คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1878
ริมฝีปากของโดน็อกมีรอยยิ้ม เขาโกหกฟลอเรียนว่ายูมิตายไปแล้วไม่ใข่เพราะว่าเขากลัวฟลอเรียน แต่เป็นเพราะว่าเขากำลังจะเป็นจักรพรรดิและเขาต้องการคนมีความสามารถไว้ใช้งาน ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่จะตัดสัมพันธ์กับฟลอเรียน
“ที่รัก” ฟลอเรียนตัวสั่นเทาและร้องคร่ำครวญ สายตาของเขาเริ่มมืดมัวและเกือบจะเป็นลมหมดสติ
“ซูซาน นังชั่ว” วินาทีต่อมาฟลอเรียนก็คิดขึ้นได้ เขากำหมัดแน่น กัดฟันกรอดพร้อมบอกว่า “หากว่าเธอฆ่าภรรยากระหม่อม กระหม่อมก็อยากฆ่าเธอ จะต้องฆ่าเธอเองกับมือ”
ดวงตาฟลอเรียนแดงก่ำยามที่พูดเช่นนั้น ทั้งร่างเขาท่วมท้นไปด้วยรังสีสังหาร
เขาไม่รู้เลยว่าโดน็อกนั้นหลอกเขา ยูมิยังไม่ตายแต่เธอโดนขังไว้ในห้องลับในพระราชวัง
เฮ้อ
โดน็อกถอนใจขณะที่กล่อมฟลอเรียน “ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าตอนนี้ แต่ซูซานยังตายตอนนี้ไม่ได้ ข้ายังต้องการใช้นางไว้เพื่อล่อแดร์ริลให้มาที่นี่”
ดวงตาโดน็อกวาววับเมื่อเขาพูด “แดร์ริลอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ซูซานทำร้ายภรรยาของเจ้าก็ได้ เจ้าและภรรยาต่างก็ยืนหยัดอยู่ตรงข้ามเขามาตลอด ซูซานนั้นเป็นแม่ทูนหัวของแดร์ริล เป็นธรรมดาที่นาฝต้องเกลียดเจ้าทั้งสองคน นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมนางถึงลงมือฆ่าภรรยาเจ้าอย่างโหดร้าย แดร์ริลคือสาเหตุ ไม่ต้องห่วง พอเราจับแดร์ริลได้เมื่อไร ข้าจะให้เจ้าเป็นคนฆ่าเขาล้างแค้นให้ภรรยาเอง”
ฟลอเรียนกัดฟันกรอดขณะที่โทสะปะทุ
‘ฝ่าบาทพูดถูก ทั้งหมดเป็นเพราะแดร์ริล’
ฟลอเรียนเก็บความโกรธเอาไว้และพูดทั้งน้ำตาว่า “ฝ่าบาททรงตรัสถูกต้อง แล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเชื่อฟังคำสั่งของพระองค์”
อืม
โดน็อกพยักหน้าอย่างพึงพอใจก่อนที่จะพูดอย่างเสแสร้งว่า “ฟลอเรียน ข้าขอโทษนะที่ปกป้องภรรยาของเจ้าได้ไม่ดี ไม่ต้องห่วง ข้าจะต้องดูแลเจ้าอย่างดีแน่”
“ขอบพระทัยสำหรับความเมตตาพ่ะย่ะค่ะ” ฟลอเรียนเช็ดน้ำตาและพูดอย่างซาบซึ้งใจ
โดน็อกหยุดพูด เขาโบกมือและสั่งให้ฟลอเรียนกลับไป
เขาหัวเราะเบา ๆ
ริมฝีปากของโดน็อกยกยิ้มเมื่อเห็นแผ่นหลังของฟลอเรียน ดวงตาเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
‘ทั้งสองคนต่างก็มาจากตระกูลดาร์บี้เหมือนกัน แต่ว่าฟลอเรียนช่างห่างชั้นกับแดร์ริลนัก ขนาดเรื่องโกหกง่าย ๆ แบบนี้ยังหลอกเขาได้ ฟลอเรียนอย่ามาโทษฉันแล้วกัน จะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะในเมื่อเมียของนายมันมีเสน่ห์มากเกินไป?’
…
ขณะเดียวกันในถ้ำที่ภูเขาง้อไบ๊ในทวีปจักรวาลโลก
ยาที่อยู่ในตัวเอร่าเริ่มออกฤทธิ์ เธอกอดแอมโบรสไว้แน่น เธอไม่ยอมปล่อยให้เขาไป
“เอร่า ใจเย็น ใจเย็น ๆ” แอมโบรสเหงื่อแตกพลั่กขณะที่เขายังคงพูดกับเอร่า แต่ว่าเด็กสาวเหมือนเสียสติไปแล้ว เธอไม่ยอมฟังเขาเลย
แอมโบรสอยากหลุดออกจากการเกาะกุมของเธอ แต่ว่าพลังภายในของเขายังฟื้นไม่เต็มที่ เขารู้สึกได้ว่าไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้
ขณะที่เอร่ายิ่งรุนแรงขึ้น แอมโบรสก็เริ่มรู้สึกถึงความกระหายในตัว ใครจะไปทนทานกับหญิงสาวเปี่ยมเสน่ห์ที่เข้ามากอดเขาไว้ได้กันล่ะ?
อีกอย่างพวกเขาก็มีความใกล้ชิดกันอยู่แล้ว พวกเขาค่อนข้างที่จะต้องใจกัน
มันเพียงต้องรอเวลาเท่านั้นที่พวกเขาจะเริ่มคบหากัน
‘ไม่มีทาง’
ตอนที่แอมโบรสกำลังจะยอมแพ้ ศีลธรรมในใจเขาก็ตื่นขึ้น
เอร่าโดนวางยา เธอไม่ได้อยากทำเรื่องนี้อย่างเต็มใจ เขาคงจะเหมือนสัตว์แน่ถ้าเขาทำอะไรกับเธอไป
‘ไม่ได้ ฉันจะทำแบบนั้นกับเธอไม่ได้’