ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1102 เกมหมากรุกเปิด
แสนรักกินโจ๊กชามนั้นเสร็จ แป๊บเดียวก็ออกไปอีก
เส้นหมี่ก็ลงมาด้วย
ไชยันต์เป็นอัมพาตอยู่บนเตียง ม็อกโกก็เสียสละพลีชีพกะทันหัน ตระกูลเทวเทพอันใหญ่โตนี้ ตอนนี้เหลือแค่พวกเขาสองสามีภรรยา ส่วนเธอ ว่ากันตามความหมายอันเข้มงวดแล้ว ก็กลายเป็นนายหญิงอันแท้จริงของตระกูลนี้
“คุณผู้หญิง พวกคุณนายด้านล่างมาถึงแล้ว พวกเธอมาพิธีศพ”
“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
เส้นหมี่ได้ยิน ก็จัดเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วให้คนใช้คนนี้ผูกผ้าสีขาวที่ใช้ในงานศพที่เธอเพิ่งถอดออกอีกครั้ง จากนั้นจึงไปห้องโถงที่วางโลงศพ
อย่างที่คิดไว้ หลังจากถึงห้องโถงที่วางโลงศพ เธอก็มองเห็นหญิงวัยกลางคนหลายคนที่ไม่เคยเห็น แต่ไม่ว่าจะการกระทำหรือว่าการแต่งตัว ล้วนแต่ดูแพงทั้งนั้น
“คุณนายจิตรา คุณนายภาไล……คุณผู้หญิงของพวกเราลงมาแล้วค่ะ”
น้าแจ๋วที่ตอนนี้กำลังช่วยอยู่ที่ห้องโถงที่วางโลงศพ หลังจากเห็นเส้นหมี่ลงมา ก็รีบแนะนำให้บรรดาคุณนายผู้ดีเหล่านี้ทันที
คุณนายผู้ดีเหล่านั้น ก็มองไปที่เส้นหมี่
สถานที่อย่างเมืองหลวง ไม่ด้อยไปกว่าเมืองA เป็นศูนย์รวมอำนาจ และเป็นสังคมชนชั้นสูงอย่างแท้จริง ดังนั้น ตรงนี้ อย่าได้ดูถูกทุกคนที่ได้ชื่อว่า“คุณนาย”
เส้นหมี่รักษาท่าทีของเจ้าบ้านที่กำลังจัดงานศพในบ้าน เข้ามาด้วยกิริยาที่เหมาะสม
“คุณนายจิตรา คุณนายภาไล……สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะ วันนี้ยุ่งมาก ต้อนรับไม่ทั่วถึงเลยค่ะ”
“ที่ไหนกันล่ะคะ คุณเส้นหมี่เกรงใจไปแล้ว พวกเรามาแสดงความเคารพพลตรีม็อกโก”
“ใช่ค่ะ”
คุณนายผู้ดีเหล่านี้มองสำรวจเส้นหมี่
ตอนที่เห็นเธอยังสาวขนาดนี้ พวกเธอก็เผยรอยยิ้มอันปีติที่แสนรักเพิ่งพูดไป อย่างพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เส้นหมี่ก็หัวเราะ จากนั้นพาพวกเธอไปจุดธูปที่หน้าห้องโถงที่วางโลงศพ
จุดธูปเสร็จ พวกคุณนายผู้ดีก็แสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใย ดึงเส้นหมี่มาปลอบอยู่พักหนึ่ง ประมาณว่าตอนนี้เสาหลักทั้งสองของตระกูลเทวเทพได้พังลงแล้ว เธอมีปัญหาอะไร จะต้องบอกพวกเธอ
บอกพวกเธอน่ะเหรอ？
เส้นหมี่แสดงความขอบคุณ：“ค่ะ ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ ต่อไปมีอะไรจะบอกพวกคุณค่ะ”
“อือ อย่าลืมล่ะ พวกเรากับคุณท่านของคุณ แล้วก็แม่ของพลตรีม็อกโก สนิทกันมากค่ะ เมื่อก่อนไปมาหาสู่กันตลอด อย่าเกรงใจเลยนะคะ”
“ใช่ค่ะ คุณไปหาพวกเราที่หอวิไลลักษณ์ได้นะคะ”
คุณนายที่ชื่อจิตรา พูดไปมา ก็ยื่นบัตรสีทองที่ดูสวยงามสุดๆ แก่เธอ
หอวิไลลักษณ์？
เส้นหมี่ถือบัตรใบเล็กนี้แล้วมองสักพัก
แต่ว่า วันนี้คนเยอะมากจริงๆ เธอไม่ทันได้มองของสิ่งนี้ชัดๆ หลังจากส่งพวกคุณนายแล้ว แป๊บเดียว เธอก็ไปทักทายแขกใหม่
ตกดึก
งานห้องโถงที่วางโลงศพจบแล้ว แขกก็แยกย้ายกันไป ในที่สุดเธอก็ลากขาสองข้างอันหนักอึ้งขึ้นไปชั้นบน
“น้าแจ๋ว คุณนายน้อยเป็นไงบ้าง？”
“คุณผู้หญิงขึ้นมาแล้วเหรอคะ？คุณนายน้อยเธอตื่นแล้ว ก็เอาแต่นั่งอยู่บนเตียงไม่ขยับค่ะ ไม่กินอะไรด้วย เฮ้อ”
น้าแจ๋วที่กำลังดูแลสองแม่ลูกแสงดาวอยู่ชั้นบน หลังจากเห็นเธอขึ้นมา ก็อุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดกับเธอ
ที่จริงแสงดาวเพิ่งตื่นไม่นาน
เพราะว่า เส้นหมี่กลัวเธอจะเป็นอะไรอีก จึงใช้เข็มทำให้เธอหลับไปหลายชั่วโมงโดยเฉพาะ จนกระทั่งขี้เถ้าของม็อกโกถูกฝัง เธอจึงค่อยๆ ตื่นขึ้นมา
แต่ว่า หลังจากเธอตื่นขึ้นมา ก็ไม่ร้องไห้ไม่โวยวายแล้ว
ในใจเส้นหมี่เต้นตึกตัก เดินเข้ามา
“พี่ พี่ตื่นแล้วเหรอ？พี่……หิวหรือเปล่า？ฉันไปทำอะไรให้พี่กินดีกว่า”เธอมาตรงหน้าเตียงของเธอ มองเธออย่างระมัดระวัง
ดูผิดปกติจริงๆ
แววตาของเธอดูง่วงงุน สีหน้าซีดเซียว นั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกดูดวิญญาณไป เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง และก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“พี่？”
“คุณผู้หญิง คุณไม่ต้องเรียกแล้ว เธอไม่ตอบหรอก เมื่อกี๊นี้หิว ร้องไห้เสียงดังมาก เธอยังไม่เคลื่อนไหวใดๆ เลยค่ะ”
น้าแจ๋วอยู่ด้านข้าง ก็ทนไม่ไหวพูดด้วยตาแดงก่ำอีกครั้ง
เส้นหมี่ได้ยิน จิตใจก็ดิ่งลงอย่างมาก
การโจมตีแบบนี้ เธอเข้าใจดี ตอนนั้น ที่เธอฟื้นมาที่เจแปน ได้ยินว่าแสนรักกลายเป็นอีกคนที่เมืองหลวง เธอก็หมดหวังและเจ็บปวด
แต่ตอนนี้ ม็อกโกของเธอ ไม่มีอีกแล้ว
สุดท้ายเส้นหมี่ก็ไม่ไปรบกวนเธออีก เธอตัดสินใจให้เธออยู่เงียบๆ คนเดียวอีกครั้ง
“เอาเด็กมาให้ฉันเถอะ เดี๋ยวผู้อำนวยการไพบูลย์จะมา แล้วให้น้ำตาลกลูโคสเธอ คืนนี้รบกวนคุณดูแลเธอที่นี่ด้วย”
เธอพูดไป ก็อุ้มเด็กที่เพิ่งคลอดมาได้หนึ่งสัปดาห์จากในมือของคนใช้คนนี้ไปด้วย
สองชั่วโมงถัดมา แสนรักกลับมาแล้ว เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก หลังจากก้าวขาที่เหนื่อยล้าเข้ามา ดวงตาแดงก่ำ ก็มองเห็นทารกตัวน้อยบนเตียงทันที
แล้วก็ หญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆ เธอ กำลังถือขวดนม ป้อนนมเธอไป ดวงตาก็กำลังจะปิดไปด้วย
ยุ่งมาหลายวันแล้ว ที่จริงเธอก็เหนื่อย
“ภรรยา？”
“หือ？พี่กลับมาแล้วเหรอ？”
เส้นหมี่ที่กำลังจะงีบหลับ ก็ลืมตามาทันที