ตอนที่ 1,271 ข้าเป็นคนดี
ผู้คนหลายร้อยคนมารวมตัวกันที่แหล่งน้ำกลางทะเลทราย พวกเขาล้วนแต่เป็นผู้ที่ไม่มีรูปสลักเทวะติดตัวเลยสักคนเดียว
เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าตนเองกำลังตกเป็นเหยื่อ ทุกคนจึงตื่นเต้นดีใจเมื่อได้รับฟังว่าเจี๋ยนเซียวเหยากำลังจะเปิดการประมูลรูปสลัก
ต้องทราบว่าก่อนหน้านี้ทุกคนล้วนทำใจยอมรับโชคชะตา เพราะไม่มีผู้ใดสามารถต้านทานความแข็งแกร่งและความโหดร้ายของเจี๋ยนเซียวเหยาได้
ดังนั้น ในเมื่อสู้เด็กหนุ่มไม่ได้ แล้วพวกเขาจะไปแย่งชิงรูปสลักมาได้อย่างไร?
แต่บัดนี้ เจี๋ยนเซียวเหยาได้เปิดเส้นทางรอดให้แก่พวกเขาแล้ว
“ขอเชิญทุกท่านยืนรวมกลุ่มกันอย่างเป็นระเบียบ ไม่ต้องทะเลาะกัน ไม่ต้องแย่งชิงกัน รับรองว่าทุกท่านจะมีโอกาสได้ครอบครองรูปสลักเทวะอย่างเท่าเทียมกันขอรับ”
“สิ่งสำคัญที่จะทำให้พวกท่านได้ครอบครองรูปสลักเทวะก็คือความจริงใจ…”
“หลายท่านอาจจะอยากถามว่าความจริงใจคืออะไรกันแน่?”
“ความจริงใจไม่มีสิ่งใดซับซ้อน ความจริงใจคือคะแนนศรัทธา ความจริงใจคือศิลาเทวะ”
“หลายท่านอาจจะอยากถามอีกเช่นกันว่าพวกเรามาแข่งขันไม่ได้พกพาศิลาเทวะมาจำนวนมาก ไม่ทราบว่าจะขอลงนามในสัญญากู้ยืมก่อนได้หรือไม่?”
“เรื่องนี้ย่อมไม่มีปัญหา ตราบใดที่ท่านลงนามในสัญญากู้ยืมด้วยพันธะแห่งเทพเจ้าต้นสังกัด ข้าย่อมยินดีให้ท่านค้างชำระหนี้เอาไว้ก่อน”
“แต่หลายท่านอาจจะเกิดคำถามขึ้นมาว่า หากตนเองมีสิ่งของที่มีมูลค่าน่าสนใจ อย่างเช่น ชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์ อาวุธศักดิ์สิทธิ์ สมุนไพรวิเศษ โอสถวิเศษ จะสามารถนำมาแลกกับรูปสลักเทวะได้หรือไม่?”
“ย่อมเป็นไปได้อีกเช่นกัน ข้าเป็นคนดี แต่สิ่งของเหล่านี้สามารถใช้เป็นส่วนลดราคาได้เท่านั้น ส่วนจะลดได้เท่าไหร่ ล้วนแต่ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของข้า…”
“เมื่อมาถึงจุดนี้ หลายท่านคงอยากถามว่าตนเองจะสามารถใช้คำสัญญา ใช้คำสาบาน หรือใช้ชื่อเสียงของตระกูลมาเป็นข้อต่อรองในการลดราคาได้หรือไม่?”
“แน่นอนว่าย่อมไม่ได้เด็ดขาด ใครกล้าเอื้อนเอ่ยออกมา ข้าจะทุบตีมันจนใบหน้าบวมช้ำยิ่งกว่าหัวหมูไหว้เจ้า…”
“ทุกท่านต้องตั้งใจประมูล ห้ามส่งเสียงโวยวาย หรือก่อปัญหาเด็ดขาด”
“หวังว่าทุกท่านคงสงบจิตสงบใจและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี มิเช่นนั้น พวกท่านจะต้องพบกับการสั่งสอนจากข้า”
“เอาล่ะ พวกเรามาเริ่มประมูลกันเลยดีกว่า”
หลินเป่ยเฉินจบสิ้นคำอธิบายกฎการประมูลในลมหายใจเดียว หลังจากนั้น การประมูลก็เปิดฉากขึ้น
ที่นี่มีผู้นำกลุ่มทั้งหมดสามสิบสี่คน ทุกคนล้วนนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ รอคอยในความเงียบงันอย่างเชื่อฟังคำสั่ง
หลินเป่ยเฉินขยิบตา
เจ้าอ้วนหยิบรูปสลักเทวะขึ้นมาจากกองรูปสลักหนึ่งตัว
“รูปสลักเทวะตัวแรก ราคาเปิดประมูลอยู่ที่ศิลาเทวะสิบก้อน ทุกท่านต้องเพิ่มราคาครั้งละไม่ต่ำกว่าศิลาเทวะหนึ่งก้อน การประมูลของพวกเราจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้…”
หลินเป่ยเฉินรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง
“สิบเอ็ดก้อน”
“สิบสองก้อน…”
“สิบห้าก้อน”
กลุ่มคนส่งเสียงตะโกน
การประมูลดำเนินไปอย่างดุเดือด
เพราะว่ารูปสลักเทวะที่กองอยู่เบื้องหน้าเขามีจำนวนไม่น้อย ตัวที่ถูกนำออกมาประมูลเป็นตัวแรก ๆ ย่อมมีราคาถูกที่สุดเสมอ
หลายคนเกรงว่าหากตนเองลังเลรีรอ หลังจากนี้ ราคาของรูปสลักเทวะก็คงพุ่งสูงมากกว่าเดิมหลายเท่า
ในไม่ช้า รูปสลักตัวแรกก็ได้รับการประมูลไปในราคาศิลาเทวะยี่สิบก้อน
“ขอแสดงความยินดีกับหัวหน้ากลุ่มแปดด้วยขอรับ รูปสลักตัวนี้เป็นของท่านแล้ว”
หลินเป่ยเฉินรับรูปสลักมาจากมือของเจ้าอ้วนและโยนไปให้ผู้ที่ชนะการประมูลราวกับโยนเศษขยะชิ้นหนึ่ง
หัวหน้ากลุ่มแปดเป็นสตรีสาวสวยเอวบางร่างน้อยช่วงขาเรียวยาว นางตวัดมือรับรูปสลักไปตรวจสอบอย่างละเอียด เมื่อแน่ใจว่ามันไม่ใช่ของปลอม หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก นั่นทำให้หน้าอกหน้าใจของนางสั่นกระเพื่อม ดึงดูดสายตาผู้คนโดยไม่รู้ตัว
การประมูลยังดำเนินต่อไป
ในไม่ช้า การประมูลรูปสลักสิบตัวแรกก็จบลง
หลินเป่ยเฉินได้ศิลาเทวะมาทั้งสิ้นสองร้อยแปดสิบก้อน
หากเปลี่ยนเป็นคะแนนศรัทธาก็เท่ากับสองล้านแปดแสนแต้ม…
เป็นเช่นนี้ไม่ถูกต้อง
เหมือนจะได้น้อยกว่าที่คิดเลยแฮะ
เด็กหนุ่มรู้สึกคล้ายตนเองกำลังขาดทุน
ไม่ได้การ ต้องขึ้นราคาสักหน่อย
“ประเสริฐ ในการประมูลรอบต่อไป ราคาเริ่มต้นของรูปสลักแต่ละตัวจะอยู่ที่ศิลาเทวะยี่สิบก้อน และทุก ๆ การประมูลจะต้องเพิ่มศิลาเทวะครั้งละไม่ต่ำกว่าสองก้อนขึ้นไปเท่านั้น…”
หลินเป่ยเฉินประกาศกติกาใหม่
เกิดเสียงอุทานออกมาจากกลุ่มคนดังอื้ออึง
ไม่มีผู้ใดคิดเลยว่าการขึ้นราคาจะมาถึงรวดเร็วเช่นนี้
การประมูลในรอบที่สองมีความดุเดือดยิ่งกว่ารอบแรก
สุดท้าย หลินเป่ยเฉินก็ได้รับศิลาเทวะมาอีกห้าร้อยสิบห้าก้อน
เทียบเท่ากับคะแนนศรัทธาห้าล้านหนึ่งแสนห้าหมื่นแต้ม
หลินเป่ยเฉินยกมือนวดขมับ
เป็นเช่นนี้ไม่ถูกต้อง
เขาจำหน่ายรูปสลักออกไปยี่สิบตัวแล้ว แต่ยังได้คะแนนศรัทธาไม่ถึงสิบล้าน
นับว่าขาดทุนจริง ๆ
เป็นเช่นนี้ต้องปั่นราคาเพิ่มอีก
“ขอเวลานอก… กราบเรียนทุกท่าน รูปสลักเทวะเหลืออีกไม่มากแล้ว ข้ามาลองคิด ๆ ดู เห็นว่าสมควรเพิ่มราคามากกว่านี้”
หลินเป่ยเฉินยุติการประมูลลงชั่วคราว
เมื่อการประมูลดำเนินต่อไปอีกครั้ง ราคาเริ่มต้นของรูปสลักเทวะแต่ละตัวก็อยู่ที่ศิลาเทวะหนึ่งร้อยก้อนแล้ว
เมื่อได้รับทราบราคาล่าสุด บรรดาหัวหน้ากลุ่มทั้งหลายต่างก็สบถออกมาอย่างบ้าคลั่ง
นี่คือการประมูลที่โหดร้ายอำมหิตมากเกินไป
แต่เมื่อมีผู้คนเริ่มประท้วง ผู้ประท้วงเหล่านั้นก็จะถูกหลินเป่ยเฉินตบตีจนใบหน้าบวมช้ำยิ่งกว่าหัวหมูไหว้เจ้า
หลินเป่ยเฉินได้ทำตามที่ตนเองเคยกล่าวไว้จริง ๆ
ในเมื่อเขาบอกว่าจะสั่งสอน เขาก็ต้องสั่งสอน
“ตัดสิทธิ์การประมูลสำหรับผู้ประท้วงหนึ่งรอบ”
หลินเป่ยเฉินส่งเสียงคำรามด้วยความดุดัน
“อย่าได้คิดว่าข้าจะต้องง้อผู้ร่วมประมูลทุกคน ลองคิดดูให้ดี หากไม่มีรูปสลักเทวะ พวกท่านก็จะต้องกลายเป็นผีเฝ้าทะเลทรายไปตลอดกาล พวกท่านจะไม่ได้กลับไปพบเจอคนที่ตนเองรัก อย่าว่าแต่จะได้ชื่อเสียงเกียรติยศจากการแข่งขันครั้งนี้เลย… นี่ข้ากำลังช่วยเหลือพวกท่านอยู่แท้ ๆ แต่พวกท่านกลับเห็นทรัพย์สินเงินทองสำคัญกว่าชีวิตของตนเอง ถ้าอย่างนั้น กล้าออกมาสู้กับข้าตัวต่อตัวหรือไม่?” หลินเป่ยเฉินกวาดสายตามองกลุ่มคนอย่างวางอำนาจ
“คุณชายเจี๋ยนกล่าวได้ถูกต้องแล้ว”
กวนรั่วเฟยซึ่งยืนปะปนอยู่ในกลุ่มคนส่งเสียงตะโกนขึ้นมา
“ใช่แล้วขอรับ หากไม่ใช่เพราะคุณชายเจี๋ยนเมตตา พวกเราคงถูกคุณชายฆ่าตายไปนานแล้ว หากคุณชายสังหารพวกเราทุกคนที่นี่ทั้งหมด คุณชายก็จะต้องทำคะแนนได้เป็นอันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์การแข่งขันรอบสองอย่างแน่นอน”
ลู่ปิงเหวินก็ส่งเสียงตะโกนขึ้นมาเช่นกัน
เมื่อเห็นสหายร่วมชะตากรรมทั้งสองไร้ยางอายถึงเพียงนี้ มีหรือที่ซือเกินตั๋งจะทนอยู่นิ่งเฉย เขารีบลุกขึ้นยืนกล่าวว่า “คุณชายเจี๋ยนขอรับ พวกเราล้วนสำนึกในบุญคุณของท่านเป็นอย่างยิ่ง ผู้ใดที่คิดประท้วงการประมูลครั้งนี้ รบกวนคุณชายสังหารพวกมันทิ้งไปเถอะ อย่างน้อย พวกมันก็จะทำให้คุณชายได้คะแนนเพิ่มขึ้นมาอีกคนละหนึ่งร้อยแต้ม”
หลินเป่ยเฉินเสแสร้งแกล้งทำสีหน้าเคร่งขรึม
หลอกลวงให้ผู้อื่นเข้าใจว่าตนเองคิดทำตามคำแนะนำเหล่านั้นจริง ๆ
แต่ในใจจริงนั้น เด็กหนุ่มอดนึกชื่นชมพวกของกวนรั่วเฟยไม่ได้ มีความไหลลื่นตลบตะแลงเช่นนี้ สมควรเลี้ยงดูเป็นลูกสมุนในระยะยาวนัก
และเมื่อกลุ่มผู้เข้าร่วมการประมูลเห็นสีหน้าของหลินเป่ยเฉิน พวกเขาก็ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
หากปีศาจน้อยตนนี้เกิดอาละวาดขึ้นมา…
ดังนั้นพวกเขาคงมีแต่ต้องให้ความร่วมมือแต่โดยดีแล้ว
การประมูลรอบที่สามดำเนินต่อไป
เมื่อการประมูลรอบนี้จบลง หลินเป่ยเฉินก็ได้รับศิลาเทวะสองพันสามร้อยก้อน
เท่ากับคะแนนศรัทธายี่สิบสามล้านแต้ม
การประมูลรอบที่สี่ดำเนินต่อไปด้วยราคาที่ดุเดือดมากขึ้น
รูปสลักเทวะหนึ่งตัว มีราคาเริ่มต้นอยู่ที่ศิลาเทวะสองร้อยก้อน และการประมูลแต่ละครั้ง ต้องเพิ่มศิลาเทวะไม่ต่ำกว่ายี่สิบก้อน
การประมูลรอบที่สี่จบลง หลินเป่ยเฉินได้รับศิลาเทวะถึงสี่พันก้อน
เทียบเท่าคะแนนศรัทธาสี่สิบล้านแต้ม
แต่ครึ่งหนึ่งของการประมูล สิ่งที่หลินเป่ยเฉินได้มาก็คือการลงนามในสัญญากู้ยืมของบรรดาเทพเจ้าผู้นำกลุ่ม…
บางคนถึงกับยอมละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเอง ก้มหัวคุกเข่าขอร้องให้หลินเป่ยเฉินเห็นใจ
“การประมูลรอบต่อไป เหลือรูปสลักเทวะอยู่เพียงแปดตัวเท่านั้น ราคาเริ่มต้นของรูปสลักแต่ละตัวอยู่ที่ศิลาเทวะห้าร้อยก้อน”
หลินเป่ยเฉินถือโอกาสขึ้นราคาอีกครั้ง
นี่คือความได้เปรียบของผู้ควบคุมการประมูล
เขาอยากจะทำอะไรก็ได้
และรูปสลักเทวะแปดตัวสุดท้าย ก็ก่อให้เกิดการประมูลอย่างดุเดือด
ในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็ได้รับคะแนนศรัทธามาอีกสี่สิบล้านแต้ม
เมื่อรวมยอดการประมูลขณะนี้ หลินเป่ยเฉินก็มีคะแนนศรัทธาอยู่ทั้งหมดหนึ่งร้อยสี่สิบล้านแต้ม
แต่กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของคะแนนเหล่านั้นจะมาในรูปแบบสัญญากู้ยืมทั้งสิ้น
หลินเป่ยเฉินลอบคำนวณอยู่ในใจ เมื่อรวมรายได้จากการล่าสัตว์อสูรก่อนหน้านี้ บวกเข้ากับส่วนแบ่งที่จะได้จากการขายซากราชาหมาป่าศิลา เป้าหมายการรวบรวมคะแนนให้ได้หนึ่งพันล้านแต้มของเขาก็อยู่อีกไม่ไกลแล้ว!!