ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1110 ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสใบหน้าเล็กๆ นั้น
คืนนี้แสงดาวก็ไม่ได้หลับสบายมากนัก
หลังจากเธอเข้าสู่ความฝัน ก็ปรากฏภาพตัวเองกำลังไล่ตามผู้ชายคนหนึ่งไม่หยุด เธออุ้มลูก พยายามไล่ตามอยู่ด้านหลัง ตะโกนอยู่ด้านหลัง
แต่ว่า ผู้ชายคนนั้นกลับไม่สนใจเธอ ยังคงก้าวเดินไปข้างหน้า โดยไม่เหลียวหลังสักนิด
จนกระทั่ง จู่ๆ เขาก็ถูกยิงเข้าที่หลัง！
“ม็อกโก——”
เธอตะโกนเสียงดัง ในที่สุด เธอก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างเหงื่อท่วม
“ฝันร้ายเหรอ？”
ในห้องที่เปิดโคมไฟตั้งโต๊ะสีส้ม แสงสว่างไม่มากนัก แต่ว่า หลังจากที่เธอตื่น เสียงแผ่วเบาของชายหนุ่มก็ดังมาจากทางด้านซ้าย
ไม่ได้แสดงความใส่ใจมากเกินไป
แต่ ในคืนที่มืดมิดและเงียบสงัด กลับเหมือนแสงสว่างเล็กน้อยที่เห็นในความมืด ทันใดนั้นแสงดาวที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย ก็รู้สึกดีขึ้น
แสงดาวกลืนน้ำลาย สักพัก เธอจึงหันหน้ามา
“ทำไมคุณมาอยู่นี่？”
“ผม？”
ภาสดรที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กทางด้านซ้าย หลังจากเหลือบมองเธอในแสงสีส้ม ก็ปิดนิตยสารที่เขากำลังเปิดดู
“น้องชายคุณโทรหาผม บอกว่าให้คุณติดต่อพวกเขาหน่อย เขาบอกว่าจะให้คุณดูลูก”
ลูก？
ผู้หญิงที่ยังคงตกใจ เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สายตาก็จ้องมองไปที่ชายหนุ่ม และในที่สุดก็นิ่งไป
ใช่แล้ว เธอไม่ได้เห็นลูกของเธอมาหลายวันแล้ว หนูดาราของเธอ เธอไม่สนใจลูกมาหลายวัน เพราะตามหาพ่อของเธอให้กลับไปหาเธอ
ในที่สุดแสงดาวก็ยื่นมือของตัวเองที่สั่นออกไป：“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”
ภาสดรยืนขึ้นมา ยื่นโทรศัพท์ที่อุ่นเล็กน้อยของตัวเองออกไป
ดังนั้น หลังจากผู้หญิงคนนี้หนีไปจากเมืองหลวงสามวันเต็ม ในที่สุด เธอก็ใช้โทรศัพท์ติดต่อคนในเมืองหลวงที่อยู่ไกล
“ฮัลโหล？”
พอโทรติด เสียงที่เข้ามา ก็เป็นเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยเต็มไปด้วยความร้อนใจและกังวล
“พี่เหรอ？ตอนนี้พี่อยู่ มณฑลY เป็นไงบ้าง？เด็กที่อยู่ในบ้านโอเคเลย พี่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าดีแล้ว พี่ก็รีบกลับมาโอเคไหม？”
เป็นเธอเองแสงดาวที่คิดไม่ได้ จู่ๆ ก็หายไป แม้แต่ลูกก็ไม่เอาแล้ว ทำให้ครอบครัวปั่นป่วนไปหมด
แต่ตอนนี้ ผู้หญิงที่อยู่ในโทรศัพท์ พอพูดขึ้นมากลับเป็นห่วงเธอ ไม่ตำหนิเธอสักนิด
แสงดาวจับผ้าห่มที่คลุมตัวเอง นานมาก จึงได้ยินเธอจับโทรศัพท์แล้วพูดว่า：“ฉันจะไปหาเขา หาเจอแล้ว ฉันก็จะกลับไป”
เส้นหมี่：“……”
หาเขา？
หาม็อกโกเหรอ？
เที่ยงคืน เส้นหมี่นั่งอยู่บนเตียง หน้าเล็กๆ นั้นที่เพิ่งตื่นมาจากฝัน ก็ซีดลงทีละนิด
“พี่ ม็อกโกเขา……”
“ฉันจะตามเขากลับมา！ตอนนี้เธอดูลูกให้ฉันด้วย ฉันดูหน่อยสิเธอเป็นไงบ้าง เร็ว”
แสงดาวตัดบทเธอทันที
จากนั้น เธอก็เริ่มเร่งทางนี้ ให้เส้นหมี่ถ่ายรูปลูกมาให้เธอดูเดี๋ยวนี้
ได้ยิน ที่สายก็เงียบมากขึ้น แต่สุดท้าย ไม่นานนัก เธอก็ส่งรูปของเด็กมา จากนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็นั่งลงบนเตียงและจ้องมองเธออย่างหลงใหล
หนูดารา ที่จริงแล้วดูเหมือนพ่อของเธอจริงๆ
ภาสดรเอาแต่ยืนอยู่ด้านข้าง เห็นรูปส่งมา สายตาเขาก็มองลงไป
พอได้มอง เขาก็นิ่งไปตรงนั้น
“โตแล้ว ดูสิหนูดาราของฉันโตแล้วใช่ไหม？”แสงดาวมองไป สุดท้ายก็กุมปากตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา น้ำตาไหลลงมา
ความรู้สึกแบบนี้ ที่จริงแล้วไม่ค่อยมีใครรู้สึกได้
อย่างน้อย พวกคุณแม่มือใหญ่เหล่านั้นที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็รู้สึกไม่ถึง เพราะว่า ในตอนที่เธอรู้สึกถึงความสุขของชีวิตใหม่ ก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดของการสูญเสียคนรักไปด้วย
สุดท้ายแสงดาวก็ร้องไห้จนผล็อยหลับไป
และชายหนุ่มที่อยู่ข้างเตียงของเธอ หลังจากเห็นว่าในที่สุดเธอก็หลับเสียที จึงค่อยๆ ดึงโทรศัพท์คืนมาจากมือของเธอเบาๆ
หนูดารา……
เขามองรูปบนหน้าจออีกครั้ง
มันเป็นทารกตัวอมชมพู แม้ว่าจะอายุเพียงสิบวัน แต่ใบหน้าของเธอก็ดูดีมาก ใบหน้าเล็กๆ ที่บอบบาง และสัดส่วนบนใบหน้าก็ดูสง่างาม พร้อมกับความกล้าหาญ
ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกไป ลูบใบหน้าเล็กๆ บนหน้าจอเบาๆ
——
วันถัดมา
เพราะว่าคืนก่อนแสงดาวร้องไห้ ตอนเช้าที่ตื่นมา ก็ดึกมากแล้ว
ทันทีที่เธอตื่นมา เธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากชั้นล่าง
“เกิดอะไรขึ้น？ภาสดรล่ะ？”
ตอนที่เธอขมวดคิ้วถามเรื่องนี้ ก็ถามถึงภาสดรทันที
เพราะว่า เธอจำเรื่องที่เขาจะพาเธอไปที่ประเทศZ ได้ดี
ไม่คาดคิดว่า คนรับใช้ที่ให้มาดูแลเธอจะตอบว่า：“คุณชายไม่อยู่บ้าน ชั้นล่างคือคุณหนูสองท่านจากตระกูลณราการและตระกูลหิรัญราชที่มาหาคุณชาย กำลังสู้กันเพราะความหึงหวง ในตัวคุณชาย”
แสงดาว：“……”
ผู้ชายสารเลว！
แสงดาวเปิดผ้าห่มแล้วลงมา โดยไม่สนใจเสียงทะเลาะกันที่ชั้นล่าง เธอเดินตรงไปที่โทรศัพท์บ้านที่วางอยู่ในห้องนอน
คนใช้：“คุณแสงดาว คุณ……”
“เอาเบอร์ของคุณชายชาติหมาของคุณมาให้ฉัน ฉันจะเรียกเขากลับมา ให้พาฉันไปประเทศZ”
แสงดาวหน้าหม่นลงไป ทำให้คนใช้คนนี้พูดเบอร์ของภาสดรออกมา