ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่1343 ไม่ต้องกลัว มีผมอยู่ทั้งคน
“ไม่ต้องกลัว!”
แค่ประโยคเดียวก็เย็นชาขนาดนี้
ผู้ชายคนหนึ่งจับมือของเชียนหยวนล๋ายเย่ไว้ และประคองเธอขวางไว้ข้างหลังตัวเอง
“นี่เป็นความรู้สึกอะไรกัน?”
ที่จริงแล้ว หากเปลี่ยนเป็นช่วงเวลาธรรมดา ก็ไม่มีค่าพอที่จะเอ่ยถึง ผู้หญิงกำลังโดนรังเเก แล้วผู้ชายปรากฏตัวช่วยขัดขวางไว้ คนแบบนี้ มีถมแถไป
แต่ว่า เขาคือคณาธิป
ชั่วชีวิตนี้ของเขา นอกจากผู้หญิงคนนั้น ก็ไม่เคยเห็นเขาปกป้องใครขนาดนี้มาก่อน อีกทั้ง ยังอยู่ในสถานที่แบบนี้ด้วย
เชียนหยวนล๋ายเย่ตื่นเต้นจนทั้งตัวสั่นเทาไปหมด
ในเวลานี้รอบๆโรงแรม ต่างก็แตกตื่นไปตามๆกัน หลังจากที่เห็นฉากนี้
นี่ช่างเป็นฉากที่ทำให้คนประหลาดใจจริงๆ
ใครก็ต่างคาดไม่ถึงว่า ในตอนที่อยู่ท่ามกลางสักขีพยานมากมายนี้ นึกไม่ถึงว่าคนแบบนี้จะปรากฏตัวอย่างกระทันหัน อีกทั้ง ยังเตะคุณชายรองตระกูลเฮกังไปอยู่บนพื้นต่อหน้าสาธารณะชนอีกด้วย
คุณชายรองตระกูลเฮกัง เป็นผู้สืบทอดบริษัทซาจาที่มีชื่อเสียงของที่นี่ ทั้งตัวตนและฐานะล้วนมีเกียรติน่านับถืออย่างมาก
ใครจะไปกล้าแตะต้องเขากันล่ะ?
ผู้สื่อข่าว เริ่มกดเลนส์กล้องกันอย่างบ้าคลั่งไม่หยุดยั้ง เริ่มมุ่งไปที่ผู้ชายคนนี้
หลังจากนั้น อีกเดี๋ยวพวกเขาก็รู้แล้วว่า คนๆนี้ คุ้นเคยกับพวกเขามากเช่นกัน เพราะว่า เขาต้องเป็นบุตรบุญธรรมของตระกูลเฮกังอย่างแน่นอน และเขายังเป็นคนที่ก่อให้เกิดสถานการณ์วุ่นวายขึ้นที่นี่ให้กับพวกเขาเมื่อไม่กี่ปีก่อน
“เขามาได้ยังไง นี่คือมาก่อความวุ่นวายหรอกเหรอ”
“จริงด้วยสิ เขาไปประเทศของพ่อผู้ให้กำเนิด เพื่อสืบทอดหิรัญชากรุ๊ปแล้วไม่ใช่เหรอ? บริษัทนั้น ใหญ่โตกว่าซาจาอยู่มากเลยนะ ทำไมถึงวิ่งมาก่อเรื่องที่นี่ล่ะ?”
“เพื่อเเย่งผู้หญิงงั้นเหรอ?”
พวกนักข่าวเหล่านี้ ได้กลิ่นอายถึงฉากสนุกๆมานิดหน่อยแล้ว
เพราะว่า ตอนแรกเรื่องที่เชียนหยวนล๋ายเย่กับคณาธิปกำลังจะเป็นทองเเผ่นเดียวกัน หลังจากทางด้านคณาธิปไม่ได้ออกข่าวมาโดยตลอด และตระกูลเชียนหยวนทางนี้ก็ไม่ได้ปล่อยข่าวตามอำเภอใจเช่นกัน
ดังนั้น คนส่วนใหญ่ก็ยังไม่รู้ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสองคน
ก็เริ่มที่จะตื่นเต้นมากๆขึ้นมา
เพราะว่า จู่ๆพวกเขาก็ฉุกคิดได้ว่า ก็แค่อาศัยในฐานะมือที่สาม เป็นแรงผลักดันเข้าสู่ตระกูลเฮกัง
ลูกชายของมือที่สามนั้น มีอะไรที่แปลกประหลาดนักเหรอ? ถึงแย่งภรรยาของผู้อื่นมาอีก
ในบรรยากาศที่ชมฉากสนุกกลับเห็นว่า หลังจากเฮกังยะกะถูกเตะออกไปนั้น หลังจากที่เห็นคนๆนี้อย่างชัดเจนแล้ว เฮกังโชพี่ชายของเขาถึงจะเข้ามา
“อากิยามะ? นายกำลังทำอะไรอยู่? วันนี้วิ่งมาก่อเรื่องที่นี่งั้นเหรอ?”
เขาโกรธจนหน้าเขียว ก็เเค่เอ่ยปากแผดเสียงก้องออกมา
คณาธิปก็กวาดตามองเขาอย่างเย็นชาเอ่ยว่า “ฉันกำลังก่อเรื่องงั้นเหรอ? ฉันกำลังปกป้องศักดิ์ศรีของตระกูลเฮกังของนายต่างหากล่ะ นายดูพวกนายสิเหมือนอย่างกับอะไร? วันนี้พ่อบุญธรรมไม่อยู่ พวกนายก็ทำกันแบบนี้หรอกเหรอ?”
นึกไม่ถึงว่าเขานิ่งเงียบมาก
เฮกังโชนี้ถาม และเขาก็ตอบ โดยไม่มีเจตนาที่จะทะเลาะวิวาทกันทั้งสิ้น
กลับเป็นคนๆนี้ที่เตือนอย่างเย็นชา สิ่งที่พวกเขากระทำกันเมื่อกี้นี้ ทำให้ตระกูลเฮกังขายหน้ามาก
เฮกังยะกะก็ลุกขึ้นมาแล้ว พอได้ยินคำพูดนี้ เขาเข้าไปฉีกโดยตรงว่า “เป็นอะไรไป ผู้เฒ่านั้นไม่อยู่ พวกเราก็ทำเป็นมีปัญหาอะไรแบบนี้กันแล้วเหรอ?”
“นายว่าไงล่ะ”
แววตาของคณาธิปก็ชายตามองไปเช่นกัน
และการชายตามองนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้สึกตัวว่า มีความเยือกเย็นมากกว่าเดิมเล็กน้อยภายในนั้น!
อย่างน้อยตระกูลเฮกังก็เป็นตระกูลใหญ่ สิ่งที่นายทำเมื่อกี้นี้คือการกระทำอะไร? นายคิดว่าตระกูลเชียนหยวนเป็นย่านโคมแดงที่นายไปเป็นประจำงั้นเหรอ?
หากว่านายไม่ได้พึ่งพาซาจาล่ะก็ นายไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะยกเท้าให้เธอเลยด้วยซ้ำ!
“นาย—”
ประโยคหนึ่งเอ่ยจบลง
ทันใดนั้น เฮกังยะกะคนนี้ ราวกับว่าโดนคนตบหน้าเข้าอย่างแรง ทั้งใบหน้าทั้งโมโหทั้งอับอาย
จริงอยู่ที่ว่าหยามพวกเขาไปหน่อย ที่นำตระกูลเชียนหยวนมาเปรียบเทียบกับย่านโคมแดงนั่น
แต่ว่า เจตนาที่แท้จริงของคำพูดนี้ ก็ไม่ได้มุ่งเป้าต่อตระกูลเชียนหยวน แต่กลับกันกำลังบอกทุกคนที่นี่โดยตรงว่า คุณชายรองเฮกังคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า เป็นเพียงแค่คนที่ย่านโคมแดงอาลัยอาวรณ์อยู่ประจำเท่านั้น
หน้าประตูโรมแรมผู้คนต่างแสดงความคิดเห็นต่างๆนาๆ
รวมถึงคนตระกูลเชียนหยวนด้วย และก็ดูแย่ที่สุด
“ท่านประธานใหญ่เฮกังค่ะ สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือปล่าว? คุณเป็นคนแบบนั้นจริงเหรอค่ะ?”
แม่ของเชียนหยวนล๋ายเย่รักลูกสาวของตัวเองมาก หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นถามก่อน
เฮกังยะกะพอได้ยิน ก็รีบปฏิเสธในทันทีว่า “ปล่าวครับๆ คุณแม่ โปรดอย่าฟังคำพูดจาเหลวไหลเลยครับ ผมเป็นผู้สืบทอดตระกูลเฮกัง ผมจะไปสถานที่แบบนั้นได้ไงกันอีกล่ะครับ?”
“ใช่ครับคุณนายเชียนหยวน คุณอย่าไปเชื่อเขาเด็ดขาดเลยนะครับ คุณคงไม่รู้ว่า ช่วงนี้ความสัมพันธ์เขากับผู้เฒ่าของพวกเราสนิทสนมกันมาก ผู้เฒ่าคนนั้น
ทุกๆคนก็เข้าใจดีเช่นกันว่า ก่อนหน้านี้หลงใหลแม่ของเขามาโดยตลอด ตอนนี้ก็ยังเอาแต่คิดจะนำบริษัทซาจายกให้เขาอีก เพราะงั้น จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะใส่ร้ายพวกเราในตอนนี้ครับ”
เฮกังโชก็ออกมาแล้วเช่นกัน
เเต่ว่า สิ่งที่เขาพูดนั้น กลับยิ่งไม่เข้าหู
เพราะว่า เขากล่าวถึงพ่อของตัวเองโดยตรง แล้วก็แม่ของคณาธิปด้วย
แต่พอกล่าวถึงเรื่องนี้ ผู้คนต่างเเสดงความคิดเห็นต่างๆนาๆที่หน้าประตูโรงแรมเกือบทั้งหมด และสายตาของทุกๆคนที่มีต่อคณาธิป ก็เปลี่ยนไป
พวกเขาเปลี่ยนเป็นเข้าใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน หัวเราะเยาะ เหยียดหยาม รังเกียจ……
สรุปคือ สีหน้าแววตาแบบนั้น ราวกับว่าเห็นคนที่ต่ำต้อยที่สุดในประเทศของพวกเขา ภายในเวลาสั้นๆไม่ถึงวิ ก็เต็มไปด้วยความดูถูกหยามเหยียดและเยาะเย้ยอย่างลึกๆ
เชียนหยวนล๋ายเย่เงยหน้ามองไปทางผู้ชายคนนี้ทันที
กลับมองเห็นว่า สีหน้าของเขาก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เเต่ว่า มือที่เขาจับตัวเองไว้อยู่นั้น ก็กำแน่นขึ้นทีละน้อย จนสุดท้าย เธอเจ็บปวดอย่างมากที่สุด……