ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1107 ภาสดร
หมอมองเธอด้วยความประหลาดใจ เหมือนว่าไม่ชินเท่าไหร่กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเขา
“ตอนนี้ไม่เป็นอะไร ดีที่คุณพาเธอมาทันเวลา รีบให้ยาเธอ จากนั้นคืนนี้ก็พักที่นี่สักคืน”
หมอปลอบไป ก็ออกใบให้นอนโรงพยาบาลไปด้วย
ดังนั้นคืนนั้น แสงดาวก็พักอยู่ที่นี่
หลังจากผู้หญิงให้กำเนิดลูก ถ้าพักผ่อนไม่พอ มดลูกจะต่ำได้จริงๆ และปัญหานี้ ถ้าไม่ได้รับการรักษาได้ทันเวลา ก็จะร้ายแรงมาก
ทางด้านเดอะวิวซีรู้ข่าวทางนี้แล้ว ก็รู้สึกกังวลมากเช่นกัน
“พี่ ภาสดรนั่นเป็นใครกัน？พี่รู้จักเขาไหม？ทำไมเขาถึงไปหาพี่สาวล่ะ？เชื่อได้หรือเปล่า？”
เส้นหมี่ได้ข่าวนี้แล้ว ก็ลงลิฟต์มาโดยไม่หยุดพัก จากนั้นก็วิ่งไปที่ห้องคุณท่านชั้นหนึ่งแล้วถามชายหนุ่มที่กำลังอยู่กับเขา
นี่ก็เป็นปรากฏการณ์ที่แปลกมาก
เดิมที ตอนที่ขาและเท้าของไชยันต์นั้นสะดวก สองคนปู่หลานไม่เคยที่จะคุยกันดีๆ ได้เลย
แต่ตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ยังสามารถเจียดเวลาหนึ่งหรือสองชั่วโมงทุกวันเพื่อมาอยู่ในห้องนอนของคุณท่านได้ อาจจะถือโน้ตบุ๊กทำงานของตัวเองไป
หรือไม่งั้นก็ ถือหมากรุก ให้คุณท่านที่นอนอยู่บนเตียงไม่สามารถขยับมือและเท้าได้ มีเพียงลูกตาสองข้างที่ขยับไปมา และปากที่ออกคำสั่ง
มือซ้ายเล่นหมากรุกกับมือขวา
เส้นหมี่ลงมา ก็คือตอนที่ทั้งสองกำลังทำสิ่งนี้
จู่ๆ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ทั้งสองก็หยุดลง
“ภาสดร？เธอหมายถึงลูกนอกสมรสของวุฒิสภาวิบูลย์คนนั้น？”
“อือ เขาอยู่ที่ มณฑลY พอดี ได้ยินว่าได้รับความนิยมมาก เมื่อก่อนก็เหมือนจะรู้จักกับม็อกโก ผมก็เลยบอกเขา ให้เขาช่วยไปหยุดพี่สาวผม”
แสนรักเก็บหมากบนกระดานไป ก็ตอบอย่างสบายๆ ไปด้วย
ไชยันต์ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างขยับไม่ได้ไปทั้งตัว ดวงตาคนแก่คู่นั้นก็มองคนๆ นี้อย่างตกใจ
เขารู้เรื่องพวกนี้จากไหน？
เรื่องแย่ๆ พวกนี้ เขาไม่เคยบอกเขาเลย
เส้นหมี่ก็ตกใจอย่างมาก เธอเดินเข้ามา ยืนอยู่ตรงหน้าชายคนนี้：“งั้นเขาเชื่อถือได้ไหม？คนในวุฒิสภา นั่นไม่ใช่ ……คนของรัฐสภาเหรอ？”
ประโยคสุดท้ายนั้น ส่วนสุดท้ายของเธอกดให้เบาลงแล้ว
ถูกต้อง วุฒิสภา ก็คือองค์กรหนึ่งของรัฐสภา ส่วนเดอะวิวซีของพวกเขา ตอนนี้ก็พยายามตัดความสัมพันธ์กับไวท์ พาเลซไม่ใช่เหรอ？
มีสติสามารถเอาตัวรอดได้ อยู่ให้ห่างสิ่งถูกถูกผิดผิด
“ไม่เป็นไร ถ้าเขาไม่มาเมืองหลวงอีก ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับวิบูลย์ตระกูลจรัลพฤกษ์เท่าไหร่แล้ว วางใจเถอะ แค่เห็นแก่เกียรติของม็อกโก ช่วยผู้หญิงคนนั้นเฉยๆ”
แสนรักจึงอธิบายไปเบาๆ อีกครั้ง
เส้นหมี่จึงโล่งอก
ใช่ นั่นเป็นลูกนอกสมรส จะมาเมืองหลวงได้อย่างไร？ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเข้าไปในวิบูลย์ตระกูลจรัลพฤกษ์ของพวกเขา
ดูเหมือนว่า พี่สาวของเธอจะปลอดภัยจริงๆ
เส้นหมี่ขึ้นไปอีกครั้ง
แต่เธอไม่รู้ว่า พอเธอไป คนสองคนในห้องนอนชั้นล่างนี้ ก็ยังคงเล่นหมากรุกต่อไป และคุยกันไปด้วย
“วิบูลย์มีแค่ลูกชายคนนี้คนเดียวไม่ใช่เหรอ？”
“ใช่”
“งั้นทำไมแกถึงพูดว่าเขาจะไม่มาเมืองหลวง？และไม่มาดูเขา ฉันจะบอกให้นะ ตอนที่ฉันอยู่ไวท์ พาเลซ ฉันเห็นลูกนอกสมรสคนนี้ขับรถไปส่งวิบูลย์ไปที่วุฒิสภาบ่อยๆ”
ไชยันต์ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ ไม่พอใจกับเรื่องไร้สาระเมื่อกี๊ที่คนร้ายกาจคนนี้เพิ่งพูดไป
แสนรักเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา โดยไม่พูดอะไร
สักพักหนึ่ง หมากดำของเขาก็กินหมากขาวของเขาจนไม่เหลืออีก แล้วจึงเก็บกระดานหมากรุกอีกครั้ง เหมือนทำหน้าที่สำเร็จ หลังจากปัดบนตัวออกหมด ก็ยืนขึ้นมา
“งั้นตอนนี้ปู่ไปบอกหมี่ บอกว่าเขาจะมาบ่อยๆ”
“แก——”
ไชยันต์โกรธมาก
——
ภาสดรอยู่ในวิบูลย์ตระกูลจรัลพฤกษ์ ที่จริงแล้วค่อนข้างได้รับความสนใจ
ตอนนั้น วิบูลย์พ่อของเขา แต่งงานแล้ว ก็มีลูกสาวสามคน ต่อมา ก็ทำงานต่างถิ่นที่ มณฑลY ได้เจอแม่ของภาสดร ทั้งสองมีความสัมพันธ์แบบชู้ จากนั้นก็คลอดภาสดร
ในฐานะที่เป็นคนของวุฒิสภา ก็ยังมีชู้และมีลูกด้วย
ที่จริงนี่เป็นเรื่องอื้อฉาว
แต่ว่า เพราะมีแค่ลูกสาวสามคนให้เขาเท่านั้น เพื่อให้ตำแหน่งคุณผู้หญิงตระกูลจรัลพฤกษ์ของตัวเองมั่นคง จึงกล้ำกลืนความอัปยศอดสูนี้ทันที
ไม่ใช่แค่นี้ เธอยังอุ้มภาสดรที่ตอนนั้นเลี้ยงอยู่ที่ มณฑลY กลับไปด้วย พูดแค่ว่าคลอดเอง
เป็นผู้หญิงแล้วทำได้ถึงตรงนี้ ถือว่าไม่มีใครทำได้แล้วจริงๆ
ดังนั้น ตัวตนของภาสดรต่อภายนอก ก็คือคุณชายแห่งวิบูลย์ตระกูลจรัลพฤกษ์ แต่ความเป็นจริงแล้ว เขาคือลูกนอกสมรสของวิบูลย์
และจากจุดนี้ มีเพียงคนในสังคมเหล่านั้นของเมืองหลวงเท่านั้นที่รู้
เช้าวันถัดมาที่ภาสดรถืออาหารเช้ามาที่โรงพยาบาล จู่ๆ เขาก็เห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ในห้องคนไข้อย่างเป็นเด็กดี ไม่หนีไปไหน
“คุณภาสดร มานี่สิ”
“อือ”ภาสดรพยักหน้าเบาๆ สายตามองไปยังหญิงสาวที่อยู่ในห้องคนไข้
“เธอเป็นอย่างไรบ้าง？ดีขึ้นบ้างหรือยัง？”
“แน่นอน ปัญหาของเธอนี้ หลักๆ เป็นเพราะเพิ่งคลอดออกมา ไม่ได้พักผ่อนเท่าไหร่ ดังนั้น ทางที่ดีต่อไปคุณอย่าให้เธอไปไหน อย่างน้อยก็อยู่เดือนให้ครบก่อน แต่ว่าคุณภาสดร คุณ……？”
หมอคนนี้รู้จักภาสดร ตอนที่พูดถึงประโยคสุดท้าย เขาก็มองไปที่ภาสดรอย่างพูดไม่ออก
ภาสดรจึงละสายตาที่มองไปยังห้องคนไข้กลับคืนมาอย่างไร้อารมณ์