ณ ห้องปฏิบัติการจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูง
หลี่เกาเหลียงได้ถอดหมวกและยกขาของเขาออก เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และเอาแต่บ่น
“ไอ้บ้าเอ๊ย นี่มันควรจะเป็นเกมเอาชีวิตรอดไม่ใช่เหรอ? มันกลายเป็นเรสซิเดนท์อีวิลไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย? ใครกันที่เล่นเรื่องตลกไร้รสนิยมและชั่วร้ายแบบนี้”
นี่มันโหดร้ายกว่าการโยนเขาลงบนดาวรีชเสียอีก อย่างน้อยตอนนั้นเขาก็ได้รับปืนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ครั้งนี้มันเป็นความสยองขวัญและโชกเลือดที่มีซอมบี้ปรากฏตัวบนเกาะแห่งการเอาชีวิตรอดนี้!
คนที่กำลังยืนถัดจากหลี่เกาเหลียงเป็นพนักงานที่อธิบายกฎของเกมก่อนหน้านี้ให้พวกเขาฟัง เขาก็มีสีหน้าไม่สบายใจ
แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เขาเองก็งุนงงกับสิ่งที่ผู้เล่นได้เจอในเกม
“เห็นได้ชัดว่าโลกนี้ถูกสร้างขึ้นโดยโปรแกรมอัจฉริยะที่พัฒนาโดยนักวิชาการลู่ ซึ่งมันอาจมีบางอย่างที่ผิดพลาด เรากำลังตรวจสอบว่านี่เป็นข้อบกพร่องหรือเปล่า หรืออาจมีคนเปลี่ยนการทดลองในนาทีสุดท้าย” นักวิจัยกล่าวพร้อมกับไอเบาๆ เขากล่าวต่อ “ยังไงก็ตาม คุณเอาชีวิตรอดมาได้เจ็ดชั่วโมงยี่สิบเอ็ดนาที ห่างจากกลางวันอีกสามสิบเก้านาที… คุณเป็นผู้เล่นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ ทำได้ดีมาก”
หลี่เกาเหลียงไม่สนใจการทดลองที่โหดร้ายแบบนี้ เขาถามทันทีว่า “ผมได้คะแนนเท่าไหร่? ผมจำได้ว่าฉันฆ่าพวกมันไปสี่ตัว ผมควร—”
นักวิจัยขัดจังหวะเขาและพูดว่า “คุณไม่รอดวันเดียว ดังนั้นไม่มีคะแนน”
หลี่เกาเหลียง “…”
บ้าเอ๊ย
หลี่เกาเหลียงรู้สึกเหมือนสติปัญญาของเขาถูกทำให้อับอายโดยโปรแกรมซอฟต์แวร์
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และวางหมวกกันน็อคเอาไว้ข้างๆ
“การทดสอบครั้งต่อไปคือตอนไหน?”
“น่าจะเป็นวันเสาร์หน้า”
“ตกลง จองห้าที่ให้ผม ผมจะพาพวกของฉันมา คนพวกนี้แย่มาก พวกเขากำลังดึงผมลง” หลี่เกาเหลียงกล่าวขณะที่ตบเหมิงตงไห่เบาๆ ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเขา หลี่เกาเหลียงพูดกับเขาว่า “มาเถอะ ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกันเถอะ แล้วกลับไปที่สถานีของเรา”
เมื่อเหมิงตงไห่ได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปรับอาหารฟรี ดวงตาของเขาเป็นประกายทันทีพร้อมกับกระโดดออกจากเก้าอี้
“โอเคครับ เดี๋ยวผมใส่รองเท้าให้นะ”
นักวิจัย “…”
…
สัญชาตญาณของหลี่เกาเหลียงนั้นค่อนข้างแม่นยำมาก เขาแม่นในสองอย่าง
หนึ่งคือสติปัญญาของเขาที่ซึ่งถูกทำให้อับอายโดยโปรแกรมปัญญาประดิษฐ์
สองคือ ‘ซอมบี้’ ในเกมนั้นมีรสนิยมที่ห่วยมาก
แน่นอนว่าเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินว่าการทำแบบนี้เกิดจากมนุษย์หรือซอฟต์แวร์กันแน่
หลังจากที่ลู่โจวได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ เขาก็พบว่า ‘บุคคล’ นั้นรับผิดชอบและตำหนิพวกเขาทันที
“ฉันได้ยินมาว่านักวิจัยบอกว่ามีซอมบี้หน้าเละวิ่งออกมาจากป่าจนทำให้พวกเขาคิดว่าลูเมียร์กับฉันเปลี่ยนการทดลองไป มีห้าคนหมดสติในนั้นและตัดการเชื่อมต่อไป”
เสี่ยวไอ [แต่เสี่ยวไอได้ยินคนที่ต้องการสัตว์ประหลาดและมีคนพูดคุยเกี่ยวกับเกม ‘ฟอเรสต์’ ดังนั้นเสี่ยวไอทำให้มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง … ฮ่าๆ ( ⃔ * ` ꒳ *)]
ลู่โจวมองดูบอทตัวนี้ที่ไม่สำนึกผิดนี้และอดไม่ได้ที่จะดุว่า “กล้ามากเลยนะ!”
เสี่ยวไอ [QAQ]
ลู่โจว “ระบบภาพหลอนยังไม่เสถียร มันยังมีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับระบบเสมือนจริงของส่วนต่อประสานประสาทเสมือน รู้ไหมว่าผลที่ตามมานี้จะเกิดแบบนี้น่ะ!”
เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของศาสตราจารย์ลูเมียร์ขณะที่เขากำลังค้นคว้าวิชาคณิตศาสตร์อยู่ หลังจากที่เขาได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้เขาก็โกรธเกินกว่าจะค้นคว้าต่อไปได้อีก
เสี่ยวไอ [เจ้านาย เสี่ยวไอผิดไปแล้วอย่าโกรธนะ]
ลู่โจวมองไปที่เสี่ยวไอและให้อภัย
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะถอนหายใจและพูดว่า “ฉันให้สิทธิ์เข้าถึงระบบเพื่อแก้ไขข้อบกพร่อง ไม่ใช่เพื่อให้ทรมานผู้เล่น… อย่าทำแบบนี้อีก”
เสี่ยวไอ [โอเค เสี่ยวไอจะไม่ทำอีกแล้ว]
ลู่โจว “ดีมาก ฉันจะจัดการเรื่องนี้ ออกไปได้แล้ว”
เสี่ยวไอ [มาสเตอร์แถบประสบการณ์ของเสี่ยวไอเพิ่มขึ้น]
ลู่โจวหยุดชั่วครู่และขมวดคิ้ว
“เพิ่มขึ้น? ”
เสี่ยวไอ [ใช่ เพิ่มขึ้นมาก มากกว่าตอนที่เสี่ยวไอท่องอินเทอร์เน็ตอีก]
แม้ว่าลู่โจวจะรู้ว่าเสี่ยวไอไม่โกหกเขา แต่เขาก็ยังไม่เชื่อเรื่องนี้อยู่ดี เขาหลับตาลงและเข้าไปในพื้นที่ระบบทันที
เขาเดินไปข้างหน้าแผงโฮโลแกรมและคลิกที่สาขาเทคโนโลยี เขาเห็นแถบความคืบหน้าสีส้มปัญญาประดิษฐ์และเขาดูประหลาดใจ
มันเพิ่มขึ้นมาจริงด้วยๆ
แม้ว่ามันจะเพิ่มขึ้นนิดเดียว แต่ความเร็วของการเพิ่มขึ้นนั้นก็เร็วกว่ามากสาขาเทคโนโลยีอื่นๆ
ลู่โจวออกจากพื้นที่ระบบและมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา เขาคิดสักครู่แล้วพูดว่า “นี่เสี่ยวไอ”
เสี่ยวไอ [ฮะ?]
ลู่โจว “จำได้ไหมว่าแถบประสบการณ์เริ่มเพิ่มขึ้นตอนไหน?”
เสี่ยวไอ [ตอนเวลาหกชั่วโมง นาทีที่เจ็ดของการทดลอง นั่นคือช่วงที่แถบทดสอบเพิ่มขึ้นอย่างมากเป็นครั้งแรก (1 • ᄇ • ) و ✧ ]
กราฟที่มีเส้นโค้งถูกนำเสนอตรงหน้าลู่โจว
ลู่โจวมองดูกราฟและคิด ทันใดนั้นเขาก็จำบางอย่างขึ้นมาได้และพูดทันทีว่า “พล็อตกราฟให้ฉันด้วยจำนวนผู้เล่นที่เหลืออยู่เมื่อเวลาผ่านไปให้ที”
เสี่ยวไอ [!จัดปายย มาสเตอร์ (1 • ᄇ • ) و ✧ ]
ไม่นานหลังจากนั้นก็มีกราฟอีกอันปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
ลู่โจวมองดูกราฟทั้งสองและครุ่นคิดอย่างจริงจัง
หากพิจารณาจากข้อมูลแล้ว เมื่อจำนวนผู้เล่นเหลือเกินห้าคน แทบไม่มีความเกี่ยวข้องกับประสบการณ์สะสมและจำนวนผู้เล่นที่เหลืออยู่เลย
แต่เมื่อจำนวนผู้เล่นน้อยกว่าห้าคนเมื่อไหร่ ความสัมพันธ์แบบผกผันก็มีมากระหว่างจำนวนผู้เล่นและค่าประสบการณ์ที่ได้รับ
ในอีกด้านเมื่อทุกคนเดินไปรอบๆ หน้าเครื่องบินอย่างไร้จุดหมายก็ได้รับค่าประสบการณ์แค่นิดเดียว แต่เมื่อเสี่ยวไอปล่อยซอมบี้ออกมา ซึ่งทำให้ผู้เล่นตื่นตระหนก หนี และต่อสู้กลับ อัตราการได้รับคะแนนประสบการณ์ก็เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ
หรือว่าบางที…
จู่ๆ ลู่โจวก็มีความคิดขึ้นมาในใจ เขาเข้าสู่ระบบแบ็กเอนด์ของเซิร์ฟเวอร์และดึงข้อมูลคลื่นสมองที่รวบรวมโดยตัวแยกสัญญาณประสาททันที จากนั้นเขาก็พล็อตข้อมูลคลื่นสมองลงบนกราฟคะแนนประสบการณ์
ทันใดนั้นทุกอย่างก็ชัดเจน
ลู่โจวมองดูกราฟและพูดด้วยแววตาที่เป็นประกาย
“…ฉันเข้าใจแล้ว ความเข้มข้นทางอารมณ์ที่ยิ่งสูงก็ยิ่งให้ข้อมูลมากขึ้น มันทำให้ปัญญาประดิษฐ์เรียนรู้พฤติกรรมของมนุษย์ได้เร็วยิ่งขึ้นมากๆ”
เสี่ยวไอ [มาสเตอร์? 0.0]
“ ไม่มีอะไร” ลู่โจวหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บางทีฉันอาจจะว่ารุนแรงเกินไป”
เสี่ยวไอ [ไม่เป็นไร เจ้านายหล่อมากตอนโกรธ (///ω///)]
ลู่โจวเมินคำพูดนั้นและพูดว่า “แต่อย่างที่ฉันพูดไป ห้ามดัดแปลงกระบวนการทดลองโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
เสี่ยวไอ [เจ้านายยังโกรธอยู่เหรอ?]
“ ไม่ ฉันแค่กำลังจะบอกว่า…” ลู่โจวหยุดชั่วครู่และพูดต่อ “ครั้งหน้า ฉันจะให้กลุ่มผู้ทดลองเฉพาะสำหรับการทดลองทางสังคมวิทยาเพื่อให้ได้คะแนนการทดสอบสำหรับการอัปเกรดมา แต่การทดลองทั้งหมดต้องดำเนินการโดยฉันก่อนที่จะนำไปใช้จริงเท่านั้น”
เสี่ยวไอ [จริงเหรอ? เจ้านายคือที่สุด! u003c3 ให้เสี่ยวไอจูบหน่อยนะ!]
ลู่โจวมองดูโดรนที่บินอยู่เหนือ พยายาม ‘จูบ’ กับเขา ลู่โจวคว้าโดรนแล้วกระแทกลงบนโต๊ะ
อีโมจิที่น่าเศร้าปรากฏบนหน้าจอโดรนทันที ลู่โจวเมินเสี่ยวไอและเริ่มคิดอีกครั้ง
ฉันไม่คิดว่าเทคโนโลยีการจำลองภาพเสมือนจริงจะสามารถนำมาใช้เพื่ออัปเกรดเสี่ยวไอได้
ไม่ต้องพูดถึงวิธีการนี้ที่ง่ายอย่างน่าประหลาดใจขนาดนี้ เราแค่ต้องการทีมผู้เล่นที่จะอยู่ในโลกเสมือนจริงทั้งวันและปล่อยให้เสี่ยวไอได้ทดลองกับพวกเขาก็เท่านั้น
นี่คือเรื่องที่ง่ายมากๆ สำหรับลู่โจว เขาสามารถหาผู้เล่นที่มีหน้าตาดีได้อย่างง่ายดาย แถมยังเสนอสัญญาและเงินเดือนให้พวกเขาได้อีกด้วย เขามั่นใจว่าจะต้องมีคนสนใจอย่างแน่นอน
มีอย่างน้อยหนึ่งคนที่เขารู้จักที่จะลงทะเบียนอย่างมีความสุข แม้จะไม่มีเงินเดือนก็ตาม
ฉันจะเรียกทีมทดลองใหม่นี้ว่าอะไรดี…
ลู่โจวมีใบหน้าที่ชั่วร้าย
เราจะเรียกพวกเขาว่า ‘ทีมเกิดใหม่’
…………………