“ประธานลั่ว!”
มองเห็นลั่วปิง ทันใดนั้นฉินซีไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่บ้าง
เธอรู้ถึงความจงรักภักดีที่ลั่วปิงมีต่อหยางเฉิน ในวันเวลาช่วงนี้ที่หยางเฉินไม่อยู่ ล้วนเป็นลั่วปิงจัดการเรื่องราวใหญ่ๆ ของบริษัท
ในใจฉินซีรู้ดีอย่างมาก ถ้าไม่มีลั่วปิง เกรงว่าคงรักษาเยี่ยนเฉินกรุ๊ปไว้ไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว
“ประธานลั่ว ฉัน……”
ฉินซีกำลังอยากจะอธิบาย ฉินจื่อจิ้งก็ลุกขึ้นมา เดินไปด้านหน้าลั่วปิงโดยตรง ยกมือตบหน้าเข้าไปทีหนึ่ง
“ป้าบ!”
เสียงตบหน้าก้องกังวานดังขึ้น ลั่วปิงถอยหลังไปหลายก้าวทันที มุมปากคือเลือดสดทั้งหมด
“สารเลว นายอยากทำอะไร?”
มองเห็นลั่วปิงโดนตบ ชั่วขณะนั้นฉินซีโมโหยกใหญ่
ลั่วปิงก็โกรธเคืองเช่นกัน จ้องฉินจื่อจิ้งดวงตาไม่กะพริบพูดว่า “แกเป็นใคร? นึกไม่ถึงกล้าทำตัวป่าเถื่อนที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป!”
ฉินจื่อจิ้งหัวเราะอย่างเหยียดหยาม มองลั่วปิงแบบเย็นชาแล้วตอบว่า “นี่คือเรื่องภายในตระกูลฉินของพวกฉัน เกี่ยวอะไรกับคนนอกอย่างแกด้วย?”
“ถ้าไม่อยากตาย ก็ไสหัวออกไปให้ฉันซะ! ไม่อย่างนั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจแกแล้วกัน”
ลั่วปิงทำหน้าไม่อยากเชื่อมองทางฉินซี “ประธานฉิน นี่คือคุณชักศึกเข้าบ้านเหรอ!”
ลั่วปิงไม่เชื่อว่าฉินซีจะเป็นคนเนรคุณ กลับรู้ว่า ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ ไม่ใช่คนดีโดยเด็ดขาด
เขาไม่รู้สถานะของฉินซี ดังนั้นตอนที่ฉินจื่อจิ้งบอกว่านี่คือเรื่องราวภายในตระกูลฉิน เขาจึงคิดว่าฉินซีกับฉินจื่อจิ้งเป็นคนตระกูลเดียวกัน
ฉินซีตาแดงก่ำบอกว่า “ประธานลั่ว ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ค่ะ ขอโทษนะคะ ฉันจำเป็นต้องยกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ตระกูลฉิน”
พูดจบ ฉินซียกปากกาขึ้นเริ่มเซ็นชื่อบนสัญญา
“อย่า!”
ลั่วปิงตกใจหน้าเปลี่ยนสี พุ่งเข้าไปทางฉินซีอย่างแรง อยากจะห้ามฉินซีไม่ให้เซ็นชื่อ
“ไสหัวออกไป!”
ฉินจื่อจิ้งใช้เท้าถีบลั่วปิงลอยออกไปแล้ว
ในฐานะคนโดดเด่นรุ่นหนุ่มของตระกูลฉินแห่งเมืองคิงเฉา ความสามารถวิถีบู๊ของเขาจะอ่อนแอได้อย่างไร?
จัดการลั่วปิงคนที่ไม่มีความสามารถวิถีบู๊สักนิดแบบนี้ ช่างง่ายดายเหลือเกิน
“ประธานฉิน อย่าเซ็น!”
ลั่วปิงขดตัวอยู่บนพื้น พูดจาแบบหน้าเจ็บปวดเต็มที่ “เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นของที่ระลึกเพียงอย่างเดียวที่คุณแม่ของท่านประธานเหลือไว้ให้เขาบนโลกใบนี้ สำหรับท่านประธานแล้ว สำคัญอย่างมาก คุณยกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ไปไม่ได้นะครับ!”
ดวงตาฉินซีแดงโล่ ที่ลั่วปิงพูด เธอจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?
เพียงแต่ ถ้าเธอไม่เซ็นชื่อ จุดจบของฉินยีจะน่าอดสูมากๆ
“ประธานฉิน ถ้าท่านประธานกลับมาแล้ว พบว่าคุณโอนเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ตระกูลฉินไปแล้ว เขาจะคิดอย่างไรครับ?”
ลั่วปิงพูดเสียงดังด้วยอารมณ์ฮึกเหิม
มือที่ฉินซีถือปากกาเซ็นชื่อไว้ สั่นเทาอย่างรุนแรงสักพัก
ใช่ด้วย!
เพราะตนเอง ถึงทำให้หยางเฉินเกิดอุบัติเหตุ ถึงตอนนี้ หยางเฉินเป็นหรือตาย เธอไม่รู้ทั้งสิ้น
ถ้าหยางเฉินกลับมาแล้ว เธอจะอธิบายกับหยางเฉินว่าอย่างไร?
ทันใดนั้น เธอลังเลแล้ว
“สารเลว นี่คือแกกำลังวอนหาที่ตาย!”
ฉินจื่อจิ้งทำหน้าอาฆาตแค้นมองทางลั่วปิง จากนั้นก้าวเท้าเดินเข้าไปยังลั่วปิงทีละก้าว
แต่ทว่าลั่วปิงในเวลานี้ บนหน้าไม่มีความหวาดกลัวสักนิด มีเพียงความโกรธแค้นที่มีต่อฉินจื่อจิ้ง
“ผมเคยสัญญากับท่านประธานเอาไว้ ขอเพียงมีผมอยู่ จะไม่ทิ้งเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเด็ดขาด ต่อให้ต้องตาย ผมก็จะปกป้องเยี่ยนเฉินกรุ๊ปไว้!”
ลั่วปิงกัดฟันพูด ในดวงตาที่แดงโล่ เต็มไปด้วยความแน่วแน่
มองลักษณะที่แน่วแน่ไร้ที่เปรียบของลั่วปิง ฉินซีก็ตกใจค้างทันใด เพื่อเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว ลั่วปิงยินยอมแลกด้วยชีวิต
แต่ตนเอง กลับอยากประคองเยี่ยนเฉินกรุ๊ปยกให้คนอื่น
เทียบกันกับลั่วปิงแล้ว เดิมทีตนเองเหมือนไม่มีสิทธิ์เป็นรองผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปด้วยซ้ำ
“แกไปตายซะเดี๋ยวนี้!”
ฉินจื่อจิ้งควงหมัดออกมาฉับพลัน ทุบเข้าไปยังศีรษะของลั่วปิงโดยตรง
เดิมเขาคือคนในวิถีบู๊ ส่วนลั่วปิงเป็นเพียงคนธรรมดา หมัดนี้ของเขาปล่อยลงไป ถ้าหากต่อยโดนศีรษะของลั่วปิง เดิมทีลั่วปิงไม่มีทางรอด
“อย่า!”
ฉินซีร้องตะโกนทีหนึ่ง
ลั่วปิงเหมือนว่าสัมผัสได้แล้ว ตนเองอาจจะต้านหมัดนี้ไว้ไม่ไหว บนหน้าไม่มีความหวาดผวาแต่น้อย มีเพียงความไม่ยินยอมอันแรงกล้า
ดวงตาเขากลมโต จ้องฉินจื่อจิ้งไม่ขยับ เหมือนอยากจดจำใบหน้าใบนี้ไว้จนขึ้นใจ ต่อให้เขากลายเป็นผี ก็จะไม่ปล่อยคนระยำคนนี้ไป
“ป้าบ!”
ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งจับบนแขนของฉินจื่อจิ้งเอาไว้ หมัดของเขา ไม่มีทางลงไปได้อีกสักนิด หยุดนิ่งอยู่ด้านหน้าของลั่วปิงแล้ว
“ท่าน ท่านประธาน!”
เห็นภาพคนที่ขวางอยู่ด้านหน้าตนเองคนนั้น ลั่วปิงน้ำตาไหลพรากในชั่วพริบตา ร้องคำรามอย่างสะอึกสะอื้น
ส่วนฉินซี ตอนที่มองเห็นหยางเฉิน ก็อึ้งอยู่ที่เดิมถึงที่สุด ปล่อยน้ำตาไหลอาบหน้าเต็มไปหมด เธอร้องไห้สะอื้นจนพูดไม่ออกสักคำเดียว
ฉินจื่อจิ้งโดนคนจับข้อมือไว้กะทันหัน ตื่นตกใจอย่างยิ่ง
“สารเลว แกเป็นใคร?”
ฉินจื่อจิ้งพูดเสียงขุ่นเคือง “รีบปล่อยฉันออกซะ ไม่อย่างนั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจแกแล้ว!”
เวลานี้ในดวงตาที่หยางเฉินมองทางฉินจื่อจิ้ง เฉยชา เสมือนว่ากำลังมองศพร่างหนึ่ง
ในใจฉินจื่อจิ้งผวาแบบน่าแปลก สายตาแบบนี้ ทำให้เขาหวาดกลัวมากๆ
“แกอยากจะเอาเยี่ยนเฉินกรุ๊ปของฉันแล้ว แกดันถามฉันว่าฉันเป็นใคร?”
เสียงของหยางเฉิน ราวกับเสียงของปีศาจร้ายที่มาจากนรก ภายในทั้งห้องทำงาน ล้วนถูกปกคลุมด้วยความรู้สึกหนาวเย็นที่น่าสยองขวัญ
ฉินจื่อจิ้งที่เผชิญหน้ากับแรงอาฆาตของหยางเฉินโดยตรง ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว วินาทีนี้ เขาเพียงรู้สึกว่าทั้งตัวตนเองอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง เสียวสันหลังวาบ พุ่งตรงขึ้นศีรษะ
ในฐานะญาติสายตรงของตระกูลฉิน เขาย่อมเคยได้ยินความน่ากลัวของผู้ชายตรงหน้าคนนี้
ตอนแรก อู่เลี่ยผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งของตระกูลฉิน หลังจากมาถึงเมืองเยี่ยนตู เกือบโดนฆ่าไปแล้ว
ตอนนั้นคนที่เกือบจะฆ่าอู่เลี่ย ก็คือผู้ชายตรงหน้าคนนี้
เพียงแต่ สิ่งที่ฉินจื่อจิ้งคิดไม่ออกคือ หยางเฉินไม่ใช่ตายอยู่ในอุบัติเหตุครั้งนั้นแล้วเหรอ?
ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?
“แก แกเป็นคนหรือเป็นผี?”
ฉินจื่อจิ้งถามอย่างโง่เขลา
เดิมทีหยางเฉินไม่ได้ตอบ ในเวลานี้ ผู้อาวุโสที่สวมชุดดำคนหนึ่ง ปรากฏตัวด้านหลังหยางเฉินทันใด
“จัดการได้แล้ว!”
หยางเฉินปล่อยฉินจื่อจิ้งออก ถามกำชับกับผู้อาวุโสด้านหลัง
“ครับ!”
ผู้อาวุโสตอบมาคำหนึ่ง และเดินเข้ามายังฉินจื่อจิ้ง
ฉินจื่อจิ้งในตอนนี้ ตกใจจนใกล้จะร้องไห้แล้ว เขาเคยเจอการสู้รบแบบนี้เมื่อไรกัน?
ตอนแรกที่อู่เลี่ยกลับจากเมืองเยี่ยนตูมาถึงตระกูลฉิน เคยพูดว่า มีความเป็นไปได้ว่าหยางเฉินจะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ
ไม่ว่าอย่างไรฉินจื่อจิ้งก็นึกไม่ถึงว่า โชคของตนเองจะแย่ขนาดนี้ แค่เป็นตัวแทนตระกูลฉิน นำสัญญามาที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว ยังจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ด้วย
“ตึก!”
ฉินจื่อจิ้งรีบคุกเข่าทั้งสองลงพื้น พูดอ้อนวอนแบบทุกข์ระทม “คุณหยาง นี่ไม่เกี่ยวกับผมเลย ผมก็แค่รับหน้าที่มาเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับผมจริงๆ!”
“เอาตัวไป!”
หยางเฉินพูดแบบหน้าตาเฉยชา