“พี่เฉิน!”
เมื่อเห็นหยางเฉินกลับมาแล้ว หม่าชาวที่กำลังเดินไปมาอยู่ในห้องก็รีบก้าวออกมารับ
“ไม่เลว ดูท่าทางจะฟื้นตัวได้ดีมาก ด้วยความเร็วของการฟื้นตัวนี้ ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ก็น่าจะหายดีแล้ว”
เมื่อไม่กี่วันก่อน หม่าชาวยังเดินไม่ได้เลย ต้องนอนติดเตียงทุกวัน
ในเวลานี้เฝิงเสียวหว่านก็เดินออกมาเช่นกัน เธอยิ้มและพูดว่า “ไม่เกินสัปดาห์ อย่างมากที่สุดก็สามวัน หม่าชาวก็จะหายดีแล้ว”
หม่าชาวยิ้มร่า “เรื่องนี้ต้องขอบคุณเสียวหว่าน ถ้าไม่อย่างนั้นแม้ว่าผมจะไม่ตาย แต่ก็ต้องถูกถลกหนังแน่นอน”
ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาปลดล็อคความสามารถระดับกึ่งแดนเทพและต่อสู้กับนักฆ่าหงเฉินระดับกึ่งแดนเทพ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นหลังจากการต่อสู้เพื่อปลดล็อคความสามารถ มันได้สร้างความเสียหายมากมายให้กับร่างกายของเขา
เดิมทีเขาได้เตรียมใจที่จะเป็นคนพิการตลอดชีวิตที่เหลือของเขา แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะค่อยๆ ฟื้นตัวภายใต้การดูแลของเฝิงเสียวหว่าน
แม้แต่อ้ายหลินซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ก็ยังตกใจ เธอเริ่มเรียนแพทย์แผนจีนจากเฝิงเสียวหว่านแล้ว
“เสียวเสวี่ยล่ะ? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
จู่ๆ หยางเฉินก็ถามขึ้นอีกครั้ง
เมื่อกล่าวถึงหมีเสวี่ย รอยยิ้มบนใบหน้าของหม่าชาวก็หายไป สีหน้าอ่อนโยนลงทันที เขามองไปทางห้องของหมีเสวี่ยโดยไม่รู้ตัวและบอกว่า “ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เสียวหว่านให้การรักษามานานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ฟื้น ผมเกรงว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป”
“พี่หม่า พี่ไม่ต้องห่วง ฉันรักษาเสียวเสวี่ยได้แน่นอน ขอเวลาฉันอีกหนึ่งเดือน เสียวเสวี่ยจะต้องฟื้นขึ้นมาแน่ๆ!”
เฝิงเสียวหว่านกล่าวด้วยสีหน้าหนักแน่น
“ขอบคุณนะเสียวหว่าน ถ้าไม่ได้เธอ ฉันคงตายไปนานแล้ว ถ้าเธอรักษาเสียวเสวี่ยจนหายดี เราสองพี่น้องก็เป็นหนี้ชีวิตเธอแล้วล่ะ!”
หม่าชาวกล่าวขอบคุณด้วยสีหน้าจริงใจ
เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้าและรีบพูดว่า “พี่หม่า อย่าพูดอย่างนั้น ในใจฉันพี่กับพี่หยางล้วนเป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆ ของฉัน”
“ฮ่าฮ่า ดี เธอก็เป็นน้องสาวที่ดีของเราเหมือนกันนะ!”
หม่าชาวหัวเราะลั่น
รอยยิ้มที่รู้ใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยางเฉิน เดิมทีเขากังวลว่าการปลดล็อคความสามารถของหม่าชาวในครั้งนี้จะส่งผลเส้นทางวิถีบู๊ของหม่าชาว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหากมีเสียวหว่านอยู่ เขาก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว
เฝิงเสียวหว่านยังบอกด้วยว่า ภายในหนึ่งเดือนหมีเสวี่ยจะฟื้นขึ้นมา
ในเวลาเดียวกัน ภายในคฤหาสน์ตระกูลซุน เมืองเยี่ยนตู
ชายวัยกลางคนกำลังเดินไปมาในห้องด้วยสีหน้ากังวล
เพราะเขาขาดการติดต่อกับเฉาจื้อผู้เป็นลูกชายของเขา
ชายวัยกลางคนคือเฉาเจิ้งหยาง หัวหน้าสามแห่งตระกูลคิงเฉา และเป็นพ่อของเฉาจื้อด้วย
เขาเพิ่งมาถึงเมืองเยี่ยนตูได้หนึ่งสัปดาห์ เขาสบายใจมากที่มีเฉาจื้อลูกชายคนนี้อยู่
แต่เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เขามีเรื่องจะคุยกับเฉาจื้อ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถติดต่อได้
มันทำให้เขามีลางสังหรณ์ไม่สู้ดีนัก
“เด็กๆ ตามหาเฉาจื้อให้เจอ ให้เขากลับมาหาฉันทันที!”
ทันทีที่เฉาเจิ้งหยางออกคำสั่ง องครักษ์ของตระกูลเฉาหลายคนก็รับคำสั่งและออกไปทันที
แต่ในเวลานี้ได้มีเสียงดังขึ้นที่ด้านนอกประตู รถจี๊ปสีเขียวทหารคันหนึ่งได้ขับตรงเข้ามา
“ใครกัน?”
ทันใดนั้น สมาชิกทุกคนของตระกูลซุนก็หน้าถอดสี
ตอนนี้คนของตระกูลคิงเฉาได้เข้ามาอาศัยอยู่ในตระกูลซุนแล้ว จะมีใครกล้ามารังแกตระกูลซุนอีก?
แต่เมื่อพวกเขาเห็นหมายเลขทะเบียนรถสีขาว สีหน้าของแต่ละคนก็เปลี่ยนไปทันที เพราะรถคันนี้มาจากกองยุทธการเมืองเยี่ยนตู
“ตุ้บ!”
จากนั้นศพศพหนึ่งก็ถูกโยนลงมาจากรถ
จากนั้นรถจี๊ปก็กลับรถแล่นออกไป
สมาชิกทุกคนในตระกูลซุนตกตะลึงไปชั่วขณะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
โยนศพทิ้งไว้แล้วจากไป?
“คุณชายเฉา!”
ทันใดนั้นก็มีคนร้องอุทานขึ้น
ครู่หนึ่งทุกคนล้วนมองไปทางศพที่ถูกโยนทิ้งไว้
แน่นอน มันคือศพของเฉาจื้อ ทุกคนตกตะลึงและมีสีหน้างุนงงทันที
“นี่…นี่คือคุณชายเฉาเหรอ?”
“คุณชายเฉา เขาตายแล้วเหรอ?”
“เป็นไปได้ยังไง? เป็นฝีมือของคนของกองยุทธการเมืองเยี่ยนตูเหรอ?”
สมาชิกตระกูลซุนที่อยู่รอบๆ พูดด้วยสีหน้างุนงง
ไม่นานเฉาเจิ้งหยางก็มาถึง เมื่อเขารู้ว่าเฉาจื้อตายแล้ว ศพถูกโยนลงมาจากรถจี๊ปที่แล่นเข้ามาในตระกูลซุน เขาก็รีบวิ่งเข้ามา
“เฉาจื้อ!”
เฉาเจิ้งหยางไม่อยากเชื่อในตอนแรก แต่เมื่อเขาเห็นกับตาตัวเองว่าคือศพของเฉาจื้อจริงๆ ดวงตาเบิกกว้างและคำรามอย่างโกรธจัดทันที “มันเป็นใคร ใครฆ่าลูกชายของฉัน?”
“หัว หัวหน้าสาม คุณชายเฉาถูก…ถูกโยนลงมาจากรถจี๊ปที่มีป้ายทะเบียนรถของกองยุทธการเมืองเยี่ยนตู”
สมาชิกอาวุโสคนหนึ่งของตระกูลซุนพูดขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
“โครม!”
ทันทีที่ผู้อาวุโสของตระกูลซุนพูดจบ เฉาเจิ้งหยางก็โกรธจัด ก้าวเท้าตรงดิ่งไปทางสมาชิกอาวุโสของตระกูลซุนที่พูดขึ้นมา
สมาชิกอาวุโสของตระกูลซุนถูกชนกระเด็นไป ร่างของเขากระแทกเข้ากับเสาหินอย่างแรงและเสียชีวิตทันที
ภายในชั่วพริบตา คฤหาสน์ของตระกูลซุนก็เงียบสงัด ทุกคนมองไปที่เฉาเจิ้งหยางด้วยความหวาดกลัว
เฉาเจิ้งหยางต้องการระบายความโกรธ สมาชิกอาวุโสของตระกูลซุนกลายเป็นศพ แล้วใครจะกล้าพูดอะไรอีก?
“กองยุทธการเมืองเยี่ยนตู!”
เฉาเจิ้งหยางกัดฟันพูดคำเหล่านี้ออกมา
ในเวลานี้มีอีกเงาร่างหนึ่งเข้ามา เขาคือพ่อบ้านประจำตัวเฉาเจิ้งหยาง กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ข่าวล่าสุดคือ เมื่อบ่ายวันนี้ไป๋จวิ้นเหาหลานชายของกษัตริย์ไป๋ถูกฆ่าตาย ว่ากันว่าเป็นฝีมือของผู้แข็งแกร่งแดนเทพคนหนึ่ง”
สีหน้าของเฉาเจิ้งหยางตื่นตระหนก “ผู้แข็งแกร่งแดนเทพไปฆ่าหลานชายของกษัตริย์ไป๋?”
พ่อบ้านพยักหน้า “เพราะช่วงนี้หลานชายของกษัตริย์ไป๋ได้คอยตามรังควานฉินซีซึ่งเป็นรองผู้จัดการทั่วไปของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป และเป็นภรรยาของหยางเฉินด้วย”
“หยางเฉิน? ชายหนุ่มที่เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ แล้วยังถูกหินกลิ้งทับอยู่ใต้รถสี่ห้าเมตรคนนั้นหรือ?”
เฉาเจิ้งหยางย่อมรู้จักชื่อหยางเฉิน เขากัดฟันถาม
พ่อบ้านพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “หยางเฉินคนนี้นี่แหละ ว่ากันว่าปลดประจำการจากชายแดนเหนือ หลังจากเกิดอุบัติเหตุเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน เขาถูกกองยุทธการพาตัวไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย”
“แต่ฉันคิดว่าเขายังมีชีวิตอยู่ และกองยุทธการจิ่วโจวก็วางแผนจะเข้ายึดครองตี้ชุน บางทีการตายของไป๋จวิ้นเหาอาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น”
“ส่วนเฉาจื้อ เขาเคยขัดแย้งกับหยางเฉินมาก่อน หลังจากเกิดอุบัติเหตุของหยางเฉิน เขาพยายามโยกย้ายเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้มาเป็นทรัพย์สินของตัวเอง แต่ไม่สำเร็จ เขาจึงเอาซิงเฉินมีเดียมาไว้ในมือ”
ถึงอย่างไรเฉาเจิ้งหยางก็เป็นหัวหน้าสามแห่งตระกูลคิงเฉา ย่อมเข้าใจความหมายของพ่อบ้านอยู่แล้ว สีหน้าดุร้ายอย่างถึงขีดสุด “ดังนั้นคุณก็หมายความว่า การตายของเฉาจื้อมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้งั้นหรือ?”
พ่อบ้านพยักหน้า “ทุกคนในเมืองเยี่ยนตูรู้ดีว่าหยางเฉินมีเกล็ดมังกรที่แตะต้องไม่ได้สองอย่าง อย่างแรกคือครอบครัวของเขา และอีกอย่างหนึ่งคือเยี่ยนเฉินกรุ๊ป”
“หลานชายของกษัตริย์ไป๋คิดหมายปองภรรยาของเขา ดังนั้นจึงต้องตาย!”
“คุณเฉาคิดหมายปองเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ตอนนี้เขาตายแล้ว!”
จากนั้นพ่อบ้านก็ไม่พูดอะไรอีก