ตอนที่ 1492 เราแต่งงานกันไหม + ตอนที่ 1493 อยากรีบแต่งงาน Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1492 เราแต่งงานกันไหม
ฉิวฉิวเหลือบมองเหมยเหมยแวบหนึ่งแล้วแค่นเสียงพูดว่า “งั้นก็เหลือสาเหตุเดียวแล้ว นั่นก็คือเธอยังมีแรงดึงดูดนายผู้ชายได้ไม่มากพอ ยังไม่ถึงขั้นที่จะให้เขาหลุดการควบคุมได้!”
ในหัวเหมยเหมยพุ่งปรี๊ดระเบิดออก ตวาดด่า “แกพูดเหลวไหล…พี่หมิงซุ่นไม่รู้ว่าชอบฉันมากขนาดไหน…เขารักฉันถึงไม่ยอมทำแบบนั้น…”
“โง่…รักแท้ก็ต้องกระโจนกลืนกินเข้าไปแล้ว…จะมัวถ่วงเวลานานขนาดนั้นไปทำไม?” ฉิวฉิวกลอกตาใส่ที ไม่ว่าอย่างไรในโลกกระรอกของพวกเขาขอเพียงมีกระรอกตัวเมียที่ถูกใจก็ต้องกระโจนเข้าใส่แล้วจัดการเผด็จศึกเสีย หากมัวชักช้าไม่รู้ว่าจะโดนตัวผู้ตัวไหนคาบไปกินหรือเปล่า!
ทุกคนต่างเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนม คิดว่าเพศผู้ย่อมมีจุดที่คล้าย ๆกัน!
คุณชายฉิวคิดเช่นนั้น!
เหมยเหมยกลับสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากแล้วเผลอก้มมองตัวเองโดยอัตโนมัติ หน้าอกเล็กไปหน่อยจริง ๆ แต่เหยียนหมิงซุ่นบอกว่ากำลังพอดี…หรือว่าเหยียนหมิงซุ่นกลัวเธอเสียใจถึงได้จงใจพูดปลอบใจเธองั้นหรือ?
“เจ้ากระรอกบ้าจะไปรู้เรื่องอะไร…พี่หมิงซุ่นรักฉันจะตาย…ตาฉิวแกไสหัวลงมาเดี๋ยวนี้…ฉันจะนับถึงสาม…”
เหมยเหมยไม่ยอมเชื่อคำพูดของฉิวฉิว แต่ภายในใจนั้นไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รู้สึกแย่อยู่ดีจึงพาลหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ตะเบ็งเสียงดังคำรามใส่แต่ฉิวฉิวกลับไม่กลัวเธอสักนิด นับถึงสิบก็ไม่กลัวในเมื่อนายผู้หญิงก็ดีแต่ขู่เท่านั้นแหละ
“ฉันจะบอกเธออีกเรื่อง…เพศผู้กลั้นไว้นานไม่ได้ไม่อย่างนั้นต้องเกิดปัญหาแน่…นายผู้ชายกำลังอยู่ในวัยอารมณ์พลุกพล่านที่สุด…ถ้าเขาไม่เป็นอะไรจริง ๆ กลั้นไว้นานขนาดนี้ต้องเกิดปัญหาแน่…ไม่แน่อาจกลั้นจนเป็นโรคไปแล้วมั้ง ยังจะคืนวันเข้าหอที่น่าจดจำอะไรอีก…อย่ามัวแต่คิดอยู่อีกเลย!”
ฉิวฉิวพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ยาวเหยียด ทุกครั้งที่แอบฟังไม่เคยสนุกเลย ช่างเป็นที่เสียใจสำหรับเขาเหลือเกิน!
ทีนี้นายผู้หญิงคงคิดได้แล้วสินะ?
ฝ่ายชายไม่จู่โจม ฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็ได้นี่นา!
เหยียนหมิงซุ่นกลับถึงบ้านเห็นภรรยาตัวน้อยของตนกำลังใช้ไม้เกี่ยวเสื้อทะเลาะกับเจ้ากระรอกตัวอ้วนแสนฉลาดอยู่…อารมณ์ขุ่นมัวของเขาก็สดใสขึ้นทันทีพร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“เป็นอะไร? มันทำให้เธอไม่พอใจเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นเดินเข้ามามองฉิวฉิวที่อยู่บนโคมฟ้าระย้าอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง คุณชายฉิวตัวสั่นระริกอย่างจนหนทาง รูทวารบีบแน่นแล้วกระโดดลงอย่างเชื่อฟัง ยื่นรีโมตให้เหยียนหมิงซุ่นเป็นการเอาใจ
เหมยเหมยโกรธจนตบตามตัวมันเบา ๆทีหนึ่ง เธอพูดตั้งนานไม่ได้ผลแต่เหยียนหมิงซุ่นใช้เพียงสายตาแวบเดียวก็ว่าง่ายเสียแล้ว!
เหยียนหมิงซุ่นใช้ฝ่ามือเดียวปัดเจ้าตัวอ้วนที่เกะกะตาไปตรงมุมโซฟาทีเดียว ก่อนจะรั้งตัวเหมยเหมยให้นั่งลง ค่อย ๆถามว่าฉิวฉิวทำความผิดอะไรไป
เหมยเหมยอ้าปากจะตอบแต่ไม่นานก็กลืนคำตอบลงไป สีหน้าแดงระเรื่อที่เพิ่งจางหายไปถาโถมมาอีกครั้ง ส่ายศีรษะบอกไปว่าไม่มีอะไรให้เหยียนหมิงซุ่นล้างมือทานข้าวเถอะ
คำพูดน่าอายพวกนั้นจะเล่าให้เหยียนหมิงซุ่นฟังได้ที่ไหนกัน?
น่าอายจะตายไป!
แต่เป็นเพราะเสน่ห์ของเธอไม่เพียงพอใช่ไหม?
บนตำรามักเขียนไว้ว่าคู่ชายหญิงหากถึงอารมณ์กำลังได้ที่ บทรักจะเกิดขึ้นเมื่อได้จังหวะพอดี หากยังทนไหวก็คือหลิวเซี่ยฮุ่ย[1]แล้ว
เหมยเหมยส่ายศีรษะอีกครั้งอย่างไว ความรู้สึกที่เหยียนหมิงซุ่นมีต่อเธอคือของจริงอย่างแน่นอนแล้วเธอจะสงสัยมันได้อย่างไร? ต้องเป็นเหตุผลดังที่เหยียนหมิงซุ่นบอกไว้แน่ เขาอยากให้คืนวันแต่งงานกลายเป็นความทรงจำสุดพิเศษสำหรับเธอ!
แต่ยังห่างจากวันที่เธอเรียนจบอีกตั้งสามปีนะ!
เหยียนหมิงซุ่นกลั้นอีกสามปีจะไม่เป็นไรจริงหรือ?
“พี่หมิงซุ่น…เราแต่งงานกันดีไหม? ไม่ต้องรอเรียนจบแล้ว!” เหมยเหมยเอ่ยขึ้นฉับพลัน
เหยียนหมิงซุ่นชะงักไปทีพาลรู้สึกว่าความคิดคนรักของตนก้าวกระโดดไวเกินไป แทบจะไล่ตามแม่ยายทันอยู่รอมร่อแล้ว หรือว่าคนที่ทำงานสายศิลปะเป็นแบบนี้กันทุกคน?
“ทำไมจู่ ๆก็คิดจะแต่งงานล่ะ?” เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะ แกะกุ้งหนึ่งตัวป้อนเหมยเหมย
แต่งงานหรือ…
แค่คิดก็เฝ้ารอคอยวันนั้นแล้ว!
แต่ปัญหาคือเจ้าสาวของเขายังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยเลย!
สิ่งที่แทบฆ่าเขาก็คือเขาเคยรับปากจ้าวอิงหัวเพราะอารมณ์ชั่ววูบไปว่าหากเหมยเหมยยังเรียนไม่จบก็จะไม่แต่งงานและห้ามกินเจ้าสาวตัวน้อยของเขา!
เขาในเวลานั้นต้องโดนลาเตะกะโหลกมาแน่ ๆ!
ต้องใช่แน่ ๆ!
………………………………..
ตอนที่ 1493 อยากรีบแต่งงาน
เหมยเหมยกลืนเนื้อกุ้งที่เคี้ยวอยู่ในปากลงท้องแล้วพูดพลางยิ้มหวานให้เหยียนหมิงซุ่น “ฉันอายุสิบเก้าแล้ว แต่งงานได้แล้วนะ!”
…เธออยากเป็นคุณนายเหยียนเหลือเกิน!
เหยียนหมิงซุ่นยิ้มพลางป้อนเนื้อกุ้งให้เธอก่อนจะบีบจมูกเธอเบา ๆ “กฎหมายกำหนดว่าต้องยี่สิบปี เธอเพิ่งสิบเก้าเอง!”
ยายเด็กน้อยที่อยากรีบแต่งงานทำไมถึงน่ารักขนาดนี้!
เหมยเหมยตาลุกวาวจับแขนเหยียนหมิงซุ่นกล่าวว่า “งั้นรอเลยวันเกิดปิดเทอมฤดูร้อนปีหน้าเราก็แต่งงานกัน ได้ไหมคะ…”
หางเสียงลากยาวราวกับมีแปรงด้ามเล็กลูบไล้ผ่านหัวใจอันเข้มแข็งของเหยียนหมิงซุ่น…คันยุบยิบ…เสียวซ่าน…จนแทบหลอมละลายแล้ว
“อยากแต่งงานขนาดนั้นเชียว หืม?” เหยียนหมิงซุ่นก้มหน้ากระซิบถามข้างหูเธอเบา ๆ ปล่อยลมหายใจร้อนผ่าวระต้นคอขาวเนียนของหญิงสาว…ทำเอาหัวใจของหญิงสาวเสียวซ่านเช่นเดียวกัน
เหมยเหมยบิดตัวไปมาหลุดครางเสียงออกมาดั่งแมลงตัวน้อย สีแดงระเรื่อลามขึ้นใบหูที่ขับให้ดูอมชมพูยิ่งกว่ากลีบดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ
“ทำไมเหมยเหมยถึงอยากรีบแต่งงานล่ะ? ตอนนี้เที่ยวเล่นให้สนุกเต็มที่หน่อยไม่ดีเหรอ?”
เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจเบา ๆทีหนึ่งอย่างนึกเสียใจ เขาเคยโดนลาเตะสมองชัด ๆ!
บนโลกนี้ไม่มียาแก้โรคเสียใจภายหลังสินะ!
ทว่าเขาเองก็อยากให้เหมยเหมยสนุกอีกหลายปี ต่อให้เขาหัวทันสมัยแค่ไหนแต่ชีวิตหลังแต่งงานไม่มีทางสะดวกสบายเท่าตอนนี้ ในเมื่อมีภาระทางครอบครัวเพิ่มมากขึ้น มีภาระที่ต่อให้เขาไม่นึกถึงมันก็ได้แต่ก็ต้องไปเป็นภาระของเหมยเหมยอยู่ดี
ล่าช้าอีกหลายปีก็ดีเหมือนกัน!
เหมยเหมยส่ายศีรษะแรง ๆ แล้วพูดอ้อนเสียงเล็กเสียงน้อย “ฉันอยากแต่งงานนี่นา…ทำกับข้าวอร่อย ๆให้พี่หมิงซุ่นทุกวัน ซักผ้าให้พี่ พับเสื้อผ้าให้พี่…ดูทีวีด้วยกัน…”
ขณะที่พูดเรื่องแบบนี้เหมยเหมยดวงตาเป็นประกาย ไม่รู้ว่าเธอเฝ้าฝันจะได้ใช้ชีวิตคุณนายเหยียนมากี่ครั้งแล้ว!
เหยียนหมิงซุ่นก็ใจอ่อนยวบ เขาก็คาดหวังเหมือนกันนะ!
แต่ว่า…
มีใบหน้าน่ารำคาญของจ้าวอิงหัวปรากฎขึ้นตรงหน้าก็ทำเอาใจเหยียนหมิงซุ่นดิ่งวูบ นวดขมับที่ปวดตุบ ๆ นึกเสียใจกับสิ่งที่ตัดสินใจไปก่อนหน้า!
“เด็กดี…ตอนนี้เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นพูดโอ๋อย่างใจเย็น ใครให้เขาเป็นคนที่ต้องพูดได้แล้วต้องทำได้กันล่ะ!
“แต่ฉันอยากมีลูก…มีลูกของเราสองคน!”
เหมยเหมยโพล่งออกมาเพราะความร้อนใจ ยิ่งพูดถึงท้ายประโยคเสียงยิ่งเบา…ก้มหน้างุดชิดอก ใบหูเล็กแดงเถือก
เหยียนหมิงซุ่นเองก็ชะงักค้างพร้อมในหัวที่ฉายภาพเด็กตัวอวบอ้วนขาวเนียนคนหนึ่งกำลังใส่ผ้าอ้อม ฉีกยิ้มกว้างแบบไร้ฟัน ปล่อยให้น้ำลายไหลยืด…
เขาเหมือนสะดุ้งเฮือกรีบตัดภาพนั้นทิ้ง สิ่งมีชีวิตอย่างเด็กน้อยเขาไม่ค่อยปรารถนาเท่าไรนัก!
แค่คิดว่าระหว่างเขากับเหมยเหมยบนเตียงใหญ่จะมีเด็กหนึ่งคนหรืออาจมีถึงสามคนผู้โชคร้ายกำลังทำตัวเอาแต่ใจ ทั้งฉี่ทั้งขี้…ไหนจะรบกวนเวลาพลอดรักของเขากับเหมยเหมยอีก…
เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกว่าโลกใบนี้ก็ไม่งดงามอีกต่อไปแล้ว!
เขาชอบใช้เวลาส่วนตัวสองต่อสองมากกว่า ฉะนั้นแบบนี้ดีอยู่แล้ว นอกจากจะไม่สามารถทำถึงขั้นตอนสุดท้ายได้!
“เด็กดี…ฉันเคยถามคุณหมอมาแล้ว…บอกว่าตอนนี้เธอยังเด็ก ไม่ควรมีลูกเล็ก…อย่างเหมาะสมที่สุดก็อายุยี่สิบแปดปี ไม่รีบนะ!”
เหยียนหมิงซุ่นผลักความผิดไปให้คุณหมออย่างไม่ละอายใจ หากไม่ใช่เพราะอายุสามสิบแปดมันไม่สมจริงเขาก็อยากเลื่อนไปอีกสักสิบปี!
แต่เขาไม่รู้ว่าภรรยาแสนซื่อของเขาไม่ได้หลอกกันง่ายขนาดนั้นแล้ว!
“พี่โดนคุณหมอคนไหนหลอกมา? ยี่สิบแปดปีมันสาวอายุมากแล้ว ฉันไม่อยากมีลูกตอนอายุมากขนาดนั้น…” เหมยเหมยถลึงตาใส่เขาแวบหนึ่ง ทำไมยิ่งโตยิ่งโง่นะ โดนหลอกมายังไม่รู้ตัวอีก
………………………
[1] หลิวเซี่ยฮุ่ย บุคคลในเรื่องสามก๊ก ปัจจุบันใช้เรียกแทนชายผู้เป็นสุภาพบุรุษ