“ในเมื่อคุณต้องการจะบอกว่าผมมาที่นี่เพื่อเยี่ยนเฉินกรุ๊ปก็ตามใจเถอะ สิ่งที่ตระกูลคิงไป๋ต้องการทำ กองยุทธการเมืองเยี่ยนตูต้องการยื่นมือเข้ามายุ่งงั้นเหรอ?”
ต่งจ้านกังได้ข่มความโกรธเอาไว้ตลอดเวลา ในเวลานี้นั้นใกล้จะระเบิดแล้ว เขาจ้องไปที่ไป๋ชิ่งและกล่าวว่า “เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นกิจการท้องถิ่นของเมืองเยี่ยนตู ดังนั้นกองยุทธการเมืองเยี่ยนตูก็มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่ง”
“วันนี้ผมจะขอพูดไว้ตรงนี้ว่า ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องเยี่ยนเฉินกรุ๊ป จะเป็นศัตรูของกองยุทธการเมืองเยี่ยนตู”
“เยี่ยนเฉินกรุ๊ป ตอนนี้อยู่ในความคุ้มครองของผมแล้ว!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินซีก็รู้สึกซาบซึ้ง สองตาเต็มไปด้วยความจริงจัง
เธอแอบสาบานกับตัวเองว่า เธอจะต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปยืนหยัดอยู่ในระดับที่สูงขึ้นให้ได้
ไป๋ชิ่งคิดไม่ถึงว่าต่งจ้านกังจะยกกองยุทธการเมืองเยี่ยนตูมาต่อต้านเขาเพื่อเยี่ยนเฉินกรุ๊ป
สายตาของเขาเยือกเย็นลงเรื่อยๆ ต่งจ้านกังไม่กล้าล่วงเกินตระกูลคิงไป๋ง่ายๆแล้วไป๋ชิ่งจะกล้าล่วงเกินกองยุทธการได้อย่างไร?
แม้ว่ากองยุทธการเมืองเยี่ยนตูจะเป็นเพียงกองยุทธการย่อยในเมืองเยี่ยนตู แต่กองยุทธการจิ่วโจวก็เป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในจิ่วโจว
ไม่เพียงเท่านี้ กองยุทธการยังเป็นกองกำลังที่ถือหางฝ่ายเดียวกันมากที่สุด เขาไม่สงสัยเลยว่าทันทีที่เขาโจมตีต่งจ้านกัง ตระกูลไป๋คิงทั้งหมดจะต้องเผชิญกับความโกรธแค้นของกองยุทธการ
แม้ว่ากองยุทธการจะไม่ทำลายล้างตระกูลคิงไป๋ทันที แต่ก็ยังสั่งสอนบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ให้แก่ตระกูลคิงไป๋
ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันครู่หนึ่ง ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวง่ายๆ
ฉินซีรู้ดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ เธอทำได้เพียงยืนดูการเผชิญหน้าระหว่างต่งจ้านกังและไป๋ชิ่งเท่านั้น
หลังจากผ่านไปนาน ไป๋ชิ่งก็เปิดปากพูด “คุณต้องการปกป้องเยี่ยนเฉินกรุ๊ปทุกวิถีทาง แม้ว่าจะต้องทำให้ตระกูลคิงไป๋ขุ่นเคืองก็ตาม ไม่กลัวว่ากองยุทธการจะตำหนิเอาหรือ?”
“อย่างมากก็ถูกไล่ออกจากกองยุทธการ เพื่อเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว อย่าว่าแต่ถูกไล่ออกจากกองยุทธการเลย ต่อให้ต้องตายฉันก็ไม่กลัว!”
ต่งจ้านกังกล่าวอย่างหนักแน่น
เขาย่อมรู้ว่าไป๋ชิ่งกำลังทดสอบขีดความอดทนของเขา
ถ้าเขาแสดงความลังเลและความหวาดกลัวออกมาในเวลานี้เพียงเล็กน้อย เกรงว่าจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงท่าทีของไป๋ชิ่งได้แล้ว
“ดี! ดีมาก!”
ไป๋ชิ่งดูเหมือนจะหัวเราะกลบเกลื่อนความโกรธ “ถ้าอย่างนั้นก็รอดูกัน ผมต้องบอกกองยุทธการแน่ว่าคุณพูดอะไรบ้าง!”
“ตามสบาย!”
ต่งจ้านกังกล่าวอย่างเย็นชา
“พวกไปกันเถอะ!”
จากนั้นไป๋ชิ่งก็หันหลังเดินออกไป
จนกระทั่งไป๋ชิ่งจากไปแล้ว ต่งจ้านกังจึงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่สีหน้านั้นดูเคร่งขรึมมาก
เขาไม่กลัวที่จะถูกไล่ออกจากกองยุทธการเลย ครั้งสุดท้ายที่หยางเฉินไปปิดเมืองหลวง ผู้อาวุโสเฝิงได้ออกคำสั่งเป็นการส่วนตัว แม้ว่าตระกูลเดอะคิงทั้งหมดจะถูกทำลาย ก็จะไม่มีวันยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับหยางเฉินเด็ดขาด
ประโยคนี้ได้ชี้ให้เห็นถึงท่าทีของกองยุทธการจิ่วโจวแล้ว
เห็นได้ชัดว่าหยางเฉินมีความสำคัญต่อจิ่วโจวเพียงใด แม้ว่ากองยุทธการจะรู้สิ่งที่เขาทำในวันนี้ ก็จะไม่ตำหนิเขาแน่นอน
“คุณอาต่ง ขอบคุณค่ะ!”
ในเวลานี้ฉินซีก้าวไปข้างหน้าและกล่าวอย่างซาบซึ้ง “ถ้าไม่ได้คุณ ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ”
ต่งจ้านกังสั่นศีรษะเล็กน้อย จากนั้นหยิบนามบัตรออกมาแล้วยื่นให้ฉินซี “นี่คือวิธีการติดต่อผม หากท่านประสบปัญหาใดๆ สามารถมาหาผมได้ทุกเมื่อ”
ฉินซีรู้สึกตกใจที่ต่งจ้านกังใช้คำว่า “ท่าน” กับเธอ
“คุณอาต่ง ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม?”
ฉินซีถามด้วยดวงตาแดงก่ำ
ต่งจ้านกังดูเหมือนจะเดาได้ว่าฉินซีกำลังจะถามอะไร แต่ก็ยังพยักหน้า “ถามมาสิ!”
“หยางเฉินสามีของฉัน ถูกกองยุทธการของพวกคุณพาตัวไปหรือเปล่า? ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
สองตาของฉินซีแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งล่าสุด แต่จนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้ข่าวของหยางเฉินเลย
ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะพบกับบุคคลที่มีตำแหน่งสูงในกองยุทธการ ดังนั้นเธอย่อมไม่พลาดโอกาสนี้
ต่งจ้านกังส่ายหน้าและพูดว่า “ขอโทษนะครับ เรื่องนี้เป็นความลับของกองยุทธการ ผมไม่แน่ใจ และไม่มีสิทธิ์บอกคุณ!”
ฉินซีไม่ยอมแพ้ ถามขึ้นมาอีก “ฉันแค่อยากรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?”
“ขอโทษครับ!”
ต่งจ้านกังยังคงส่ายหน้า
เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะโกหกฉินซี มีเพียงสามคำว่าขอโทษครับ ดูเหมือนจะสามารถปกปิดคำตอบเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์
ร่างกายของฉินซีแทบทรุด น้ำตาเอ่อไหลออกมาจากดวงตาของเธอในที่สุด
“ถ้าคุณอาต่งมีโอกาสพบเขา ฉันหวังว่าคุณจะช่วยฝากข้อความของฉันไปให้เขา บอกเขาว่าฉันกับลูกสาวจะรอเขากลับบ้าน เหมือนเวลาห้าปีที่เขาจากไป รอจนกว่าเขาจะกลับมา”
ฉินซีพูดสะอึกสะอื้น
ต่งจ้านกังแอบถอนหายใจอยู่ในใจ รู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว แต่ก็ยังพยักหน้าตอบตกลง “ได้ ถ้าผมพบเขา จะต้องนำไปบอกเขาแน่นอน!”
“ขอบคุณค่ะ!”
ฉินซีกล่าวอย่างซาบซึ้ง จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและออกจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป
ริมถนนในบริเวณเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ชายหนุ่มนั่งอยู่ในรถเก๋งสีดำคันหนึ่ง กำลังมองไปที่ประตูของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป
เมื่อเขาเห็นว่าฉินซีเดินออกมาเหมือนไร้จิตวิญญาณ ดวงตานั้นก็เปี่ยมไปด้วยความรัก และยังมีความรู้สึกผิดที่อยู่ลึกลงไปด้วย
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาได้ดังขึ้น
ทันทีที่รับสาย เสียงของต่งจ้านกังก็ดังขึ้น “นายท่าน ประธานฉินขอให้ผมบอกคุณว่า เธอกับลูกสาวจะรอคุณกลับบ้านตลอดไป!”
หลังจากนิ่งเงียบไปชั่วคราว ต่งจ้านกังก็พูดต่อ “เหมือนกับห้าปีที่คุณทิ้งเธอไป!”
ตูม!
เมื่อต่งจ้านกังพูดประโยคสุดท้ายออกไป หยางเฉินรู้สึกเพียงเสียงดังสนั่นหวั่นไหวอยู่ในหัว ความรู้สึกผิดในใจก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก
สายตาหยางเฉินเต็มไปด้วยความจริงจัง “ฉินซี ผมจะไม่ปล่อยให้คุณรอนานขนาดนั้น!”
ทันทีที่เขาพูดจบ แววตาเยือกเย็นของหยางเฉินก็ส่องประกายออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปที่ตระกูลหลิน!”
“ครับท่าน!”
คนขับรถตอบ สตาร์ทรถแล้วขับออกไป
ตระกูลหลินคือหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู บัดนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลคิงไป๋อย่างสมบูรณ์ และสมาชิกของตระกูลคิงไป๋ก็อาศัยอยู่ในตระกูลหลิน
เมืองเยี่ยนตู ตระกูลหลิน!
ไป๋ชิ่งเพิ่งกลับมาจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ไป๋จวิ้นเหาคอยติดตามเขาอย่างระมัดระวัง
“เศษสวะ!”
จนกระทั่งพวกเขาเข้าไปในห้อง ไป๋ชิ่งจึงตวาดใส่ไป๋จวิ้นเหาอย่างโกรธเคือง “ผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้ เป็นเศษสวะจริงๆ!”
ไป๋จวิ้นเหานิ่งเงียบ ร่างกายสั่นสะท้าน รู้สึกคับแค้นใจ
เขาไปหาฉินซีที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป ไม่ได้บอกไป๋ชิ่งเลย เมื่อกี้ไป๋ชิ่งยังบอกอีกว่า ฉินซีเป็นผู้หญิงไม่ดี ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่เขาจะเล่นสนุกด้วย
แต่ตอนนี้ไป๋ชิ่งตำหนิเขาที่ไม่สามารถจัดการกับเธอได้ ไป๋จวิ้นเหารู้สึกคับแค้นใจอย่างมาก
แต่เขาก็รู้ดีว่า ไป๋ชิ่งเพิ่งได้รับความโกรธแค้นมาจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ไม่มีที่ให้ระบาย เขาจึงตกเป็นเป้าของการระบายอารมณ์
เป็นไปตามคาด หลังจากที่ระบายความโกรธออกมา สีหน้าของไป๋ชิ่งก็ค่อยๆ กลับเป็นปกติ
“อาสอง ต่งจ้านกังคนนี้หยิ่งผยองเกินไป แม้แต่หน้าคุณก็ไม่ไว้”
ไป๋จวิ้นเหาจึงกล้าพูด เขาพูดอย่างโกรธเคือง “ขอผมพูดหน่อย พวกเราควรส่งผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุดไปฆ่าไอ้สารเลวนี่”