เมื่อมองไปที่ฉินชางที่กำลังเดินเข้าหาเขาทีละก้าว สีหน้าของฉินต้าหย่งนั้นน่าเกลียดอย่างยิ่ง และเขาพูดอย่างโกรธเคือง “ฉินชาง คุณกล้า!”
“ผมกล้าหรือไม่ เดี๋ยวคุณก็จะรู้”
ฉินชางกล่าวกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“คุณปู่!”
เสี้ยวเสี้ยวขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของฉินต้าหย่ง ตัวสั่นไปทั้งตัว
แม้ว่าเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็รู้ว่าฉินชางต้องการทำร้ายเธอ
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หยางเฉินออกจากพื้นที่วิลล่าเมืองในฝัน เขาก็รีบตรงไปยังตระกูลซุน
ในเวลานี้ เขาอาบด้วยความโกรธ โดยเฉพาะเสียงของลูกสาวที่เรียกเขาให้ช่วยก่อนหน้านี้ ซึ่งยังคงก้องอยู่ในหูของเขา
ไม่ว่าเสี้ยวเสี้ยวจะได้รับบาดเจ็บทางร่างกายหรือไม่ก็ตาม สิ่งที่เขาสามารถแน่ใจได้ก็คือเสี้ยวเสี้ยวได้รับความกระทบทางจิตใจอย่างมาก
เสี้ยวเสี้ยวอายุยังไม่ถึง 5 ขวบ และเธอได้ประสบกับสิ่งที่น่ากลัวตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้ ซึ่งทำให้หยางเฉินรับไม่ได้
“ใครกล้าแตะต้องลูกสาวผม ต้องตาย!”
หยางเฉินส่งเสียงคำรามต่ำ และทันใดนั้นก็เหยียบคันเร่ง รถPhaetonสีดำที่ยืมมาจากหม่าชาว ราวกับสายฟ้าสีดำแล่นอยู่กลางถนน
ในเวลานี้ ตระกูลซุน ในคฤหาสน์หนึ่งหลัง
หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาระดับไฮเอนด์ขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่น ถือแก้วไวน์แดงในมือของเธอ เขย่าเบา ๆ และมุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นถึงความเย็นชา
“คุณทำอย่างนี้ ไม่กลัวหาเรื่องใส่ตัวเหรอ?”
ตรงข้ามกับผู้หญิงคนนั้น ซึ่งคนที่นั่งอยู่เป็นร่างชายหนุ่มอายุประมาณ 30 ปี มองมาที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยรอยยิ้มแล้วถาม
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเล็กน้อย “หรือในสายตาของคุณชายเฉา ฉันไม่มีสมองขนาดนั้นเลยหรือ?”
“คุณหมายความว่าอย่างไร?”
คุณชายเฉาจ้องไปที่ผู้หญิง ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า
“คุณชายเฉา ไม่ต้องกังวลไป ในเมื่อฉันกล้าทำเช่นนี้ แน่นอนว่าได้เตรียมพร้อมแล้ว คุณรอดูได้เลย”
คุณหนูซุนพูดเหมือนเธอจะชนะแน่นอน
ทันใดนั้น เธอเลียริมฝีปากสีแดงของเธอ ลุกขึ้นและเดินไปข้างคุณชายเฉา นั่งบนตักของคุณชายเฉาโดยตรง เอาแขนของเธอกอดคอของคุณชายเฉา
“คุณชายเฉา คุณเคยสัญญากับฉันว่า ถ้าฉันสามารถจัดการหยางเฉินได้ คุณจะแต่งงานกับฉัน คุณไม่ได้หลอกใช้ฉันจึงโกหกฉันใช่ไหม?”
ขณะพูด คุณหนูซุนวาดวงกลมบนหน้าอกของคุณชายเฉาด้วยมือเดียว
“คุณคิดว่าผมจะหลอกคุณไหม?”
คุณชายเฉาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ทันใดนั้นเขาก็กอดคุณหนูซุนเข้ามาในอ้อมแขนด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา
“คนทั้งคนของฉันเป็นของคุณชายเฉาแล้ว คุณชายเฉาจะหลอกฉันได้อย่างไร?”
ดวงตาของคุณหนูซุนมึนเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำมีน้ำหยด เมื่อเสียงนั้นตกลง เธอกอดศีรษะของ คุณชายเฉาและจูบลงไป
ณ ตอนนั้น ในคฤหาสน์มีเสียงเพลงบรรเลงไพเราะ
ในเวลาเดียวกัน ในคฤหาสน์อีกหลังของตระกูลซุน มีบุคคลวัยกลางคนยืนอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปนอกหน้าต่าง
“วันนี้เป็นวันอะไร?”
จู่ๆชายวัยกลางคนก็ถามขึ้น
ชายชราผมขาวในชุดสูทเดินไปข้างหน้าและกล่าวว่า “ท่านผู้นำ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และไม่ใช่วันพิเศษอะไร”
ชายวัยกลางคนเป็นผู้นำตระกูลซุน ซุนซวี่
ซุนซวี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเขาตื่นขึ้นในเช้าวันนี้ เขารู้สึกว่าเปลือกตาของเขายังคงกระตุกไม่หยุด และในใจเขาก็ยังคงกังวลเล็กน้อย เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่เสมอ ราวกับว่ามีเรื่องใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น
“ช่วงนี้ มีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นในเยี่ยนตูบ้าง?”
ซุนซวี่ถามอีกครั้ง
พ่อบ้านชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ผมได้ยินมาว่า เมื่อไม่กี่วันก่อน คนของตระกูลคิงกวนก็ถอนตัวออกจากเยี่ยนตูอย่างกะทันหัน”
“ตอนนี้ ในตระกูลคิงทั้ง 5 ตระกูลคิงเซวและตระกูลคิงกวนได้ถอนตัวออกแล้ว แต่ตระกูลระดับสูงมาที่เยี่ยนตูก็มากขึ้นเรื่อยๆ”
“เมืองคิงเฉาเมืองคิงไป๋และเมืองคิงหม่ารวมทั้งตระกูลชั้นนำของตระกูลคิงทั้งสามนี้ ก็ได้มาที่เยี่ยนตู”
“เมื่อกี้ ผมเห็นเฉาจื้อไปที่ซุนจื้อเจียว”
“อืม?”
เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้านชรา ซุนซวี่ก็ขมวดคิ้วทันที “คุณบอกว่า เฉาจื้อไปข้างซุนจื้อเจียวเหรอ? ช่วงนี้ดูเหมือนพวกเขาจะสนิทกันมาก!”
พ่อบ้านชราพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “ท่านผู้นำ ผมรู้สึกว่าพวกเขากำลังมีความรัก ผมได้ยินจากคนใช้ว่า เจอมาหลายครั้งแล้วว่าในตอนกลางคืนเฉาจื้อจะไปค้างคืนกับซุนจื้อเจียว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของซุนซวี่ก็ดูน่าเกลียดในทันใด
“ผมว่าละ ทำไมช่วงนี้เฉาจื้อไม่ค่อยติดต่อกับผมเลย ที่แท้เขาติดนางจิ้งจอกน้อยตัวนี้นี่เอง”
แสงเย็นวาบในดวงตาของซุนซวี่ “ผู้หญิงโง่คนนี้ ไม่รู้ว่าเฉาจื้อเจ้าเล่ห์แค่ไหน แม้ว่าเธอจะถูกขายออกไป เกรงว่าเธอคงจะไม่รู้ด้วยซ้ำ”
พ่อบ้านชรารีบถาม “จำเป็นต้องเตือนซุนจื้อเจียวไหม?”
ซุนซวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว กล่าวว่า “อย่าเพิ่ง เตือนเธอในเวลานี้ มีโอกาสจะทำให้เฉาจื้อขุ่นเคือง”
“ตอนนี้ตระกูลคิงเฉาเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของตระกูลซุนของเรา เมื่อเราสูญเสียการคุ้มครองของตระกูลคิงเฉา เกรงว่าหยางเฉินจะไม่ปล่อยตระกูลซุนของเราไปแน่”
เมื่อได้ยินชื่อหยางเฉิน พ่อบ้านชราก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “ใช่แล้ว ผมนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ได้ยินมาว่าหยางเฉินออกจากเยี่ยนตูไปเมื่อสองสามวันก่อน และเขาเพิ่งกลับมาวันนี้”
“โอ้? เวลาแบบนี้ เขาออกจากเยี่ยนตู คุณช่วยสืบให้หน่อยได้ไหมว่าเขาไปที่ไหนบ้าง?”
ซุนซวี่สนใจข่าวของหยางเฉินเป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มคนนี้ ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานมามากมาย ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ร้ายแรงที่สุดในสถานการณ์ของเยี่ยนตู หยางเฉินยังกล้าที่จะออกจากเยี่ยนตูไปช่วงหนึ่ง
พ่อบ้านชราส่ายหัว “เพียงไม่กี่วันหลังจากที่หยางเฉินออกจากเยี่ยนตู ผู้คนจากตระกูลคิงกวนก็ได้ถอนออกจากเยี่ยนตูอย่างกะทันหัน”
“ผู้นำ หยางเฉินผู้นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ว่ากันว่าตระกูลคิงเซวถูกบังคับให้ออกจากเยี่ยนตูเพราะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับหยางเฉิน”
“ผมกังวลว่าคราวนี้เขาจะออกจากเยี่ยนตู เพราะเกี่ยวข้องกับการถอนตัวออกจากเยี่ยนตูของตระกูลคิงกวน หากเป็นเช่นนี้ ภูมิหลังของหยางเฉินก็ควรค่าแก่การสืบสวน”
เมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อบ้านชราพูด ใบหน้าของซุนซวี่ก็กังวลขึ้นเล็กน้อย
เขามีเรื่องกับหยางเฉินหลายครั้ง แม้ว่าหยางเฉินจะปล่อยให้เขาไปทุกครั้ง แต่ก็ทำให้เขาต้องเสียเงินเป็นจำนวนมาก
กับหยางเฉิน ซุนซวี่มีความเกลียดชังและความกลัว
เพราะสุดท้ายแล้ว ตระกูลซุนเป็นหนึ่งในแปดตระกูลของเยี่ยนตู ยักษ์ใหญ่ตัวจริงของเยี่ยนตู กลับถูกหยางเฉินดูหมิ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และกระทั่งโดนเหยียบย่ำ
แม้แต่ผู้นำตระกูลอย่างเขา ก็ยังเคยคุกเข่าลงให้หยางเฉินและขอความเมตตาหลายครั้ง
“วางใจได้เลย ถ้าเขามีความสามารถที่จะขับไล่ตระกูลคิงเซวและตระกูลคิงกวนออกไปได้จริงๆ เกรงว่าเขาจะยึดครองตี้ชุนไปนานแล้ว เขาจะรอจนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร?”
แม้ว่าซุนซวี่จะกลัวหยางเฉิน แต่เขาก็ยังไม่อยากยอมรับว่าหยางเฉินมีความสามารถในการบังคับให้ทั้งสองตระกูลคิงออกไปได้
พ่อบ้านชราพยักหน้าเล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีก
“วันนี้อากาศไม่ดีจริงๆ ผมไม่ชอบเมฆครึ้มเลย ในบ้านมืดเกินไป”
ซุนซวี่มองออกไปนอกหน้าต่าง หงุดหงิดมาก และสั่ง “ไปเปิดไฟทั้งหมด!”
“ครับ!”
พ่อบ้านชรารีบไปเปิดไฟ
“วันนี้ผมเป็นอะไรไปน๊า?”
ไฟทุกดวงในบ้านเปิดอยู่ แต่ในเวลากลางวันแสกๆ แม้จะเปิดไฟทุกดวง แต่ก็ไม่ได้เพิ่มแสงสว่างให้กับบ้านมากนัก
ซักพัก ซุนซวี่รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น และในขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกไม่สบายใจที่อธิบายไม่ได้ รู้สึกว่าวันนี้จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเสมอ