เหล่าอู๋มองไปที่อู่เลี่ยซึ่งมีเลือดออกจากปากของเขาด้วยดวงตาสีแดง และทันใดนั้นก็มองไปที่ฉินหรูเฟิงและคำราม “ฉินหรูเฟิง อู่เลี่ยทำเพื่อคุณไปมากแค่ไหนแล้ว คุณไม่รู้เหรอ?”
“พูดได้เลยว่า ถ้าไม่มีเขา ก็คงไม่มีคุณในวันนี้ คุณใจร้ายกับเขาขนาดนี้ จิตใจรู้ผิดชอบของคุณ โดนหมาคาบไปกินหรือ?”
ฉินหรูเฟิงซึ่งเดิมต้องการฆ่าหยางเฉินถูกอู่เลี่ยห้ามไว้ และทันใดนั้นเขาก็ไม่ต้องการปล่อยให้คนเหล่านี้ตายอย่างรวดเร็ว
เช่นเดียวกับฉากข้างหน้าเขา อู่เลี่ยกำลังจะตาย ฉินเต๋อเจิ้งและคนอื่นๆต่างก็เจ็บปวด ซึ่งทำให้เขารู้สึกมีความสุขมาก
“เขาจะลงมือกับผม ผมยังจะต้องเก็บเขาไว้งั้นหรือ?”
ฉินหรูเฟิงเอามือไขว้หลัง มองเหล่าอู๋ด้วยสีหน้าเย็นชา
“คุณฆ่าพี่ชายและยึดบัลลัง แม้แต่ทายาทของพี่ชายก็ไม่ยอมปล่อย ตอนนี้คุณต้องฆ่าแม้กระทั่งผู้ที่ทำงานหนักเพื่อตระกูลฉิน คนอย่างคุณมีคุณสมบัติเป็นผู้นำของตระกูลฉินได้อย่างไร?”
เหล่าอู๋คำรามด้วยคำโกรธ
ฉินหรูเฟิงเยาะเย้ยด้วยเจตนาฆ่าในสายตาของเขา “คุณคิดว่า ตระกูลฉินในตอนนี้ นอกจากผม มีใครอีกที่มีคุณสมบัติเป็นผู้นำตระกูลฉิน?”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่พวกคุณเป็นญาติ พวกคุณคิดว่าพวกคุณจะอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้เหรอ?”
“ในเมื่อวันนี้เรื่องถึงขั้นนี้ ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะเก็บพวกคุณไว้”
เห็นเพียงฉินหรูเฟิงกางนิ้วทั้งห้าของเขาออก เจตนาฆ่าที่พุ่งไปทั่วร่างกายของเขา ดวงตาสีแดงเลือดของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ ราวกับว่าเขาเป็นมารจากนรก
เหล่าอู๋ลุกขึ้นยืนตรงและยืนอยู่ตรงหน้าฉินต้าหย่ง นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าต่อฉินหรูเฟิง แต่เขาก็รู้ว่า เขาไม่สามารถฆ่าฉินหรูเฟิงได้ในเวลานี้
ในอีกด้านหนึ่ง มีเลือดไหลออกจากปากของอู่เลี่ย ลมหายใจของเขาอ่อนแอมากจนถึงขีดสุด ชีวิตและความตายของเขาอยู่ชั่วพริบตา
หยางเฉินซึ่งยืนอยู่ข้างหลังฉินต้าหย่ง จู่ๆก็เดินขึ้นไปหาอู่เลี่ย หยิบขวดพอร์ซเลนสีขาวออกมา และเทเม็ดยาสีดำที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของยา
“กินยานี้ไป มันอาจช่วยชีวิตคุณได้!”
เสียงของหยางเฉินลดลง และด้วยการสะบัดนิ้ว เม็ดยาสีดำก็เข้าไปในปากของอู่เลี่ยโดยตรง
นี่คือยาช่วยชีวิตที่เฝิงเสียวหว่านให้กับหยางเฉินโดยเฉพาะ โดยกล่าวว่า มันสามารถช่วยชีวิตได้เมื่อเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส
ยิ่งไปกว่านั้น ยาเม็ดนี้หมอเทวดาเฝิงมอบให้กับเฝิงเสียวหว่านก่อนที่เขาจะตาย แม้แต่เฝิงเสียวหว่านก็ยังทำไม่ได้ และยังอยู่ในระหว่างการวิจัย
แม้แต่หมอเทวดา ใช้ทั้งชีวิตให้กับการทำยาชนิดนี้ก็ทำได้เพียงไม่กี่เม็ด สามารถจินตนาการได้ว่าต้องใช้พลังงานมากแค่ไหนในการทำยาดังกล่าว
ในเวลานี้ หยางเฉินได้ให้อู่เลี่ยกินยานี้
หลังจากที่อู่เลี่ยถูกฉินหรูเฟิงตบ เขารู้สึกว่าอวัยวะภายในของเขาได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง เขารู้ดีว่า ชีวิตของเขากำลังจะจบไป
ขณะที่เขากำลังจะตาย เม็ดยาก็เข้าปากของเขา
ก่อนที่เขาจะรู้ตัว เม็ดยาก็กลายเป็นกระแสน้ำอุ่นและไหลลงคอของเขา
ทันใดนั้น พลังอันทรงพลังก็พุ่งออกมาจากร่างกายของเขา
อู่เลี่ยรู้สึกชัดเจนว่า อวัยวะภายในซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆในเวลานี้
ไม่เพียงเท่านั้น เขารู้สึกว่ารูขุมขนทั่วร่างกายของเขาดูเหมือนจะเปิดออกในขณะนี้ หายใจเอาออกซิเจนเข้าไป
ทั้งร่างกายของเขาอบอุ่นและสบายมาก และตอนนี้เขาไม่มีอาการปวดเมื่อยหลังจากบาดเจ็บสาหัส
“อู่เลี่ย!”
ฉินเต๋อเจิ้งก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของอู่เลี่ย และมีความสุขมาก และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “คุณ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
แม้ว่าอู่เลี่ยจะหลับตา แต่ไม่มีความเจ็บปวดบนใบหน้า ฉินเต๋อเจิ้งรู้สึกได้ชัดเจนว่าพลังของอู่เลี่ยกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ
ฉินหรูเฟิงที่กำลังจะโจมตีเหล่าอู๋ และทำให้ฉินเต๋อเจิ้งสูญเสียแม่ทัพอีกคน มองดูความเจ็บปวดของคนเหล่านี้ แต่ว่า ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงพลังอันแข็งแกร่งจากอู่เลี่ย
ไม่เพียงแต่ฉินหรูเฟิงเท่านั้น แม้แต่หยางเฉินก็ต้องตกตะลึงในเวลานี้ เขารู้เพียงว่ายาเม็ดนี้มีค่ามากและน่าจะสามารถช่วยชีวิตของอู่เลี่ยได้
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนคือ ผลของยาเม็ดนี้รุนแรงมากจนทำให้อู่เลี่ยซึ่งใกล้จะตาย ฟื้นคืนชีพได้ในระยะเวลาอันสั้น
“นี่ เป็นไปได้อย่างไร?”
ฉินหรูเฟิงกล่าวอย่างไม่เชื่อ
ทันใดนั้น ดวงตาสีแดงเลือดของเขาก็ตกลงมาบนร่างของหยางเฉิน และสายตาของเขาเต็มไปด้วยความโลภ“เจ้าหนู คุณเป็นแขกผู้มีเกียรติของฉินหรูเฟิงของผมจริงๆ ได้นำเซอร์ไพรส์ใหญ่ขนาดนี้มาให้ผม”
“ยาที่คุณให้อู่เลี่ยกินคือยาอะไร? ทำไมมันถึงมีผลมหัศจรรย์เช่นนี้?”
“ส่งมอบยาวิเศษทั้งหมดมาให้ผม ผมจะไม่ฆ่าคุณ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของฉินเต๋อเจิ้งและคนอื่นๆก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และชายที่แข็งแกร่งหลายคนก็ก้าวไปข้างหน้าและขวางไว้ตรงหน้าหยางเฉินและฉินต้าหย่งไว้
“หยางเฉิน พาพ่อตาของคุณออกไป เมื่อยาวิเศษนี้ตกไปอยู่ในมือของฉินหรูเฟิง มันจะเป็นหายนะสำหรับพวกเราทุกคน”
ฉินเต๋อเจิ้งกล่าวอย่างเร่งรีบ “แม้ว่าคุณจะให้ยาวิเศษแก่ฉินหรูเฟิงจริงๆ เขาก็จะไม่มีวันปล่อยให้คุณมีชีวิตออกจากที่นี่หรอก”
“คนเฒ่าอย่างเรา ใช้ชีวิตมามากพอแล้ว และถึงเวลาที่ต้องทำอะไรสักอย่างให้ตระกูลฉิน พาพ่อตาของคุณออกไปเร็วๆ แล้วเราจะหยุดเขาจนถึงที่สุด”
เหล่าอู๋ก็ยืนอยู่ข้างหน้าเขา จ้องมองไปที่ฉินหรูเฟิงอย่างเย็นชา แต่พูดกับหยางเฉินว่า “ลูกเขย พาคุณชายออกไป เหล่าอู๋ขอร้องล่ะ!”
เมื่อห้าสิบปีที่แล้ว เหล่าอู๋รับผิดชอบในการปกป้องฉินต้าหย่ง แต่คิดไม่ถึงว่า จะเกิดเรื่องขึ้นที่ตระกูลฉิน พ่อแม่ของฉินต้าหย่งเสียชีวิต และฉินต้าหย่งก็หายตัวไปเช่นกัน
จากเหตุการณ์นี้ เหล่าอู๋รู้สึกผิดมา 50 ปี และในที่สุดก็พบฉินต้าหย่งอีกครั้ง เขาแค่ต้องการให้ฉินต้าหย่งมีชีวิตต่อไป
“ไป?”
ฉินหรูเฟิงเย้ยหยัน รัศมีของชายผู้แข็งแกร่งแดนเทพพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา และพูดอย่างหยิ่งผยองว่า “ผม ฉินหรูเฟิง ไม่ยอมให้ใครไป แล้วใครเล่าจะก้าวออกไปจากตระกูลฉินได้?”
“หนุ่มน้อย คนที่รู้เหตุการณ์ปัจจุบันคือคนฉลาด ผมขอแนะนำให้คุณรีบส่งยาวิเศษให้ผมโดยเร็ว ไม่เช่นนั้น เมื่อผมโกรธ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก”
ฉินหรูเฟิงดูเหมือนจะไม่กังวลว่าหยางเฉินจะหนีออกจากตระกูลฉิน และพูดเยาะเย้ยว่า “ถ้าคุณปล่อยให้ผมต้องลงมือ ถึงตอนนั้น ไม่เพียงแต่ยาวิเศษจะเป็นของผม และชีวิตของคุณก็จะเป็นของผมด้วย ”
“พูดพอแล้วหรือยัง?”
หยางเฉินถามขึ้นทันที
เขาให้ความสนใจกับอาการบาดเจ็บของอู่เลี่ยเมื่อสักครู่นี้ และตอนนี้ก็ได้รับการยืนยันแล้วว่าอู่เลี่ยไม่ได้อยู่ในอันตรายแล้ว ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้น และสายตาที่สงบแต่เดิมของเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชา
“อืม?”
ฉินหรูเฟิงเข้าใจความหมายของคำพูดของหยางเฉิน และดวงตาสีแดงเลือดก็กลายเป็นอาฆาตมากขึ้น “เจ้าหนู คุณแน่ใจหรือไม่ว่าคุณต้องการให้ผมลงมือเอง?”
“เมื่อผมลงมือเอง คุณจะไม่มี… ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาถูกหยางเฉินขัดจังหวะ “หุบปาก!”
บูม!
ในขณะนี้ ทุกคนในตระกูลฉินตกตะลึง
ฉินหรูเฟิงในตอนนี้ ได้แสดงความแข็งแกร่งของแดนเทพแล้ว แต่หยางเฉินยังกล้าที่จะดุเขาในที่สาธารณะ?
นี่เป็นการหาที่ตายชัดๆไม่ใช่หรือ?
“หยางเฉิน ปล่อยผมไว้คนเดียวเถอะ ออกไปจากที่นี่เร็ว!”
ฉินต้าหย่งรีบร้อนใจ เขาได้ละทิ้งชีวิตและความเป็นความตายของเขาแล้ว แต่เขาก็มีความรู้สึกผิดที่ทำให้หยางเฉินต้องมาเดือดร้อนเพราะเขา