คนนี้สวมเสื้อกาวน์หมอ เป็นหมอที่ตามเจ้าบ้านหลินมาด้วย
การเป็นหมอส่วนตัวของเจ้าบ้านหลินได้ ฝีมือทางการแพทย์ ต้องแข็งแกร่งมาก ขนาดเขายังมองเฝิงเสียวหว่าน ด้วยสีหน้าเลื่อมใส เพียงพอที่จะอธิบายได้ว่า ทักษะเข็มที่เฝิงเสียวหว่านใช้ตอนนี้ เก่งกาจเป็นอย่างมาก
“เส้นแดง!”
“ตำแหน่งหัวใจของเจ้าบ้านหลิน มีเส้นสีแดงปรากฏขึ้นเจ็ดเส้น!”
มีคนพูดออกมาด้วยความตกใจสุดขีด
เห็นได้ว่า จากเข็มเงินทั้งเจ็ดเล่ม ลากเป็นเส้นตรง ผ่านจุดกึ่งกลาง ปรากฏเป็นเส้นสีแดงบางๆ พุ่งไปรวมตรงกลางเข็มเงินทั้งเจ็ดเล่ม
หลังผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที เส้นแดงทั้งเจ็ดเส้น มารวมกันในตำแหน่งเดียว
“พรวด!”
เฝิงเสียวหว่านมือไว เอาเข็มเงินที่เตรียมไว้ในมือ ปักลงไปตรงกลางเส้นสีแดงที่มารวมกัน
เธอเตรียมการไว้นานแล้ว ในมือเธอมีขวดแก้วใส อยู่ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ อีกมือหนึ่งดึงเข็มเงินเล่มสุดท้ายออกมา
ในขณะที่ดึงเข็มออกมา ก็เอาขวดแก้วใสติดลงบนตำแหน่งที่เส้นสีแดงมารวมกัน
ติดขวดแก้วใสอยู่ประมาณหนึ่งวินาที เฝิงเสียวหว่านรีบเก็บขวดแก้วกลับมา จากนั้นจึงใช้จุกไม้ยัดลงไปในขวด
ทั้งหมดเหมือนงานเลี้ยงชมสีแสง ทุกคนมองอย่างไม่ละสายตา จนกระทั่งเฝิงเสียวหว่านเก็บขวด ทุกคนจึงตั้งสติได้
“ว้าว!”
เดิมทีเจ้าบ้านหลินที่สลบอยู่ ลุกขึ้นมานั่งบนเปลทันที และกระอักเลือดออกมาทันที
“พ่อ!”
หลินเฮ่าตกใจจนหน้าซีด รีบเข้าไปทันที
แต่ทว่าหลังจากเจ้าบ้านหลิน พ่นเลือดดำออกมา ก็ล้มตัวลงบนเปลอีกครั้ง ตาทั้งสองข้างปิดสนิท หน้าซีดเผือด ไร้เลือดฝาด ดูเหมือนคนตายมาก
ส่วนเฝิงเสียวหว่านหมดแรง ทรุดลงนั่งกับพื้น หายใจกระหืดกระหอบ
“เสียวหว่าน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”
หยางเฉินรีบเดินเข้ามา มองเฝิงเสียวหว่าน ที่หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ ด้วยสีหน้ากังวล
เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้า เผยรอยยิ้มอันสดใส “ช่วยคนกลับมาได้แล้ว!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฝิงเสียวหว่าน ใจที่เป็นกังวลของหยางเฉิน ถึงกับโล่ง เธอพูดว่าช่วยเจ้าบ้านหลินได้แล้ว น่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว
“พ่อ อย่าทำให้ผมตกใจสิ รีบฟื้นขึ้นมาสิ!”
หลินเฮ่าคุกเข่าหน้าเปลของเจ้าบ้านหลิน ตะโกนด้วยสีหน้าร้อนใจ
แต่ทว่า ไม่ว่าเขาตะโกนยังไง เจ้าบ้านหลินก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
“ผู้นำ นี่คือหมอเทวดา ที่คุณบอกว่ารักษาได้เหรอ”
ทันใดนั้น หัวหน้ารองแสยะยิ้ม มองเจ้าบ้านหลินที่นอนนิ่งบนเปล ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “เดิมทีเจ้าบ้านหลินยังมีโอกาสช่วยได้ แต่ตอนนี้พอเธอช่วย กลัวว่าคงไม่ฟื้นมาอีกแล้ว”
“หลินเฮ่า การตายของพ่อนาย ไม่เกี่ยวกับตระกูลเจียงของเรา แน่นอนว่าถ้านายจะถามหาความรับผิดชอบ ไปถามหาจากหมอปลอมที่ช่วยพ่อนายละกัน!”
หัวหน้าสามมองหลินเฮ่า แล้วพูดอย่างเย็นชา
จู่ๆ สีหน้าของเจียงสยงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาแหลมคมทั้งสองข้าง มองไปทางหัวหน้ารองกับหัวหน้าสาม เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หมอเทวดาน้อยยังไม่ได้พูดอาการของเจ้าบ้านหลินเลย พวกนายรู้ได้ยังไงว่าเจ้าบ้านหลินโดนรักษาจนแย่ลง”
“อีกอย่าง ตอนเจ้าบ้านหลินถูกพามา ก็ใกล้จะตายแล้ว เจ้าบ้านหลินเป็นฝ่ายขอให้หมอเทวดาน้อยช่วย ถึงช่วยเจ้าบ้านหลินไม่ได้ ตระกูลหลินก็คงไม่โทษหมอเทวดาน้อยใช่ไหม”
พูดพลาง เจียงสยงมองไปยังหลินเฮ่า พูดเสียงกังวานว่า “หมอเทวดาน้อย เป็นแขกวีไอพีของฉัน ถึงเธอไม่สามารถช่วยเจ้าบ้านหลินให้กลับมาได้ พวกคุณก็ไม่มีเหตุผล ที่จะถามหาความรับผิดชอบจากเธอ!”
เสียงของเจียงสยงเต็มไปด้วยความเด็ดขาด และเป็นการส่งสัญญาณให้ตระกูลหลิน
ถ้าตระกูลหลินจะหาเรื่องเฝิงเสียวหว่านจริง เขาไม่ยอม
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตระกูลเจียงของเรา คุณไม่สนใจความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเจียง กับตระกูลหลิน จะปกป้องฆาตกรที่ฆ่าคนงั้นเหรอ”
หัวหน้าสามพูดอย่างเย็นชา
“ฆาตกรฆ่าคนงั้นเหรอ”
เจียงสยงแสยะยิ้ม “จากความคิดของฉัน ถ้าคนป่วยหนักไปโรงพยาบาล แค่หมอช่วยชีวิตเขาไม่ได้ หมอที่โรงพยาบาล ก็กลายเป็นฆาตกรฆ่าคนไปด้วยงั้นสิ”
“เจ้าบ้านหลินฐานะสูงส่ง จะเทียบกับคนป่วยธรรมดาทั่วไปได้อย่างไร”
หัวหน้ารองถามขึ้นมาอีก
“หึ!”
เจียงสยงแสยะยิ้ม “ฉันจะรอดู ใครกล้าแตะต้องหมอเทวดาน้อย”
“เจ้าบ้านเจียง คุณคิดร้ายไปแล้ว!”
หลินเฮ่าเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเศร้า แล้วพูดว่า “คุณพูดถูก เดิมทีพ่อผมอาการวิกฤต หมอไม่สามารถรักษาได้ เราจึงมาขอความช่วยเหลือจากหมอเทวดาน้อย”
“ถึงพ่อผมตาย ก็โทษหมอเทวดาน้อยไม่ได้ คุณวางใจเถอะ เราไม่ถามหาความรับผิดชอบ จากหมอเทวดาน้อยหรอก”
หลินเฮ่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พูดจบ ก็เดินไปข้างๆ เฝิงเสียวหว่านที่กำลังพักอยู่อีกด้าน เขาเอาบัตรธนาคารออกมา ใช้สองมือมอบให้อย่างนอบน้อม
“ลำบากหมอเทวดาน้อยแล้ว ในบัตรนี้มีเงินพันล้าน ถือว่าเป็นค่าตอบแทน ที่คุณช่วยพ่อผม ถึงไม่สามารถช่วยพ่อผมได้ แต่ตระกูลหลินไม่โทษคุณ ขอบคุณครับ!”
แค่รักษาก็เป็นเงินพันล้าน ทุกคนถึงกับช็อก
หัวหน้ารองกับหัวหน้าสาม เห็นว่าสร้างความแตกแยกไม่ได้ สีหน้าไม่สู้ดีสุดขีด
เฝิงเสียวหว่านอึ้งเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดว่า “ใครบอกว่าช่วยเจ้าบ้านหลินไม่ได้ ฉันรักษาอาการป่วยของเขาหายแล้ว”
“อะไรนะ คุณบอกว่าพ่อผมยังมีชีวิตเหรอ”
หลินเฮ่าที่เดิมทีมีสีหน้าโศกเศร้า เมื่อได้ยินคำพูดของเฝิงเสียวหว่าน เขาเบิกตาโตทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ
เฝิงเสียวหว่านหยักหน้าเบาๆ “ฉันขับพิษกู่ในหัวใจของเจ้าบ้านหลินออกมาแล้ว เขาแค่อ่อนแอมาก จึงดูเหมือนคนตายแล้ว รออีกสักห้านาที เจ้าบ้านหลินก็ฟื้นแล้ว”
พูดจบ เธอดันบัตรธนาคารที่หลินเฮ่ายื่นให้กลับไป แล้วพูดปฏิเสธว่า “ฉันลงมือช่วย เพราะฉันเป็นหมอ ไม่ได้ทำเพื่อเงินทอง คุณให้แค่ค่าฝังเข็มสองร้อยหยวนก็พอแล้ว”
“หึ!”
หัวหน้ารองแสยะยิ้ม “คุยโวโอ้อวดจริงๆ! ไม่ต้องการค่าหมอพันล้าน จะเอาแค่สองร้อยหยวน เพราะเธอรู้ว่ารักษาเจ้าบ้านหลินจนตาย จึงไม่กล้ารับเงินค่าหมอพันล้านใช่ไหม”
หัวหน้าสามก็พูดว่า “เจ้าบ้านหลินตายแล้วชัดๆ เธอพูดว่าเขายังมีชีวิต คิดว่าพวกเราโง่หรือไง”
เมื่อได้ยินคำพูดของหัวหน้ารองกับหัวหน้าสาม เฝิงเสียวหว่านร้อนใจ และรีบอธิบายว่า “ฉันไม่ได้หลอกพวกคุณ ฉันรักษาอาการป่วยของเจ้าบ้านหลินหายจริงๆ”
“อธิบายคือการปิดบัง ฉันว่าควรยิงหมอหลอกลวงอย่างเธอให้ตาย!”
หัวหน้าสามพูดด้วยสีหน้าอาฆาต
“หลินเฮ่า ทางที่ดี นายคิดให้ดี ถ้าหลงเชื่อคำพูดของหมอหลอกลวงคนนี้ ถ้านายอยากแก้แค้นเธอ ก็คงสายไปแล้ว”
หัวหน้ารองมองหลินเฮ่า แล้วเอ่ยขึ้น
หลินเฮ่าขมวดคิ้ว ปรายตามองหัวหน้ารองกับหัวหน้าสามอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “ผมพูดอย่างชัดเจนแล้ว ถึงพ่อผมตาย ก็ไม่เกี่ยวกับหมอเทวดาน้อยสักนิด”
“พวกคุณเอาแต่พูดสร้างความแตกแยก ให้ตระกูลหลินกับหมอเทวดาน้อย มีเจตนาอะไรกันแน่”
หลินเฮ่าโมโหจริงๆ เมื่อกี้เฝิงเสียวหว่านช่วยเจ้าบ้านหลินอย่างไร เขาเห็นด้วยตาตัวเอง
เรียกได้ว่า เฝิงเสียวหว่านใช้กำลังทั้งร่างกาย แถมไม่กังวลว่าตัวเองจะช่วยเจ้าบ้านหลินไม่ได้ อีกทั้งยังแบกรับหน้าที่ ช่วยเจ้าบ้านหลินทันที
จิตใจอันแสนดีงามของเฝิงเสียวหว่าน ทำให้หลินเฮ่าซาบซึ้ง