เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1656
ขยับวิชาที่ฝ่ามืออย่างต่อเนื่อง ลู่ฝานเลิกคิ้วเล็กน้อย เหมือนธรรมกายของเขาอยู่ไกลมากจริงๆ
อันที่จริงไม่ว่าจะเป็นนักบู๊หรือผู้ฝึกชี่ สามารถสร้างธรรมกายได้ตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วิถี
รวมถึงลู่ฝานในตอนนี้ ถ้าอยากทำก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้
แต่อันที่จริงธรรมกายเป็นเรื่องที่วุ่นวายมาก อันดับแรกคือความแข็งแกร่งและความสามารถของธรรมกายขึ้นอยู่กับวัสดุที่ใช้ทำและปริมาณของพลังที่ใส่เข้าไป
วัสดุยังไม่เท่าไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าชิ้นส่วนสมบัติสวรรค์ ผู้แข็งแกร่งที่มีคุณสมบัติสร้างธรรมกาย อย่างน้อยต้องเป็นผู้แข็งแกร่งที่เข้าสู่วิถีแล้ว แค่หาวัสดุยังพอมีความมั่นใจอยู่บ้าง
สิ่งสำคัญที่สุดคือมันต้องกระจายพลัง อย่างเช่นถ้าลู่ฝานต้องการสร้างธรรมกาย เขาต้องแบ่งพลังหนึ่ง-สองในสิบของตัวเองให้มัน ไม่งั้นธรรมกายจะเป็นรูปเป็นร่างยากมาก!
รองลงมา ถ้าธรรมกายโดนทำลาย จะสร้างความเสียหายให้ตัวผู้ฝึกฝนเป็นอย่างมาก ไม่น้อยไปกว่าการที่วิญญาณได้รับบาดเจ็บสาหัสเลย เบาหน่อยก็นอนรักษาตัวประมาณปีครึ่ง หนักหน่อยก็ตายคาที่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
ดังนั้นผู้แข็งแกร่งจำนวนมากจึงไม่อยากสร้างธรรมกาย แม้ธรรมกายมีประโยชน์อัศจรรย์มากมาย แต่ก็มีจุดอ่อนที่เห็นได้อย่างชัดเจน
อันดับต่อมาถ้าผู้สร้างตายไป ธรรมกายก็จะสลายหายไปด้วย คนจำนวนมากที่สร้างธรรมกายออกมาอยากให้ร่างตัวเองเป็นอมตะ แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยได้ยินว่ามีคนที่ตายไปแล้วแต่ธรรมกายยังมีชีวิตอยู่
นี่จึงเป็นสาเหตุที่ลู่ฝานไม่เคยคิดสร้างธรรมกายเลย
ตอนนี้เขารู้สึกว่าพลังตัวเองยังใช้ไม่พอเลย ยังต้องแบ่งออกไปอีก รอวันไหนที่เขาไร้เทียมทานในใต้หล้าแล้วค่อยว่ากัน!
จู่ๆ ผู้อาวุโสลืมตาขึ้น ลู่ฝานเห็นอย่างชัดเจนว่านัยน์ตาสายฟ้าของเขามีประกายประหลาดแวบขึ้นมา
“ลู่ฝาน!”
ผู้อาวุโสพูดเสียงเบา
ลู่ฝานยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ดูเหมือนผู้อาวุโสสอบถามจนแน่ชัดแล้ว”
ผู้อาวุโสยิ้มแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าตระกูลหั่วของเราจะมีอัจฉริยะแบบนาย! ลู่ฝาน ได้ที่หนึ่งทั้งวิชายาและวิชา ตระกูลหั่วไม่ได้มีเกียรติแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ!”
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นผู้อาวุโสพาฉันไปสวรรค์ชั้นแปดได้ไหม”
ผู้อาวุโสครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าพูดว่า “ตามกฎแล้วฉันพานายเข้าไปไม่ได้ เพราะสวรรค์ชั้นแปดเป็นสถานที่สำคัญของประเทศตันเซิ่ง ถ้าไม่มีป้ายคำสั่งประเทศตันเซิ่งกับป้ายคำสั่งห้าธาตุ ไม่สามารถเข้าไปได้ แต่……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ผู้อาวุโสชะงักไปครู่หนึ่ง
ลู่ฝานชอบคำว่าแต่นี่แหละ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที
ผู้อาวุโสยิ้มแล้วพูดว่า “แต่นายเป็นที่หนึ่งของการต่อสู้ห้าปี อีกทั้งประมุขประเทศตันเซิ่งยังพานายมาสวรรค์ชั้นเจ็ดด้วย งั้นฉันเข้าใจได้ว่านายได้รับการอนุญาตจากประมุขประเทศตันเซิ่งแล้ว”
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ใช่อนุญาต แต่ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดกับฉันเองว่าถ้าฉันหาเจอให้เข้าไปได้เลย!”
ผู้อาวุโสพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นครั้งก่อนสุ่ยหมิงคงยังเข้ามาได้ แล้วทำไมนายจะเข้ามาไม่ได้ล่ะ ลู่ฝาน เตรียมตัวให้ดี ควบคุมพลังชี่ตัวเองเอาไว้ อย่าให้มันพังทลายเด็ดขาด!”
เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานเห็นเสาแสงด้านหน้าเริ่มแผ่แสงออกข้างนอกเป็นวงกว้าง
เมื่อเห็นภาพนี้ สัตว์อสูรรอบๆ พากันตื่นเต้น สัตว์อสูรนับไม่ถ้วนพุ่งมาข้างหน้าเหมือนคลั่ง!
ผู้อาวุโสเมินพวกสัตว์อสูรเหมือนมองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น
แสงที่แผ่ออกมาปกคลุมตัวลู่ฝานไว้ ทันใดนั้นลู่ฝานรู้สึกถึงพลังชัดเจนพันตัวเขาเอาไว้
พลังนี้มองไม่เห็นสี ต้องไม่ใช่พลังในห้าธาตุอย่างแน่นอน แต่ทำไมถึงคุ้นเคยขนาดนี้
ลู่ฝานจิตใจวูบไหวเล็กน้อย เขาพูดเสียงเบาว่า “พลังแห่งมิติ!”
ลู่ฝานรีบสัมผัสพลังมิติรอบตัว นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกาย
ตอนนี้พลังมิติรอบตัวเขาเหมือนพลังอื่นอย่างไรอย่างนั้น มีรูปร่างและกฎเกณฑ์ของตัวเอง มันสามารถสัมผัสได้เหมือนสิ่งมีชีวิต
วิถีแห่งมิติ นี่คือวิถีแห่งมิติแน่นอน
ลู่ฝานที่เดิมทีไม่ค่อยมีความรู้ด้านพลังแห่งมิติเท่าไร ทว่าตอนนี้กลับมองพลังแห่งมิติตรงหน้าแล้วดูดวิถีแห่งมิติที่แฝงอยู่ด้านในด้วยความโลภ
เหมือนสาวงามที่โดนห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าอย่างแน่นหนา จู่ๆ วันหนึ่งมาเปิดทุกอย่างให้เห็นต่อหน้าต่อตา
ถ้าไม่มองให้นานสักหน่อย อาจโดนสวรรค์ลงโทษได้
ลู่ฝานอยากเอามือไปสัมผัสมาก อยากสัมผัสด้วยตัวเองให้เต็มที่
ตอนนี้ลู่ฝานกำลังแค้นใจว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่ศึกษาวิถีแห่งมิติให้ละเอียด ไม่งั้นตอนนี้เขาคงได้อะไรใหม่ๆ เยอะเลย
พวกสัตว์อสูรที่พุ่งมาด้านหน้า กลับถอยไปด้านหลังอย่างผิดปกติ
ยิ่งพวกมันพุ่งเข้ามาก็ยิ่งถอยห่างไปไกล ลู่ฝานกวาดตามองพวกมัน มีคำพูดผุดขึ้นมาในหัว
“อยู่กันแสนใกล้ เหมือนอยู่ห่างสุดฟ้า!”
นี่คือพลังของวิถีแห่งมิติ คิดไม่ถึงเลยว่าทางไปสวรรค์ชั้นแปดจะมีค่ายกลวิถีแห่งมิติแฝงอยู่ด้วย
แสงสว่างขึ้นเรื่อยๆ สัตว์อสูรรอบๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ ลู่ฝานเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกมันเข้าไปในสวรรค์ชั้นแปดไม่ได้สักที เพราะมีวิถีแห่งมิติอยู่ พวกมันเข้ามาใกล้ได้หนึ่งก้าวถือว่าเป็นสิ่งอัศจรรย์แล้ว
ค่ายกลด้านล่างเท้ามีแสงเคลื่อนไหว เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตะโกนในใจลู่ฝานไม่หยุด “ค่ายกลเปิดประตู นี่คือค่ายกลโบราณ ค่ายกลเปิดประตูที่สามารถไปได้ทั่วใต้หล้า เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ขอเวลาฉันอีกนิด ฉันทำลายมันได้ ฉันสัมผัสได้ ฉันเข้าใจมัน”
ขณะกำลังพูด ลู่ฝานเห็นผู้อาวุโสที่ตัวเป็นสายฟ้าค่อยๆ กลายเป็นประตูสายฟ้า
เสียงผู้อาวุโสดังขึ้นในประตู “เข้ามาสิ!”
ทันใดนั้นแสงสว่างจนลู่ฝานลืมตาไม่ขึ้น เขารู้สึกว่ามีพลังแข็งแกร่งกระชากตัวเขา
พลังแห่งโลกในตัวหยุดเคลื่อนไหวทันที!
วินาทีต่อมาลู่ฝานหายไปจากที่เดิม แสงสว่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมทันที
สัตว์อสูรรอบๆ มองซ้ายมองขวา คำรามเสียงดังอย่างโมโห จากนั้นพากันพุ่งเข้ามาทางเสาแสง
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
เสียงดังไม่หยุด เสาแสงไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่สัตว์อสูรเหล่านี้กลับกระเด็นกระดอนไปทั่ว
ประตูแสงค่อยๆ หายไป เงาสายฟ้ามองสัตว์อสูรด้านนอกแล้วหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย