ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1121 เกมนี้น่าสนุก
คิดไม่ถึงด้วยซ้ำ ว่าผู้นำคนใหม่คนนี้ จะพูดออกมาแบบนี้ต่อหน้าทุกคน
ภายในห้องโถงรัฐสภาเงียบสงบลง
รวมทั้งวิบูลย์ที่นั่งอยู่ด้านหลัง ก็เผยสีหน้าตกตะลึงสุดขีดออกมา แล้วมองมาทางนี้
สืบทอดบัลลังก์?
นี่มันเหลวไหลเกินไปหน่อยไหม?
ไม่ต้องพูดถึงว่าไวท์บอร์ด พาเลซไม่เคยมีเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่วสุคนนี้ เขาไม่มีประสบการณ์ทางทหารมาก่อน เขาจะมานั่งตำแหน่งหัวหน้าสภาผู้แทนราษฎรได้อย่างไร?
นี่มันบ้าไปแล้วเหรอ?
ดังนั้นทุกคนทั้งตกตะลึงทั้งโมโห ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นใด แต่เพราะตำแหน่งนี้ ไม่รู้ว่ามีกี่คนในที่นี้ต้องการมัน
“นายท่าน การตัดสินใจนี้ของท่าน ขาดการพิจารณาไปหน่อย…หรือเปล่าครับ? หลานคนนี้ของนายท่านไม่เคยเป็นทหารมาก่อน เขาจะรับตำแหน่งนี้ได้อย่างไรครับ? นี่มันเกี่ยวข้องกับเรื่องการทหารของประเทศนะครับ!”
คนที่ใจร้อนอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นก่อน ในขณะที่แสนรักยังไม่เอ่ยปาก
เมื่อถามขึ้น คนอื่นในห้องโถงก็พากันคล้อยตามขึ้นมา
ความหมายโดยส่วนมากคือแสนรักไม่มีสิทธิ์นั่งตำแหน่งนี้
แสนรักยังคงเงียบอยู่ตลอด
แต่ว่าเขากำลังจ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง และในใจยังสูญเสียความสงบที่หาได้ยาก ก็เหมือนกับลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดมา เพียงแค่ไม่กี่วินาที ในดวงตาดำสนิทที่ไม่มีแววตา เต็มไปด้วยความเยือกเย็น
นี่จะทำให้เขาตกเป็นเป้าวิจารณ์ของทุกคนเหรอ?
น่าสนุก!
“พวกคุณอย่าเป็นกังวล ผมรู้ว่าวสุไม่มีประสบการณ์ทางทหาร แต่เขาเป็นคนฉลาดมาก ก่อนที่เขาจะเข้าการเมือง เขายังเคยเป็นบุคคลสำคัญเบอร์หนึ่งของเอเชียในเศรษฐกิจโลก พวกคุณอย่าดูถูกเขา แค่เรื่องการทหารเอง เขาสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว”
เตชินทร์ยังคงยืนยันความคิดของตัวเอง
คนในห้องโถงรัฐสภาได้ฟัง ก็ร้อนใจยิ่งกว่าเดิมทันที พวกเขาเตรียมจะตอบโต้ต่อ แม้แต่วิบูลย์ ก็จะพูดขึ้นจากด้านหลัง
แต่ในตอนนี้เอง ภายในห้องโถงที่วุ่นวาย มีเสียงเย็นชาของชายหนุ่มดังขึ้น: “ได้สิ งั้นก็ไม่โหวตแล้ว”
จากนั้นคนในห้องโถงเห็นกันหมด ว่าชายวัยรุ่นที่นั่งอยู่ตรงหน้า ที่เมื่อสักครู่ยังถูกพวกเขาดูถูกเหยียดหยามด้วยคำพูดต่างๆ ยกมือขึ้นโยนกระดาษที่อยู่ในมือทิ้ง
“!!!!”
โลกนี้ บ้าไปแล้ว!
สองชั่วโมงต่อมา การเลือกตั้งครั้งนี้สิ้นสุดลง ท้ายสุด วุฒิสภาก็ยังปล่อยให้วิบูลย์ครอง คณะรัฐมนตรีจะเป็นคนใหม่
ส่วนสภาผู้แทนราษฎรแสนรักรับไว้แล้ว
ในตอนที่วิบูลย์ออกมา เขาเดินตามแสนรักมาไม่หยุด
“วสุ นายใจกล้ามากจริงๆ นายทำไมถึงได้กล้ารับตำแหน่งนี้? นายไม่เคยจับปืนสักหน่อย และก็ไม่เคยลงสนามรบ ทำไมนายถึง…?”
เขาเดินไปด้วย ชี้แสนรักไปด้วย สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและความโมโห
แสนรักเหลือบมองเขาอย่างเรียบเฉย: “คุณกังวลอะไร? เบื้องหลังยังมีคุณปู่ของผมอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“นาย—”
วิบูลย์ถูกทำให้โมโหจนแทบจะกระอักเลือดออกมา
แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ตำแหน่งนี้ถูกคนตรงหน้ารับไป เพราะว่าเขามีตัวเลือกของเขาตั้งนานแล้ว
วิบูลย์ทั้งโกรธทั้งโมโห แต่สุดท้าย เรื่องได้จบลงแล้ว จึงทำได้แค่ปล่อยไปแบบนี้
“ยังไงนายก็ต้องระวังหน่อย ฉันเตือนนายนะ พวกสภาผู้แทนราษฎร เมื่อก่อนตอนที่พี่ชายของนายอยู่ที่ไวท์ พาเลซ พวกเขาไม่อ่อนข้อกับเขาสักเท่าไหร่ ตอนนี้นายกลับมารับตำแหน่งสูงสุดนี้อีก นายระวังพวกเขากัดกินนายจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก”
“…”
แสนรักขี้เกียจจะสนใจ เมื่อเห็นรองผู้นำเดชาขับรถมารออยู่ตรงนั้นแล้ว เขาก็เดินตรงไป
วิบูลย์เห็นจากด้านหลัง เขากัดฟัน ตะโกนอยู่ที่ด้านหลังประโยคหนึ่ง: “เอาเถอะ นายมีเรื่องอะไรก็มาหาฉัน อ่อใช่ อีกสองวันฉันจะไป มณฑลY นายจะให้ฉันช่วยพาพี่สาวของนายกลับมาไหม?”
แสนรัก: “…”
เขาที่เพิ่งเปิดประตูรถ หยุดลงตรงนั้น
“ผ.อ.วิบูลย์จะไป มณฑลY? มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ?”
“ใช่ ลูกไม่รักดีก่อเรื่องที่นั่นอีกแล้ว เขาทำให้ลูกสาวคนอื่นบาดเจ็บ ผมต้องไปดูหน่อย เรื่องสำคัญแบบนี้ อย่าให้เกิดอะไรขึ้น”
สำหรับวัยรุ่นตรงหน้า วิบูลย์ไม่ค่อยปิดบังสักเท่าไหร่
สายตาของแสนรักมองไปทางรองผู้นำเดชาที่อยู่ในรถ
ผลปรากฏว่า รองผู้นำเดชาเคลื่อนสายตาออก แสดงออก ท่าทางนั้น คนปัญญาอ่อนก็ดูออกได้ นั่นไม่อาจใช้คำพูดคำเดียวบรรยายได้
แสนรักเลียฟันกราม…
“ไม่ต้องครับ เธอเป็นเพราะการเสียชีวิตของม็อกโก อารมณ์ไม่คงที่ ผมกลัวว่าจู่ๆ พาเธอกลับมา จะทำให้สถานการณ์ของเธอร้ายแรงยิ่งกว่าเดิม ขอโทษด้วยนะครับ ให้เธอรบกวนลูกชายของคุณนานขนาดนี้ อีกสองวันผมจะสั่งคน ซื้ออสังหาริมทรัพย์ที่นั่น ให้เธออยู่ที่นั่นก่อนช่วงหนึ่ง”
สุดท้ายแสนรักตอบคำถามนี้ของเขา
วิบูลย์รีบโบกมือ: “ไม่เป็นไร นายให้เธออยู่ที่นั่นก็ไม่เป็นไร บ้านของฉันที่นั่นใหญ่มาก มีคนมาอยู่เพิ่มอีกคนจะเป็นอะไรไปล่ะ?”
ตั้งแต่การเลือกตั้งจบลง คนคนนี้เป็นมิตรกับตระกูลเทวเทพยิ่งกว่าเดิมอีก
แสนรักไม่พูดอะไร เขาขึ้นรถแล้วออกไปจากที่นี่
ผ่านไปประมาณสิบนาที ด้านหลังมองไม่เห็นไวท์บอร์ด พาเลซแล้ว รองผู้นำเดชาที่ขับรถอยู่ด้านหน้า อดถามขึ้นไม่ได้: “คุณชายเล็ก ข่าวนั้นเป็นเรื่องจริงไหมครับ? คุณได้รับเลือกให้อยู่ในตำแหน่งสูงสุดของสภาผู้แทนราษฎร?”