ถึงแม้จะเป็นเสียงอยู่ในโทรศัพท์ หยางเฉินก็รู้สึกถึงความโกรธของฉินซี
น้ำเสียงเย็นชาขนาดนี้ มีกี่ครั้งเองตั้งแต่ที่เขาเพิ่งกลับมาจากแดนเหนือ แล้วมาได้พบกับฉินซี จะมีน้ำเสียงแบบนี้ของหล่อน
“เสี่ยวซี ผมขอโทษ！”
หยางเฉินไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ก็ได้แต่พูดคำขอโทษ
“ที่ฉันต้องการไม่ใช่คำขอโทษ เพื่อผู้หญิงคนนอกคนหนึ่ง คุณก็ไม่เอาแม้กระทั่งเมียตัวเองเลยหรือ？เสี่ยวยีก็แค่พูดไม่กี่คำที่ไม่ถูกหู คุณก็ถึงกับลงมือกับเธอ？”
อารมณ์ของฉินซียิ่งทวีความสะเทือนใจมากขึ้น พูดถึงช่วงท้าย ถึงกับร้องไห้ออกมา “หรือจะว่า คุณกับผู้หญิงคนนั้น ได้มีอะไรที่บอกใครไม่ได้กันแล้ว？”
ฉินซีรู้แก่ใจอยู่ หยางเฉินไม่มีทางจะทรยศหล่อนแน่ แต่อารมณ์โกรธกำลังพุ่ง หล่อนก็อดไม่ได้ที่ต้องโพล่งพูดออกไป
“คุณพ่อ คุณพ่อไม่เอาหนูกับคุณแม่แล้วหรือ？”
ทันทีนั้น เสียงสะอื้นของเซี่ยวเซี่ยวผ่านเข้ามาทางโทรศัพท์
หยางเฉินที่กำลังขับรถอยู่ ได้ฟังเสียงภรรยาตนเค้นถาม ยังมีเสียงร้องไห้ของลูกสาวอีก ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาในใจ เหมือนถูกกระแทกทิ่มใส่ด้วยมีดปลายแหลม
“หยางเฉิน พวกเราหย่ากันเถอะ！”
พลันฉินซีพูดขึ้นมาทันใด
บรึม！
คำพูดนี้ กระแทกใส่หยางเฉินรุนแรงหนักยิ่งขึ้น เขาเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่ลงกลางตัว เหยียบเบรกรถลงไปอย่างรุนแรง
เสียงยางรถที่เบียดไปบนผิวถนน แผดเสียงก้องเสียดหูที่ได้ยิน กลิ่นยางไหม้คละคลุ้งเต็มไปในบรรยากาศ
หยางเฉินฝืนใจถามไปอย่างขมขื่น “เธอ เธอพูดอะไรนะ？หย่า？”
“โครม！”
เสียงพูดหยางเฉินเพิ่งจบ รถบรรทุกขนาดใหญ่คันหนึ่งพุ่งชนใส่รถของเขาในทันใด เสียงสนั่นดังลั่น รถของหยางเฉินกระเด็นลอยขึ้น
“โครม！”
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ก็เกิดเป็นเสียงดังขึ้นอีกครั้ง รถของหยางเฉินกระแทกใส่หน้าผาข้างทางอย่างรุนแรง กองหินแตกกระจายกลิ้งร่วงลงมา ในชั่วพริบตาก็กลบฝังตัวรถไว้จนมิด
“ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด……..”
ฉินซีที่อยู่ไกลออกไปถึงยอดเมฆา พอพูดว่าหย่าออกไป ตามติดมาด้วยเสียงชนกระแทกดังลั่น หลังจากนั้นโทรศัพท์ก็กลายเป็นเสียงสายไม่ว่างไปซะ
“หยางเฉิน！หยางเฉิน！คุณเป็นอะไรไปหรือ？ ทำไมไม่พูด？”
ฉินซีก็ตกตะลึงไปทั้งตัว เสียงที่พูดออกไป สั่นไหวอย่างรุนแรง
หยางเฉินเมื่อกี้นี้บอกกับหล่อนว่า เขากำลังขับรถอยู่
หล่อนไม่ได้ปัญญาอ่อน เสียงดังโครมเมื่อครู่ที่ดังมาในโทรศัพท์ มันเป็นเสียงรถชนกันแน่นอนเด็ดขาด
“พี่สาว เป็นอะไรหรือ？”
ฉินยีตอนนี้หยุดร้องไห้แล้ว ดูฉินยีที่ยืนตัวสั่นงันงกอยู่ หล่อนก็ผวาสะดุ้ง รีบเข้าไปประคองฉินซีที่กำลังจะล้มลง
แต่ทว่า ไม่ว่าหล่อนจะถามออกไปยังไง ฉินซีก็ไม่พูดไม่จา มีแต่ร่างที่สั่นอยู่ตลอด น้ำตาทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก ไหลพรั่งพรูเต็มหน้า
ไม่ใช่ฉินซีจะไม่พูด แต่หล่อนให้รู้สึกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยางเฉิน หล่อนตอนนี้อ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว แม้แรงจะพูดก็ยังไม่มี
“แง….คุณพ่อ หนูจะหาคุณพ่อ！”
เดิมทีเซี่ยวเซี่ยวที่กำลังปลอบใจฉินยีอยู่ดี ๆ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ ก็ปล่อยเสียงร้องไห้จ้าขึ้นมา
“พี่สาว เกิดอะไรขึ้นหรือไง？พี่อย่าเอาแต่ร้องไห้ รีบบอกฉันหน่อย！”
ฉินยีก็ลนลานขึ้นมาด้วย
ฉินซีเอาแต่ร้องไห้ พูดอะไรไม่ออก เซี่ยวเซี่ยวก็ปล่อยเสียงโฮอยู่เต็มที่
มันเป็นเหตุการณ์ที่ดุรุนแรงเอามาก ๆ จิตใจว้าวุ่นกันไปหมด
เห็นฉินซีกับเซี่ยวเซี่ยวอยู่ในสภาพแบบนี้ หล่อนก็ร้อนใจหนัก ไม่สนใจเรื่องที่ถูกหยางเฉินตบเอาเมื่อเช้านี้แล้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อเบอร์โทร.ไปหาหยางเฉินทันที
แต่ทว่า หล่อนต่อไปกี่ครั้งกี่ครั้ง ล้วนอยู่ในสถานะไม่สามารถเชื่อมต่อได้
“คุณสามี！คุณสามี！”
ทันใดนั้นฉินซีลุกพรวดพราดขึ้น ตะโกนเรียกออกมา แล้ววิ่งตรงออกไปจากคฤหาสน์
“พี่สาว พี่จะไปไหน？”
ฉินยีตะโกนเรียก แต่เห็นเซี่ยวเซี่ยวอยู่ข้าง ๆ ถ้าหล่อนวิ่งตามออกไป เซี่ยวเซี่ยวก็จะไม่มีใครดูแล
ในขณะเดียวกันนั้นเอง ที่เชิงเขายอดเมฆา หินที่ถล่มลงมาปิดกั้นทางขึ้นลงเขาอย่างสิ้นเชิง
บนถนนลาดยางกองเต็มไปด้วยหินก้อนใหญ่น้อย มีคนที่ใช้เส้นทางยืนห้อมล้อมดูกันอยู่หลายคน
ในกลุ่มคนเหล่านั้น มีคนหน้าตาเป็นชาวตะวันตก ยืนเบี้ยวมุมปากขึ้นมาเล็กน้อยอย่างเยือกเย็น “ต่อให้แกเป็นผู้แข็งแกร่งมาจากแดนเทพ อุบัติเหตุระดับรุนแรงพิเศษขนาดนี้ ก็ไม่มีทางรอดอยู่แล้วมั้ง？”
พูดจบ เขาหันหลังเดินออกจากไป
อย่างรวดเร็ว เสียงหวอเตือนภัยแว่วดังมา รถตำรวจหลายคันพร้อมรถพยาบาลมาถึง เจ้าหน้าที่ลากเชือกล้อมกั้นบริเวณเกิดเหตุ
“เมื่อกี้ที่ผมเห็น มีรถโฟล์คเภาตันสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง โดนรถบรรทุกใหญ่ชนกระเด็นลอย แล้วโฟล์คเภาตันคันนั้นก็กระแทกใส่หน้าผา หินบนเขาจำนวนมากก็ถล่มลงมา ทั้งรถทั้งคน ถูกฝังจมอยู่ในนั้นแล้ว”
“อะไรนะ？ในรถมีคนอยู่ด้วยหรือ？”
“ใช่ ผมก็เห็นนะ ในรถมีชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย มาโดนเอาอุบัติเหตุแบบนี้ ช่างน่าเสียดายจริงเลย！”
“ไม่รู้แต่งงานหรือยัง？มีลูกหรือเปล่าไม่รู้？เขาตายไปนี่ พ่อแม่เขาจะทำยังไง？ลูกเมียเขาจะทำยังไง？”
……………….
คนที่ล้อมดูกันในบริเวณเกิดเหตุ ต่างคนต่างพูดกันไป แววตาล้วนให้รู้สึกสงสาร
ฉินซีที่เพิ่งเข้ามาถึง ได้ยินเสียงคนรอบ ๆ ที่พูดกัน เหมือนถูกฟ้าผ่าใส่ลงกลางตัว ที่ข้าง ๆ เท้าที่ยืนอยู่ มีโทรศัพท์มือถือยี่ห้อฮว๋าเว๋ยตกอยู่ เป็นฮว๋าเว๋ยรุ่น mate40ที่หล่อนเพิ่งซื้อให้หยางเฉินไม่กี่วันก่อนนี้เอง
มาถึงตอนนี้ ข้างหูของหล่อนยังก้องเสียงหยางเฉินตอนที่หล่อนมอบโทรศัพท์เครื่องนี้ให้เขา หยางเฉินบอกว่า “พรุ่งนี้ก็จัดให้พนักงานทั้งหมดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ให้เปลี่ยนมาใช้ฮว๋าเว๋ยให้หมด ช่วยกันสนับสนุนสินค้าในประเทศกัน！”
แต่ในตอนนี้ โทรศัพท์มือถือของหยางเฉินเครื่องนั้นอยู่ที่ข้างเท้าของหล่อน หน้าจอแตกละเอียด
“สามีฉัน！”
ฉินซีคิดถึงใต้กองหินที่ถล่มอยู่นั้น ทับร่างของหยางเฉินอยู่ จิตวิญญาณหล่อนพังทลายสิ้น กรีดเสียงลั่น ร้องไห้ฝ่าข้ามแนวเชือกกั้นของตำรวจ พุ่งถลาเข้าไป
“คุณผู้หญิง ตรงนี้มีอันตรายมาก คุณช่วยกรุณาออกไปด้วยครับ！”
ตำรวจเข้ามาสองนาย รั้งห้ามฉินซีไว้
“เขาเป็นสามีฉัน！เขาเป็นสามีฉันนะ！พวกคุณปล่อยฉัน พวกคุณหลีกทางให้ฉัน ฉันจะไปช่วยสามีฉันออกมา！”
ฉินซีตะโกนลั่นไปกับเสียงร้องไห้ ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน ผลักตำรวจที่ขวางอยู่ออก วิ่งพุ่งเข้าไปที่กองหินถล่มนั้น ใช้มือกวาดรื้อกองหิน
หล่อนดูเหมือนไม่รู้สึกเจ็บปวด ขุดไปร้องไห้ตะโกนไป “ที่รัก ขอโทษ ฉันไม่ได้คิดจะหย่ากับคุณเลยนะ ฉันแค่ขู่แค่หยอกคุณเท่านั้น”
“ฉันขอนะ คุณจะต้องมีชีวิตอยู่ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันขาดคุณไม่ได้จริง ๆ นะ！”
แต่ทว่า กองหินถล่มสูงอยู่ไม่ต่ำกว่าสี่ห้าเมตร ใช้แค่มือสองข้าง ฉินซีจะช่วยหยางเฉินออกมาได้ยังไงกัน？
“คุณผู้หญิงครับ ได้โปรดอย่าได้กีดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่กู้ภัยนะครับ！”
ตำรวจสองนายตรงเข้ามา ฝืนลากตัวฉินซีออกไปอยู่นอกเส้นกั้นเขตุอันตราย
“ปล่อยฉัน！พวกคุณปล่อยฉัน！ฉันจะไปช่วยสามีฉัน！ฉันจะไปช่วยสามีฉัน！”
ฉินซีร้องดิ้นอย่างบ้าคลั่ง
ผู้ที่ห้อมล้อมดูกันอยู่ในบริเวณนั้น ต่างมองฉินซีด้วยสายตาเห็นใจ
รถเกิดอุบัติเหตุรุนแรงขนาดนี้ อีกทั้งมีหินผาพังถล่มลงมา คนในรถป่านนี้น่าจะไม่เละเป็นเนื้อบดไปแล้วหรือ？
“พี่สาว เกิดอะไรขึ้น？”
ขณะนั้นเอง ฉียีก็พาเซี่ยวเซี่ยวเดินเข้ามา