าผู้คนมาโดยตลอด
จนกระทั่งตอนนี้
หลังจากที่เขาถูกด่ายกใหญ่แล้ว ก็เหมือนกับว่าเสื้อผ้าทั้งหมดบนร่างกายได้ถูกคนฉีกออกหมดแล้ว เขาหน้าแดงหน้าขาวสลับกัน รู้สึกละอายใจ คนทั้งคนราวกับถูกทุบศีรษะด้วยน้ำแข็ง
คำพูดแต่ละคำของน้องชายคนนี้ล้วนแต่ถูกต้องทั้งหมด！
——
หลังจากที่แสนรักออกมาจากทางเดินแล้ว ก็ตรงมาถึงโซนห้องพักผู้ป่วยทางนี้
“คุณชายเล็ก นี่คุณ?”
“…….ไม่เป็นไร”
เขาโบกมือแล้วใช้แรงเช็ดคราบเลือดที่บนมุมปากออก เงยหน้าขึ้นมองไปในห้องพักผู้ป่วย
กลับพบว่าในห้องพักผู้ป่วยนี้ เสียงกรีดร้องของผู้หญิงส่งเสียงไม่ออกเรียบร้อยแล้ว คงเหลือไว้เพียงแค่เสียงแห่งความหวาดกลัวที่แหบแห้งมาเป็นระยะๆ ยังมีเหมือนเสียงที่เคลื่อนไหวไปมาไม่หยุดบนพื้น
ยัยซื่อบื้อนี่ทำอะไรอยู่ข้างใน?
คิ้วที่สวยงามของเขาก็ขมวดเข้าหากันทันที ถามขึ้นมาว่า ： “ข้างในเกิดอะไรขึ้น?”
สมาชิกทั้งสองคน：”…………….”
ผ่านไปนานมากถึงจะตอบคำถามแบบเกร็งๆ ： “คุณชายเล็ก คุณ…..ทางที่ดีตอนนี้อย่างเข้าไปเลยครับ คุณผู้หญิงเธอดูเหมือนว่าไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้เป็นบ้า ดังนั้น เธอกำลังทดสอบเธออยู่”
“……”
เห็นได้ชัดว่าเส้นเอ็นสีเขียวบนหน้าผากกระตุกอย่างรุนแรงด้วยความรวดเร็ว
เขาหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ
ช่างเถอะ ปล่อยให้เธอเล่นสนุกต่อไป ดีเหมือนกันเขาก็ไปจัดการกับหน้าของเขา เพื่อไม่ให้เธอมองเห็นแล้วเป็นห่วงอีก
แสนรักจึงออกไปจากที่นี่
แต่พอเขาออกไป ในห้องพักผู้ป่วยก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนจนทำให้คนขนลุกดังแว่วออกมาอีก สมาชิกสองคนด้านนอกได้ยินแล้วถึงกับเหงื่อตก รีบหันไปมองอีกด้านหนึ่งโดยทันที
“คิดดีแล้วหรือยัง? จะบอกฉันไหมว่านิษาตายยังไงกันแน่?”
ในห้องพักผู้ป่วย เส้นหมี่เปิดเครื่องบันทึกเสียงในโทรศัพท์มือถือไป ในขณะเดียวกันก็ยืนกอดอกก้มมองผู้หญิงที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ
เธอยังไม่อยากได้ชีวิตของเธอ
เพียงแต่ใช้เข็มเงินฝังจุดที่เลือดไหลเวียนตามร่างกายส่วนล่างไม่กี่จุดของเธอให้ชาลง
ดังนั้น คนสารเลวในเวลานี้ ก็ได้เพียงแค่คลานอยู่บนพื้นเหมือนกับหมา อีกทั้งเธอคลานไม่ถึงหนึ่งก้าว ขาท่อนล่างที่เหน็บชาบวกกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้เธอทุกข์ทรมานแบบตายทั้งเป็น
“ฮือ………แกมันคนชั่ว…….คนชั่ว……..”
“……”
เธอยังกล้าแกล้งบ้าอยู่อีก
ในที่สุดความอดทนสุดท้ายของเส้นหมี่ก็หมดลงแล้ว ทันใดนั้นเธอใช้เท้าเหยียบลงไป หลังจากเหยียบขาที่กำลังทุรนทุรายทั้งสองข้างไว้แล้ว ก็หยิบเข็มในมือทิ่มแทงลงไปในจุดที่เชื่อมต่อขาขาดข้างนั้นลงไปอย่างรุนแรงอีกครั้ง