เสียงปรบมือดังกึกก้องเหมือนเสียงพายุคำรามไปทั่วห้อง
แม้แต่คนที่อยู่นอกห้องโถงใหญ่ก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นและความตื่นเต้นจากเสียงปรบมือที่ดังทะลุกำแพงออกมา
ลู่โจวไม่ได้สนใจเรื่องอย่างเกียรติยศหรอก
ถ้าเขามีโอกาสได้รับเกียรติและคำชื่นชมที่มอบให้ตัวเขาและประเทศของเขา เขาก็จะไม่ปฏิเสธอะไร แต่ถ้าเขาไม่ได้ เขาก็จะไม่รู้สึกผิดหวังเหมือนกัน
แต่เมื่อเขาได้มายืนอยู่ตรงโพเดียม เขาก็อดรู้สึกใจเต้นตึกตักไม่ได้
เมื่ออยู่ต่อหน้าความลึกลับแห่งจักรวาลและความรุ่งโรจน์ของจิตใจมนุษย์แล้ว ชื่อเสียงและเกียรติยศก็ไม่มีความหมายใดๆ
แต่เหรียญรางวัลหนักอึ้งที่คล้องอยู่ที่อกของเขาที่เป็นสิ่งสัญลักษณ์แทนถึงความคาดหวังและความรับผิดชอบ สิ่งนี้เป็นของจริงแท้แน่นอน…
…
ณ โรงอาหารในมหาวิทยาลัยจินหลิง
วันนี้คนเต็มโรงอาหารถึงแม้มันจะยังเป็นตอนเช้าตรู่
ทั้งนักศึกษาปีหนึ่ง นักศึกษาปริญญาโทปีสุดท้าย นักศึกษาที่กำลังเตรียมตัวจะสอบเข้าปริญญาโท และนักศึกษาที่กำลังเตรียมตัวทำงานชิ้นแรก…พวกเขาทุกคนต่างก็มารวมตัวกันในเวลาเช้าตรู่อย่างผิดปกติในวันนี้
หน้าร้านขายบะหมี่แบบเปิดหน้าต่างขายมีคนต่อแถวยาวเหยียดอยู่ คนต่อแถวกำลังเปิดรายงานข่าวโทรทัศน์ที่มุมห้องซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ
“ได้ยินข่าวหรือยัง? ”
“ข่าวอะไร? ”
“เมื่อวานนักวิชาการลู่จากมหาวิทยาลัยเราได้เหรียญเกียรติยศแห่งชาติด้วย! ”
“จริงเหรอ? เหรียญที่จะมอบให้แค่คนที่ถูกเลือกเพียงหยิบมือในประเทศเราน่ะนะ? ”
“ใช่ๆ เหรียญนั้นแหละ!”
“โอ๊ยตาย เทพลู่เขาได้รับรางวัลแห่งชาติมากี่อันแล้วเนี่ย? ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็อยากรู้แฮะว่าใครได้เหรียญอีก? ”
“ไม่มีใครคนไหนได้แล้วล่ะ เป็นเหรียญแห่งเกียรติยศที่วงการวิทยาศาสตร์มอบให้เขาโดยเฉพาะเลย! ”
ทีมงานและนักแสดงภาพยนตร์สารคดีก็นั่งอยู่ใกล้ๆ เช่นกัน
ยิ่งพวกเขาถ่ายงานเสร็จเร็วเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งทำงานเสร็จเร็วเท่านั้น เมื่อเริ่มถ่ายทำแล้วจะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าวันหยุดอีก พวกเขามองนักศึกษาที่ต่อแถวยาวหน้าร้านขายอาหารแบบเปิดหน้าต่างขาย นักแสดงสาวที่สวมหมวกเบสบอลทักขึ้นว่า
“นักศึกษามหาวิทยาลัยจินหลิงนี่ขยันกันจังนะ วันหยุดอย่างนี้ยังตื่นเช้าอีก”
“ใช่ๆ ขยันมากกว่าผมสมัยเรียนอีก”
คนที่นั่งอยู่ข้างนักแสดงสาวทั้งสองคนคือหานเมิ่งฉีที่กำลังกินข้าวต้มอยู่ เธอกำลังจะตามกลุ่มนักแสดงสาวไปถ่ายทำที่ห้องสมุด ถึงเธอจะไม่ได้เป็นเพื่อนกับนักแสดงสาวทั้งสองคน เธอก็ยังเงยหน้าขึ้นมาและร่วมวงสนทนากับอีกฝ่ายด้วย
“ปกติก็ไม่ได้มีคนเยอะขนาดนี้นะ แต่วันนี้เป็นวันพิเศษน่ะ”
หนึ่งในนักแสดงเอียงคอแล้วถามขึ้นมาด้วยความสงสัยว่า “พิเศษงั้นเหรอ? ”
หานเมิ่งฉีพยักหน้าแล้วอธิบาย
“ใช่ พาเหรดทหารจะออก CTV ตอน 7 โมงวันนี้ไง”
ถึงแม้พวกเขาจะสามารถดูผ่านโทรศัพท์มือถือในห้องนอนตัวเองก็ได้ แต่มันก็ไม่มีทางตื่นเต้นเท่าได้ดูมันในโรงอาหารพร้อมกับทุกคนหรอก ในเมื่อพวกเขาตื่นเต็มที่แล้ว พวกเขาก็เลยว่าจะมากินมื้อเช้ากันเสียหน่อย
รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลา 7 โมงเช้าเสียแล้ว
การเปิดตัวครั้งยิ่งใหญ่นี้เริ่มด้วยเพลงทหารจากข้างหลัง
ทหารเรียงแถวเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส พวกเขาก้าวขึ้นมาข้างหน้าด้วยฝีเท้าอันทรงพลัง หลังจากนั้นก็มีอาวุธยุทโธปกรณ์ทางทหารหลายรูปแบบโผล่ออกมา รวมถึงรถถังและเครื่องบินเจ็ทต่อสู้ ร่างกายหนุ่มๆ ในโรงอาหารเต็มไปด้วยอะดรีนาลีนที่ไหลหลั่ง
ถึงแม้หานเมิ่งฉีจะไม่สนใจเรื่องอะไรแบบนี้ แต่เพราะเพลงและบรรยากาศทำให้เธอฮัมตามเพลงไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว
จะว่าไปแล้วนักวิชาการลู่ควรจะอยู่ที่นั่นด้วยนี่นา
ฉันว่าพี่ก็อยู่ที่นั่นนะ
สงสัยจังเลยว่านั่งกันอยู่ตรงไหน…
หานเมิ่งฉีเลิกสนใจพาเหรดอย่างสิ้นเชิง เธอกำลังคิดเรื่องแปลกๆ อยู่ในหัว แต่ทันใดนั้นภาพบนทีวีก็แปรเปลี่ยนไป
กลุ่มทหารที่ดูแตกต่างจากกลุ่มที่แล้วโดยสิ้นเชิงเดินออกมาให้กล้องได้เห็น
พวกเขาสวมเอ็กโซสเกลเลตันหุ่นยนต์ที่ติดอาวุธ และมีปืนไรเฟิลไร้กระสุนที่ดูล้ำสมัยอีกด้วย พวกเขาสวมแว่นตาดิจิทัลครอบตาไว้…และพวกเขาก็เดินขึ้นมาข้างหน้าอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีบรรยากาศของความยิ่งใหญ่และความเคร่งขรึมลอยอยู่ในการถ่ายทอดสด
ข้างหลังทหารทุกคนมีโดรนอเนกประสงค์สี่โรเตอร์บินอยู่ ปืนไรเฟิลไร้กระสุนในมือของทหารเหล่านั้นให้ความรู้สึกเย็นยะเยียบ
พวกเขาเป็นเพียงพลทหารราบ แต่พวกเขากลับดูทรงพลังมากกว่ากองกำลังติดอาวุธเสียอีก เสียงฝีเท้าดังกึกก้องเมื่อพวกเขาเดินไปข้างหน้าอย่างเป็นระเบียบ จนเหมือนพวกเขาเป็นกำแพงเหล็กที่ขยับได้
นั่นอะไรน่ะ?
เมื่อหานเมิ่งฉีเห็นภาพในทีวี เธอก็รู้สึกว่าหน้าผากของเธอเริ่มอุ่นๆ แล้ว
เธอเริ่มรู้สึกตื่นเต้น
ถึงเธอจะไร้ความสนใจในเรื่องอาวุธยุทโธปกรณ์โดยสิ้นเชิง แต่ด้วยอะไรบางอย่าง ก็ทำให้ทหารเหล่านี้ดึงเอาความอยากรู้อยากเห็นของเธอออกมาได้
ทันใดนั้นเองเธอก็เข้าใจว่าความตื่นเต้นนี้มาจากไหน
ไม่ใช่ว่าชุดเกราะเอ็กโซสเกลเลตันสีดำพวกนั้นทำมาจากโปรเจกต์ ‘สารประกอบนาโนคาร์บอนที่แข็งแรงเป็นพิเศษ’ ที่ฉันร่วมทำด้วยเมื่อปีที่แล้วหรือไง?
มันใช่!
ต้องใช่แน่ๆ !
เธอได้เห็นผลงานของโปรเจกต์วิจัยวิทยาศาสตร์ที่เธอเข้าร่วม เธอรู้สึกเหมือนเธอเพิ่งถูกล็อตเตอรี่ มีความรู้สึกตื่นเต้นและสบายใจผุดขึ้นมาในแบบที่เธออธิบายไม่ถูก
มันรู้สึก…
เจ๋งเป็นบ้าเลย!
…
ณ พาเหรดทหาร
เด็กสาววัยประมาณ 7-8 ขวบพยายามไต่ขึ้นเข่าของชายสูงวัยผมสีเทา เธอใช้มือเล็กๆ ชี้ไปทางทหารที่อยู่ห่างไปไม่ไกลด้วยความตื่นเต้น และพูดด้วยเสียงสูงว่า
“ปู่คะ ปู่คะ ดูพวกหุ่นยนต์สิ! ”
นักวิชาการพานฉางหงลูบหัวหลานสาวของเขาและบอกให้เธอกลับไปนั่ง เขายิ้มแล้วถามเธอว่า “หุ่นยนต์ที่ไหนกัน! นั่นน่ะทีมกองพลอากาศของเรานะ! ”
หลานสาวเอียงคอแล้วถามว่า “แล้วมันคืออะไรเหรอคะ?”
นักวิชาการพานฉางหงยิ้ม ในดวงตาของเขามีแววของความตื่นเต้นแฝงอยู่
“ก็เป็นกลุ่มคนที่ปกป้องเราจากบนท้องฟ้าไงจ๊ะ”
การเปิดตัวกองพลอากาศทำให้ทุกคนช็อก ทั้งคนที่ได้ดูสดในสถานที่จริงและผู้ชมทางบ้าน
วินาทีที่ทหารเหล็กกลุ่มนั้นปรากฏขึ้นในการถ่ายทอดสดของ CTV เว่ยป๋อและเว็บไซต์อินเทอร์เน็ตอื่นๆ ก็เต็มไปด้วยการพูดคุยเรื่องนี้และคอมเมนต์ในทันที
“เจ๋งเป็นบ้าเลย! ”
“อย่างกับไอรอนแมน! ”
“เกราะพวกนั้นมีไว้ทำอะไรล่ะนั่น? นี่พวกเราอยู่ในศตวรรษที่ 21 แล้วนะ! มันเคลื่อนไหวไม่สะดวกเอาซะเลย นี่พวกเขาหวังจะให้ชุดเกราะพวกนั้นช่วยให้รอดจากอาวุธระยะไกลจริงเหรอ? ขนาดเด็กม.ปลายยังรู้เลยว่าเรื่องพวกนี้มันงี่เง่า! ”
“พูดมากก็ไปลองใส่ชุดเกราะเองสิ! แล้วเจ้านั่นน่ะเรียกว่าเอ็กโซสเกลเลตันหุ่นยนต์! ไม่ใช่แค่ชุดเกราะเต็มตัวธรรมดาๆ ! ”
“คนพวกนี้เป็นทหารที่ถูกส่งมาจากอวกาศ! (ยิ้ม)”
ผู้คนต่างประทับใจทหารสุดเจ๋งและอุปกรณ์ดิจิทัลราคาแพงในพาเหรด อาวุธที่แพรวพราวมันน่าตื่นตาตื่นใจ ชาวเน็ตจีนก็โดนตกกันไปตามระเบียบ
ในอีกฟากหนึ่ง ไลฟ์สตรีมก็ยังถ่ายทอดสดไปยังช่อง CTV ที่อยู่ต่างประเทศอีกด้วย ชาวต่างชาติต่างก็ตกใจเมื่อได้เห็นภาพ
การพูดคุยกันเรื่องนี้ก็ระเบิดในช่องคอมเมนต์เช่นกัน ภายในเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมง ก็มีคอมเมนต์เรื่องนี้มากกว่า 10,000 คอมเมนต์เข้าไปแล้ว
บางคนก็เป็นพวกชาวจีนที่อพยพไปทำงานที่ต่างประเทศ พวกเขาภูมิใจกับความแข็งแกร่งของแผ่นดินแม่ แล้วก็มีพวกคนเอเชียที่ถูกวัฒนธรรมคนขาวกลืนไปแล้วที่กำลังคอมเมนต์อย่างบ้าคลั่ง ส่วนพวกชาวต่างชาติก็ช็อกเมื่อได้เห็นอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“นี่พวกคนจีนวางแผนจะทำอะไรเนี่ย? สู้กับเอเลี่ยนเหรอ? ”
“แล้วกองพลการบินและอวกาศเราอยู่ไหนล่ะ?
พวกเรามีกองพลอากาศและกองพลอวกาศนะ แต่พวกเราไม่มีกองพลการบินและอวกาศ…”
“ดูเหมือนพวกเขาจะเดินทางไปที่ไหนบนโลกนี้ก็ได้ภายในเวลา 1 ชั่วโมงเลย”
“น่ากลัวชะมัดยาด! ถ้าฉันพูดจาไม่ดีใส่พวกเขา พวกเขาจะมาโผล่ที่หลังบ้านฉันหรือเปล่าเนี่ย?”
“ก็อาจจะไม่นะ ดูแล้วพวกเขาน่าจะไปโผล่ที่แอเรีย 51 [1]หรือไม่ก็อ่าวกวนตานาโม[2]มากกว่า…”
…………………………
[1] ตั้งอยู่ในรัฐเนวาดา สหรัฐอเมริกา เป็นฐานทัพลับของสหรัฐอเมริกาที่มีทฤษฎีสมคบคิดว่า เป็นสถานที่ของอเมริกาที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเอเลี่ยน
[2] ตั้งอยู่ในประเทศคิวบา เป็นที่ตั้งของเรือนจำทหารชื่อดัง ‘เรือนจำกวนตานนาโม’ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ซีไอเอใช้สอบปากคำนักโทษหรือผู้ต้องสงสัยด้วยวิธีทำร้ายร่างกาย