ตอนที่ 1309 – เด็กชายที่พึงปรารถนา
ไป๋เหลียนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ยามอย่างสงสัยหลังจากได้ยินรายงานของเขา นางถามว่า” เจ้ากำลังบอกใช่หรือไม่ว่าเสื้อผ้าทั้งหมดที่เด็กสวมใส่จะเปลี่ยนเป็นสีทองเหมือนอย่างที่เคยเป็นก่อนที่พวกมันจะถูกถอดออกและเสื้อผ้าที่ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นฝุ่นเช่นกัน?”
“ใช่แล้ว ท่านรองเจ้าเมือง นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นและข้าก็ส่งคนไปตรวจสอบอยู่ เรื่องนี้ไม่ผิด เด็กชายอายุเพียงสามหรือสี่ขวบเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่เคยบ่มเพาะมาก่อน แต่เขาก็มีความสามารถเช่นนี้ ข้าเชื่อว่าเขาเป็นคนที่น่าประทับใจอย่างแน่นอน” ยามตอบอย่างสุภาพ แม้ว่าเขาจะเป็นเซียนปฐพีซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังพอสมควร แต่ผู้คนอย่างเขาก็มีมากมายในกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี เป็นผลให้เขาไม่กล้าแสดงความเย่อหยิ่งใด ๆ ต่อไป๋เหลียนแม้ว่านางจะอ่อนแอกว่าเขาก็ตาม
โหยวเยว่มองไปที่ยามในขณะที่นางกินของหวานแล้วเริ่มให้ความสนใจ นางพูดกับไป๋เหลียน ” น้องไป๋เหลียน ข้าคิดว่าเด็กชายคนนี้มีความสามารถตามธรรมชาติอยู่บ้าง คนประเภทนี้หายากมากในทวีปเทียนหยวน ทำไมเราไม่ไปดูว่าเขาช่างน่าอัศจรรย์เพียงไร ? ”
ไป๋เหลียนก็ให้ความสนใจเช่นกัน นางวางงานลงและยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้น นางพูดว่า” ตกลง แน่นอน ข้าไม่ได้ออกไปข้างนอกมานานแล้ว ดังนั้นเราจึงสามารถไปเดินเล่นในเมืองด้วยเรื่องนี้”
โหยวเยว่และไป๋เหลียนคิดเหมือนกันตั้งแต่พวกนางอายุใกล้เคียงกัน ดังนั้นพวกนางจึงออกจากจวนเจ้าเมืองไปพร้อมกับสัตว์อสูรอันทรงพลังระดับ 5 พร้อมกับกลุ่มทหารยาม เซียนผู้คุมกฎแอบตามพวกนางเพื่อปกป้องพวกนาง
โถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มตั้งอยู่ภายในจวนเจ้าเมืองอย่างเงียบ ๆ มันส่องแสงระยิบระยับ การปรากฏตัวของมันนั้นใหญ่โตและสวยงามแต่ก็เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์
ในมุมว่าง ๆ ของเมืองอัคนี บ้านธรรมดาได้ตั้งอยู่ มันเป็นสีดำสนิท ทัศนวิสัยไม่มีอยู่จริงและเต็มไปด้วยความเงียบของคนตาย อย่างไรก็ตาม ความกดดันที่มองไม่เห็นดูเหมือนจะแทรกซึมเข้าไปภายใน ทำให้ในบ้านรู้สึกหายใจไม่ออก
ในขณะนั้น ประตูสู่อาคารเปิดออก แต่แสงแดดด้านนอกไม่สามารถเข้ามาในห้องได้ ชายร่างผอมเข้ามาในบ้านเหมือนผีก่อนปิดประตูอย่างเงียบ ๆ เขาทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งและคำราม “ท่านหัวหน้านิกาย รองหัวหน้านิกาย รองเจ้าเมืองไป๋เหลียนและโหยวเยว่ออกจากจวนเจ้าเมืองไปด้วยกัน”
“พวกเขาได้นำโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มไปด้วยหรือไม่ ? ” เสียงที่ต่ำและแหบห้าวปรากฏขึ้นในที่มืด
“โถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มยังคงอยู่ในจวนเจ้าเมือง พวกนางไม่ได้นำติดตัวไปด้วย” ชายผู้นั้นตอบอย่างสุภาพ
“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปได้” เสียงเดียวกันดังขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะมาจากทุกที่ทำให้ไม่สามารถแยกแยะสถานที่ที่เกิดขึ้นจากความมืดได้
“ขอรับ ท่านหัวหน้า ข้ากำลังจะไป” คนผู้นั้นหันหลังกลับและออกไป เขาไม่ได้ส่งเสียงแม้น้อยขณะที่เดินแม้ว่าจะเปิดหรือปิดประตูก็ตาม
“มหัศจรรย์ ในที่สุดพวกนางก็ออกจากจวนเจ้าเมืองโดยปราศจากโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่ม ท่านอาจารย์ เราสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อแก้แค้น” เสียงหนักดังขึ้นอีกครั้งในห้องมืด แต่มันแตกต่างอย่างชัดเจนจากคนที่เคยพูดมาก่อน
“เราอยู่ที่นี่มานานแล้วเพื่อฆ่าคนที่สำคัญที่สุดของเจี้ยนเฉิน โหยวเยว่เป็นคู่หมั้นของเขาในขณะที่ไป๋เหลียนเป็นน้องสาวของเขา หากเราสังหารพวกนางสองคน เจี้ยนเฉินจะต้องทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน เป็นเรื่องน่าเสียดายที่พวกนางซ่อนตัวอยู่ในจวนเจ้าเมืองและไม่เคยออกมา ข้ากลัวโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มที่อยู่ที่นั่น นั่นเป็นสาเหตุที่เรารอมาจนถึงทุกวันนี้ ตอนนี้โอกาสเปิดเผยตัวเองในที่สุด ข้าจะกำจัดวิญญาณของพวกนางอย่างแน่นอน ดังนั้นพวกนางจะไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้โดยเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7″
” ฮึ่มม เจี้ยนเฉิน นิกายใต้พิภพของข้าไม่ใช่สิ่งที่จะล้อเล่นได้ เจ้ากวาดล้างมันไปแล้ว ดังนั้นรอการแก้แค้นของเรา การฆ่าคู่หมั้นและน้องสาวของเจ้าจะเป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น..”
ผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ที่นั่นมีหัวหน้านิกาย กู้เฉิน และรองหัวหน้านิกาย เหลาฉี แห่งนิกายใต้พิภพที่หลบหนีมาได้
ในขณะนี้ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันในถนนใหญ่ พวกเขาคุยกันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ทั้งถนนถูกปิดกั้น เด็กชายสวมเสื้อผ้าทองคำยืนอยู่ตรงกลางฝูงชน ขณะที่เขามองผู้คนรอบตัวเขาด้วยความสับสน ใบหน้าที่น่ารักของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้
นับตั้งแต่เขาเข้ามาเมือง เขาได้รับการล้อมรอบด้วยฝูงชนจำนวนมากหลายครั้ง พวกเขาหลายคนมอบเสื้อผ้าที่สวยงามให้เขาซึ่งทำให้เขามีความสุขมาก แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมคนรอบ ๆ ตัวเขามักจะชอบชี้ไปที่เขา
“ข้าได้ยินมาว่าไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าอะไรเมื่อเด็กคนนี้สวมใส่พวกมันจะเปลี่ยนเป็นสีทอง คุณภาพของมันยอดเยี่ยมมากจนกลายเป็นสิ่งที่ประเมินค่ามิได้ แค่มองเสื้อผ้าบนตัวเขา ทุกคนที่มีสายตาสามารถบอกได้ว่าเสื้อผ้าของเขามีค่ามากกว่าทองคำเพียงมองแค่แวบเดียว … ”
“ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน แต่ข้าก็ได้ยินด้วยเช่นกันว่าเมื่อเสื้อผ้าถูกถอดจากเขา พวกมันจะกลับไปเหมือนก่อนหน้านี้และพวกมันไม่สามารถสัมผัสได้ มิฉะนั้นพวกมันจะกลายเป็นฝุ่น … ”
“ช่างเป็นเด็กที่มหัศจรรย์ แน่นอนเขาไม่มีความสามารถเช่นเปลี่ยนสิ่งของให้เป็นทอง หากนั่นเป็นความจริงนั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถสร้างความมั่งคั่งได้ไม่รู้จบ.. ”
หลายคนพูดคุยกันรอบตัวเด็กผู้ชาย แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับความสามารถที่เปลี่ยนสิ่งของให้เป็นทอง ดวงตาทุกดวงของพวกเขาถูกแผดเผาด้วยความปรารถนา
ในขณะนี้หญิงวัยกลางคนเดินฝ่าฝูงชนไปยังจุดที่อยู่ตรงหน้าเด็กผู้ชาย นางยิ้มอย่างอบอุ่นเท่าที่จะทำได้และถามเบา ๆ ว่า เด็กน้อย เจ้าหาครอบครัวของเจ้าไม่เจอหรือ ? ผู้คนรอบ ๆ ที่นี่ทุกคนเป็นคนไม่ดี ข้าเท่านั้นที่ดี มากับข้า ข้าจะไปหาครอบครัวของเจ้า เจ้าตกลงหรือไม่ ? ”
“เจ้าหนู มาด้วยกันเถอะ ข้ารับประกันได้ว่าเจ้าจะมีชีวิตที่แสนสุข … ”
“น้องชาย มากับพี่สาว ข้าชอบเจ้าที่สุด … ”
ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เด็กชายเริ่มไม่สามารถความคุมอารมณ์ได้ที่จะแย่งชิงเขา แต่เนื่องจากพวกเขาไม่ใช่คนที่มีสถานะดี พวกเขาไม่สามารถใช้กำลังได้เนื่องจากไม่สามารถป้องกันคนที่จะแย่งชิงกลับไป เป็นผลให้พวกเขาได้แต่ใช้วิธีการต่าง ๆ เพื่อหลอกเด็กออกไป
ในขณะนั้นเซียนสวรรค์ทั้งสี่ลงมาจากท้องฟ้าในขณะที่เปล่งแสงด้วยสีที่มีคุณลักษณะเฉพาะ พวกเขาร่อนลงในใจกลางฝูงชนและล้อมรอบเด็กชายจากสี่ทิศที่แตกต่างกัน หลังจากนั้นหนึ่งในนั้นก็ป้องมือกับคนรอบข้างและพูดว่า “ทุกคนเรามาจากตระกูลโจวที่สันโดษ เด็กชายคนนี้เป็นคนของตระกูลโจวของเรา ดังนั้นเราจะพาเขาไป”