ดังนั้นเมื่อได้รู้ว่าวันนี้ไป๋จวิ้นเหาจะไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเพื่อสารภาพรักกับฉินซี เขาก็รีบไปที่นั่นโดยเร็วที่สุดเพื่อที่จะได้ครอบครองเยี่ยนเฉินกรุ๊ป
แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ ต่งจ้านกัง ผู้บัญชาการสูงสุดแห่งกองยุทธการเมืองเยี่ยนตูจะมาด้วยตัวเอง เขาต้องการรุกรานตระกูลคิงไป๋มากกว่าปกป้องเยี่ยนเฉินกรุ๊ป
ตอนนี้ดูเหมือนว่าต่อให้ต่งจ้านกังไม่ปรากฏตัวในเวลานั้น เขาก็ไม่สามารถชิงเอาเยี่ยนเฉินกรุ๊ปไปได้
“เจ้าชายรอง ท่านคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหยางเฉินไหม?”
ชายชราจากแดนราชาสูงสุดถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ไป๋ชิ่งมองชายชราอย่างฉับพลันด้วยสายตาตกใจ เมื่อครู่เขาก็มีความคิดแบบเดียวกัน แต่ไม่อยากเต็มใจเชื่อเท่านั้น
เขารู้ว่าหยางเฉินมีพรสวรรค์ด้านวิถีบู๊ที่ยอดเยี่ยม แต่ในสายตาของเขา ไม่ว่าหยางเฉินจะแข็งแกร่งแค่ไหน อย่างมากก็มีความสามารถในระดับแดนราชาขั้นต้น
แต่ตอนนี้ไป๋จวิ้นเหาได้ถูกผู้แข็งแกร่งแดนเทพสังหาร
อย่าบอกนะว่า ยังมีใครอยู่เบื้องหลังหยางเฉินอยู่อีก?
ยิ่งคิดก็ยิ่งตกใจ เขาค่อยๆ หรี่ตาลงและพูดว่า “ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะยังไม่ตาย ยิ่งกว่านั้น เขายังมีผู้หนุนหลังที่แข็งแกร่งอีกด้วย”
“เจ้าชายรอง ท่านหมายความว่า…”
ชายชราจากแดนราชาสูงสุดถามขึ้น
“หลังจากหยางเฉินเกิดอุบัติเหตุ มีเพียงข่าวว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และมีคนจากกองยุทธการมารับตัวเขาไป”
ไป๋ชิ่งยิ่งพูด สีหน้าของเขาดูจริงจังมากขึ้นเรื่อยๆ “อีกอย่างเมื่อครู่ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ต่งจ้านกัง ผู้บัญชาการสูงสุดของกองยุทธการเมืองเยี่ยนตูได้ปกป้องเยี่ยนเฉินกรุ๊ปและภรรยาของหยางเฉินไว้อย่างไม่คาดคิด”
“ส่วนหยางเฉิน เขาเป็นผู้แข็งแกร่งที่ปลดประจำการจากชายแดนเหนือแล้ว ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเขาอาจเซ็นสัญญากับหยางเฉินเพื่อสนับสนุนให้หยางเฉินขึ้นเป็นราชาแห่งเมืองเยี่ยนตูและสืบทอดตี้ชุนต่อไป”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ไป๋ชิ่งพูด ชายชราจากแดนราชาสูงสุดก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจ “ดังนั้น กองยุทธการจึงต้องการควบคุมตี้ชุนโดยอาศัยหยางเฉินงั้นหรือ?”
ไป๋ชิ่งพยักหน้า “พูดตรงๆ มันควรจะเป็นชายแดนเหนือ คนที่อยู่เบื้องหลังหยางเฉินอาจเป็นรักษาดินแดนเหนือ ส่วนชายแดนเหนือก็มีเพียงรักษาดินแดนเหนือหยางปูไป้เพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ”
“หยางปูไป้!”
ชื่อนี้ทำให้เหล่าผู้แข็งแกร่งที่รายล้อมตระกูลคิงไป๋อยู่ต่างตกตะลึง
ในฐานะผู้แข็งแกร่งของตระกูลคิงไป๋ พวกเขาจะไม่เคยได้ยินชื่อหยางปูไป้ได้อย่างไร?
ว่ากันว่าเทพสงครามที่แข็งแกร่งที่สุดของจิ่วโจว ตัวคนเดียวสามารถเอาชนะครึ่งประเทศได้
หากเป็นเช่นนี้ ก็หมายความว่าผู้แข็งแกร่งลึกลับที่พวกเขามองไม่เห็นด้วยซ้ำที่มาที่นี่เมื่อครู่คือรักษาดินแดนเหนือหยางปูไป้?
ในเวลานี้ ไป๋ชิ่งรู้สึกว่าร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก ถ้าคนที่อยู่เบื้องหลังหยางเฉินนั้นคือหยางปูไป้จริงๆ เช่นนั้นก็หมายความว่า ลำพังการกระทำของตระกูลคิงไป๋ในช่วงเวลานั้น ก็น่าจะได้ล่วงเกินหยางเฉินไปแล้ว?
เป็นไปได้สูงที่หยางเฉินจะยังมีชีวิตอยู่ ถ้าไม่อย่างนั้นกองยุทธการจะออกหน้าปกป้องเยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้อย่างไร?
ยิ่งคิดไป๋ชิ่งก็ยิ่งรู้สึกตกใจ
เขาไม่กล้าที่จะมองข้าม กดหมายเลขโทรออกทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก “ท่านพ่อ เป็นไปได้สูงที่พวกเราได้ล่วงเกินรักษาดินแดนเหนือของเมืองเยี่ยนตู”
“อะไรนะ? นายบอกว่า พวกนายล่วงเกินเทพสงครามที่แข็งแกร่งที่สุดในจิ่วโจว รักษาดินแดนเหนือหยางปูไป้?”
กษัตริย์ไป๋ถามอย่างโกรธจัด
ไป๋ชิ่งไม่กล้าปิดบัง ดังนั้นเขาจึงเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้กษัตริย์ไป๋ฟัง
เพียงแต่ได้โยนทุกอย่างไปที่ไป๋จวิ้นเหาที่กลายเป็นศพแล้ว
“เมื่อกองยุทธการเข้ามาร่วมด้วย เกรงว่าความหวังของตระกูลเดอะคิงทั้งห้าที่จะเข้าควบคุมตี้ชุนจะพังทลายลงแล้ว”
กษัตริย์ไป๋กล่าวด้วยเสียงหนักแน่น ไม่รู้สึกเสียใจกับการถูกสังหารของหลานชายตัวเองเลย
ไป๋ชิ่งรีบบอกว่า “ท่านพ่อ ท่านหมายความว่า พวกเราต้องถอยออกจากเมืองเยี่ยนตูงั้นหรือ?”
“ถอย? ถอยทำไม?”
กษัตริย์ไป๋ถามอย่างเย้ยหยัน
ไป๋ชิ่งรู้สึกงุนงง “เมื่อชายแดนเหนือเข้ามาแทรกแซง เราจะมีโอกาสควบคุมตี้ชุนได้อย่างไร? ถ้าเราอยู่ที่นี่ กลับจะเป็นการล่วงเกินกองยุทธการชายแดนเหนือเปล่าๆ”
“แม้ว่ากองยุทธการชายแดนเหนือต้องการต่อสู้แย่งชิงตี้ชุน แล้วจะเป็นไรไป? หรือว่าตระกูลเดอะคิงทั้งห้าก็แย่งชิงชายแดนเหนือมาไม่ได้?”
ไป๋ชิ่งถามอย่างเย็นชาและจองหอง
ไป๋ชิ่งมีสีหน้าประหลาดใจ “ท่านหมายความว่าจะร่วมมือกับตระกูลเดอะคิงทั้งห้าเพื่อต่อสู้แย่งชิงตี้ชุนกับชายแดนเหนืองั้นหรือ?”
“ตระกูลเดอะคิงทั้งห้า ไม่มีตระกูลเดอะคิงไหนที่มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพ ในเมื่อชายแดนเหนือเข้ามาแทรกแซง แล้วจะมีตระกูลเดอะคิงใดสามารถแย่งชิงตี้ชุนจากมือชายแดนเหนือเข้ามาไว้ในครอบครองได้?
กษัตริย์ไป๋เอ่ยปาก “ในเมื่อทำไม่ได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ในเมืองเยี่ยนตูต่อไป? แต่หากตระกูลเดอะคิงทั้งห้าร่วมมือกันชั่วคราว คิดหาวิธีที่จะเอาตี้ชุนมาไว้ในการควบคุมของเราเองก่อน”
“ถึงตอนนั้น แม้แต่ชายแดนเหนือก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าตี้ชุนอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลเดอะคิงใช่ไหม?”
“หลังจากที่ตระกูลเดอะคิงเข้าควบคุมตี้ชุนแล้ว ตระกูลเดอะคิงทั้งห้าจะหารือกันถึงวิธีการแบ่งแยกตี้ชุน ฉันไม่คิดว่าจะมีตระกูลเดอะคิงไหนไม่เต็มใจหรอกนะ?”
ไป๋ชิ่งกระจ่างในทันที ในใจรู้สึกตกใจและชื่นชมบิดาของเขาเป็นอย่างมาก
“ผมเข้าใจแล้ว ท่านพ่อไม่มีเจตนาจะฮุบตี้ชุนเอาไว้คนเดียว แม้ว่าเราจะต้องการฮุบไว้ก็ทำไม่ได้อยู่ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตระกูลเดอะคิงทั้งห้าจะจับมือกัน หลังจากที่ตี้ชุนอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลเดอะคิงแล้ว ตระกูลเดอะคิงทั้งห้าจะแบ่งแยกตี้ชุน ความแข็งแกร่งจะพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว”
ไป๋ชิ่งกล่าวอย่างตื่นเต้น “บางทีตระกูลเดอะคิงยังสามารถบุกเข้าสู่ราชวงศ์ได้ในคราวเดียว แต่น่าเสียดายที่เป็นเมื่อร้อยปีก่อน!”
“แค่นี้ก่อน นายต้องเฝ้าอยู่ในเมืองเยี่ยนตูต่อไป ฉันจะติดต่อตระกูลเดอะคิงอื่นๆ พยายามเข้ายึดครองตี้ชุนโดยเร็วที่สุด”
จากนั้นกษัตริย์ไป๋ก็วางสาย
ในเวลาเดียวกันหลังจากหยางเฉินฆ่าไป๋จวิ้นเหาและจากมาแล้ว เขาก็ไปที่โรงเรียนอนุบาลอีก
ได้เวลาไปรับลูกสาวแล้ว เขาไม่ได้พบเธอเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ จู่ๆ ก็คิดถึงเธอมาก
เขายังคงไม่กล้าแสดงตัว นั่งอยู่ในรถ มองผ่านกระจกรถไปที่ประตูโรงเรียนอนุบาล บรรดาผู้ปกครองได้ต่อแถวยาวแล้ว
เขายังเห็นฉินซีอยู่ในกลุ่มผู้ปกครอง
ไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน ฉินซีดูซีดเซียวและร่างกายผอมบางลงมาก เมื่อเห็นภาพนี้ หยางเฉินก็รู้สึกเสียใจ
“ให้เวลาผมอีกหน่อย หลังจากที่ผมจัดการกับเรื่องตระกูลเดอะคิงแล้ว ชีวิตของเราจะกลับคืนสู่ความสงบเหมือนเดิม”
หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง
ในไม่ช้าก็ถึงคิวของฉินซีที่จะไปรับลูก ในที่สุดหยางเฉินก็ได้เห็นลูกสาว เธอดูซีดเซียวและเศร้าหมองเช่นเดียวกับฉินซี
“แม่คะ หนูคิดถึงพ่อ เมื่อไหร่พ่อจะกลับบ้าน?”
เสี้ยวเสี้ยวเงยหน้าขึ้นมองฉินซี พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ
ในวัยที่อายุยังน้อยเช่นนี้ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าพ่อหายไปไหน แต่เธอก็สัมผัสได้จากการแสดงออกของแม่และน้าว่าพ่อของเธออาจจะไม่กลับบ้านอีกแล้ว
เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว ฉินซีก็รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น เธอทำงานหนักมาหลายวันเพื่อทำให้ตัวเองไม่รู้สึกใดๆ
แต่ทุกครั้งที่เธอเห็นลูกสาว เธอก็อดคิดถึงหยางเฉินไม่ได้
“คุณพ่อไปทำงานต่างประเทศ บางทีเขาอีกไม่กี่วันก็จะกลับมาแล้ว” ฉินซีกล่าวอย่างหดหู่
หลังจากพูดออกไปแบบนี้ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองลูกสาวของเธอ เธอกลัวที่จะเห็นลูกสาวของเธอมีสีหน้าเต็มไปด้วยความหวัง
“คุณแม่โกหก!”
เสี้ยวเสี้ยวสะอื้นไห้ขึ้นมาอย่างฉับพลัน “เสี้ยวเสี้ยวรู้ คุณแม่แอบร้องไห้ทุกคืน”
“คุณแม่เคยบอกว่า ต้องเป็นคนซื่อสัตย์ คุณแม่บอกสิว่าคุณพ่อไม่ต้องการพวกเราแล้ว จะไม่กลับมาอีกแล้วใช่ไหม?”