ก่อนเขามา หม่าชาวกำชับเขาไว้ ให้ไว้ชีวิตของกวนซิน เห็นได้ชัดว่าจะแก้แค้นแทนน้องสาวด้วยมือตัวเอง
คำพูดของหยางเฉิน ทำให้มือเท้าของกวนซินเย็นเฉียบ เธอคิดไม่ถึงจริงๆ สายเลือดโดยตรงของตระกูลคิงกวนผู้ยิ่งใหญ่อย่างเธอ ตอนนี้จะโดนบีบบังคับจนถึงขั้นนี้
ขนาดตาย ยังไม่สามารถทำได้
“ปึก!”
หยางเฉินใช้มือสับไปที่คอ ดวงตาทั้งสองข้างของกวนซินเหลือกขึ้นไปข้างบน จากนั้นก็สลบไป
ขณะนั้น เสียงมือถือของหยางเฉินดังขึ้น เสียงของเฉียนเปียวดังขึ้น “พี่เฉิน กวนเย่วโดนคนชิงตัวไป!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉียนเปียว ความโกรธพลุ่งพล่านออกมาจากตัวหยางเฉิน
“ใคร”
หยางเฉินถาม
อาการบาดเจ็บของกวนเย่วสาหัสมาก เมื่อวานหมอเพิ่งพูดว่า ถ้าแผลโดนกระทบกระเทือนหนักอีก อาจพิการได้
ดังนั้นหยางเฉินจึงให้เฉียนเปียว ไปเฝ้าที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่า ถึงเฉียนเปียวคุ้มครองด้วยตัวเอง ก็ยังมีคนมาชิงตัวกวนเย่วไป
“อีกฝ่ายเป็นผู้แข็งแกร่งสี่คน และพละกำลังของแต่ละคนพอๆ กับผม พละกำลังของหัวหน้าผู้แข็งแกร่ง ถึงขนาดที่เหนือกว่าผมด้วย”
เฉียนเปียวพูดด้วยเสียงทุ้ม ตอนพูดน้ำเสียงยังดูผิดปกติ
เห็นได้ชัดว่าเฉียนเปียวได้รับบาดเจ็บ
“โอเค ฉันรู้แล้ว!”
หยางเฉินสูดหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองใจเย็น
“ใช่สิ ตอนนี้ หมีเสวี่ยเป็นยังไงบ้าง”
หยางเฉินถามขึ้น
เฉียนเปียวอยู่โรงพยาบาล ต้องรู้อาการของ หมีเสวี่ยแน่นอน
“ยังช่วยชีวิตอยู่ครับ ยังไม่รู้สถานการณ์โดยรวม หม่าชาวรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินตลอด”
เฉียนเปียวเอ่ยขึ้น
“โอเค ตอนนี้นายไปที่ยอดเมฆา ถ้ามีความผิดปกติใด รีบรายงานฉันทันที”
ในเมื่อกวนเย่วโดนพาตัวไปแล้ว แถมยังเป็นผู้แข็งแกร่งสี่คน ที่มีพละกำลังพอๆ กับเฉียนเปียว เว้นแต่คนของตระกูลเดอะคิง ไม่มีใครที่สามารถทำได้
“ถือโอกาสให้คนมาจัดการที่เกิดเหตุ ที่เมืองเหนือ เดี๋ยวฉันจะส่งตำแหน่งให้นาย”
หยางเฉินพูดจบ ก็วางสายลง
ภายในวันนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมาย หยางเฉินรู้สึกยุ่งจนทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที
หมีเสวี่ยโดนลอบฆ่า ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย
กวนเย่วที่บาดเจ็บสาหัส วันนี้ก็โดนคนมาชิงตัวไปจากโรงพยาบาล
กะจิตกะใจของหม่าชาวล้วนอยู่ที่น้องสาว ถ้า หมีเสวี่ยอดทนผ่านมาได้ก็ดี แต่ถ้าอดทนไม่ไหว เขาจะรับความจริงที่น่าหดหู่ได้หรือเปล่า
ขนาดเฉียนเปียว ยังบาดเจ็บสาหัสเลย
ตอนนี้ ผู้แข็งแกร่งข้างกายของหยางเฉิน อย่างหม่าชาวกับเฉียนเปียว ไม่ได้อยู่ในสภาวะที่สมบูรณ์พร้อม
นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอันตราย
“หรือบางที ฉันไม่ควรเงียบอีกต่อไปแล้ว”
หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง “หรือบางที แค่ควบคุมตี้ชุน ถึงจะปกป้องคนข้างกายของตัวเองได้”
ขณะนั้น รถออฟโรดสีดำเคลื่อนตัวเข้ามา เป็นผู้แข็งแกร่งของทีมผู้พิทักษ์เงาลับ
เมื่อพวกเขาเห็นศพเต็มพื้น แต่ละคนหน้าเปลี่ยนสี สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
“พี่เฉิน!”
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งของทีมผู้พิทักษ์เงาลับก้าวเข้ามา พูดด้วยสีหน้านอบน้อม “พี่เฉิน ตอนนี้จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ทำลายกล้องวงจรปิดทั้งหมดแล้ว คุณมีอะไรจะสั่งอีกหรือเปล่า”
หยางเฉินมองกวนซินที่ล้มอยู่ตรงเท้าเขา แล้วพูดว่า “เอาตัวผู้หญิงคนนี้ไปก่อน เฝ้าอย่างเข้มงวด อย่าให้เธอฆ่าตัวตาย”
“ครับ!”
หัวหน้าทีมผู้พิทักษ์เงาลับรับคำสั่ง สั่งให้คนมัดมือมัดเท้าของกวนซินเอาไว้ และเอาผ้าอุดปากเอาไว้ เพื่อไม่ให้กวนซินกัดลิ้นตาย
มาอย่างรวดเร็ว และกลับไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ความเร็วของทีมผู้พิทักษ์เงาลับรวดเร็วมาก ไม่กี่นาที ลานในคฤหาสน์กลับมาเป็นเหมือนเดิม เหลือเพียงกลิ่นคาวเลือดที่ลอยในอากาศอย่างรุนแรง ดูไม่ออกเลยว่าที่นี่ เคยมีคนตายหลายสิบคน
ส่วนหยางเฉิน ไปที่โรงพยาบาล
ในเมื่อกวนเย่วโดนคนพาตัวไป อีกทั้งยังเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเฉียนเปียว อยากหากวนเย่ว คงเป็นเรื่องยากมาก
ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการตัวกวนเย่ว ต้องมีจุดประสงค์ของพวกเขา ไม่แน่อีกเดี๋ยว อาจมีคนติดต่อมาหาเขา
แต่ทว่าหยางเฉินมาถึงโรงพยาบาล ก็ไม่มีใครติดต่อเขามาเลย
เมื่อมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน หม่าชาวมีสีหน้ากลุ้มใจ เดินไปเดินมา ดวงตาทั้งสองข้างแดงระเรื่อ
“พี่เฉินมาแล้วเหรอ!”
เมื่อเห็นหยางเฉิน หม่าชาวรีบเดินเข้ามา เขากัดฟันถามว่า “คนของตระกูลคิงกวนล่ะครับ”
“นอกจากกวนซิน คนอื่นตายหมดแล้ว”
หยางเฉินพูดว่า “ฉันให้ทีมผู้พิทักษ์เงาลับพาตัวกวนซินไปแล้ว ถ้านายอยากได้ชีวิตเธอ ก็ให้คนของทีมผู้พิทักษ์เงาลับลงมือได้ตอนนี้”
หม่าชาวส่ายหน้า กัดฟันแล้วพูดว่า “รอให้เสียวเสวี่ยฟื้นก่อน แล้วค่อยว่ากัน!”
พี่น้องทั้งสองคนเฝ้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เวลาแต่ละวินาทีเดินไปเรื่อยๆ หมีเสวี่ยยังคงไม่ออกมา
จนกระทั่งใกล้ค่ำ ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก รถเข็นของ หมีเสวี่ยโดนเข็นออกมา
“เสียวเสวี่ย!”
หม่าชาวดีใจมาก และรีบวิ่งเข้าไปทันที
ถ้าคนตายถูกเข็นออกมา จะมีผ้าขาวคลุมร่างเอาไว้ แต่ หมีเสวี่ยไม่ใช่ แสดงว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
แต่บนตัว หมีเสวี่ยเต็มไปด้วยผ้าพันแผล เหมือนห่อบะจ่างอย่างไรอย่างนั้น
“พี่อ้าย เสียวเสวี่ยเป็นยังไงบ้าง”
หยางเฉินเห็นสีหน้าของอ้ายหลินผิดปกติ โดยเฉพาะตอนที่มองหม่าชาว ด้วยสีหน้าเจ็บปวด นี่ทำให้หยางเฉินเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก
หม่าชาวรีบมองอ้ายหลิน แล้วพูดว่า “การช่วยชีวิตสำเร็จใช่ไหม เสียวเสวี่ยพ้นขั้นโคม่าแล้วใช่ไหม”
อ้ายหลินไม่พูดอะไร แต่น้ำตากลับไหลออกมา
เห็นอ้ายหลินร้องไห้ หม่าชาวรู้สึกไม่ดีขึ้นมาในใจทันที
“เสียวเสวี่ยเป็นอะไรกันแน่ คุณบอกผมมาเถอะ ไม่ว่าผลเป็นยังไง ผมก็รับได้!”
เหมือนหม่าชาวพูดออกมาด้วยอาการสั่น
“เสียวเสวี่ย เธอ เธออาจไม่ฟื้นตลอดชีวิต!”
ในที่สุดอ้ายหลินก็พูดผลออกมา
“เปรี้ยงๆๆ!”
ประโยคนี้เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวหม่าชาว เขาโงนเงนถอยหลังไป 7-8 ก้าว
“ไม่! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปได้ยังไง”
หม่าชาวส่ายหน้า พูดสะอื้น “ฉันหาเธอมาสิบสองปีเต็มๆ กว่าจะเจอไม่ใช่เรื่องง่าย เธอเพิ่งเจอหน้าฉัน ทำไมถึงจะไม่ฟื้นตลอดชีวิตล่ะ”
“ที่รัก คุณกำลังโกหกผมใช่ไหม คุณต้องโกหกผมแน่ๆ ใช่ไหม”
หม่าชาวสะเทือนใจจนผิดปกติ จู่ๆ ก็ก้าวไปข้างหน้า จับไหล่อ้ายหลินเอาไว้ และเขย่าไหล่ถาม
น้ำตาทำให้หน้าของอ้ายหลินเปียกชื้น อันที่จริงการช่วยชีวิต ควรเสร็จสิ้นตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ แต่อ้ายหลินไม่ยอมรับความจริง
ดังนั้นเธอจึงช่วยชีวิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่งเธอหมดแรง หลังไม่มีแรงรักษาต่อ จึงยอมแพ้อย่างไม่เต็มใจ
เด็กสาวที่เธอเพิ่งรู้จัก ทำให้เธอรู้สึกถึงความรู้เดียงสาของเด็กสาว
เธอจะรับ หมีเสวี่ยไปอยู่ที่บ้านด้วยกันกับหม่าชาว อย่างจริงใจ
เธออยากช่วยหม่าชาว ช่วยกันดูแล หมีเสวี่ยเป็นอย่างดี ชดเชยช่วงเวลาหลายปี ของความเสียใจ ที่หม่าชาวเสีย หมีเสวี่ยไปในตอนนั้น
แต่ตั้งแต่เจอหน้าจนถึงตอนนี้ ยังไม่ถึงครึ่งวัน ก็เกิดเรื่องแบบนี้
เธอทุกข์ทรมานใจจริงๆ และเสียใจกับสามีตัวเอง