ไม้บรรทัดหยกแตกออกและกลายเป็นแสงสว่างจ้าปกคลุมทั้งตัวลู่ฝาน
ลู่ฝานยังไม่ทันตั้งตัว แรงฉุดกระชากมหาศาลพาเขาหายไปจากที่เดิม
ทุกอย่างรอบตัวเคลื่อนตัวถอยหลังอย่างรวดเร็ว ลู่ฝานมองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกว่าจิตวิญญาณของตัวเองโดนกระแทกอย่างแรง หลังจากนั้นสติก็หายไป
วินาทีที่ลู่ฝานหายไป แสงกลับมารวมตัวที่ไม้บรรทัดหยกและร่วงลงมาในมือประมุขประเทศตันเซิ่ง
เสียงคำรามดังขึ้นในประตู
“ไม้บรรทัดเคลื่อนสวรรค์! ไอ้เด็กน้อยอมตะ นายกำลังรนหาที่ตาย!”
จู่ๆ แขนยืดยาวออกมาจับประมุขประเทศตันเซิ่งไว้
อักษรยันต์สว่างขึ้นบนแขน ไม้บรรทัดเคลื่อนสวรรค์ในมือประมุขประเทศตันเซิ่งแตกออกก่อน หลังจากนั้นมีเสียงแตกน่ากลัวดังบนตัวประมุขประเทศตันเซิ่ง
พลังชี่บนตัวกำลังพังทลายอย่างต่อเนื่อง!
อากาศเวิ้งว้างรอบตัวกระเพื่อมเหมือนน้ำ ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดอย่างไม่เกรงกลัวว่า “ปีศาจมาร นายฆ่าฉันไม่ตายหรอก อย่าเสียเวลาเลย! คิดไม่ถึงสินะว่าไม้บรรทัดเคลื่อนสวรรค์ที่สำนักมารของพวกนายสร้างออกมาจะอยู่ในมือฉัน และใช้มันจัดการกับพวกนาย”
ในประตู เสียงเหมือนสัตว์อสูรดังก้องในอากาศเวิ้งว้าง “ไอ้เด็กอมตะ อย่าคิดว่าซ่อนในเต๋าแห่งชีวิตแล้วจะหลบฟ้าดิน หลบฉันได้ เวลาตายของนายใกล้มาถึงแล้ว”
ประมุขประเทศตันเซิ่งหัวเราะร่า “ปีศาจมารชั่วร้ายหางโผล่แล้ว ยังกล้าอวดดีขนาดนี้ ถ้ากล้านายก็ปรากฏตัวที่ทางตะวันออกสิ ดูสิว่ามนุษย์จะทำให้นายตายและกลายเป็นผุยผงยังไง!”
กรอบ!
อากาศเวิ้งว้างแตกออกจนเป็นรอยนับไม่ถ้วน แขนขนาดใหญ่เปลี่ยนจากฝ่ามือกลายเป็นหมัด กระแทกลงบนตัวประมุขประเทศตันเซิ่งอย่างแรง
เมื่อโจมตีด้วยหมัด อากาศเวิ้งว้างแตกเป็นเสี่ยงๆ ตัวประมุขประเทศตันเซิ่งโดนต่อยจนกลายเป็นประกายแสงนับไม่ถ้วน
แต่วินาทีต่อมา ตัวเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว
“นายเคลื่อนย้ายเด็กคนนั้นไปไว้ไหนกันแน่”
เสียงเต็มไปด้วยความอาฆาต ออร่าปีศาจพุ่งออกมาทางประตูเหมือนสายลม
ประมุขประเทศตันเซิ่งยิ้มบางๆ “ขอโทษด้วย ตอนไม้บรรทัดเคลื่อนสวรรค์ยังไม่โดนทำลาย ฉันยังพอบอกนายได้ว่าเคลื่อนย้ายเขาไปที่ไหน แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ไอ้เด็กอมตะ ต้องมีสักวันที่ฉันจะกำจัดนายกับประเทศตันเซิ่งออกจากโลกใบนี้!”
เห็นได้ชัดว่าปีศาจมารโมโหมาก ทำให้ประตูออร่าปีศาจขนาดใหญ่เริ่มสั่นสะเทือน
ประมุขประเทศตันเซิ่งยิ้มบางๆ “แม้นายทำลายประเทศตันเซิ่งของฉัน นายก็ไม่มีทางหาลู่ฝานเจอ แต่วันนี้ฉันต้องขอบใจมากที่นายทำแบบนี้ กำจัดภัยที่ซ่อนอยู่ในประเทศตันเซิ่ง คิดไม่ถึงว่านายตั้งใจทิ้งยอดฝีมือไว้ในประเทศตันเซิ่งของฉัน ฉันเชื่อว่าต้องไม่ใช่แค่นี้แน่นอน ฉันจะฆ่าพวกเขาทีละคนก่อน อย่างที่นายพูดไง กำจัดออกจากโลกใบนี้!”
จู่ๆ ปีศาจมารพูดอะไรไม่ออก
ทันใดนั้นปีศาจมารกลับหัวเราะเบาๆ “ลู่ฝานงั้นเหรอ อ๋อ ที่แท้เด็กนั่นชื่อลู่ฝานนี่เอง! อืม ฉันจะหาเขาให้เจอ ไม่ว่าเขาซ่อนอยู่ที่ไหน ฉันต้องหาเขาให้เจอให้ได้”
เมื่อพูดจบ มือขนาดใหญ่หดกลับไป ประตูสีดำขลับก็หายไปด้วย
จู่ๆ เลือดไหลออกมาจากมุมปากประมุขประเทศตันเซิ่ง เมื่อกี้การโจมตีของปีศาจมารทำให้เขาบาดเจ็บ
ยังไงเขาก็ยังเป็นคน แม้ตายยากสักหน่อย แต่ยังไงคนก็ยังบาดเจ็บได้
เมื่อหันมองรอบๆ ผู้ฝึกชี่รอบตัวมีทั้งตายและบาดเจ็บ
ประมุขประเทศตันเซิ่งกวาดตามองทุกคนอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ไม่นาน มีเรือปรากฏในอากาศเวิ้งว้าง เมื่อผู้ฝึกชี่ที่ตามมาทีหลังมาถึง เห็นสภาพน่าเวทนาของพวกประมุขประเทศตันเซิ่งก็ตกใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะผู้อาวุโสห้า หั่วตันซูและคนอื่นที่เพิ่งมาถึง ต่างตกตะลึงเป็นอย่างมาก