เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1820 หัวหน้าสำนัก
ลงมืออย่างไร้เยื่อใย ฆ่าอย่างเด็ดขาด
การกระทำของลู่ฝานสะกดผู้ฝึกชั่วร้ายทุกคนในที่นี้
สำหรับผู้ฝึกชั่วร้ายพวกนี้ การพูดด้วยเหตุผลไม่มีประโยชน์อะไรเลย
สิ่งที่ต้องมีคือความดุดัน คือความโหดเหี้ยม!
ลู่ฝานจัดการฟางหยู่ด้วยกระบวนท่าเดียว ทำให้พวกผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ ถอยห่างจากเขาทันที
คนมากมายในที่นี้ ไม่มีใครรู้เลยว่าลู่ฝานทำได้ยังไง พวกเขาไม่เห็นแม้แต่ตอนลู่ฝานใช้กระบวนท่า
หนานกงสิงตกใจกับสิ่งที่ลู่ฝานทำ เขาเบิกตาโตมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายทำได้ไง”
ลู่ฝานยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ไม่ได้ตอบเขา หันมามองหนานกงฉวนแล้วพูดว่า “เตี้ยนเซี่ยสี่ แน่ใจเหรอว่าที่ที่เรานั่งคือที่ของเตี้ยนเซี่ยสี่”
มีหรือที่หนานกงฉวนจะกล้าพูด ไม่เห็นเหรอว่าหัวของฟางหยู่ที่พูดมากเมื่อกี้ไปอยู่บนพื้นแล้ว
เขาหันหลังเดินออกไปทันที
หนานกงฉวนไม่สู้กับคนน่ากลัวแบบนี้เพราะที่นั่งเพียงที่เดียวหรอก
ในเวลาเดียวกันหนานกงฉวนก็งงมาก ทำไมเงามืดของหน่วยที่ 33 ถึงแข็งแกร่งขนาดนี้
แค่กระบวนท่าเมื่อกี้ เป็นรองหัวหน้าสำนักได้สบายๆ
ทำไมเขาถึงเป็นแค่เทวทูตล่ะ
กวาดตามองรอบๆ ไม่มีใครกล้าสงสัยแล้วว่าลู่ฝานกับหนานกงสิงนั่งตรงนี้ได้หรือเปล่า
ลู่ฝานเคาะโต๊ะเบาๆ แล้วพูดว่า “เอาเหล้ามา!”
คนใช้รีบเอาเหล้ามาเสิร์ฟให้อย่างหวาดกลัวจนตัวสั่นงันงก พวกเขาไม่กล้ามองลู่ฝานกับหนานกงสิงด้วยซ้ำ
ตอนนี้หนานกงสิงระงับความตกใจของตัวเองเอาไว้ เขามองลู่ฝานด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “สหายลู่ฝาน นายนี่ทำเรื่องให้คนประหลาดใจได้ตลอดเวลาเลยนะ”
ลู่ฝานพูดว่า “นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น สหายหนานกงรอดูเลย คืนนี้ยังมีเรื่องสนุกให้ดูอีกเยอะ”
พูดพลาง ลู่ฝานยกแก้วเหล้าขนาดใหญ่ขึ้นมาดื่มอย่างสะใจกับหนานกงสิง
ในเวลาเดียวกัน เจ้าดำมุดเข้าไปในไหเหล้า ดูท่าน่าจะดื่มจนอิ่ม
“หัวหน้าสำนักจู้มาถึงแล้ว!”
เสียงตะโกนดังขึ้น ผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ ลุกขึ้นทันที
หนานกงสิงก็จะลุกตาม แต่ลู่ฝานดึงเขาไว้แล้วพูดว่า “ดื่มเหล้า”
หนานกงสิงมองลู่ฝานอย่างงุนงง แม้เขาไม่รู้ว่าลู่ฝานจะทำอะไร แต่เขาก็เชื่อลู่ฝาน
จู่ๆ คนอ้วนตัวสูงมากเดินออกมา
ดูออกเลยว่าวันนี้หัวหน้าสำนักจู้ หน่วยที่ 15 ตั้งใจหดตัวให้เล็กลงเพื่อมาร่วมงานเลี้ยง
แม้หลังจากเขาหดตัวเล็กลงก็ยังอ้วนกลมเหมือนเดิม แต่ก็ยังดูออกว่าเป็นคน
เจ้าอ้วนจู้เดินมาแบบช้าๆ
ทุกย่างก้าวจะทิ้งรอยเท้าชัดเจนไว้บนหินสีดำอันทนทาน
“คารวะหัวหน้าสำนักจู้!”
ผู้ฝึกชั่วร้ายทุกคนพูดเสียงสูง
เจ้าอ้วนจู้ยิ้มจนตาเป็นขีดเดียว เหมือนเขาชอบการเป็นจุดสนใจของทุกคนมาก
เดินไปข้างหน้าพลางพูดว่า “ขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติ”
พูดพลาง เจ้าอ้วนจู้นั่งตรงตำแหน่งหลัก เขาก้มลงมองแล้วเห็นว่าทั้งงานมีแค่ลู่ฝานกับหนานกงสิงที่ยังนั่งดื่มเหล้าอย่างไม่สะทกสะท้าน
สีหน้าเจ้าอ้วนจู้ไม่สู้ดีทันที
“หัวหน้าสำนักลี่มาถึงแล้ว!”
“หัวหน้าสำนักขุยมาถึงแล้ว!”
เสียงตะโกนดังขึ้น กลุ่มคนรีบหลีกทางให้เดิน
ทุกคนมองไปตรงทางเข้าสวนดอกไม้ เห็นชายสองคนเดินมาช้าๆ
คนหนึ่งสูงอีกคนเตี้ย คนหนึ่งสวมชุดขาว ส่วนอีกคนสวมชุดเขียว
ทั้งสองคนเอาสองมือไพล่หลัง ชายตัวสูงเก็บพลังไว้ ดูวิทยายุทธไม่ออก ชุดขาวยิ่งกว่าหิมะ ถ้าเมื่อกี้ไม่บอกว่าเขาเป็นหัวหน้าสำนัก ดูไม่ออกจริงๆ ว่าเขาคือผู้ฝึกชั่วร้าย
คนตัวเตี้ยเป็นผู้อาวุโส หลังค่อมเล็กน้อย ดูอายุเกินร้อยปีแล้ว
ปล่อยพลังออกมานอกตัว ลู่ฝานลองสัมผัสดูเล็กน้อย วิทยายุทธน่าจะแดนปราณฟ้าชั้นสุดยอด
กาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ ดูเหมือนเพื่อนของเจ้าอ้วนคนนี้วิทยายุทธไม่ต่างจากเขาเท่าไร
ถ้าพูดแบบนี้ ชายตัวสูงคนนั้นก็น่าจะวิทยายุทธประมาณนี้เหมือนกัน
หัวหน้าสำนักทั้งสองคนมองเจ้าอ้วนจู้จากไกลๆ ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม
ผู้ชายชุดขาว หัวหน้าสำนักลี่พูดเสียงดังว่า “เจ้าอ้วน นายนี่อ้วนขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ ดูเหมือนเขตอาหารอันโอชะของพวกนายอุดมสมบูรณ์มาก! คนเยอะจนใช้ไม่หมดหรือเปล่า แบ่งให้เราสักหน่อยไหมล่ะ”
ผู้อาวุโสตัวเตี้ยพูดขึ้นมาว่า “แบ่งฉันด้วยสิ เขตหมิงซานของเรายากจนข้นแค้นจนไม่มีข้าวสารกรอกหม้อแล้ว”
เจ้าอ้วนจู้มองทั้งสองคนแล้วพูดด่าแบบตลกๆ ว่า “นายสองคนไม่ต้องมาร้องไห้โกหกว่าจน ตาเฒ่าขุย เขตหมิงซานของพวกนายมีแต่โครงกระดูก จะเอาหม้อไปทำไม ต้มซุปกระดูกเหรอ นายก็ด้วยตาเฒ่าลี่ เขตจั่วชิวของนายใหญ่กว่าเขตอาหารอันโอชะของฉันเป็นสิบเท่า ประชากรเยอะกว่าตั้งยี่สิบเท่า นายมาขอคนจากฉันทำไม ถุย!”
หัวหน้าสำนักลี่กับหัวหน้าสำนักขุยหัวเราะแล้วนั่งลง หัวหน้าสำนักทั้งสามคนนั่งด้วยกัน จากนั้นยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม
“ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเทพปีศาจ!”
ผู้ฝึกชั่วร้ายทุกคนพูดเสียงดัง มีเพียงแค่ลู่ฝานกับหนานกงสิงที่ไม่สนใจ ทั้งสองกินดื่มกันต่อ
เจ้าอ้วนจู้มองหัวหน้าสำนักทั้งสองคนแล้วพูดว่า “ครั้งนี้พวกนายพาคนมาเท่าไร เบื้องบนให้ภารกิจอะไรมา”
หัวหน้าสำนักลี่เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “เจ้าอ้วน นายถามตามใจชอบแบบนี้เลยเหรอ นายไม่บอกบ้างล่ะว่านายได้ภารกิจอะไร”
เจ้าอ้วนจู้พูดว่า “ทำไมจะบอกไม่ได้ล่ะ อีกไม่กี่วันสระปีศาจระดับต่ำจะเปิดแล้ว ฉันมาร่วมด้วย”
หัวหน้าสำนักลี่กับหัวหน้าสำนักขุยพูดว่า “บังเอิญจัง เราก็มาร่วมด้วยเหมือนกัน”
“ดูเหมือนเป้าหมายของเราเหมือนกัน คือเข้าสู่ระดับอริยปราชญ์ให้เร็วที่สุด!”
หัวหน้าสำนักลี่ถอนหายใจพูดว่า “หวังว่าครั้งนี้จะประสบความสำเร็จ เงียบมาตั้งกี่ปีแล้วไม่รู้ ถ้าไม่คว้าโอกาสครั้งนี้ไว้ อยากทะลุระดับอีกไม่รู้ต้องรออีกกี่ปี”
เจ้าอ้วนจู้ยักไหล่แล้วพูดว่า “วางใจเถอะ ต้องสำเร็จแน่ๆ ค่อยว่ากันเรื่องนี้ พวกนายมาครั้งนี้คงได้ไปไม่น้อยสินะ!”
นัยน์ตาหัวหน้าสำนักลี่แดงก่ำ “ใช่ ฆ่าคนมากมาย กลืนกินวิญญาณ ช่างสุดยอดไปเลย!”
ตาเฒ่าขุยเอียงหัวไปมาแล้วพูดว่า “เรื่องสุดยอดก็คือการได้ดื่มเลือดบริสุทธิ์ บำรุงร่างกายทำให้อายุยืน กลิ่นหอมยังติดอยู่ในปาก!”
ทั้งสามคนใบหน้าเคลิบเคลิ้ม
หนานกงสิงได้ยินทั้งสามคนคุยกัน เขาวางแก้วเหล้าลงแล้วแอบพูดว่า “สมควรตาย!”
แววตาลู่ฝานก็เย็นยะเยือก “ฆ่าผู้ฝึกชั่วร้ายได้ทุกคน!”
เจ้าอ้วนจู้ปรบมือหัวเราะ “เอาเลือดมาๆ ไม่ต้องเอาของธรรมดาพวกนี้มาแล้ว รีบเอาเลือดมาเร็วๆ!”
หัวหน้าสำนักลี่กับหัวหน้าสำนักขุยพูดด้วยใบหน้าตื่นเต้น “นายเตรียมไว้แล้วเหรอ”
“ใช่เลือดบริสุทธิ์หรือเปล่า”
เจ้าอ้วนจู้ยิ้มแล้วพูดว่า “ของดีแน่นอน!”
ไม่นาน คนใช้ยกเลือดสดขึ้นมา
เจ้าอ้วนจู้ยกถ้วยขึ้นแล้วพูดว่า “เชิญทุกท่าน ดื่มหมดแก้วเพื่อแสดงความเคารพ!”
พูดจบ เจ้าอ้วนจู้ดื่มรวดเดียวจนหมดชาม
หัวหน้าสำนักลี่กับหัวหน้าสำนักขุยยกชามเหล้าขึ้นดื่ม แต่จู่ๆ สีหน้าเจ้าอ้วนจู้เปลี่ยนไป
เขาปาชามเหล้าลงพื้นด้วยใบหน้าโมโห “นี่มันอะไรกัน ฉันต้องการเลือดคน ใครให้พวกนายเอาเลือดสัตว์มา เฉาจิน นายอยากตายเหรอ”
เจ้าอ้วนจู้จ้องหนานกงสิงเขม็ง
หนานกงสิงลุกขึ้นยืนทันที “ไม่มีเลือดคน”
“บังอาจมาก จับตัวเขาไว้!”
เจ้าอ้วนจู้โมโหมาก ผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ ล้อมลู่ฝานกับหนานกงสิงไว้ทันที
“ขออภัยเตี้ยนเซี่ย!”
หัวหน้าผู้ฝึกชั่วร้ายเอ่ยขึ้น
จากนั้นปล่อยพลังออกมา
“ฆ่า!”
เมื่อแผดเสียงออกมา พวกผู้ฝึกชั่วร้ายพุ่งเข้าไปฆ่าหนานกงสิงทันที
พลังแข็งแกร่งทำให้มิติรอบๆ แตกร้าว โต๊ะด้านหน้าแตกกระจาย
ขณะที่หนานกงสิงกำลังจะรับมือ จู่ๆ มีลมเย็นพัดมา
พวกผู้ฝึกชั่วร้ายชะงักอยู่กับที่ทันที
“ล้ม!”
ลู่ฝานยื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้วแล้วพูดเสียงเบา
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
พวกผู้ฝึกชั่วร้ายล้มลงพร้อมกัน เลือดไหลไม่หยุด
ลู่ฝานค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มองหัวหน้าสำนักทั้งสามคนด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา