ทั้งตัวหม่าชาวคือเหงื่อหมดเลย หลายวันมานี้ หยางเฉินทำการฝึกซ้อมด้วยตนเองทุกวัน มาช่วยหม่าชาวพัฒนาความสามารถวิถีบู๊
“มาแล้ว!”
หม่าชาวตะโกนเสียงต่ำทันใด ขยับเท้า ร่างกายกลายเป็นภาพวืด ชั่วพริบตาเดียวพุ่งเข้าไปทางหยางเฉิน
“ปึง!”
เห็นหม่าชาวที่พุ่งมายังตนเอง ครั้งนี้ หยางเฉินพยักหน้าแบบไม่ทิ้งร่องรอย จากนั้นโบกฝ่ามือออกไป
ร่างกายของหม่าชาวถอยหลังไปห้าหกก้าวโดยตรง ตามมาด้วย หม่าชาวพุ่งเข้าไปอีกครั้ง ถูกหยางเฉินตบจนสั่นสะเทือนถอยหลังมาอีก
หม่าชาวในเวลานี้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความคิดต่อสู้ เหมือนเป็นหมาป่าโดดเดี่ยวที่ไม่รู้จักเหนื่อยตลอดกาลตัวหนึ่ง ลงมือจู่โจมต่อหยางเฉินไม่หยุด
ทว่าแต่ละครั้ง ล้วนเป็นผลลัพธ์แบบเดียวกัน หากหยางเฉินไม่ตอบ ไม่ต่อย ก็ถีบ ล้วนสามารถทำให้หม่าชาวถอยหลังได้ในชั่วพริบตา
“วันนี้พอแค่นี้แหละ!”
ทันใดนั้นหยางเฉินเดินลงมาจากสังเวียนมวยแล้ว
“พี่เฉิน ผมอ่อนแอเกินไปใช่ไหม? นึกไม่ถึงแม้แต่การโจมตีทีเดียวของพี่ก็ยังต้านทานไม่ไหว”
หม่าชาวตามเข้ามา ทำหน้ากลัดกลุ้มพลางพูดขึ้น
เขาไม่รู้ว่ากำลังสู้รบแท้จริงของหยางเฉินแกร่งมากแค่ไหน และไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มีความรู้สึกบางอย่าง ไม่ว่าผู้แข็งแกร่งที่เก่งมากแค่ไหน มาถึงหยางเฉินตรงนี้ เหมือนว่าล้วนอ่อนแอทั้งหมด
หยางเฉินพยักหน้าแบบไม่เกรงใจสักนิดเดียว “ใช่อ่อนแอมาก ไม่แน่ว่า ตอนนี้แม้แต่อ๋องสองแห่งชายแดนเหนือ ยังแซงหน้านายไปแล้ว”
“นี่ นี่เป็นไปไม่ได้มั้ง?”
หม่าชาวพูดแบบประหม่าอยู่บ้าง
หยางเฉินหัวเราะแล้วบอกว่า “มีอะไรเป็นไปไม่ได้กัน? ที่ชายแดนเหนือ พวกเขาต้องได้รับภารกิจฝึกซ้อมระดับเข้มข้นทุกวัน แต่ว่านายล่ะ? ตั้งแต่ออกมาจากชายแดนเหนือ มีแค่ช่วงหลายวันนี้ นายถึงเพิ่มการฝึกซ้อมระดับเข้มข้นสินะ?”
“อย่าว่าแต่อ๋องสองเลย บางทีแม้แต่อ๋องสามแห่งชายแดนเหนือ ยังแซงหน้านายไปแล้วด้วย”
หม่าชาวรู้ชัดมาก หยางเฉินไม่ได้พูดให้คนฟังหวาดผวา จากระดับการฝึกซ้อมของชายแดนเหนือ อ๋องสองและอ๋องสามของชายแดนเหนือ มีความเป็นไปได้ว่าจะแซงหน้าเขาไปแล้วจริงๆ
“นอกจากว่า นายสามารถทะลวงแดนราชาขั้นปลายไปได้ ไม่อย่างนั้น ความแตกต่างระหว่างนายกับเก้ากษัตริย์แห่งชายแดนเหนือ มีแต่จะหดเล็กลงช้าๆ พอต่อไป ไม่แน่ว่าอาจจะค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น”
หยางเฉินมองทางหม่าชาวด้วยท่าทางจริงจังแล้วบอกไป
หม่าชาวย่อมเข้าใจความหมายของหยางเฉินแจ่มชัด
ตอนแรกที่อยู่ชายแดนเหนือ ในเก้ากษัตริย์แห่งชายแดนเหนือ หม่าชาวยังเป็นอ๋องหนึ่งแห่งชายแดนเหนือที่ความสามารถแกร่งสุด
ปัจจุบันนี้ ความแตกต่างของเขากับอ๋องแปดคนที่เหลือ กำลังหดตัวเล็กลงอย่างช้าๆ
ถ้าเขาเป็นแบบนี้ต่อไป อีกไม่กี่ปี ต้องถูกอ๋องแปดแห่งชายแดนเหนือที่เหลือแซงหน้ากลับไปจริงๆ
หม่าชาวพูดด้วยหน้าตาจริงจัง “พี่เฉิน พี่วางใจได้ ผมจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด!”
หยางเฉินพยักหน้าแล้ว สิ่งที่ควรพูดก็พูดแล้ว เขาเชื่อว่า หม่าชาวจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง
ทั้งสองคนเพิ่งเดินออกจากห้อง เสียงมือถือของหยางเฉินดังขึ้นมากะทันหัน เพิ่งรับสาย ก็ได้ยินเสียงของเฉียนเปียวลอยมา “พี่เฉิน คนของตระกูลฉินแห่งเมืองคิงเฉา มาที่เมืองเยี่ยนตูอีกแล้วครับ พวกเขาไปหาพ่อตาของพี่แล้ว!”
เมืองเยี่ยนตู ในคฤหาสน์ยอดเมฆา
ฉินต้าหย่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ตั้งแต่เขาถูกฉินชางทำให้บาดเจ็บหนัก อยู่ที่หลบภัยใต้ดินของตระกูลซุนครั้งก่อน เวลาก็ผ่านไปแล้วครึ่งเดือน
แต่ว่าอาการบาดเจ็บของเขาหนักเหลือเกิน ร่างกายเขาไม่ใช่คนของวิถีบู๊ สมรรถภาพร่างกายจึงแย่มาก กำลังในการฟื้นตัวก็ไม่แข็งแรงเท่าหม่าชาวคนที่ฝึกฝนวิถีบู๊แบบนี้
ตรงหน้าเตียงคนไข้ของเขา ยังมีภาพชายวัยกลางคนนั่งอยู่คนหนึ่ง
“ฉินต้าหย่ง สรุปจะยกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ตระกูลฉินหรือเปล่า ดีที่สุดนายพิจารณาให้ละเอียด แล้วค่อยตอบคำถามข้อนี้กับฉัน”
ภาพชายวัยกลางคน นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ ในมือยังปอกแอปเปิลแดงฟูจิอยู่ ปอกไปด้วยเอ่ยปากพูดด้วย
ฉินต้าหย่งสีหน้าอึมครึมถึงขีดสุด ดวงตาทั้งสองจ้องชายวัยกลางคนไม่กะพริบ กัดฟันแน่นแล้วบอกว่า “สรุปนายจะให้ฉันพูดอีกสักกี่รอบกัน? เยี่ยนเฉินกรุ๊ปไม่เกี่ยวข้องกันฉันสักนิดเดียว ถึงแม้จะเกี่ยว ฉันก็ไม่ยกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้นายเด็ดขาด”
“กร๊อบ!”
ชายวัยกลางคนเพิ่งปอกแอปเปิลเสร็จ กัดลงไปคำใหญ่ๆ
ขบเคี้ยวพลางพูดจาแบบไม่ชัดเจน “พูดมาแบบนี้ นายคิดจะสละสถานะของตระกูลฉินแล้ว?”
“นายน่าจะรู้ กล้าทรยศตระกูลฉิน ผลลัพธ์ร้ายแรงมากแค่ไหน?”
ฉินต้าหย่งตะโกนอย่างโมโห “ตั้งแต่ตอนที่ฉันถูกทิ้งไปอยู่ในแผนการพัฒนายอดฝีมือ ก็ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับตระกูลฉินอีก”
“ฉันไม่ใช่แม้แต่คนของตระกูลฉิน แล้วจะเกี่ยวอะไรกันกับการทรยศ?”
ชายวัยกลางคนหัวเราะแล้ว “แต่ว่า ในร่างกายนายยังมีสายเลือดของตระกูลฉินไหลเวียนอยู่ หรือว่านายบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลฉิน ก็ไม่มีความสัมพันธ์กับตระกูลฉิน?”
“ใช่แล้ว ถ้าฉันจำไม่ผิด นายยังมีลูกสาวอีกคนหนึ่งสินะ? พูดขึ้นมา หล่อนน่าจะเป็นสายเลือดของพวกเราตระกูลฉิน”
“นายว่า ถ้านายอยากทรยศตระกูลฉิน งั้นพวกฉันเอาชีวิตของหล่อน มาเป็นบทลงโทษที่นายทรยศตระกูลฉินได้มั้ยล่ะ?”
ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืน ขยับศีรษะเข้าไปใกล้ฉินต้าหย่ง ยิ้มกริ่มพูดว่า
“นายกล้า!”
ฉินต้าหย่งระเบิดอารมณ์โมโหในชั่วขณะหนึ่ง ลุกขึ้นนั่งจากเตียงโดยฉับพลัน เพียงแต่ก่อนหน้านี้กระดูกซี่โครงของเขาหักหลายท่อน การเคลื่อนไหวมากเกินไป จะกระทบกระเทือนถึงบาดแผลของเขาได้
ชั่วขณะนั้นเจ็บจนเขายากจะทนไหว แต่เขายังฝืนกลั้นความเจ็บเอาไว้ ดวงตาแดงก่ำจ้องชายกลางคนไม่กะพริบพูดว่า “ฉันสาบานว่า ถ้านายกล้าแตะต้องลูกสาวฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะไม่ปล่อยตระกูลฉินไปเด็ดขาด!”
“หึๆ งั้นเหรอ?”
ชายวัยกลางคนหัวเราะนิ่งๆ ทันใดนั้นหยิบมือถือออกมา สั่งการไปแล้ว “ลงมือ!”
มีเพียงสองคำธรรมดาๆ เขาก็วางสายโทรศัพท์แล้ว
ฉินต้าหย่งเหมือนสำนึกได้ว่าอีกฝ่ายอยากทำอะไร อารมณ์ฮึกเหิมขึ้นมาในชั่วพริบตา “ฉินหยู่ นายทำร้ายเสี่ยวยีไม่ได้นะ ฉันขอร้องนายแหละอย่าทำร้ายเสี่ยวยี!”
“ตระกูลฉินมีอะไรมาลงที่ฉัน เสี่ยวยีไม่มีความผิด แม้แต่แผนการพัฒนายอดฝีมือคืออะไรหล่อนยังไม่รู้ชัดเลย ฉันขอร้องนายปล่อยหล่อนไปเถอะ!”
ฉินหยู่หัวเราะเบาๆ “อย่างนั้นตอนนี้ นายบอกฉันมา นายจะยกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ตระกูลฉินได้หรือยัง?”
ฉินต้าหย่งสูดหายใจเขาลึกๆ พยายามกดไฟโกรธของตนเองเอาไว้ จ้องฉินหยู่ดวงตาไม่กะพริบบอกว่า “เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นสิ่งที่ระลึกเพียงอย่างเดียวที่คุณแม่ของหยางเฉินเหลือไว้ให้เขาบนโลกใบนี้ มันสำคัญกับเขามากๆ นายเปลี่ยนวิธีอื่นให้ฉันรับใช้ต่อตระกูลฉินไม่ได้เหรอ?”
“หึๆ!”
ฉินหยู่หัวเราะขึ้นมาทันใด “ไม่ใช่ว่านายคงจะ ยังมีความหวังกับลูกเขยสวะคนนั้นอยู่นิดๆ หรอกมั้ง?”
“ในอุบัติเหตุรถชนที่รุนแรงขนาดนั้น เขาจะรอดชีวิตได้ยังไง?”
“อะไรคือเขาถูกคนของกองยุทธการพาตัวไป ในความคิดฉัน เดิมทีก็เป็นแค่เรื่องบังหน้า”
กองยุทธการหัวเราะชอบใจพูดว่า “ตอนนี้เขาตายแล้ว นายยังมีอะไรต้องลังเลอีก?”
“ยกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ตระกูลฉิน นายก็เป็นผู้มีคุณูปการใหญ่สุดของตระกูลฉิน ตั้งแต่นี้ไป นายจะครอบครองความรุ่งโรจน์ที่ดื่มด่ำไม่หมด!”