ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1077 ห้องทารกเป็นห้องเด็กผู้ชายหรือว่าเด็กผู้หญิงนะ?
ม็อกโกถึงได้ขมวดคิ้วเป็นปม：“ไม่ได้พูดอย่างชัดเจน พูดเพียงว่าคืนก่อนหน้านี้ไม่กี่วันป้าสะใภ้ได้เสียแล้ว”
“เสียแล้วงั้นเหรอ?”
คณาธิปเกิดความประหลาดใจขึ้นมาทันใด “งั้นคุณจะกลับไปหรือเปล่า?”
ม็อกโกส่ายหน้า：“ไม่ต้องหรอก เป็นลูกสะใภ้ของคุณปู่ใหญ่ เรื่องของครอบครัวพวกเขา พวกเขาจะจัดการกันเอง อีกทั้งก็ผ่านไปหลายวันแล้ว ไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไร”
เขาอธิบายออกมาสั้นๆ
คณาธิปถึงได้วางใจลงได้ หยิบนมที่อยู่ด้านหน้านำอึกสุดท้ายดื่มลงไปแล้ว
“งั้นถ้าไม่มีอะไรละก็ ผมกลับไปก่อนแล้ว อีกสักพักยังต้องทำการรักษา”
“อืม ให้ผมไปส่งไหม?”
“ไม่ต้องหรอก”
คณาธิปโบกมือไปมา
ไม่นาน เขาก็เข็นวีลแชร์ออกไปด้วยตนเอง ออกจากห้องพักผู้ป่วยไปแล้ว
ความสัมพันธ์แบบนี้ แปลกประหลาดนิดหน่อย เพราะว่าครั้งที่แล้วที่เจอหน้ากัน พวกเขาทั้งสองยังจะฆ่ากันตายไปข้าง แต่ว่าครั้งนี้ บรรยากาศเปลี่ยนไปเหมือนกับเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
ม็อกโกถึงได้ลุกขึ้นเก็บกวาดแล้ว
หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ ลูกที่อยู่ในท้องของแสงดาว ในที่สุดก็มีข่าวดีขึ้นมาแล้ว ปรากฏว่ามีพัฒนาการที่ค่อนข้างเร็ว
ม็อกโกได้ฟังสิ่งนี้แล้ว ดีใจเป็นอย่างมาก：“ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว พวกเราสามารถเจอหน้าเขาได้แล้ว ผมควรจะโทรศัพท์กลับไปหรือเปล่า ให้พวกเราเริ่มเตรียมห้องของทารกเอาไว้?”
ผู้ชายที่อายุสามสิบกว่าแล้ว ครั้งนี้ ตื่นเต้นดีใจเหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง
แสงดาวเองก็ดีใจ
จากนั้นเธอก็หน้าแดงขึ้นมา ก้มหน้าลงไปลูบท้องของตัวเองที่นูนสูงขึ้นมา “อืม”ตอบรับไปหนึ่งคำ
“ดี งั้นผมจะโทรหาคุณปู่ตอนนี้เลย ใช่แล้ว ภรรยา คุณว่า พวกเราจะทำห้องเด็กผู้ชาย? หรือว่าห้องเด็กผู้หญิงดี?”
“……”
แสงดาว ในสมองของเธอ “วิ้ง” ไปแล้ว
เขาเรียกเธอว่า……ภรรยา?
เธอเหมือนกับว่าฟังอะไรไม่ได้ยินแล้ว สิ่งเดียวที่รู้สึกได้ คือกระแสความร้อนที่โหมกระหน่ำเข้ามาในดวงใจ เหมือนเธอกำลังจะจมลงไปทั้งร่างแล้ว
นี่คือความสุข！
สุดท้ายม็อกโกก็ไม่อดทนรอคำตอบของเธอ หลังจากนั้นก็อดใจไม่ไหวแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปหาไชยันต์แล้ว
ได้ยินเสียงของเขาที่ไม่ค่อยจะต่อเนื่องกันไม่ว่าครั้งไหน ในสายโทรศัพท์ก็ร้องขอให้จัดเตรียมทั้งสอง ไม่ว่าจะเป็นเด็กหญิงหรือเด็กชายต่างเตรียมเอาไว้
เจ้าโง่คนนี้
แสงดาวก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข มองไปยังท้องของตัวเอง
หลังจากนั้นสามวัน แสงดาวพบว่า ผู้ชายคนนี้กำลังจะกลายเป็นซูเปอร์พ่อลูกอ่อนในอนาคต เธอไม่สามารถออกจากห้องพักผู้ป่วยได้ ทุกวันเขาจะออกไปข้างนอกซื้อถุงเล็กถุงใหญ่กลับมา
ถ้าไม่ใช่ชุดสำหรับเด็กทารก ก็จะเป็นข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กทารก
เกือบจะทำให้ของเต็มห้องพักผู้ป่วยอยู่แล้ว
นี่มันจริงๆเลย……
เมื่อมองเห็นขวดนมสิบกว่าขวดถูกคนส่งของส่งขึ้นมานั้น แสงดาวตัดสินใจแล้วว่า รอให้ไอ้คนนั้นกลับมา เธอจะด่าเขาสักชุดอย่างแน่นอน
มีเงิน ก็ไม่ใช่ว่าจะใช้แบบนี้
แต่วันนี้ แสงดาวที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยรอจนพระอาทิตย์ตกดิน ผู้ชายคนนี้ก่อนหน้านี้จะกลับมาค่อนข้างเร็ว แต่กลับยังไม่เห็นแม้เงาของเขา
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
นี่คือซื้อของจนติดงอมแงมแล้ว? จนลืมเวลากลับมา? อีกทั้งโทรศัพท์ยังสายไม่ว่างอยู่ตลอด
แสงดาวโมโหขึ้นมาแล้ว เธอเปิดประตูห้องออกมา
“คุณหนูใหญ่ คุณไม่สามารถออกไปได้”
นอกห้องพักผู้ป่วย ยังคงมีคนชุดดำที่คณาธิปส่งมา หลังจากเห็นเธอเดินออกมา ทันใด เขาอยู่ด้านนอกขวางเอาไว้อย่างมีมารยาท
แสงดาวโมโหจนอยากจะกระทืบเท้า：“คุณวางใจเถอะ ฉันไม่หนีหรอก ฉันก็แค่อยากจะไปดูสักหน่อย ว่าทำไมไอ้ผู้ชายคนนั้นยังไม่กลับมาอีก? ฟ้ามืดขนาดนี้แล้ว”
“……”
ชายชุดดำมองดูนาฬิกาข้อมือแวบหนึ่ง ในที่สุดก็แสดงสีหน้าออกมา
“เอาแบบนี้แล้วกัน คุณหนูใหญ่ ผมจะออกไปหาดูสักหน่อย เดี๋ยวให้อากิยามะมาก่อน” เขายังจะเรียกคณาธิปให้มาก่อน
แสงดาวโมโหอย่างมากแล้ว
แต่สุดท้าย คณาธิปก็มาแล้วจริงๆ ทว่าเขาเข้ามา คนชุดดำก็ออกไปแล้ว ไปตามหาม็อกโก
แสงดาวมองไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์ที่อยู่ด้านนอกเต็มไปด้วยความโมโห เวลานี้อารมณ์ไม่ดีอย่างขีดสุด
“คุณไม่ต้องมองผมแบบนี้หรอก ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ผมก็จะไม่ขวางคุณเอาไว้ แต่ว่าคุณต้องคิดให้ดี ถ้าเขากลับมา ได้ยินว่าลูกเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก เขาจะเป็นอย่างไร?”
“……”
ผ่านไปห้าวินาทีเต็ม！
ผู้หญิงคนนี้จ้องเขม็งมาที่คณาธิปแล้วด่าออกมา ：“ไอ้คนชั่ว！”
หลังจากนั้นเสียงดัง “ปัง”กลับไปยังห้องพัก ปิดประตูลงสนิทแล้ว
นี่คือเป็นความสัมพันธ์ของพวกเขาสองพี่น้องในตอนนี้
จะว่าไปแล้ว พวกเขาเคยผ่านประสบการณ์ที่เขาเพื่อจะช่วยเธอเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด เกือบจะไม่มีลูกคนนี้แล้ว ความสัมพันธ์แบบนี้ น่าจะอยู่กันอย่างสงบสุข
แต่ที่น่าประหลาดใจคือ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย
ทั้งสองยังมีชีวิตรอดมาจนได้เจอกันอีกครั้ง กลับยังคงเป็นสีหน้าท่าทางที่ไม่ชอบใจเหมือนเดิม ฉันมองคุณก็ยังคงเป็นท่าทางที่ไม่พอใจ
ดีที่ว่า หลังจากที่คนชุดดำออกไปแล้ว ได้ไม่นาน ก็ตามหาม็อกโกเจอแล้ว ทั้งสองเข้ามาในโรงพยาบาล เดินขึ้นไปยังหอพักผู้ป่วย คณาธิปได้ยินเสียงคนเดินจึงหันมามอง
สิ่งของล่ะ?
ไม่ใช่ว่าออกไปซื้อของใช้เด็กทารกจนกลับมาดึกดื่นเหรอ?
เขาจ้องมองไปยังผู้ชายคนนี้ที่มือว่างเปล่ากลับมา ดวงตาทั้งของข้างที่อยู่ภายใต้แว่นแผ่นบางหรี่ลงเล็กน้อย