อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1267 ตื่นขึ้นมาแล้วก็กลายเป็นราชินี
สาวใช้หลิงเอ๋อร์ถูกนางคว้าจับแขนไว้จนรู้สึกเจ็บ แต่ก็ไม่กล้าผลักออก อดกลั้นความเจ็บปวดไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “จักรพรรดินี ฮองเฮากับเย่กุ้ยเหรินยังหมดสติอยู่ หมอหลวงบอกว่าพวกเขาบาดเจ็บสาหัส หลายวันมานี้โม่กุ้ยเหริน เฝ้าอยู่ข้างเตียงของท่านอย่างไม่ห่าง จนเมื่อวันก่อนค่อยออกไปกับสัตว์วิเศษรอง ออกไปตามหายาสมุนไพรวิเศษมารักษาให้ท่าน”
“ส่วนสัตว์วิเศษใหญ่ ยังกำลังหมดสติอยู่”
เดิมกู้ชูหน่วนก็งุนงงอยู่แล้ว
ฟังนางพูดเช่นนี้แล้วก็ยิ่งงุนงง
“เจ้าพูดมาให้ชัดเจน ฮองเฮา เย่กุ้ยเหริน โม่กุ้ยเหรินอะไร ยังมีสัตว์วิเศษอะไร?”
“ฝ่าบาท ฮองเฮาก็คือเจ้าบ้านตระกูลเวิน สัตว์วิเศษใหญ่ก็คือราชางูเก้าหัวมรกต สัตว์วิเศษรองก็คือพยัคฆ์ขาวโบราณ”
“ดังนั้น เย่กุ้ยเหรินกับโม่กุ้ยเหริน ก็คือเย่จิ่งหานกับอาโม่”
“ใช่เพคะ”
กู้ชูหน่วนตบหัวหนึ่งที คิดว่าตนเองกำลังฝันอยู่
แต่ปวดหัวจนนางต้องกัดฟัน
“ข้าขึ้นครองราชย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่งงานกับพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตอนที่ฝ่าบาทหมดสติไป อ๋องเสวี่ยฉินจัดการทุกอย่าง งานอภิเษกระหว่างท่านกับฮองเฮา ยิ่งใหญ่อลังการจนสะเทือนไปทั่วทั้งทวีปปิงหลิง ตระกูลเวินส่งสินสอดมาให้เยอะมาก นับจากที่เริ่มก่อตั้งแคว้นน้ำแข็งมา ยังไม่เคยมีสินสอดของฮองเฮาองค์ไหน เทียบได้กับฮองเฮาของเรา”
“ต่อให้เวินเส้าหยีเป็นคู่หมั้นคู่หมายมาตั้งแต่เด็ก งั้นเย่จิ่งหานกับอาโม่ล่ะ เกิดอะไรขึ้น?”
“อ๋องเสวี่ยฉินบอกว่าฝ่าบาทชอบเย่กุ้ยเหรินกับโม่กุ้ยเหริน ถึงแม้เย่กุ้ยเหรินจะพิการ แต่มีวิทยายุทธ์ที่ล้ำเลิศ อำนาจที่อยู่เบื้องหลังนั้นไม่อาจคาดเดา คู่ควรกับฝ่าบาท โม่กุ้ยเหรินถึงแม้….อือ….แต่รูปร่างหน้าตาดี สนิทสนมกับจักรพรรดินี ความคิดอ่านก็ใสซื่อ ดังนั้นอ๋องเสวี่ยฉินไม่สนใจข้อโต้แย้งใดๆ ไม่สนใจที่โม่กุ้ยเหรินรูปร่าง…อือ…ดังนั้น…..”
กู้ชูหน่วนหัวเราะออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความเหน็บแนม
“อืม ฉวยโอกาสตอนที่ข้าหมดสติ เขาไม่เพียงให้ค่าขึ้นของราชย์ ยังหาสามีให้ข้ามากมายขนาดนี้ เขาเก่งกาจขนาดนั้น ทำไมไม่มีลูกให้ข้าเสียเลยล่ะ”
หลิงเอ๋อร์ฟังไม่เข้าใจคำพูดประชดของกู้ชูหน่วน นึกว่านางตื่นเต้นดีใจ เพราะยังไงบนโลกนี้มีใครที่ไม่อยากเป็นราชินีบ้าง
นางหัวเราะพร้อมพูดขึ้นมาว่า “ฝ่าบาท เรื่องมีบุตรคนอื่นจะทำแทนได้อย่างไร หากท่านอยากได้บุตร ก็แต่งตั้งขึ้นมาอีกสักหลายคน”
“……”
กู้ชูหน่วนกลอกตามองบน พยายามยันกายให้ลุกขึ้นมา
“ฝ่าบาท ท่านบาดเจ็บสาหัสอย่างมาก หมอหลวงบอกว่า ยังลงจากเตียงไม่ได้”
“หลีกไป”
“อ๋องเสวี่ยฉินเสด็จ….”
ตามด้วยเสียงร้องตะโกน อ๋องเสวี่ยฉินสวมชุดข้าราชการชาววัง ด้านหลังมีขันทีน้อยสองคนตามเข้ามาถึงในตำหนัก คุกเข่าถวายบังคมกู้ชูหน่วนอย่างนอบน้อม โค้งคำนับสามครั้งอย่างเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี”
“ฝ่าบาท ฝ่าบาทมาจากไหน อยากเป็นจักรพรรดินีเจ้าก็ไปเป็นคนเดียว อย่าดึงข้ามาเกี่ยวข้อง”
“ท่านเป็นบุตรขอจักรพรรดินีก่อน ผู้สืบทอดบัลลังก์ของแคว้นน้ำแข็งควรที่จะเป็นของท่าน กระหม่อมจะกล้าล้ำหน้าได้อย่างไร ฝ่าบาทขึ้นครองราชย์ อภิเษกกับฮองเฮา แต่งตั้งสนมสองท่าน ป่าวประกาศไปทั่วใต้หล้า ทั่วทุกสารทิศต่างร่วมยินดี ประชาชนทั่วทั้งแขวนน้ำแข็งต่างยินดีกับฝ่าบาท”
“อ๋องเสวี่ยฉิน เมื่อก่อนทำไมข้าถึงไม่รู้ว่าจะเอาชั่วร้ายขนาดนี้”
ฉวยโอกาสตอนที่นางหมดสติ ป่าวประกาศไปใต้หล้า ให้นางขึ้นครองราชย์เป็นราชินี ไม่ให้นางได้มีโอกาสเปลี่ยนใจเลย
แม้แต่งานแต่งของนางก็จัดการเรียบร้อยแล้ว
ฮ่าๆ…
ให้เจ้าผีเสื้อเป็นฮองเฮา
เย่จิ่งหานเป็นกุ้นเหริน แบบนี้เขาก็ยังคิดออกมาได้
รอเมื่อเย่จิ่งหานฟื้นขึ้นมา จะไม่ถลกหนังนางหรือ
อ๋องเสวี่ยฉินยิ้มหัวเราะ แล้วก็พูดเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาว่า
“หรือฝ่าบาทเห็นว่าวังหลังยังมีคนน้อยไป กระหม่อมได้มีคำสั่ง ตามหาคุณชายรูปงามมีความสามารถ จากตระกูลเชื้อสายดี รอเพียงคำสั่งฝ่าบาท กระหม่อมก็สามารถที่จะพาคุณชายพวกนั้นส่งมาถึงวังหลังได้ทันที”
“……”