ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1098 ให้เธอคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย
ตอนที่แสนรักเองก็นั่งเฮลิคอปเตอร์มาถึงที่นี่ ไชยันต์ก็ถูกส่งไปที่โรงพยาบาลท้องถิ่นเรียบร้อยแล้ว
และศพของม็อกโก ก็ถูกทีมทหารที่ไชยันต์พามา นำมาส่งถึงสถานที่จัดงานศพแห่งนี้แล้ว รอเพียงแค่ให้เขามา
“คุณชายเล็ก คุณชายม็อกโกเขา…..”
รองผู้นำเดชาที่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอด หลังจากที่เห็นว่าในที่สุดเขาก็มา ลุกขึ้นยืน ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำจากที่ร้องไห้มานานก็เต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง
แสนรักยืนนิ่งอยู่ในสถานที่จัดงานศพแห่งนี้
เขาคิดอยากจะพูดอะไร แต่ในตอนที่สายตาของเขามองเห็นคนที่ถูกลากออกมาจากในตู้แช่แข็งคนนั้น เขามองเห็นอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าอันหล่อเหลา ตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งสีขาวหนึ่งชั้น
ทันใดนั้น นิ้วมือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวทั้งสองข้างของเขาต่างก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย
เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งชายคนนี้จะจากตัวเองไป
เขาอดทนต่อเขามานานหลายปี ทำไมถึงทิ้งเขาไปล่ะ?
เขาเดินตัวแข็งทื่อเข้ามาทีละก้าว จ้องมองดูร่างที่นอนอยู่ในตู้แช่แข็งร่างนี้ เหมือนกับว่ามีบางแห่งในหน้าอกพังทลายลงไปเป็นก้อนใหญ่มาก เจ็บปวดมากจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก
“คุณชายม็อกโกก็เพื่อไปฆ่าพวกพ่อค้าอาวุธเหล่านั้น ถึงได้ตายเพราะฝีมือของคนกลุ่มนั้น ก่อนจะออกไป ผมได้เตือนเขาแล้ว คนกลุ่มนั้นแม่แต่ผมมาที่นี่มันก็รู้ พอมาถึงทางนี้ก็ลงมือกับผมทันที งั้นเขาไปชิงตัวคน พวกเขาจะต้องเดาได้อย่างแน่นอน หากจะไป ก็ร้ายมากกว่าดีอย่างแน่นอน”
“แต่คุณชายบอกแล้วว่า ความปลอดภัยของตระกูลเทวเทพนั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิตเขาเสียอีก！”
รองผู้นำเดชาเล่าที่ไปที่มาของเรื่องนี้ออกมาให้ฟังเป็นระยะๆ อยู่ข้างๆ
แสนรักไม่พูดอะไร
หลังจากที่เขาทำเพียงเดินมาตรงหน้าตู้แช่แข็งนั่นแล้ว เขายืนอยู่ตรงนั้นก้มหน้าลงมองคนที่นอนอยู่ข้างในนี้ ราวกับว่างอกรากลึกลงไปแล้ว
ทำไมเขาจะไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ?
แม้แต่ไชยันต์ก็เป็นเขาเองที่แจ้งให้มา ทำไมเขาจะไม่รู้ชัดเจนว่าชายคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานอะไรอยู่ที่นี่บ้าง?
เพียงแต่ เขารู้ช้าเกินไป ถ้าหากสองคนบ้านั่นไม่ปิดบังเขาไว้ ถ้าหากเขาสังเกตเรื่องนี้ได้เร็วกว่านี้อีกสักหน่อย บางทีก็อาจจะไม่เกิดโศกนาฏกรรมในวันนี้
ในท้ายที่สุดแสนรักก็ขังตัวเองไว้ในห้องดับจิตแห่งนี้ ไม่ยอมออกมาอยู่เป็นเวลานานมาก
——
ที่เจแปน
คณาธิปก็ได้รับข่าวนี้ตอนใกล้พลบค่ำ
จู่ ๆ ได้ยินข่าว เขาที่กำลังนั่งทานโจ๊กบนโต๊ะเล็กอยู่ในห้องพักผู้ป่วย หลังจากที่เงยหน้าขึ้นมาอย่างจัง ช้อนที่ถืออยู่ในมือก็ร่วงหล่นลงพื้นดัง “เพล้ง”
“นายล้อเล่นอยู่หรือเปล่า?”
เป็นเวลานานมากเขาถึงจะได้ยินประโยคที่ตัวเองถามด้วยเสียงแหบแห้ง
แต่ที่ทำให้เขาสิ้นหวังก็คือ ลูกน้องที่รีบลนลานกลับมา ส่ายหน้าที่แสนโหดร้ายอีกครั้ง
“ไม่ใช่ เป็นเรื่องจริง ตอนนี้คุณก็รีบไปถึงที่ประเทศ Z เรียบร้อยแล้ว ไชยันต์เองก็ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลเพราะเรื่องนี้ ตอนที่ผมกลับมา เขายังไม่ออกจากโรงพยาบาล”
“……”
ในที่สุดในห้องพักผู้ป่วยก็เงียบลง
เหมือนกับว่าอากาศได้ก่อตัวแข็งขึ้นอย่างกะทันหัน หลังจากที่ชายคนนี้ปิดปากลงแล้ว ทั้งห้องก็เงียบสนิทจนแม้แต่เสียงเข็มด้ามหนึ่งก็ยังได้ยิน
ม็อกโกตายแล้ว！
“อากิยามะ พี่สาวคุณทางนั้นเรียกพยาบาลเมื่อสักครู่ เธอบอกว่าจะย้ายกลับไปห้องพักผู้ป่วยทั่วไป สามารถให้เธอไปได้ไหม?”
ทันใดนั้น มีพยาบาลเดินเข้ามา หลังจากที่เห็นคณาธิปแล้ว ก็ถามเขาอยู่ตรงประตู
คณาธิปตกใจ
ทันใดนั้น เขาหันมาตะคอกใส่พยาบาลคนนี้หนึ่งประโยค ： “ห้ามย้าย! ผมขอเตือนพวกคุณเอาไว้ ใครกล้าแตะต้องเธอเพียงน้อยนิด ผมจะไม่ไว้ชีวิตพวกคุณแน่!!”
เขาร้อนใจจนสูญเสียแม้กระทั่งความสงบขั้นพื้นฐานที่สุด และใบหน้าหล่อเหลาภายใต้แว่นตาสีทองนั้น ก็ขาวซีดจนไม่เหลือสีเลือดภายในเวลาสั้นๆ ไม่กี่วินาที
พยาบาลตกใจกลัว
ไม่กี่นาทีต่อมา แผนกสูตินรีเวชทางนั้น แสงดาวที่เดิมทีขอร้องย้ายห้องพักผู้ป่วย ไม่เพียงแต่ไม่สำเร็จ
แต่กลับกัน เธอยังเห็นโชกิ โดโมโตะพาคุณหมอหลายคนเข้ามา แล้วเข็นเธอเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยพิเศษที่ปิดมิดชิดทุกด้านโดยไม่พูดอะไร
“พวกคุณ……..โดโมโตะ นี่คุณทำอะไร? ทำไมจู่ ๆ ถึงพาฉันมาอยู่ที่นี่?”
เธอตกใจกลัวไม่น้อย รีบนอนลงบนเตียงผู้ป่วยนั้นทันที กอดท้องป่องๆ ของตัวเองแล้วถามขึ้นมา
โชกิ โดโมโตะก็นำรายงานข้อมูลที่กองหนึ่งที่ถือมาด้วย ยืนมองดูตรงหน้าของเธอ : “ ลูกของคุณคนนี้ยังมีข้อมูลบางตัวยังไม่ผ่านเกณฑ์ ก็คือระบบภูมิต้านทานนั่น ก่อนคลอด ทางที่ดีคือพักรักษาอยู่ในสภาวะปลอดเชื้อจะดีที่สุด”
ไร้สาระสิ้นดี
แต่แสงดาวที่ไม่รอบรู้เรื่องการแพทย์ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็ตกใจกลัวจนไม่กล้าต่อสู้ในทันที
ดังนั้น ในตอนที่คณาธิปถูกเข็นเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยแห่งนี้ เขามองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ แต่จำต้องอดกลั้นเอาไว้
“เขาบอกว่าระบบภูมิต้านทานของลูกฉันมีปัญหา”
“ไม่ผ่านเกณฑ์”
คณาธิปแก้ไขคำด้วยความอดทน
แสงดาวส่งเสียง “เหอะ” หยิบแอปเปิลตรงหน้าขึ้นมาแล้วเคี้ยวอย่างอารมณ์เสีย
คณาธิปเห็นแล้ว ก็เอ่ยปากพูดอย่างเรียบเฉย : “พี่อยากจะติดต่อม็อกโกใช่ไหม? ไม่เป็นไร ผมสามารถช่วยพี่นำโทรศัพท์เข้ามา แต่โดโมโตะบอกแล้วว่า โทรศัพท์มีแบคทีเรียมากมาย และมีรังสีด้วย พี่ลองคิดดูดีๆ”
“กรุบ–”
กัดแอปเปิลได้หนึ่งคำ ผู้หญิงคนนี้ก็ตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น