บทที่ 724
นายหญิงใหญ่เซียวเห็นว่าสำเร็จผล ก็รีบร้องไห้ออกมา ทำท่าตีขาตนเอง ร้องไห้พูดว่า “ฉันนี่มันมีชีวิตลำบากจริงๆ ！ชาติตระกูลโชคไม่ดี แต่งสะใภ้แบบนี้เข้ามา จะตายแล้วยังจะถูกมันมาชี้หน้าด่าให้อีก！”
พอนายหญิงใหญ่ร้องไห้ จางกุ้ยเฟินก็เริ่มอดไม่ได้
เธอนึกถึงความอนาถที่แม่ตนเองต้องกินยาฆ่าแมลง แล้วถูกหามไปส่งโรงพยาบาล ตอนนั้นแม่เธอยังไม่เสีย แต่หมอบอกเธอว่า เนื่องจากแม่เธอกินยาฆ่าแมลงไปจำนวนมาก ปอดเสียหายไปหมด เทวดาก็ช่วยไว้ไม่ได้
ตอนนั้น แม่เธอก็ร้องไห้แบบนี้อยู่บนเตียง พอจางกุ้ยเฟินนึกถึงภาพนี้ ก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้
พอตอนนี้เห็นหม่าหลันมาบีบนายหญิงใหญ่จนหมดหนทาง แถมยังจองหองมากกว่าน้องสะใภ้ของตนเองเสียอีก ความอดทนในใจของเธอ ก็แทบจะหมดไป！
เธอรีบเดินเข้าไปหาหม่าหลัน แล้วพูดว่า “สันดานหมาอย่างแก！ก่อนแต่งงาน พ่อแม่แกไม่เคยสั่งสอนรึไงว่าต้องกตัญญูต่อพ่อผัวแม่ผัว?”
หม่าหลันยังไม่ได้คิดว่าจางกุ้ยเฟินจะมาลงไม้ลงมือกับตนเอง พอได้ยินว่าเธอสั่งสอนให้กตัญญูต่อแม่หัว ก็พูดทำสีหน้าดูถูกว่า “กตัญญูต่อแม่ผัวงั้นรึ? แกแกล้งฉันเล่นรึเปล่า? ถ้ายัยแก่นี่มันกดหัวแกทุกวัน ฉันว่าไม่นานแกก็งอยากจะตบมันให้ตาย”
จางกุ้ยเฟินได้ยินดังนั้น ก็คิดไม่ถึงว่านายหญิงใหญ่เซียวจะเป็นคนที่ร้ายกาจ เธอเพียงแค่เกลียดคนอย่างหม่าหลัน！จนอยากจะตบไปสักฉาดหนึ่ง！
ดังนั้น เธอก็รีบเดินไปตรงหน้าหม่าหลัน แล้วก็ต่อยไปยังจมูกของหม่าหลันอย่างแรง
หม่าหลันร้องเจ็บ ถูกหมัดต่อยจนมึนไป แล้วนั่งที่พื้น จางกุ้ยเฟินที่รูปร่างใหญ่ ก็ค่อมไปบนตัวเธอ เอามือกระชากผมเธอ ตบบ้องหูเธอ ปากก็ด่าออกไป “กูจะตบอีคนที่ไม่กตัญญูต่อแม่ผัวให้ตายเลย！กูจะตบให้ตายเลย！”
หม่าหลันก็โดนตบจนร้อง แล้วก็ตะโกนพูดว่า “มึงเป็นใคร มาตบกูทำไม！กูไปหาเรื่องมึงตอนไหน?”
จางกุ้ยเฟินก็ตบไป ด่าไปว่า “อีสันดานหมาหน้าไม่อาย ทำกับแม่หัวไม่ดี ใครๆ ก็ตบได้！วันนี้กูจะลงโทษมึงแทนฟ้าดิน！”
พอเห็นหม่าหลันถูกตบ นายหญิงใหญ่เซียวก็ดีใจ แล้วพูดว่า “ไป！รีบพยุงฉันเข้าไป！”
พูดจบ ร่างกายที่สั่นๆ ก็ลุกยืนขึ้น
เซียวเวยเวยและผู้หญิงอีกคน พยุงเธอลุกขึ้น แล้วพาไปยังตรงหน้าหม่าหลัน
นายหญิงใหญ่เซียวเต็มไปด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นและร้ายกาจ มายังตรงหน้าหม่าหลัน แล้วด่าออกไปว่า “มึงมันอีเดรัชฉาน อีสารเลว วันนี้กูจะกรีดหน้ามึงให้ตายเลย！”
พูดจบ ก็รีบยื่นมือไป แล้วทิ้งรอยเลือดไว้บนใบหน้าหม่าหลัน
หม่าหลันก็ร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วตะโกนว่า “ช่วยด้วย！ผู้คุมช่วยด้วย！มันจะฆ่าฉันแล้ว！”
ตอนนี้ผู้คุมได้เดินออกไปไกลแล้ว จางกุ้ยเฟินก็กระชากผมของเธอออกมาเป็นกระจุกใหญ่ แล้วก็ดึงอีก จับอย่างแน่นมือ แล้วก็ตบใบหน้าเธออย่างแรง พร้อมพูดว่า “ผู้คุมมาลาดตระเวนจบแล้ว ภายในหนึ่งชั่วโมงคงไม่มีมาตรวจแล้ว มึงคอยดูได้เลยว่ากูจะจัดการกับคนที่อกตัญญูแบบมึงได้อย่างไร！”
ตอนนี้เซียวเวยเวยก็ร้อนรนอย่างจะไปปลดปล่อยโทสะด้วย ก็เลยยกเท้าเตะไปที่ตัวของหม่าหลัน ปากก็ด่าว่า “มึงเก่งนักไม่ใช่รึไง? มึงอยู่ที่คฤหาสน์Tomson Riviera มึงเก่งนักไม่ใช่หรือ? มึงต้องรู้ไว้ ว่านั่นเป็นคฤหาสน์ของคู่หมั้นกู！มึงถือดียังไงได้เข้าไปอยู่ แล้วกูต้องมาเร่ร่อนตามถนน！กูจะกระทืบให้ตายเลย！”
หม่าหลันก็เคยโดนตบมาหลายครั้ง แต่ไม่อนาถเท่าครั้งนี้！
เพราะว่าแต่ละคนก็มีความแค้นของตนเอง ดังนั้น ทั้ง3คนก็จะเอาให้ตายเลย ไม่ไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย！
และอีกไม่นานนักโทษคนอื่นๆ ก็คงจะเข้ามาประสบวงด้วย เพื่อลงมือกับหม่าหลันโดยเฉพาะ！
หม่าหลันก็ถูกรุมจนร่างกายบอบช้ำไปทั้งตัว ได้แต่พูดอย่างสิ้นหวังว่า “ขอร้องล่ะ อย่าทำฉันเลย ฉันไม่ไหวแล้ว！”
จางกุ้ยเฟินก็ตบบ้องหูไป “เห้ยมันยังพูดได้ว่ะ งั้นก็แสดงว่ายังไหว！คงยังไม่ตายง่ายๆ ตบต่อไปอีก！”