หม่าหลันรับมือถือตัวเองมาเสร็จ รีบเปิดเครื่องทันที
ตั้งแต่เข้าห้องขังมา เธอไม่ได้จับมือถืออีกเลย และไม่ได้ติดต่อกับสามีและลูกสาวเลย
ตอนนี้จู่ๆได้มือถือกลับมา หม่าหลันรู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่างรุนแรง
สามีและลูกสาวตัวเองคงไม่รู้แน่ว่า สองวันมานี้เธอต้องพบเจอความยากลำบากขนาดไหนบ้าง
แต่เรื่องแบบนี้เธอกลับไม่สามารถบอกพวกเขาได้
เพราะถ้าเธอพูดแม้แต่คำเดียว อาจจะเป็นโอกาสให้มีภัยถึงชีวิตได้ หรืออาจจะโดนตำรวจจับกลับเข้าห้องขังอีกครั้ง
หลังจากเปิดมือถือ วีแชทของหม่าหลันได้รับข้อความมากมายนัก เธอกดเปิดดู ส่วนใหญ่มาจากเซียวชูหรันลูกสาวของเธอทั้งนั้น
พอเห็นลูกสาวเอาแต่ส่งข้อความถึงเธอไม่หยุดเพราะว่าเป็นห่วงตัวเธอ หม่าหลันรู้สึกดีขึ้นมาก
แต่เธอก็อดคิดถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาไม่ได้
ทำไมสามีเธอไม่ส่งข้อความหาเธอเลยล่ะ?
เธอหายไปสองวัน เขาไม่ห่วงเธอแม้แต่นิดเลย?
พอคิดถึ!
งตรงนี้ หม่าหลันรู้สึกไม่พอใจ อดบ่นในใจไม่ได้ว่า ไม่คิดว่าเซียวฉางควนจะใจไม้ไส้ระกำขนาดนี้ เธอหายไปนานขนาดนี้ เขาไม่ส่งข้อความซักข้อความมาเลย! ไว้เธอจะคิดบัญชีกับเขาแน่!
ตอนนี้ ตำรวจคนนั้นพูดขึ้นมาว่า “อย่ามัวแต่เล่นวีแชทอยู่เลย รีบโทรหาลูกเขยคุณซะ”
หม่าหลันรีบถามกลับ “คุณตำรวจคะ ฉันไม่ให้ลูกเขยมารับมาได้ไหม ตอนนี้ฉันแค่นึกถึงเขาก็รำคาญมาก ฉันให้ลูกสาวมารับได้ไหม?”
ตำรวจคนนั้นตบโต๊ะ ตะคอกเสียงเย็นว่า “ที่พวกเราให้คุณโทรเรียกลูกเขยมารับ เพราะพวกเราอยากจะเช็คให้แน่ใจว่าพวกแก๊งต้มตุ๋นไม่ได้ต้องเล่นงานลูกเขยคุณใช่ไหม ไม่งั้น ถ้าปล่อยคุณกลับไปเฉยๆ คุณอาจจะโดนจ้องเล่นงานแทน ดีไม่ดีคืนนี้ก็โดนฆ่าแล้ว ถ้าอย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือนคุณล่ะ!”
พอหม่าหลันได้ยินแบบนั้นตกใจแทบสลบ รีบบอก “ได้ ฉันโทรหาลูกเขยฉัน คุณตำรวจรบกวนดูให้แน่ใจเลยว่า พวกแก๊งต้มตุ๋นนั่นยังจ้องเขาอยู่ไหม…”
ตำรวจคนนั้นถึงพยักหน้า พูดเสียงเย็นว่า “วางใจเถอะ ขอแค่คุณทำตามที่พวกเราบอก พวกเราจะสืบให้แน่ใจแน่นอน”
หม่าหลันถอนหายใจโล่งอก “งั้นฉันโทรหาเขาเลยนะ!”
ตำรวจคนนั้นถามเธออีก “รู้ไหมว่าควรจะพูดกับเขายังไง?”
“รู้ค่ะๆ!” หม่าหลันทนความเจ็บปวดที่ขา พูดอย่างจริงใจ “ฉันจะบอกเขาว่าโดนกลุ่มขายของหลอกเอา จากนั้นก็โดนตำรวจจับ ตอนนี้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้แล้ว เลยกลับบ้านได้แล้ว”
ตำรวจคนนั้นรับคำนิดหน่อย โบกมือ “เอาล่ะ รีบไปโทรเถอะ”
ในตอนนี้เย่เฉินกำลงนั่งรอโทรศัพท์ของหม่าหลันอยู่ที่บ้าน
ทันใดนั้นมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น เขารีบหยิบขึ้นมา พบว่าเป็นแม่ยายตัวเองโทรมา เลยกดรับ
“แม่? ! อยู่ที่ไหนน่ะครับ? สองวันนี้พวกเราตามหาแม่แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว!”
เย่เฉินเริ่มเล่นละครทันที
หม่าหลันแค้นใจเขามาก แต่ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ได้แค่พูดเสียงเย็นว่า “ตอนนี้ฉันอยู่ที่สถานกักขังในเมือง แกรีบขับรถมารับฉันเลย!”
เย่เฉินบอก “แม่ รถที่บ้านเอาไปใช้กันหมดแล้ว ผมเรียกแท็กซี่ไปรับแม่ละกัน”
หม่าหลันถามอย่างโมโห “รถสองคันไม่เหลือเลยสักคันหรือไง?”
เย่เฉินอืมก่อนบอก “ชูหรันไปบริษัท พ่อไปกินเลี้ยงครับ”
——–