เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1726
ด้านหลัง ผู้หญิงพวกนี้ร้อนใจทันที รีบวิ่งตามออกไป
สยายปีกค้างคาวด้านหลังแล้วบินไปอย่างรวดเร็ว!
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวลู่ฝานหัวเราะจนใกล้บ้าแล้ว หัวเราะพลางพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่รีบหนีเร็ว ถ้าไม่หนีต้องตายบนพุงผู้หญิงแน่ๆ”
“หุบปาก!”
ลู่ฝานตะโกนพูดเสียงดังใส่ไอ้เก้า
ตอนนี้ยังมาพูดตัดกำลังใจอีก เห็นเขายังซวยไม่พอใช่ไหม
ผู้หญิงด้านหลังตามมาติดๆ ลู่ฝานหลบด้านหลังบ้านหลังหนึ่ง หลังจากนั้นดันพลังฟ้าดินรอบตัวออกไป กางปราณเกราะแล้วซ่อนตัวทันที
พวกผู้หญิงโฉบไปมาข้างตัวเขา แต่กลับไม่เห็นเขา
ลู่ฝานถอนหายใจอย่างโล่งอก มองพวกผู้หญิงที่ร้อนใจมาก ตามหาไปทั่ว ลู่ฝานพึมพำว่า “วาสนาแบบนี้ฉันรับไม่ไหวจริงๆ”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ดูเหมือนเจ้านายอยู่หมู่บ้านปีศาจสาวต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ เราออกจากที่นี่เลยดีไหม ยังไงพลังของเจ้านายก็ฟื้นฟูไม่น้อยแล้ว เราออกไปหาที่ที่มีผนึกเบาบาง อาจใช้เวลาหน่อย แต่แค่หาเจอเราก็ออกจากเขตปีศาจได้ คุณย่าเฉียนบอกว่าทำแบบนี้ได้ไม่ใช่เหรอ”
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ได้ ฉันต้องกำจัดเงามืดให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “แต่เจ้านาย เงามืดนั่นมารอบเดียวแล้วก็ไป ใครจะไปรู้ว่าครั้งต่อไปเขาจะมาตอนไหน เจ้านายจะรอแบบนี้เหรอ เจ้านายหาที่หลบใกล้ๆ หมู่บ้านดีกว่า”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ความคิดนี้ไม่เลว หลบอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ!”
เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานพุ่งออกไปนอกหมู่บ้าน
ครั้งนี้ลู่ฝานพุ่งไปด้วยความเร็วทั้งหมด เร็วจนไม่เห็นแม้แต่เงา
ออกจากหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว ลู่ฝานหลบอยู่ในป่าที่เต็มไปด้วยใบหน้าผี
เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าตัวเองจะโดนผู้หญิงกดดันจนหนีหัวซุกหัวซุน ทุเรศทุรังแบบนี้
ยังดีที่พวกศิษย์พี่หานเฟิงไม่รู้เรื่องนี้ ไม่งั้นไม่รู้ว่าเขาจะโดนหัวเราะเยาะนานขนาดไหน
ป่าแห่งนี้กว้างมาก ลู่ฝานพยายามเดินเข้าไปให้ลึกที่สุด บริเวณโดยรอบเป็นเขตเก็บสมุนไพรของผู้หญิงพวกนั้น ขอแค่ด้านในมีร่องรอยของสัตว์อสูรขนาดใหญ่ถึงจะปลอดภัย
ตอนนี้ลู่ฝานยอมอยู่กับสัตว์อสูร อย่างน้อยสัตว์อสูรก็ไม่รวมตัวเป็นร้อยเพื่อมาต่อคิวเขา!
เมื่อมาได้พอประมาณแล้ว ลู่ฝานหยุดลงบนหินสีขาวทรงกลมขนาดใหญ่
ลู่ฝานนั่งลงบนหินแล้วถอนหายใจเบาๆ “ผู้หญิงพวกนี้เก่งกว่าประมุขประเทศตันเซิ่งอีก อย่างน้อยเผชิญหน้ากับประมุขประเทศตันเซิ่งก็แค่ตายเท่านั้น แต่ผู้หญิงพวกนี้ไม่เพียงแต่จะเอาชีวิตฉัน ยังจะเอาความบริสุทธิ์ของฉันไปด้วย”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ไม่ต้องบ่นแล้ว นี่อาจเป็นความปรารถนาของผู้ชายมากมายบนโลกนี้ก็ได้ ความสุขอยู่รอบกาย แต่เจ้านายกลับไม่รู้ว่านั้นคือความสุขเท่านั้นเอง”
ลู่ฝานพูดว่า “อย่าบอกนะว่ายังมีคนยินดีโดนจนตาย ฉันไม่เชื่อหรอก”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “มีอยู่แล้ว อย่างเช่นศิษย์พี่ของเจ้านายคนนั้นไง”
พูดจบ ลู่ฝานหัวเราะออกมาเบาๆ
“ศิษย์พี่หานเฟิง เหอะๆ คิดว่าเขาคงยอมด้วยความยินดียิ่ง”
ลู่ฝานส่ายหน้าแล้วถอนหายใจยาว
แต่ขณะนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
“สหายช่วยขยับก้นหน่อยได้ไหม”
ลู่ฝานรีบเด้งตัวขึ้น จับกระบี่หนักไร้คมไว้ในมือทันที
“เสียงใครน่ะ”
หินก้อนใหญ่ด้านล่างเท้าค่อยๆ หันมา
ลู่ฝานเพิ่งเห็นว่านี่มันใช่หินที่ไหนกันล่ะ นี่มันหัวกะโหลกขนาดใหญ่ชัดๆ
หัวกะโหลกค่อยๆ พูดว่า “ขอโทษด้วย ทำให้พวกนายตกใจแล้ว สวัสดี ฉันหนานกงสิง!”