ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1104 ฉันจะไปหาสามีของฉัน
แม่ของเด็กคนนั้นเห็น ก็รีบปิดปากเล็กๆ ของลูกตัวเอง：“ชู่ว อย่าพูดเหลวไหล ระวังเดี๋ยวเธอมาตีลูกนะ！”
ตีเขา？
เห็นเธอเป็นคนบ้าหรือไง？
แสงดาวยังคงไม่ตอบสนองคืนมาใดๆ เธอนั่งอย่างเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น และก็ ทั้งสี่ชั่วโมงของการเดินทาง เธออยู่ตรงนั้น ไม่ขยับตัวสักเล็กน้อยเลย
คนด้านข้างเห็นเข้า ก็กลัว
ดังนั้น ในที่สุดตอนที่เธอมาถึงมณฑลY ตอนที่เธอตื่นมา ที่นั่งที่นั่งติดอยู่กับเธอ ก็ไม่มีใครแล้ว
“คุณผู้หญิง นี่คุณจะไปไหนคะ？”
ตอนที่ลงจากรถ อาจเป็นเพราะพนักงานต้อนรับเห็นเธอผิดปกติเล็กน้อย ดังนั้น เธอลังเลเล็กน้อย แล้วก็ถามไป
ที่จริงแสงดาวไม่อยากตอบ
แต่หลังจากที่เธอลากรองเท้าแตะสองข้างนั้นของเธอลงมา มองเห็นข้างหน้ามาถึงสถานีปลายทางแล้ว จากนั้นในดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอก็มีความสับสนแวบเข้ามา แล้วหยุดลงอีกครั้ง
“รถของพวกคุณ ไปประเทศZได้ไหม？”
“อะไรนะคะ？”
พนักงานต้อนรับตกใจ
ผู้โดยสารคนนี้ เธอมีปัญหาจริงๆ ใช่ไหม？ทำไมสภาพจิตใจย่ำแย่ไปหมด？ถามมาได้แม้แต่คำถามแบบนี้
นี่คือรถไฟความเร็วสูงในประเทศ จะข้ามไปอีกประเทศได้อย่างไรล่ะ？
พนักงานต้อนรับก็ยิ่งแอบระมัดระวังผู้หญิงคนนี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เห็นบนก้นผู้หญิงคนนี้ที่มีรอยแดงเข้ม ก็ยิ่งระมัดระวังมากขึ้น
“คุณผู้หญิงคะ นี่เราเป็นรถไฟความเร็วสูงในประเทศ ถ้าคุณอยากไปประเทศZ ล่ะก็ ต้องเปลี่ยนสายอื่นค่ะ”
“งั้นจะเปลี่ยนอย่างไร？”
“ง่ายมากค่ะ แค่ไปซื้อตั๋วไปยังประเทศZ ที่สถานีรถ คุณผู้หญิง จะให้ฉันพาไปไหมคะ？”
พนักงานต้อนรับเสนอว่าจะพาเธอไปที่สถานีอย่างระมัดระวัง
แสงดาวยืนคิดอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง สุดท้ายก็พยักหน้า：“ได้ งั้นคุณไปช่วยซื้อให้ฉันหน่อย ฉันจะรอคุณตรงนี้”
จากนั้น เธอก็หยิบแบงก์สีแดงมัดใหญ่ออกมา จากในกระเป๋าชุดนอนของตัวเอง
พนักงานต้อนรับ：“……”
เธอมองเงินพวกนี้อย่างตกตะลึง สักพัก จึงได้ยินตัวเองถามไปว่า：“คุณผู้หญิง เอ่อคุณ……ไปประเทศZมีอะไรหรือเปล่าครับ？”
ช่างน่าระทึกขวัญจริงๆ
แต่งตัวแปลกๆ คำพูดและการกระทำต่อตัวเองก็เหมือนจะเสียสติ แต่ดันหยิบเงินจำนวนมากออกมาจากกระเป๋า！
พนักงานต้อนรับแอบใช้โทรศัพท์มือถือของตัวเองโทรหาหัวหน้าสถานี
“ฉันจะไปหาสามีของฉัน เขาอยู่ที่ประเทศZ ไม่กลับมาเลย หลายวันแล้ว ฉันอยากไปหา ให้เขากลับมาดูลูก”
แสงดาวยืนอยู่ในสถานีรถ แววตาคู่นั้นที่ดูเหมือนปกคลุมด้วยหมอกควันสีเทา มองไปที่ปลายท้องฟ้า พูดพึมพำ
พนักงานต้อนรับตกใจ
ที่แท้ เธอจะไปหาสามีของเธอ？
แต่ว่า หาสามี ทำไมถึงดูเลื่อนลอยแบบนี้ล่ะ？ดูสภาพเธอตอนนี้แล้ว เหมือนสติไม่ปกติเลย
พนักงานต้อนรับอดไม่ได้ที่จะร้อนรน
ยังดีที่ ตอนนี้ ในโทรศัพท์ของเธอ หัวหน้าสถานีก็ส่งมาว่า：“หาทางพาเธอไปที่ห้องรับรองก่อน ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
พนักงานต้อนรับจึงโล่งอก จากนั้น เริ่มเอาใจแสงดาว：“คุณผู้หญิง ในเมื่อคุณจะไปประเทศZ ไปที่ห้องรับรองดีกว่า ที่นี่มีแต่เส้นทางภายในประเทศ ต่างประเทศอยู่ทางนั้น”
“งั้นเหรอ？”
ได้ยินแบบนี้ แสงดาวก็ทนไม่ไหวอย่างเห็นได้ชัด
แต่ว่า เพราะรีบไปประเทศZ เธอจึงทนไว้ จากนั้นตามพนักงานต้อนรับคนนี้ไป
พอมาถึงห้องรับรอง หัวหน้าสถานีที่ได้ยินข่าวก็รีบมา หลังจากเห็นพนักงานต้อนรับพาคนมาแล้ว เขาก็สำรวจแสงดาวที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นส่งสัญญาณให้พนักงานด้านหลังถ่ายรูปตามหาญาติทันที
“คุณผู้หญิงคนนี้ ผมได้ยินว่าคุณจะไปประเทศZ งั้นเหรอครับ？”
“ใช่ จะไปได้เมื่อไหร่？”
แสงดาวไม่รู้เรื่อง แต่พอเห็นชายวัยกลางคนในเครื่องแบบมาถามเธออีกครั้ง เธอก็ถามไปอย่างรำคาญ
หัวหน้าก็ยิ้ม：“ไม่นานหรอกครับ เรามีตารางออกเดินทางเยอะมาก งั้นคุณผู้หญิง คุณเอาบัตรประชาชนให้พวกเราหน่อยได้ไหมครับ？ผมจะจัดรถให้คุณ”
มีบัตรประชาชน ก็จะหาได้ง่ายขึ้น
แต่ว่า หลังจากผู้หญิงคนนี้ได้ยินว่าจะเอาบัตรประชาชน เธอก็ยิ่งโกรธ
“ฉันไม่มี！”
“อ๋า？”
ตอนนี้ ไม่ใช่แค่หัวหน้าคนนี้ แม้แต่พนักงานต้อนรับก็ตกตะลึง
ไม่มีบัตรประชาชน？
แล้วเธอขึ้นรถมาได้ไง？
พวกเขาสองคนไม่รู้ว่า ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา สำหรับเรื่องขึ้นรถแบบนี้ แค่เธออยาก เธอสามารถกระโดดเข้ามาจากทางหน้าต่างได้ตามต้องการ
ตอนที่หัวหน้าและพนักงานต้อนรับออกไป สีหน้าก็ค่อนข้างซีเรียส
“ดูว่าเธอขึ้นรถมาจากไหน？โทรศัพท์ไปถาม”
“ค่ะ หัวหน้า”
“แล้วก็ แจ้งทางโรงพยาบาลด้วย ให้พวกเขามาดูหน่อย”
สุดท้ายหัวหน้าสถานีคนนั้นก็ออกคำสั่งเช่นนี้
ส่วนเรื่องที่จะซื้อตั๋วให้แสงดาวแล้วจัดรถให้ ไม่มีอะไรทั้งนั้น
แสงดาวเอาแต่รออยู่ในห้องรับรอง เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป หนูดาราที่อยู่ในบ้านยังรอให้เธอกลับไปอยู่ ถ้าเธอไม่พาพ่อเธอกลับมา แล้วเอาแต่ร้องไห้จะทำไงล่ะ？
แสงดาวเริ่มเดินไปเดินมาในห้องรับรองนี้ไม่หยุด
บังเอิญกับที่ในตอนนี้ ด้านนอกประตูห้องรับรอง มีรถพยาบาลคันหนึ่งที่ส่งเสียงร้องเข้ามา จากนั้น ภายใต้สายตาตกใจของทุกคน คนที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวหลายคนก็เข้ามาจากด้านนอก