ยังเหลือมือฆ่ายอดฝีมือแดนราชาอีกเจ็ดนาย ก็ยังถูกล้อมกรอบรับศึกกับผู้แข็งแกร่งกองยุทธการนับร้อยนั้นอยู่ การสูญเสียมีอย่างหนัก แต่ละคนต่างมีการบาดเจ็บกัน
ลำพังถ้าตัวต่อตัว คนทั่วทั้งบริเวณ น่ากลัวคงมีต่งจ้านกังคนเดียว ที่พอจะรับมือกับมือฆ่าหนึ่งคนของหงเฉิน
แต่ในขณะนี้ ต่งจ้านกังได้รวมเอาผู้แข็งแกร่งกองยุทธการกว่าร้อยนายผนึกรวมเป็นหนึ่งเดียว จึงเหมือนมีดดาบสุดคมฟาดฟันออกจากฝัก อานุภาพยิ่งใหญ่สุด ๆ
“จะให้โอกาสพวกแกเป็นครั้งสุดท้าย ไสหัวออกไปจากจิ่วโจว หรือไม่ก็ตาย！”
ต่งจ้านกังมองหน้านักฆ่ากึ่งแดนเทพของหงเฉินคนนั้นอย่างเย็นชา พูดไปด้วยเสียงเยือก
เขารู้ดีอยู่ มือฆ่าที่เก่งกาจที่สุดของพวกเขายังไม่ได้ลงมือ ถึงแม้ตอนนี้การตั้งค่ายล้อมตีได้ผลมากอยู่ แต่ก็คงยืนหยัดได้อีกไม่นานนัก
พวกเขาตอนนี้ก็ได้เปรียบที่ว่าจำนวนมากกว่า แต่ผู้ที่ถูกล้อมตีอยู่นั้น ล้วนเป็นมือฆ่าระดับสุดยอดของแดนราชา พลังฝีมือของแต่ละคน ก็เทียบได้กับระดับตัวเขาเอง
การออกพลังของพวกเขาแต่ละครั้ง ล้วนเข้าถึงจุดตายคู่ต่อสู้ การต่อสู้ภายใต้การรุมล้อมแบบนี้ ต่อเนื่องไปคงอีกไม่นาน การสูญเสียของพวกเขาเองก็ยิ่งจะมากขึ้น จนถึงสุดท้าย ผลก็คงได้แค่พ่ายแพ้กับความเจ็บสาหัสไปทั้งสองฝ่าย
ที่แน่นอน นี่คงเป็นด้วยนักฆ่ากึ่งแดนเทพไม่ได้ลงมือแต่ต้น
“ฆ่ามัน！”
นักฆ่ากึ่งแดนเทพของหงเฉิน ไม่ได้ลังเลกับใด ๆ ตวาดสั่งไปอย่างเกรี้ยวกราด
ในทันทีนั้นเอง นักฆ่าสุดยอดฝีมือแดนราชาที่เหลืออยู่ทั้งเจ็ดนาย ฮึดระเบิดการตอบโต้ที่หนักหน่วงขึ้นมาอีก
ต่งจ้านกังสีหน้าไม่สู้ดีเอาเลย ฝ่ายตรงข้ามได้ตัดสินใจ ตั้งใจจะสู้กันแค่ตายแล้ว
ถ้าเป็นไปแบบนี้ ฝ่ายเขามีแต่จะเสียกับเสียหนักขึ้น
เท่าที่ปรากฏเห็นผู้แข็งแกร่งกองยุทธการล้มลงมากขึ้นและมากขึ้น ต่งจ้านกังให้รู้สึกยิ่งร้อนรน
ดูตามสภาพที่เป็นเช่นนี้ พวกเขาเต็มที่คงต้านอยู่ได้อีกสักสิบนาที น่ากลัวต่อไปก็ต้องเป็นคราวที่ฝ่ายนักฆ่าหงเฉินจะพลิกกลับมาบดขยี้พวกเขาแล้ว
“หม่าชาว ทีนี้เราจะทำยังไงดี？”
อ้ายหลินยืนกุมมือหม่าชาวไว้แน่น สีหน้าซีดเผือด
ยังดีว่าหล่อนเคยประสบพบเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมายมาในสมัยที่อยู่สมรภูมิแดนเหนือมา มิฉะนั้นคงต้องถูกสภาพการศึกอันแสนจะบ้าคลั่งในเบื้องหน้านี้ทำเอาเป็นลมไปแล้ว
ทันใดนั้นหม่าชาวก็มองหน้าอ้ายหลินอย่างหวานซึ้ง สายตาเต็มไปด้วยรักไม่คิดจาก พูดด้วยขอบตาที่เริ่มแดง “ที่รัก ตั้งแต่เกิดมาในชาตินี้ไม่เคยขอร้องอะไรใคร ตอนนี้ต้องขอร้องเธอเรื่องหนึ่ง”
ได้ยินที่หม่าชาวพูด อ้ายหลินสะเทิ้มสั่นขึ้นมาทั้งตัว ในใจให้รู้สึกสังหรณ์อะไรขึ้นมาพลัน
“คุณไม่ต้องพูด ฉันไม่ตกลงกับคุณเป็นแน่ จะตายก็จะขอตายด้วยกัน！”
อ้ายหลินพูดด้วยตาที่แดงก่ำ หม่าชาวยังไม่ทันได้บอกอะไร หล่อนก็ทายได้ในใจแล้วว่าหม่าชาวคิดทำอะไร
หม่าชาวก็พูดด้วยตาที่แดงก่ำ “คุณก็รู้นะ ผมไม่สามารถทิ้งพี่เฉินแล้วหนีจากไปได้ และก็จะไม่ยอมให้คุณรอตายกับผมที่นี่”
“ผมตั้งแต่เด็กก็มีแต่หมีเสวี่ยที่เป็นญาติสนิทคนเดียว และสุดท้ายก็ต้องพรากจากกันไปเสียหลายปี”
“ชั่วชีวิตผมนี้มีสองเรื่องที่รู้สึกเป็นความโชคดีที่สุด หนึ่งคือได้พบรู้จักพี่เฉิน ในสายตาของผม เขาคือพี่ชายแท้ ๆ ของผม！”
“เรื่องที่สอง ก็คือที่ผมได้พบรู้จักคุณ และยังได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีที่สุดอย่างคุณ ในชาตินี้ ผมคงจะต้องทำให้คุณผิดหวังแล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริง ผมขอเป็นควายเป็นม้า ก็จะต้องอยู่รับใช้คุณตลอดชีวิตเท่าที่จะมี”
“ผมขอร้อง คุณไปจากที่นี่ ปล่อยให้ผมได้ปล่อยใจลุยไปเต็มที่ มีแต่ต้องสู้แค่ตาย ทุกคนจึงอาจมีทางรอดได้ มิฉะนั้นแล้ว ทุกคนทั้งหมดที่นี่คงต้องตายกันอยู่ที่นี่ทั้งหมด！”
สีหน้าหม่าชาวเต็มเปี่ยมในความจริงจัง ตาทั้งคู่แดงก่ำ สายตาที่มองอ้ายหลิน มีแต่ความรักที่บริสุทธิ์แท้
“ไม่！ฉันจะไม่ไป！ต่อให้คุณต้องตาย ฉันก็จะอยู่กับคุณ！”
อ้ายหลินพูดไปกับเสียงร้องไห้
“ก็ขอให้ว่าเพื่อลูกของเราเถอะนะ！”
หม่าชาวพูดตาแดง ๆ
พอพูดถึงลูก นัยน์ตาของหม่าชาวแดงมากยิ่งขึ้น อ้ายหลินขรึมลงไปในทันที ขอบตาที่แดง พรั่งพรูเป็นน้ำตาร่วงดังสายฝน
หล่อนรักจมปลักกับผู้ชายคนนี้อย่างสุดซึ้ง ตอนที่ทั้งสองแต่งงานกันไม่ทันไร ผู้ชายคนนี้ก็จากไปโดยไม่ร่ำลา ทิ้งไว้เพียงหนังสือที่ดูยังกับพินัยกรรม แล้วก็ไปตระกูลคิงกวนเพื่อแก้แค้นให้น้องสาว ถึงขนาดเกือบทิ้งชีวิตไว้ที่ตระกูลคิงกวน
ขณะนี้ เขาเพิ่งกลับมาถึงไม่นาน ก็ต้องมาเผชิญหน้ากับความเป็นความตายอีก
อ้ายหลินไม่มีใจที่จะยอมรับคำขอร้องครั้งสุดท้ายของผู้ชายคนนี้เลย แต่คิดถึงเด็กผู้ชายที่เป็นของเขาคนนี้ ถ้าหล่อนยังอยู่ที่นี่ ก็มีแต่ต้องตายทางเดียว
หล่อนไม่ต้องการปล่อยทิ้งจากไปเลย แต่ก็ไม่ใช่ต้องไม่จากไป
“ได้ ฉันรับปากคุณ！”
ในที่สุด อ้ายหลินพูดพร้อมกับเสียงร้องไห้
เสียงที่พูดจบ หล่อนก้าวเดินขึ้นหน้าไปอย่างฉับพลัน สองแขนกอดโน้มคอของหม่าชาว จูบหม่าชาวอย่างหนักหน่วง
เนิ่นนานในเวลา การจูบนั้นก็หยุดลง
“ที่รัก ฉันรักคุณ เอาเป็นว่าเพื่อเห็นแก่ลูกของเรา ฉันก็จะขอคุณเรื่องหนึ่ง คุณจะต้องมีชีวิตกลับมา！”
อ้ายหลินร้องไห้จนชุ่มไปด้วยน้ำตาแล้ว
“ได้ ผมให้สัญญา ผมจะต้องมีชีวิตกลับไปหาคุณ！”
หม่าชาวผงกหัวตอบอย่างจริงจัง
“ฉันจะรอคุณ！”
อ้ายหลินพูดจบ หันหลังเดินจากไป
หล่อนไม่หันหน้ากลับอีก ไม่ใช่ไม่คิด แต่ไม่กล้า หล่อนกลัวว่าหล่อนหันหน้ากลับไปดูแล้ว จะทำใจไม่ได้อีก
“เสียวหว่าน！”
หลังจากมองส่งอ้ายหลินจนเงาหลังอ้ายหลินหายไปจากสายตาเขาแล้ว เขาจึงได้หันกลับมาที่เฝิงเสียวหว่านที่กำลังรักษาช่วยหยางเฉินอยู่
“พี่ใหญ่หม่า ฉันจะไม่ปล่อยวางพี่หยางเด็ดขาด！”
เฝิงเสียวหว่านหน้ายังไม่ยอมเงย สองมือก็ไม่หยุดสะบัด พัก ๆ ก็นวดให้หยางเฉิน พัก ๆ ก็ขยับปักเข็มเงิน มือทั้งสองไม่เคยได้หยุดว่าง
“เสียวหว่าน พี่เฉินก็ต้องฝากไว้กับเธอแล้วนะ！”
หม่าชาวพูดอย่างจริงจังสุด ๆ
พูดจบ เขาก็ก้าวไปหานักฆ่ากึ่งแดนเทพคนนั้นในฉับพลัน
ขณะนั้นเอง ต่งจ้านกังนำผู้แข็งแกร่งกองยุทธการ กำลังต่อสู้อยู่กับผู้แข็งแกร่งแดนราชาที่ยังเหลืออยู่อีกเจ็ดนายสุดท้ายนั้น ทั้งสองฝ่ายเจ็บสาหัสล้มตายเห็นกันอย่างหนัก
ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ คงไม่น่าจะเห็นแพ้เห็นชนะกันแน่ชัด
เวลานี้ ตัวแปรที่สำคัญที่สุดอยู่ที่นักฆ่ากึ่งแดนเทพของหงเฉินคนนั้น
“อื๋อ？”
นักฆ่ากึ่งแดนเทพของหงเฉิน มองเห็นหม่าชาวที่เดินเข้ามาหาเขา ย่นคิ้วขึ้นมาพลัน สองตาฉายผ่านให้เห็นประกายฆ่าชัดเจน
ด้วยสถานะพลังฝีมือระดับของเขา มองไปก็รู้ได้ พลังฝีมือของหม่าชาวอยู่ในขั้นแดนราชาชั้นกลาง
อีกทั้งรู้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งขั้นแดนราชาชั้นกลางที่บาดเจ็บอยู่
เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่า คนที่อยู่ในสภาพอ่อนแอขนาดนี้ ทำไมจึงเดินเข้ามาหาเขา？
“ไอ้หนู แกคิดจะสู้กับข้าหรือ？”
นักฆ่ากึ่งแดนเทพของหงเฉินมองหม่าชาวอย่างอหังการ เหมือนดั่งว่าไม่คู่ควรที่จะลงมือกับคนอ่อนแอแบบนี้
“ในหงเฉิน ฐานะของแก คงไม่ใช่ต่ำต้อยนักมัง？”
หม่าชาวไม่มีปฏิกิริยาตอบ แต่ย้อนถามกลับไป
นักฆ่ากึ่งแดนเทพย่นคิ้ว พูดเสียงเยือก “ข้าคือสามมือฆ่าชั้นเอก ไซมอน！ก่อนหน้านี้สิทธาที่ถูกหยางเฉินฆ่าตาย เขาเป็นน้องชายในไส้ของข้า！”
ได้ยินไซมอนพูดมาดังนั้น หม่าชาวรู้แจ้งขึ้นมาพลัน เขาเข้าใจได้ทันที ไซมอนทำไมจึงกล้าเสี่ยงต่ออันตรายในการกระทบกระทั่งกองยุทธการจิ่วโจว ก็ยังคิดจะฆ่าหยางเฉินให้ได้
ที่แท้ เขาเป็นพี่ชายของสิทธานั่นเอง
หลายเดือนก่อนหน้านี้ หงเฉินได้ให้นักฆ่ามาฆ่าหยางเฉินตั้งแต่แรก ก็คือคนชาวตะวันตกที่ชื่อสิทธาคนนั้น
“ในเมื่อเป็นหนึ่งในสามนักฆ่าชั้นเอกของหงเฉิน ถ้าหากฆ่าแกทิ้งเสีย สำหรับหงเฉินแล้ว คงเป็นเรื่องสูญเสียที่ใหญ่หลวงมากเลยสินะ？”
หม่าชาวพูดเสียงไม่มีน้ำยา
“ฮา ๆ ๆ ๆ…..”
ได้ยินที่หม่าชาวพูด ไซม่อนหัวเราะลั่นขึ้นมาทันที เหมือนได้ยินใครเล่าเรื่องที่น่าขบขันเอามาก ๆ
“ไอ้เศษเดนแดนราชาขั้นกลางที่บาดเจ็บสาหัสอยู่ คิดจะฆ่านักฆ่ามือหนึ่งระดับกึ่งแดนเทพ？”
ไซมอนหัวเราะถามเย้ยหยันไป
เขาดูเหมือนกำลังหัวเราะ แต่การแสดงออกบนสีหน้า ค่อย ๆ ส่อแววความโหดเหี้ยมขึ้นมา
หม่าชาวไม่พูดอะไรอีก หลับตาไปสักพัก พลันเอ่ยขึ้นมาว่า “ปลดล็อค！”
“บรึม！”
ทันใดนั้น พลังที่น่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมาจากตัวของเขา
พื้นถนนยางมะตอย แตกกระจายพลัน
พลังระดับแดนราชาขั้นกลางของหม่าชาวดั้งเดิม ฉับพลันนั้น พลังปราณเพิ่มปะทุขึ้น ดูปานหนึ่งราชาใต้ฟ้าบนพื้นพสุทา
“แก แกเป็นผู้แข็งแกร่งหนึ่งในเก้าคิงแดนเหนือ！”
ไซมอนสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง พูดออกไปด้วยความตื่นกลัวสุดขั้ว