อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1254 เดาถูกทั้งหมด
เวินเส้าหยีก้าวเดินออกมาจากมุมสามเหลี่ยมที่ล้อมปกป้อง พร้อมพูดขึ้นมาอย่างน่าเกรงขามว่า “ทุกคนถอยออกไปให้หมด ห้ามเหลือไว้สักคน”
“หัวหน้าเผ่า”
“นี่คือคำสั่ง”
พวกผู้อาวุโสต่างหันไปมองรองหัวหน้าเผ่า
หากพวกเขาไปกันหมด แล้วหัวหน้าเผ่าจะทำยังไง?
พวกเขาไม่อยากไป แต่สายตาที่เต็มไปด้วยแววเตือนของเวินเส้าหยี
นี่เป็นคำสั่งตาย ไม่มีใครสามารถต่อรองขัดขืนกับคำสั่งตาย
รองหัวหน้าเผ่าเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า “ฟังคำพูดของหัวหน้าเผ่า ผู้อาวุโสฉีผู้อาวุโสหง พวกเจ้าปกป้องทุกคนออกไปก่อน”
“รองหัวหน้าเผ่า”
“พวกเจ้าไม่ฟังคำสั่งข้า แม้แต่คำสั่งของหัวหน้าเผ่าก็จะไม่ฟังหรือ?”
ทุกคนกระทืบเท้าอย่างแรง
ต่อให้ไม่ยินยอมแค่ไหน ก็จำต้องถอยไปก่อน ไปรอรับพวกเขาอยู่ข้างนอก
คนของเผ่าเทียนเฟิ่นไปกันหมดแล้ว รองหัวหน้าเผ่ากลับไม่ไป เขายิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “หัวหน้าเผ่าอยู่ที่ไหน ข้าก็จะอยู่ที่นั่น ต่อให้วันนี้ต้องขัดคำสั่ง ข้าก็จะจากไปไม่ได้”
เวินเส้าหยีหันมายิ้มให้ แล้วก็ไม่บังคับ
ฮัวอิ่งไม่ได้ไล่ตาม เพียงดูอยู่อย่างสงบ ปล่อยให้พวกเขาหนีไปตามอำเภอใจ กระตุกมุมปากพร้อมพูดเสียดสีว่า
“หน่วยย่อยเผ่าเทียนเฟิ่น มีความภักดีกว่าหน่วยหลักอย่างมาก หน่วยหลักล้วนเต็มไปด้วยคนทรยศ เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ยอมหักหลังทุกอย่าง”
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้รู้จักเผ่าเทียนเฟิ่นดีขนาดนี้”
ไม่เพียงรองหัวหน้าเผ่า เวินเส้าหยีกับกู้ชูหน่วนก็อยากรู้ว่านางเป็นใครกันแน่
ต่อหน้านาง พวกเขาเป็นเหมือนกบในกะลาที่ไม่รู้อะไรเลย
แต่นางกลับรู้เรื่องหมดทุกอย่าง
“พวกเจ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ฮ่าๆ ข้าไม่บอกพวกเจ้าหรอก”
“……”
กู้ชูหน่วนปัดผมด้านหลังใบหูของตนเอง จงใจเยาะเย้ยนางเพื่อประวิงเวลา
“เจ้าไม่บอกพวกเรา พวกเราสามารถเดาเองได้ ให้ข้าลองเดาดู เจ้าน่าจะมาจากทวีปเย่หยู่ใช่ไหม”
ฮัวอิ่งไม่ได้ยอมรับ และก็ไม่ได้ปฏิเสธ บนใบหน้าก็มองไม่เห็นท่าทีใดๆ
แสดงว่านางเดาถูกต้องแล้ว
นางมาจากทวีปเย่หยู่ ไม่อย่างนั้นคนทวีปปิงหลิง หากได้ยินชื่อทวีปเย่หยู่จะต้องแปลกใจแน่
“เจ้าไม่เพียงมาจากทวีปเย่หยู่ เจ้ายังมาจากหน่วยหลักเผ่าเทียนเฟิ่น”
“วิทยายุทธ์ของเจ้าแตกต่างจากวิทยายุทธ์เผ่าเทียนเฟิ่น ดังนั้น เจ้าไม่ใช่คนของเผ่าเทียนเฟิ่น แต่เจ้ารู้เรื่องเผ่าเทียนเฟิ่นดีขนาดนี้ งั้น….เจ้าน่าจะเคยอยู่ในเผ่าเทียนเฟิ่น และก็เคยอยู่มาเป็นเวลานานมาก”
ฮัวอิ่งดูตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
แต่ชั่วพริบตาเดียวนี้ กู้ชูหน่วนก็เห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว
นางยิ่งมั่นใจว่าตนเองเดาไม่ผิด
“เจ้ามีนิสัยซึมเซาหดหู่ อารมณ์ไม่แน่นอน โหดเหี้ยมอำมหิต ข้าคิดว่าคงไม่มีผู้ชายคนไหนชอบเจ้า”
ฮัวอิ่งโกรธจัด กัดฟันพูดขึ้นมาว่า “เจ้าพูดว่าอะไร”
“โถ่….เจ้าอย่าเพิ่งโกรธสิ ข้ายังเดาไม่หมดเลย เจ้าไม่อยากฟังสิ่งที่ข้าจะเดาต่อจากนี้หรือ”
ฮัวอิ่งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธเคืองภายในใจไว้ พร้อมพูดนางพูดต่อ
“เจ้าไม่เพียงรู้เรื่องเผ่าเทียนเฟิ่นเป็นอย่างดี เกี่ยวกับเผ่าหยกเจ้าก็รู้เรื่องไม่น้อย กระทั่งยังเกลียดแค้นเผ่าหยก ข้าคิดว่า เจ้าน่าจะมีความแค้นต่อเผ่าหยกใช่ไหม”
ฮัวอิ่งต้องขอชมเชยนาง
ต่อให้สูญเสียความทรงจำ เกิดใหม่อีกครั้ง
ความสามารถในการคิดของนาง ยังคงแข็งแกร่งอย่างมาก
แข็งแกร่งพอๆ กับนังแม่ตัวแสบของนาง
“เจ้ามีพลังแข็งแกร่งมาก แต่ข้าได้ยินมาว่าเผ่าหยกก็แข็งแกร่งมาก เผ่าหยกไล่ล่าเจ้า เจ้าไม่มีที่หลบ จึงหลบเข้าไปในเผ่าเทียนเฟิ่น เป็นคนรับใช้อยู่ในนั้น เพื่อเอาชีวิตรอดไปวันๆ”
ซี๊ด….
รังสีอาฆาตที่รุนแรงพุ่งออกมาทันที น่าตกใจจนทุกคนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขนลุก รู้สึกเหมือนขาข้างหนึ่งเหยียบเข้าไปในประตูผีแล้ว
กู้ชูหน่วนตบหน้าอกตนเองอย่างหวาดกลัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าแค่เดาไปเรื่อย คงไม่ได้เดาถูกทั้งหมดใช่ไหม”