เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1714
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “เอาล่ะ ถือว่าฉันเข้าใจผิดแกเอง กระบี่ฉันล่ะ เครื่องรางฉันล่ะ”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรรีบเอาของออกมายื่นให้ลู่ฝาน “อยู่นี่ทั้งหมดเลยเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ขาดแม้แต่ชิ้นเดียว!”
ลู่ฝานถอนหายใจอย่างโล่งอก มีอาวุธอยู่ในมือ เขาสบายใจขึ้นเยอะ
ค่อยๆ ฟื้นฟูพลังได้ แต่ถ้าอาวุธดีหายก็คือหายเลย ตอนนี้ลู่ฝานเห็นกระบี่หนักไร้คมของตัวเองเป็นเหมือนคนสนิท
เก็บของไว้เรียบร้อย ลู่ฝานถือขวดยาไว้ในมือแล้วเดินไปข้างหน้า เดินพลางถามว่า “ไอ้เก้า ที่นี่ที่ไหน ฉันจำได้ว่าตอนสุดท้ายโดนวิชาของประมุขประเทศตันเซิ่งพาไป อย่าบอกนะว่ายังอยู่ในประเทศตันเซิ่ง เราโดนขังเหรอ”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตอบว่า “ไม่น่าใช่ ถ้ายังอยู่ในประเทศตันเซิ่ง เขาจะไม่มาดูพวกเราตั้งหนึ่งเดือนเลยเหรอ อีกทั้งฉันรู้จักเครื่องรางตอนที่เขาส่งพวกเราออกมา เปลี่ยนแปลงฟ้าดิน ไม้บรรทัดเคลื่อนสวรรค์ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง! ค่ายกลเคลื่อนฟ้าก็ดัดแปลงมาจากวิชาในไม้บรรทัดอันนี้แหละ ไม่แน่บางทีตอนนี้เราอาจอยู่มุมใดมุมหนึ่งของโลกก็ได้ ไม้บรรทัดเคลื่อนสวรรค์สามารถส่งเราไปได้ทุกที่ที่มันเคยไป”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นแสดงว่าเราก็หนีออกมาแล้วสิ งั้นก็เป็นเรื่องดีน่ะสิ หนีออกมาได้ก็ดี แค่อย่าลอยออกไปไกลก็พอ เราจะได้กลับประเทศอู่อานได้ คิดว่าหลิงเหยาคงหนีออกไปแล้ว ไม่แน่ตอนนี้อาจอยู่อาณาจักรอสูรซีเหลียง”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ทำไมอยู่ที่อาณาจักรอสูรซีเหลียงล่ะ”
ลู่ฝานพูดว่า “ง่ายมาก จากนิสัยดื้อดึงของสิบสาม เขาไม่มีทางรอตามเวลาที่ฉันบอกแน่นอน เขาต้องพาคนไปนอกอากาศเวิ้งว้างรอเราออกไป ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ตราบใดที่หลิงเหยาหนีออกจากขอบเขตการไล่ลาของประเทศตันเซิ่ง เธอต้องเจอสิบสามหรือไม่ก็คนของจ้าวหมิงหยู่แน่ๆ พวกเขาต้องอยู่ที่อาณาจักรอสูร ไม่แน่จ้าวหมิงหยู่อาจพาคนไปตีกับผู้ฝึกชี่ที่ตามจับหลิงเหยาก็ได้ มีความเป็นไปได้ทั้งหมด”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ทิ้งสิบสามไว้ในตอนแรก เพื่อให้เขายืมคนของอาณาจักรอสูรมารับพวกนายใช่ไหม”
ลู่ฝานพูดว่า “ใช่ ฉันคิดไว้แบบนี้แหละ ฉันไม่ไว้ใจจ้าวหมิงหยู่ แต่ฉันไว้ใจสิบสาม หวังว่าพวกเขาจะเจอกันแล้ว!”
พูดพลาง ลู่ฝานรีบเดินไปข้างหน้า
แม้เขาใช้ปราณชี่ไม่ได้ชั่วคราว แต่ร่างกายยังแข็งแกร่ง โดยเฉพาะตอนนี้เขากำลังฟื้นฟูอย่างต่อเนื่อง
ฝีเท้าดั่งสายลม แค่ลู่ฝานเดินก็เร็วกว่าพวกนักบู๊แดนปราณชีวิตแล้ว
ไม่นาน ลู่ฝานเห็นปลายทางของพายุหิมะแล้ว
ให้ตายเถอะ พวกเขาอยู่บนเขาหิมะแห่งหนึ่ง อีกทั้งยังอยู่บนยอดเขาด้วย ภูเขาหิมะที่ไหนเรียบเหมือนเอากระบี่ปาด ลู่ฝานเกือบเข้าใจว่าเป็นที่ราบไปแล้ว
ยืนอยู่ริมยอดเขา ลู่ฝานเงยหน้ามอง สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือลูกบอลสีแดงขนาดใหญ่ ตั้งอยู่กลางฟ้าดิน สามารถมองเห็นกำแพงเมืองสีดำอยู่ในทรงกลมได้อย่างตะคุ่มๆ
ด้านนอกคือพื้นดินเป็นชิ้นๆ ลอยวนเวียนอยู่รอบลูกบอล
เหมือนบนพื้นดินแต่ละผืนมีเมืองเล็กๆ อยู่ มีคนอาศัยอยู่ด้วย
ลู่ฝานมองภาพนี้จากไกลๆ แล้วพูดอย่างตกใจ “นี่เราอยู่ประเทศไหนเนี่ย”
ยังไม่ทันพูดจบ อากาศสีดำปล่อยออกมาจากลูกบอล วินาทีต่อมาลู่ฝานเห็นบนพื้นดินผืนหนึ่ง ประชาชนมากมายลอยตามอากาศสีดำออกไปพร้อมเสียงร้องโหยหวน
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เราไม่ได้อยู่ประเทศไหนหรอก แต่อยู่ที่เขตปีศาจ!”