ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1220 ผู้ชายคนนี้ไม่มีใครสั่งสอน
ระงับไปก่อนดีมากๆ เลย
แค่เซฟชีวิตได้ชั่วคราว งั้นก็มีโอกาส แสนรักอยู่ที่เชิงเขาด้วยคราวนี้เขาจะหาทางช่วยชายชราอย่างแน่นอน แสนรักอยู่ใต้เขา เวลานี้ เขาจะต้องคิดหาทางช่วยคุณท่านออกมาได้แน่
เส้นหมี่ทำงานใหญ่เสร็จสิ้นแล้ว ในใจเธอก็มีความสุขมากจริงๆ ดังนั้นเธอจึงไปหาอีกสองคน
กลับไม่คิดว่า ตอนเธอมาถึงห้องครัว เธอก็เห็นท่ามกลางภูผาพุ่มดอกไม้ที่เต็มทุ่งกว้าง มีชายคนหนึ่งกำลังอุ้มทารกเล่นอยู่ตรงนั้น เขากำลังหยอกล้อกับลูก
แต่ว่า สายตาของเขากลับมองไปยังผู้หญิงข้างบ่อน้ำตลอด
นั่นเป็นสายตาแบบไหนกัน？
ราวกับว่าบ่อน้ำที่อยู่ถัดจากพวกเขาในตอนนี้ น้ำแร่ใสหวานล่องลอยไปมา ระลอกคลื่นแกว่งเป็นชั้นๆ ราวกับว่ามีเพียงคนเดียวที่อยู่ในหัวใจ
สีหน้าของเส้นหมี่เปลี่ยนไป
“พี่ พวกพี่ทำอะไรกันอยู่？ทำอาหารเหรอ？”เธอตะโกนไป ในขณะเดียวกัน ฝีเท้าก็เดินเข้าไปทันที
แน่นอน เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ผู้ชายที่อุ้มเด็กอยู่ก็ละสายตาของเขากลับไปทันที เขากล่อมเด็กต่อไปอย่างเงียบๆ ด้วยท่าทางสบายๆ
เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
แสงดาวยังคงรู้สึกงง
เธอเงยหน้าขึ้นมาจากบ่อน้ำ ถือตะกร้าผักที่เพิ่งล้าง：“เธอคิดว่าไงล่ะ？กี่โมงกี่ยามแล้ว ไม่หิวหรือไง？”
“หิวสิ จะไม่หิวได้ไง？ฉันมาช่วยพี่ไง”
เส้นหมี่พูดไป ก็หยิบผักขึ้นมา แล้วก็ โบกมือให้ชายหนุ่มที่กำลังหยอกล้อกับเด็กอยู่ด้วย
“ม็อกโก รีบอุ้มลูกมา ลมที่นี่แรง ระวังเด็กจะเป็นหวัดได้”
“เข้าใจแล้ว”
ภาสดรที่กลับคืนปกติ หลังจากตอบกลับด้วยเสียงดังฟังชัด ก็อุ้มเด็กเข้ามาจากพุ่มดอกไม้นั้นจริงๆ
หนูดาราก็เอาแต่หัวเราะ
พวกเขาเข้ามาในครัว เส้นหมี่ก็ช่วยทำอาหารเหมือนไม่มีอะไร แต่ว่า ตอนที่เธอกำลังต้มซุป ก็ใส่ไวน์เล็กน้อย และน้ำผึ้งเล็กน้อย
“เธอใส่อะไรลงไปน่ะ？”
แสงดาวที่กำลังหั่นผักอยู่เหลือบมอง แล้วถาม
เส้นหมี่ตอบกลับอย่างนิ่งๆ：“เหล้านิดเดียว เพื่อกำจัดกลิ่นคาว ใช่สิ ซุปนี้อย่าให้หนูดารากินนะ สองวันนี้พี่เป็นหวัด อย่ากินของเลี่ยนเลย”
“เข้าใจแล้ว”
พอได้ยิน หญิงสาวที่เสียงขึ้นจมูกชัดเจนอยู่นั้น ก็ตกลงด้วยเสียงทุ้มหนัก
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดก็ทำอาหารเสร็จ อาหารหลายอย่างก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ
ภาสดรชอบกินซุปเนื้อจริงๆ และชอบกินเนื้อด้วย เขาเป็นคุณชายที่เติบโตมาจากครอบครัวมีอันจะกิน สามมื้ออาหารต่อวันจะขาดของพวกนี้ได้ไง？
ดังนั้น ทันทีที่อาหารถูกเสิร์ฟ เขาก็เริ่มตักซุปเนื้อ และกินเนื้อเข้าไปเต็มปากเต็มคำ
ก็แค่ กินไปๆ อยู่นั้น……
“ปู้ด……”
“คุณเป็นอะไรเนี่ย？”
แสงดาวที่กำลังอุ้มลูกป้อนข้าว เงยหน้าขึ้นทันทีและมองคนๆ นี้อย่างไม่พอใจ
ภาสดรอายมาก：“แค่กๆ ขอโทษทีนะ ผม……ผมต้องไปเข้าห้องน้ำ……”
จากนั้นเขาก็วางชามตะเกียบแล้ววิ่งออกไป
แสงดาวที่มองอยู่ตรงหน้าโต๊ะก็สะอิดสะเอียน
“อะไรกันเนี่ย กินข้าวแท้ๆ ยังไปเข้าห้องน้ำ ที่บ้านเขาได้สอนเขาหรือเปล่าว่า นี่มันไร้มารยาท？”
“เอาล่ะ ไม่ต้องว่าเขาแล้ว เรื่องธรรมชาติ รีบกินเถอะ อาหารเย็นหมดแล้ว”
เส้นหมี่โน้มน้าว แล้วคีบอาหารร้อนๆ ให้เธอ
ที่จริงคิดว่าผู้ชายคนนี้จะกลับมาไว แต่เที่ยงวันนี้ แสงดาวกลับพบว่า เวลาข้าวมื้อนั้น ผู้ชายคนนี้ไปๆ มาๆ อยู่หลายหน
ทำเอาพวกเธอไม่มีความอยากอาหารเลย！
“คุณเป็นอะไรกันแน่？กินอะไรผิดมาหรือเปล่า？”
ในที่สุด เห็นแก่ที่ชายคนนี้ก็ช่วยตัวเอง หลังจากเขาวิ่งออกไปข้างนอกแล้วกลับมาอีกครั้ง แสงดาวก็ถามไปอย่างอดทนว่า
พูดจบ ภาสดรที่ท้องเสียจนเพลียอยู่แล้ว ดวงตาเขาก็เป็นประกายขึ้นมา
“น่าจะใช่ ปวดท้องตลอดเวลา แต่ผมก็ไม่ได้กินอะไรนะ ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ได้？”
เขามองเธอ ในรูม่านตาที่ยกขึ้นเล็กน้อย จู่ๆ ก็เต็มไปด้วยความน้อยเนื้อใจ
แสงดาว：“……”
ยังไม่ทันพูดอะไร จู่ๆ ด้านข้างก็มีเสียงดัง“แปะ”ตะเกียบคู่หนึ่งวางลงมา
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ เดี๋ยวฉันช่วยดูเอง คุณลุกขึ้นมาสิ ฉันจะพาคุณไปห้องของฉัน แล้วจับชีพจรให้”
“……โอ……โอเค”
ภาสดรมองหญิงสาวที่ยืนขึ้นมากะทันหัน ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ก็รู้สึกขนหัวลุก จนพูดติดอ่าง
สิบนาทีต่อมา ในโบสถ์
เส้นหมี่ละสายตาคู่นั้นลง หลังจากแทงเข็มสีเงินบางๆ เข้าที่แขนของชายคนนั้น เธอก็พูดไปนิ่งๆ ว่า：“คุณน่าจะไปโดนความเย็นมาจนเป็นหวัด เพื่อไม่ให้แพร่ไปถึงเด็ก คืนนี้เปลี่ยนห้องกับฉันดีกว่า”
“อ๋า？”
ภาสดรแสดงท่าทางไม่เต็มใจเท่าไหร่ออกมาทันที
“ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า？รุนแรงขนาดนี้เชียว？”
“แน่นอน หนูดารายังเล็ก ไม่ระวังนิดหน่อยก็ถูกรับเชื้อไปได้ คุณก็เห็นแล้ว สถานภาพบนภูเขาไม่ได้ดีอยู่แล้ว ถ้าเธอป่วยขึ้นมา พวกเราจะทำอย่างไร？ไปหาหมอทันทีเลยก็ไม่ได้”
“……”
ในที่สุดชายคนนี้ก็เงียบลง พิงตัวไปตรงนั้นพร้อมกับถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้