ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1127 ภาสดร ฉันเหนื่อยแล้ว…
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่า ข้อมูลที่คุณต้องการ พวกเราอาจจะไม่ได้รู้ชัดเจนขนาดนั้น เอาแบบนี้คุณให้ผมดูหน่อย ผมอยู่ที่นี่เจอมาเยอะแล้ว บางทีอาจจะดูออกในแวบแรกก็ได้”
จู่ๆ เขาเอ่ยขอให้แสงดาวเอากระสุนให้เขาดู
แสงดาวจ้องมองเขา
กระสุนนัดนี้ อันที่จริงเธอไปที่ป่าทึบแถบนั้นอย่างยากลำบากกว่าจะเก็บกลับมาได้ หลังจากเธอไปถึงที่นั่น เธอเหมือนกับคนบ้าแหวกป่าทึบนั้นอยู่นานมาก
สุดท้ายก็หากระสุนนัดนี้เจอ
ยังจำความดีใจอย่างสุดขีดในตอนนั้นได้ เพราะเธอรู้ว่า ตามหากระสุนนัดนี้เจอ ต่อไปเธอก็สามารถใช้มันตามหาคนกลุ่มนั้นที่ต่อสู้กับสามีของเธอได้
ตามหาพวกมันเจอ ทางที่จะตามหาเขาพบได้จะไกลสักแค่ไหนกัน?
ในที่สุดแสงดาวได้ยื่นกระสุนนัดนี้ออกไป
ผลปรากฏว่า สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ เจ้าของกาสิโนนี้คนนี้ในตอนที่ได้รับกระสุน บิดด้านหลังกระสุน ไม่รู้ว่ากดตรงไหน กระสุนนัดนั้น ก็แตกละเอียดในมือของเขาแล้ว
“!!!!”
“กระสุนนัดนี้ มันคือกระสุนที่ลักลอบนำเข้ามาในตลาดมืด จุดเด่นของมันคือพลังทำลายล้างสูง อีกทั้งน้ำหนักเบาและยิงได้ไกล เป็นที่ชื่นชอบของตลาดมืด”
“เพียงแต่ หนึ่งเดือนที่ผ่านมา ในตอนที่ทหารระดับสูงของประเทศคุณได้ทำการตรวจสอบเรื่องนี้ เขาได้เสียชีวิตด้วยกระสุนนี้ การไหลเวียนของอาวุธยุทโธปกรณ์ชุดนั้นจึงหยุดลง เป็นยังไงบ้าง? คุณหนูตระกูลวิไลการ คำตอบของผมนี้คุณพอใจไหมครับ?”
เจ้าของกาสิโนบอกเล่าอย่างไม่รีบร้อน
จากนั้นก็นำกระสุนนัดนั้นที่เหลือเพียงปลอดทองแดง และยังมีผงกระสุนบางส่วนโยนลงพื้น
แสงดาวสติแตก!
ภายในหนึ่งวินาที ดวงตาของเธอแดงก่ำขึ้น ในตอนที่เห็นกระสุนที่ตัวเองหากลับมาได้อย่างยากลำบาก กลับถูกคนคนนี้แยกชิ้นส่วนแล้วโปรยลงบนพื้น
“ใครใช้ให้แกแยกชิ้นส่วนมัน? ใครใช้ให้แกแกะกระสุนนัดนี้? ตกลง ในเมื่อแกรู้ งั้นตอนนี้แกบอกฉันมา คนพวกนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่? พวกสัตว์เดียรัจฉาน พวกมันอยู่ที่ไหนกันแน่?!”
ในที่สุดเธอก็เสียสติอีกครั้ง
แน่นอนว่าความเป็นจริงเธอไม่เคยได้สติมาก่อน ถ้าเธอมีสติ เธอจะยังดีใจ หลังจากที่เก็บกระสุนนัดนั้นได้อย่างไร คิดว่ามันสามารถพาเธอไปหาม็อกโกได้?
ตอนที่ภาสดรมาถึงที่นี่ ทั้งกาสิโนวุ่นวายไปหมด
ทุกคนกำลังรุมโจมตีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ โต๊ะถูกพลิกคว่ำ ชิปและไพ่ก็ตกเต็มพื้นไปหมด และในที่ระเกระกะนั้น ผู้หญิงที่ถูกล้อมรอบอยู่ตรงกลาง ก็เหมือนกับคนบ้า กำลังโต้กลับอย่างสู้ตาย
“ฉันจะฆ่าแก!”
เธอคำราม ทั้งๆ ที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แต่เหมือนกับไม่รู้สึก สายตาโมโห คลุ้มคลั่งเสียสติ ในมือถือมีดพก แทงไปทางเจ้าของกาสิโนคนนั้น
และเจ้าของคนนั้น ตอนนี้ก็ชูปืนในมือขึ้น
“เฮียมังกร ดูท่าการคาดเดาของพี่ไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้มาสืบพวกเรา คิดไม่ถึงจริงๆ ผู้หญิงคนนี้มีมันสมอง หลังจากคนนั้นตายไป ที่เยอะแยะขนาดนั้นเธอไม่ไปสืบ กลับมาที่นี่โดยตรง พี่ว่าเธอเป็นใครกันแน่?”
“แกจะสนว่าเธอเป็นใครทำไม? ฆ่าซะ ก็กลายเป็นคนตายแล้ว!”
เจ้าของกาสิโนยิ้มเยาะอย่างชั่วร้าย เขาเหนี่ยวไกปืนโดยตรง
“ปัง—”
เสียงปืนดังขึ้น
ทุกคนสงบลง รวมทั้งแสงดาวที่ฆ่าจนเสียสติ
จากนั้น ทำให้เธอสับสนก็คือ เธอมองไม่เห็นทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ได้ยินเพียงเสียงล้ม “ตุ้บ” จากด้านหลัง ไม่ไกลนัก มีเงาเลือนรางของคนเดินมาทางเธอ
“ฉัน…จะฆ่าแก”
เธอเห็นแล้ว ยกมีดพกในมือขึ้นฟันไปทางด้านนั้นด้วยสัญชาตญาณ
เพียงแต่เป็นเพราะหมดแรง เธอยกขึ้นอยู่นาน แขนที่สั่นคลอนนั้น ก็ไม่สามารถยกมีดขึ้นได้อีก
ดังนั้นตอนนี้เธอจะตายแล้วใช่ไหม?
ก็ดี
ตายแล้ว เธอก็จะได้เจอเขาแล้ว
เธอจะได้ไม่ต้องตามหาเขาบนโลกนี้อย่างยากลำบากอีกแล้ว
เธอในตอนนี้ กลับเริ่มมีสติขึ้นมา…
“คุณนายน้อย?”
มีความเร่งรีบพุ่งเข้ามา ทั้งข้างหน้าและข้างหลังเธอ แต่กลับตั้งใจช้าลง จากนั้นเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน ความกังวลใจดังขึ้นข้างหูของเธอ
แสงดาวหันหน้าไปเล็กน้อย
คุณนายน้อย?
เธอชั่วขณะนึกไม่ออกว่าคนคนนี้เป็นใคร
จนกระทั่ง มีดในมือของเธอถูกคนหยิบไปกะทันหัน หลังจากหน้ามืดหัวหมุน ก็ล้มลงในอ้อมกอดที่อบอุ่น ก่อนที่เธอจะหมดสติไป ในหัวของเธอถึงได้นึกถึงชื่อหนึ่งขึ้น
—ภาสดร
—
สองวันต่อมา ดลธีมาถึงบีเอส พาตัวผู้รับผิดชอบในกาสิโนไป แล้วจุดไฟเผากาสิโนไทก้าจนไม่เหลือหลอ
หลังจากวิบูลย์ได้ยินเรื่องนี้ เขาโทรหาภาสดรอย่างร้อนอกร้อนใจ
“เด็กเวร แกทำอะไรอยู่ที่นั่นกันแน่? แกฆ่าเจ้าของกาสิโนได้ยังไง? แถมยังเผากาสิโนอีก แกรู้ไหมว่าพวกเขาคือ…คือ…”
คำด้านหลัง ตาแก่คนนี้กระอักกระอ่วนอยู่ในโทรศัพท์หลายครั้ง สุดท้ายก็พูดออกมาไม่ได้
ภาสดรได้ยินจากในโทรศัพท์ จึงตอบกลับอย่างเฉยชา: “ตอนนั้นเขาจะฆ่าภรรยาของม็อกโก หรือว่าเห็นคนกำลังจะตายก็ไม่ยื่นมือเข้าช่วย? ถ้าเธอตายอยู่ที่นั่น พ่อจะบอกกับตระกูลเทวเทพยังไง?
“เอ่อ…”
ตาแก่นี่ ในที่สุดก็ไม่มีอะไรจะพูด