สายตาอันน่าสะพรึงกลัวของหลงเถิงและหยางเฉินสบตากัน ตื่นตระหนกเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก แต่เขายังคงระงับความกลัวไว้ พยักหน้าและกล่าวว่า “ประมาณนั้น!”
หยางเฉินก็ไม่คาดคิดว่า หลงเถิงจะกล้ายอมรับตรงๆ เจตนาฆ่าในดวงตาของเขาเพิ่มมากขึ้น และเขาก็จ้องไปที่หลงเถิงอย่างไม่ละสายตา
ในเวลานี้ หลงเถิงก็สงบมากเช่นกัน เขากลัวว่าจะถูกหยางเฉินฆ่า แต่จะแสวงหาความมั่งคั่งก็ต้องเสี่ยง เขาแก่แล้วไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว แต่ถ้าลูกหลานของเขามีโอกาสกลับไปราชวงศ์หลง ถึงเขาตายก็ไม่เสียใจ
“หยางเฉิน ผมรู้ว่าคุณแข็งแกร่งมาก สำหรับคุณ การฆ่าผมนั้นง่ายเช่นกัน แต่ผมหวังว่าคุณจะคิดดีๆ”
“อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ปัจจุบันของคุณไม่ดีนัก การออกมายังโลกของตี้ชุนเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดมันด้วยความแข็งแกร่งของคุณเอง”
“ร่วมมือกับราชวงศ์หลงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของคุณ!”
หลงเถิงและหยางเฉินมองหน้ากัน แต่น้ำเสียงของเขานุ่มนวลกว่าเดิมมาก
“ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันระหว่างเราแล้ว คุณกลับไปได้เลย!”
โมเมนตัมในร่างกายของหยางเฉินก็ลดลงอย่างกะทันหัน และเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
หลงเถิงเข้าใจว่าคงเป็นการยากที่จะโน้มน้าวให้หยางเฉินยอมร่วมมือ
“ถ้าคุณอยากจะร่วมมือกับราชวงศ์หลง คุณสามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลา”
หลงเถิงพูดประโยคสุดท้าย แล้วหันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อน!”
เมื่อหลงเถิงกำลังจะก้าวออกจากสำนักงาน หยางเฉินก็พูดขึ้นทันที
เสียงฝีเท้าของหลงเถิงหยุดลง และเขามองกลับมาที่หยางเฉิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวัง
“กลับไปบอกหลงหวงตราบใดที่ผม หยางเฉินอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้สืบทอดตี้ชุน ถ้าหลงหวงยืนกรานที่จะเข้าแทรกแซง เขาจะเป็นศัตรูของหยางเฉิน!”
หยางเฉินมองไปที่หลงเถิงอย่างเฉยเมยและกล่าว
การแสดงออกบนใบหน้าของหลงเถิงก็แข็งทันที มันน่าเกลียดกว่าการกินแมลงวันเสียอีก หยางเฉินกำลังคุกคามทั้งราชวงศ์หลงหรือไม่?
“ผมจะไปบอกแน่นอน!”
หลังจากนั้นไม่นาน หลงเถิงก็ทิ้งประโยคหนึ่งไว้ด้วยความโกรธและเดินจากไป
หลังจากรอให้หลงเถิงจากไป สีหน้าของหยางเฉินก็เคร่งขรึม เขาคิดไม่ถึงว่า ราชวงศ์จะเข้ามาแทรกแซงในการแย่งชิงตี้ชุนด้วย
พันธมิตรตระกูลเดอะคิง ได้ตั้งรกรากในเยี่ยนตูเป็นจำนวนมาก และได้ควบคุมกองกำลังจำนวนมากในมือของพวกเขาแล้ว
ถ้าราชวงศ์เข้ามาแทรกแซงด้วย เกรงว่าสถานการณ์ในเยี่ยนตูจะยิ่งตึงเครียดมากขึ้นไปอีก
ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่พันธมิตรตระกูลเดอะคิงก็เริ่มแอบร่วมมือกับกองกำลังในเมืองเหมียว
“ตี้ชุนจะออกมายังโลกไม่ได้!”
หยางเฉินกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง
ไม่นาน เขาก็โทรออกไป และเสียงที่เต็มไปด้วยความชราก็ดังขึ้น “เจ้าหนู เกรงว่ามีเรื่องให้ผมช่วยอีกแล้วใช่ไหม?”
“ผู้อาวุโสเฝิง พันธมิตรตระกูลเดอะคิงได้แอบติดต่อกองกำลังระดับสูงในเมืองเหมียว เพื่อพยายามชิงตี้ชุนในตอนนี้ เมื่อกี้ ราชวงศ์หลงก็มาแสดงความปรารถนาที่จะร่วมมือกับผม ร่วมกันปกครองตี้ชุ่น แต่ผมปฏิเสธไป”
หยางเฉินกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
หลังจากฟังหยางเฉินพูดจล ผู้อาวุโสเฝิงก็เงียบไป หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงของผู้อาวุโสเฝิง “เมื่อราชวงศ์เข้ามาแทรกแซง มันจะเป็นการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งแดนเทพ”
“ตอนนี้ สงครามในสี่แดนเกิดขึ้นซ้ำๆ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพในสงคราม ไม่สามารถถอนตัวได้ เกรงว่าสิ่งต่อไปที่จะขึ้น ต้องพึ่งคุณแล้ว”
สีหน้าของหยางเฉินกลายเป็นเคร่งขรึมทันที “สถานการณ์ในสี่แดนตึงเครียดอีกแล้วหรือ?”
ผู้อาวุโสเฝิงถอนหายใจ “นอกจากแดนเหนือแล้ว อีกสามแดน เคยมีวันไหนบ้างที่ได้อยู่อย่างสงบสุข?”
“ช่วงนี้ เกิดสงครามขึ้นหลายครั้งในแดนเหนือ ผมสงสัยว่า มีคนปล่อยข่าวว่าคุณออกจากแดนเหนือ นั่นเป็นสาเหตุที่ประเทศในชายแดนทางเหนือกล้าที่จะรุกรานจิ่วโจวของเรา”
หยางเฉินขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน “แดนเหนือถูกหล่อหลอมให้เป็นเมืองที่ไร้คู่ต่อสู้ และประเทศต่างๆในแดนเหนือ อยากจะเข้ามารุกรานด้วยเหรอ?
ผู้อาวุโสเอ่ยปากพูด “เมื่อก่อน มีความเข้าใจกันโดยปริยายมากระหว่างประเทศต่างๆ ไม่อนุญาตให้ผู้แข็งแกร่งแดนเทพเข้าไปแทรกแซงในสงคราม แต่เมื่อเร็วๆนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพของทุกประเทศต่างได้ลงมือแล้ว”
“ถึงแม้จิ่วโจวของเราจะแข็งแกร่ง แต่พื้นที่แผ่นดินใหญ่เกินไป และมีพรมแดนติดกับประเทศต่างๆ เมื่อประเทศต่างๆรวมพลังกัน กลัวว่าจิ่วโจวจะรักษาความสงบสุขไว้ไม่ได้แล้ว”
หลังจากออกจากแดนเหนือ หยางเฉินไม่ได้สนใจเรื่องสงครามมานาน ตอนนี้ เมื่อได้ยินผู้อาวุโสเฝิงพูดเช่นนี้ เขาก็รู้สึกโกรธในใจและไม่สามารถระเบิดออกมาได้
“พวกมันกล้า!”
หยางเฉินพูดอย่างโกรธเคืองและพูดว่า “ผู้อาวุโสเฝิง หากท่านต้องการให้ผมลงมือ ท่านบอกผมมาได้เลย”
“มันยังไม่ถึงขั้นนั้น ตอนนี้ได้เวลาพัฒนานักรบของเราแล้ว ไม่อย่างนั้นจะชินกับความสงบสุขมากไป เมื่อต้องไปสู้รบจริงๆ จะไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสนามรบได้”
ผู้อาวุโสเฝิงกล่าว “ถ้าจำเป็นต้องให้คุณมาช่วยจริงๆ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน”
เมื่อได้ยินผู้อาวุโสเฝิงยังคงอยู่ในอารมณ์ที่จะพูดเล่น หยางเฉินก็รู้ดีว่า ถึงแม้จะมีสงครามบ่อยครั้งในสี่แดน แต่ทุกอย่างก็ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของแดนสงครามจิ่วโจว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกโล่งใจไปมาก
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมจะไม่รบกวนผู้อาวุโสเฝิงแล้ว ถ้าต้องการให้ผมช่วยก็บอกมาได้เลย”
“โอเค!”
หลังจากวางสาย สีหน้าหยางเฉินก็ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย
เดิมทีคิดว่าแดนสงครามสามารถส่งคนมา ความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งมาก แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาแค่ตัวคนเดียว หากปราศจากความช่วยเหลือจากแดนสงคราม พึ่งแค่กำลังเขาคนเดียว คงจะเป็นเรื่องยากที่จะป้องกันไม่ให้ตี้ชุนออกมายังโลก
อย่างไรก็ตาม ตี้ชุนซ่อนจากโลก ตำนานเล่าว่า ผู้แข็งแกร่งของตี้ชุนมีมากมาย และเขากังวลจริงๆว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตี้ชุนได้
“หรือว่า ต้องร่วมมือกับราชวงศ์หลงจริงๆหรือ?”
หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง
หากร่วมมือกับราชวงศ์หลง การควบคุมตี้ชุนก็จะแข็งแกร่งขึ้น
เพียงแต่ว่า เขาไม่เคยติดต่อกับราชวงศ์หลงเลย เคยติดต่อกับหลงเถิงเท่านั้น และก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันมากนัก
เขาไม่สามารถรับรองได้ว่า หากราชวงศ์หลงเข้าควบคุมตี้ชุน พวกเขาจะไม่ทำบางสิ่งที่เลวร้าย
เพราะว่า ตำนานเกี่ยวกับตี้ชุนนั้นชั่วร้ายเกินไป และผู้ที่ได้ตี้ชุนมาก็ได้ทั้งโลกเ พียงประโยคนี้ในตำนาน ก็สามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งหลายคนคลั่งไคล้
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หลงเถิงออกจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เขาก็โทรไป “หยางเฉินปฏิเสธที่จะรับความช่วยเหลือจากราชวงศ์หลง!”
“เขากล้าปฏิเสธ?”
หลังจากที่อีกฝ่ายได้ยินคำพูดของหลงเถิง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
มองไปทั้งจิ่วโจว มีคนมากมายที่อยากผูกมิตรกับราชวงศ์หลง?
วันนี้ ชายหนุ่มกล้าปฏิเสธความจริงใจของราชวงศ์หลง
“ไม่เพียงแค่นั้น เขายังขอให้ผมบอกหลงหวงด้วย ถ้าหลงหวงกล้าเข้าไปยุ่งการแย่งชิงตี้ชุน เช่นนั้น เขาจะถือว่าราชวงศ์หลงเป็นศัตรู!”
หลงเถิงกล่าวอีกครั้ง
“ไอ้เวรเอ้ย!”
อีกฝ่ายก็โมโหทันที “เขาไม่ใช่ฝากบอกหลงหวง แต่เป็นการเตือน!”
“ชายหนุ่มที่อยู่ในกะลา กล้าที่จะหยิ่งทะนงตัวเช่นนี้ แค่มีพรสวรรค์เพียงเล็กน้อยในบูโด แม้แต่ราชวงศ์หลงของผมก็ไม่เห็นมันอยู่ในสายตาหรือ?”