คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1870
”ถ้างั้น คุณจะเอายังไง?” แดร์ริลไม่สนใจคำเยาะเย้ยของพวกเขา เขาจ้องมองแชสเท่านั้น
“เด็ก ๆ”
แชสยิ้มและพูดอย่างเย็นชา “ฉันเป็นคนยุติธรรม นายมีสองทางเลือก นายจ่ายเงินมาตอนนี้แล้วพวกนายทั้งคู่ก็ไปได้ หรือไม่งั้นนายก็ไปซะแล้วก็ทิ้งคนสวยนั่นไว้ที่นี่”
แชสชี้ไปที่ฉางเอ๋อขณะที่เขาพูดประโยคสุดท้าย พร้อมรอยยิ้มเปี่ยมตัณหาในดวงตา
แชสคิดว่าแดร์ริลเป็นแค่ชายยากจนที่ไม่มีปัญญาจะจ่ายค่าเฮลิคอปเตอร์ เขาคิดว่าการที่ปล่อยให้แดร์ริลไปโดยที่ทิ้งสาวงามเอาไว้ก็เป็นความใจดีมากแล้ว
“แบบนั้นไม่ได้หรอก” แดร์ริลปฏิเสธข้อเสนอโดยไม่ลังเล
ชายคนนี้ฉลาด เขาคิดว่าจะสามารถแตะต้องฉางเอ๋อได้
ฉางเอ๋อที่ยืนอยู่ด้านข้างก็เปลี่ยนสีหน้าทันใด เธอนั้นอับอายมาก ฉางเอ๋อหันไปหาแดร์ริลและบอกว่า “เจ้าบอกว่าสามารถชดใช้ให้พวกเขาได้ไม่ใช่เหรอ? ถ้างั้นก็รีบจัดการเร็วเข้าสิ”
‘คนสามัญพวกนี้กล้าดีนักนะ พวกเขามาเปรียบเทียบข้ากับเฮลิคอปเตอร์ได้อย่างไรกัน?’
‘และเจ้าแดร์ริลนี่ เห็นได้ชัดว่าไม่รู้วิธีขับเฮลิคอปเตอร์นี่ แต่ก็ยังจะอวดดี ตอนนี้คนพวกนี้ก็ไม่ยอมรามือให้เขาไปแล้ว’
“ไม่ต้องตระหนก” แดร์ริลยิ้ม เขาลดเสียงลงเพื่อปลอบฉางเอ๋อ “กระหม่อมจะจัดการเรื่องนี้เอง”
“คุณเป็นเจ้าของห้างนี้ใช่ไหม?” แดร์ริลยิ้ม เขามองแชสและบอกว่า “ผมเห็นว่างานแสดงรถนี้เป็นการร่วมมือกับกลุ่มวินดัน พวกเขาเอารถพวกนี้มาจากจักรวาลโลกใช่ไหม?”
แดร์ริลดูจริงจังขณะที่พูดต่อว่า “เพราะว่าเป็นการร่วมมือกัน คุณก็คงรู้จักเจด ประธานของกลุ่มวินดัน คุณช่วยโทรหาเธอแล้วบอกเธอว่าผมชื่อแดร์ริล ขอให้เธอมาที่นี่ตอนนี้ด้วย”
เพราะว่าแชสไม่ยอมให้แดร์ริลไป เขาก็เลยไม่สามารถติดต่อกับเฟลิกซ์ได้ เขาเลยไม่มีทางเลือกนอกจากหาทางพบเจด
อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เจอเธอมาหลายปี ตั้งแต่ที่เขาจากมาครั้งก่อน
‘อะไรนะ?’
สีหน้าแชสแข็งค้าง เขาอึ้งงันไป เขามองแดร์ริลอย่างสับสน
‘เขารู้จักเจดด้วยเหรอ?’
แดร์ริลพูดถูก แชสรู้จักเจด รถซูเปอร์คาร์และเฮลิคอปเตอร์พวกนี้ก็เอามาจากจักรวาลโลกผ่านทางบริษัทของเจด
แต่เจดนั้นเป็นนักธุรกิจหญิงชื่อดังของทวีปมิสท์ลอเรน แม้ว่าเจดจะมีครอบครัวที่มั่นคงหนุนหลังและมีธุรกิจหลายอย่างที่ร่วมมือกับเจด แต่เขาเองก็แทบไม่ได้พบเธอ
‘หมอนี่บอกว่ารู้จักเจดเหรอ?’
‘ไม่ใช่แค่บอกว่ารู้จักเจดเท่านั้น แต่ยังขอให้เจดมาที่นี่ด้วย เขาหน้าด้านขนาดไหนกัน? หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครเนี่ย?’
ฝูงชนต่างก็มองแดร์ริล ดวงตาของพวกเขาฉายแววยิ้มเยาะเย้ย
“เด็ก ๆ”
แชสลงมือและแค่นเสียงใส่แดร์ริล “ฉันไม่มีเวลามาฟังนายโม้หรอกนะ ไหน ๆ นายก็ไม่มีปัญญาจ่ายและก็ไม่ยอมทิ้งผู้หญิงสวยคนนี้ไว้ ถ้างั้นก็อย่ามาว่าฉันแล้วกัน”
แชสไม่ยอมเสียเวลา เขาสั่งพนักงานที่อยู่รายรอบ “ไปเรียกการ์ดที่เหลือมาแล้วก็จับสองคนนี้ไว้ ฉันจะจัดการกับพวกเขาทีหลัง”
กริ๊ง… กริ๊ง… กริ๊ง…
ทันทีที่แชสสั่งความจบ โทรศัพท์ของเขาก็ดัง
แชสหัวเราะเมื่อได้เห็นชื่อคนโทรมา เขาหันไปหาแดร์ริลและบอกว่า “บังเอิญอะไรแบบนี้ เจดโทรมาพอดี ให้ฉันถามเธอแล้วกันว่ารู้จักนายไหม”
แชสมองแดร์ริลอย่างเหยียดหยามขณะที่พูด
แชสมั่นใจว่าไอ้หนุ่มดวงซวยนี่ไม่มีทางรู้จักเจดแน่
แชสรับโทรศัพท์จากนั้นเขาก็เปิดสปีคเกอร์โฟน
เขาอยากให้แดร์ริลได้ยินเพื่อที่ว่าจะได้ฉีกหน้าเจ้าหมอนี่ได้