หยางเฉินรู้สึกตกใจเล็กน้อย เมื่อกี้เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจน ไป๋ชิ่งอยากฆ่าภรรยาของตัวเอง
นอกจากนี้ ตอนที่ไป๋ชิ่งตบหน้าหลิวฉีต่อหน้าทุกคนก่อนหน้านี้ แววตาของภรรยาไป๋ชิ่งฉายแววทนไม่ได้
แน่นอนว่าหยางเฉินแค่สงสัยเท่านั้น เรื่องของตระกูลคิงไป๋เขาไม่ได้สนใจอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้ งานแต่งใกล้จะจบแล้ว หม่าชาวดื่มเหล้ามงคลเสร็จแล้ว แขกจำนวนมากก็กลับไปแล้ว
“โอเค เราก็ควรกลับกันแล้ว”
ไป๋ชิ่งยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา ลุกขึ้นยิ้มและเอ่ยขึ้น
ก่อนกลับ ยังมองเสี้ยวเสี้ยวด้วยใบหน้ามีเมตตา แล้วพูดว่า “เสี้ยวเสี้ยว ปู่ไป๋จะกลับแล้ว ก่อนกลับ มีของขวัญให้หนูชิ้นหนึ่ง”
พูดพลาง ไป๋ชิ่ง เอาตุ๊กตาการ์ตูน ออกมาจากกุญแจรถยนต์
เมื่อกี้กุญแจรถยนต์ของไป๋ชิ่งวางอยู่บนโต๊ะอาหาร เสี้ยวเสี้ยวเอาแต่มองตุ๊กตาการ์ตูนตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าชอบมาก
ตอนนี้ได้ยินว่าไป๋ชิ่งจะเอาตุ๊กตาการ์ตูนให้ตัวเอง ใบหน้าเล็กๆ ของเสี้ยวเสี้ยว เต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่ยังคงมองฉินซีอย่างกล้าๆ กลัว
“คุณไป๋ ขอบคุณความหวังดีของคุณนะคะ ไม่ต้องหรอกค่ะ”
ฉินซีรีบพูดขึ้น
ไป๋ชิ่งยิ้มแล้วพูดว่า “แค่ตุ๊กตาการ์ตูนตัวเดียวเอง ราคาไม่เท่าไร ในเมื่อหนูน้อยชอบ ก็ให้เธอได้”
“เสี้ยวเสี้ยว ยังไม่รีบขอบคุณปู่ไป๋อีก”
จู่ๆ ฉินซีเกรงใจ จึงพูดออกมา
เสี้ยวเสี้ยวรับของขวัญ สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ มอง ไป๋ชิ่ง แล้วพูดด้วยเสียงหวาน “ขอบคุณค่ะปู่ไป๋!”
“ไม่เป็นไร! เสี้ยวเสี้ยวเป็นเด็กดีจริงๆ!”
ไป๋ชิ่งพูดพลาง ยื่นมือไปหยิกแก้มเสี้ยวเสี้ยวเบาๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความเอ็นดู
คนที่ไม่รู้ คงเข้าใจว่าไป๋ชิ่งเป็นปู่ของเสี้ยวเสี้ยวจริงๆ
“คุณฉิน เราไปก่อนนะ มีโอกาสคงได้คุยกันอีก!”
ภรรยาของไป๋ชิ่งยิ้มและบอกลาฉินซี
“โอเคค่ะ คุณไป๋ คุณนายไป๋เดินทางดีๆ นะคะ!”
ฉินซีตอบกลับอย่างมีมารยาท
จนกระทั่งสองสามีภรรยากลับไป หยางเฉินจึงพูดว่า “ต่อไป อย่าทำความรู้จักกับคนของตระกูลคิงไป๋”
ฉินซีพูดว่า “ฉันคิดว่าคุณไป๋กับคุณนายไป๋ดีมากนะ! ถ้าเราสามารถดูแลเอาใจใส่กับตระกูลคิงไป๋ได้ เป็นผลดีต่อการพัฒนาเยี่ยนเฉินกรุ๊ปมากเลยนะ”
หยางเฉินปกป้องฉินซีเป็นอย่างดี ฉินซีจึงไม่รู้ถึงความสามารถของตระกูลคิงไป๋ และไม่รู้สถานการณ์ของเมืองเยี่ยนตูในตอนนี้
เมื่อกี้ไป๋ชิ่งกับภรรยาเป็นกันเองมาก ผู้หญิงที่ดีแบบนี้ จึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายชอบเสี้ยวเสี้ยวจริงๆ
หยางเฉินเงียบไป ฉินซีเข้าใจว่าหยางเฉินโกรธ จึงรีบพูดว่า “ที่รัก คุณรู้อะไรมาหรือเปล่า”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “จำคำของผมเอาไว้ ห้ามไปเชื่อ คนของตระกูลเดอะคิงทุกคน ถ้าต่อไปมีคนของตระกูลเดอะคิง เป็นฝ่ายเข้ามาใกล้ชิดคุณ คุณแค่รับมือไว้ก็พอ”
น้อยมากที่หยางเฉินจะแสดงท่าทีจริงจังขนาดนี้ ต่อหน้าฉินซี
ฉินซีแอบรู้สึกถึงอะไรผิดปกติ แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอยิ้ม พยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้วที่รัก คุณวางใจเถอะ ต่อไปฉันจะไม่สานสัมพันธ์ใดๆ กับคนตระกูลเดอะคิง”
“พี่เฉิน วันนี้ขอบคุณนะพี่!”
ขณะนั้น หม่าชาวที่ส่งแขกเรียบร้อย พาอ้ายหลินเดินเข้ามา มองหยางเฉินแล้วเอ่ยขึ้น
หยางเฉินยิ้มบางๆ “นายกับอ้ายหลินมีความสุขได้ก็ดีแล้ว ระหว่างพี่น้อง ไม่ต้องพูดขอบคุณกันแล้ว”
“พี่ วันนี้พี่หล่อเท่มาก!”
หมีเสวี่ยก็เดินเข้ามา มองหม่าชาวด้วยสีหน้าพอใจ แล้วเอ่ยขึ้น
หม่าชาวยิ้มแหยๆ “จริงไหม”
อ้ายหลินกลอกตามองบนใส่หม่าชาว “ดูเหมือนคุณได้อกได้ใจนะ!”
“ฮ่าๆ……”
ทุกคนหัวเราะร่า
“พี่เฉิน ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่”
จู่ๆ หม่าชาวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
หยางเฉินอึ้งไป “ได้ ไปคุยกัน!”
หลังจากทั้งสองเดินมาถึงอีกด้านที่ไม่มีคน หม่าชาวพูดว่า “พี่เฉิน จะทำยังไงกับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปครับ”
ที่แท้เขายังกังวลเรื่องที่หุ้นของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ถูกโอนออกไป
หยางเฉินหัวเราะ “วางใจเถอะ ฉันเตรียมการเอาไว้นานแล้ว นายคิดว่าตระกูลกวนจะเอาหุ้นทั้งหมดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ไปได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“จริงเหรอ”
จู่ๆ หม่าชาวดีใจมาก
หยางเฉินพูดว่า “ฉันเคยโกหกนายตอนไหนล่ะ”
“งั้นก็ดีมากเลย!”
หม่าชาวพูดอย่างตื่นเต้น “ขอแค่ปกป้องเยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้ ก็ดีแล้ว”
“ใช่สิ คนของตระกูลคิงไป๋ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
จู่ๆ หยางเฉินถามขึ้น
หม่าชาวส่ายหน้า “ผมไม่รู้จักคนของตระกูลคิงไป๋สักนิด ส่วนไป๋ชิ่ง ผมก็เคยเจอครั้งแรก”
หลังแน่ใจว่าหม่าชาวไม่มีความสัมพันธ์ใดกับคนของตระกูลคิงไป๋ หยางเฉินจึงแน่ใจ วันนี้ไป๋ชิ่งมาร่วมงานมงคลของหม่าชาว เพราะพุ่งเป้ามาที่เขา
“ไป๋ชิ่งคนนี้ไม่ธรรมจริงๆ!”
หยางเฉินหรี่ตาลงทั้งสองข้าง
“พี่เฉิน วางใจเถอะ ผมจะให้ทีมผู้พิทักษ์เงาลับ จับตามองไป๋ชิ่งเอาไว้”
หม่าชาวพูดเสียงทุ้ม
“ไม่จำเป็น!”
หยางเฉินส่ายหน้า “จะจับตามองไป๋ชิ่ง แค่คนของทีมผู้พิทักษ์เงาลับ ไม่สามารถทำได้”
“ตอนนี้ไม่รู้เจตนาของตระกูลคิงไป๋ เราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
หม่าชาวพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับพี่เฉิน”
“โอเค ไม่พูดเยอะละ พี่อ้ายกับเสียวเสวี่ยยังคอยนายอยู่นะ!”
หยางเฉินยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น
ถึงจะเกิดเรื่องไม่ดีในงานแต่งวันนี้ แต่พูดโดยรวมแล้ว ก็ถือว่ายังดี
อย่างน้อยก็ทำให้หม่าชาวเจอน้องสาว ที่หายไปนานหลายปี ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว
ขณะนั้น ข่าวช็อกข่าวหนึ่ง ดังไปทั่วเมืองเยี่ยนตู
“หลิวฉี ของตระกูลกษัตริย์เซวตายอย่างน่าอนาถที่สุสานระเกะระกะ ทุกสิ่งทุกอย่างพุ่งเป้าไปที่ตระกูลคิงไป๋!”
เมื่อทราบข่าวนี้ หยางเฉินออกมาจากโรงแรมเยี่ยนตูแล้ว
เมืองจิ่วโจว เมืองเยี่ยนตู ในห้องทำงานห้องหนึ่ง บนชั้นบนสุดของอาคารสำนักงานสไตล์จิ่วโจว
หยางเฉินยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างบานใหญ่ ข้างหลังคือลั่วปิง กำลังรายงานข่าวการตายของหลิวฉี ที่สุสานระเกะระกะ
“ประธานคิดว่า หลิวฉี โดนฆ่า อย่าบอกนะว่าเหมือนตามข่าวลือ เป็นฝีมือของไป๋ชิ่งเหรอครับ”
หลังลั่วปิงรายงานเสร็จ จึงถามอย่างสงสัย
หยางเฉินส่ายหน้า สีหน้าดูเคร่งขรึม “เรื่องนี้แปลกประหลาด หลิวฉีเป็นคนของตระกูลเซวหรือเปล่า ตอนนี้ยังไม่มีบทสรุป”
“ถึงเข้าสนิทชิดเชื้อกับตระกูลเซวจริง แล้วทำไมต้องเล่นงานเราด้วยล่ะ”
“นอกจากนั้น ไป๋ชิ่งก็ไม่ใช่คนธรรมดา หลังกลายเป็นตระกูลเดอะคิง ทำตัวเป็นกันเอง อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ทำตัวเย่อหยิ่งสักนิด นี่มันขัดแย้งในตัวมันเอง”
“ฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ไป๋ชิ่งไม่ได้ถูกเชิญก็มาเอง แถมยังให้เงินของขวัญเป็นหมื่นล้าน หลังจากนั้นยังเอาตัวของหลิวฉีออกไป ต่อหน้าทุกคน นี่มันมีอะไรแปลกๆ”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ลั่วปิงเหมือนกำลังคิดอะไร
“หลิวฉี เป็นคนสนิทของเซวหยวนจี๋หรือเปล่า”
จู่ๆ ลั่วปิงเอ่ยขึ้นมาว่า “เซวหยวนจี๋อยากใช้วิธีต่ำๆ มาตลอด บีบให้คุณยอมจำนน สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ และโดนตระกูลกษัตริย์เซวเรียกตัวกลับไป”
“คนนี้สามารถฆ่าน้องชายต่างแม่ของตัวเองได้ เพียงพอที่จะอธิบายได้ว่า เขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมขนาดไหน”
“ผมว่าครั้งนี้เขาโดนตระกูลกษัตริย์เซวเรียกตัวกลับไป ต้องชดใช้อย่างมากมายแน่นอน ดังนั้นจึงส่งหลิวฉีมาเล่นงานคุณเงียบๆ หรือเปล่าครับ”
ได้ยินลั่วปิงพูดเช่นนี้ หยางเฉินยิ่งสับสน