ตอนที่ 1552 อ่อยแล้วหนี + ตอนที่ 1553 กินของหวานก่อน Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1552 อ่อยแล้วหนี
ระหว่างทางใบหน้าของเหยียนหมิงซุ่นบึ้งตึง ความกดอากาศในรถต่ำจนรู้สึกคันยุบยิบ
อู่เชาคอหดรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก หากรู้ก่อนว่าเหยียนหมิงซุ่นอยู่ เขาไปซื้อของกับเจียงซินเหมยยังจะดีกว่า!
จ้าวเสวียหลินกลับยังด้านหน้าอยู่ที่นั่นด้วย เขาจงใจทำแบบนี้ ใครใช้ให้เจ้าบ้าเหยียนหมิงซุ่นเป็นอริกับเขากับพ่อเขากันล่ะ!
แม่ของเขาซื่อบื้อเลยหลอกง่ายแต่เขาไม่ได้เอาใจง่ายขนาดนั้น จงใจส่งพวกเขาไปที่อื่นไม่ใช่ว่าอยากจะเอาเปรียบน้องสาวของเขาหรือไงกัน!
เชอะ ดีดลูกคิดคำนวณมาดีแล้วสินะ!
แต่คงต้องดื่มน้ำล้างเท้าของเขาไปก่อนแล้วกัน!
เหมยเหมยนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับด้านหน้า หางตาเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเหยียนหมิงซุ่น ในใจก็หัวเราะอย่างเบิกบาน
หลายวันมานี้คงเมินใส่พอแล้ว ไม่อย่างนั้นเติมความหวานหน่อยดีไหมนะ?
เหมยเหมยสลัดทิ้งอย่างรวดเร็ว ระดับแรงยังไม่เพียงพอต้องทนต่อไป แต่ความหวานยังต้อเติมให้กันอยู่ ต่อให้อยากปฏิเสธก็คงยากแล้วล่ะ!
ในหนังสือบอกว่าอยากจะอ่อยคน ต้องใช้วิธีนี้
สถานที่ปิกนิกอยู่ไม่ไกล อยู่บนเนินเขาในเขตชานเมือง ฤดูหนาวไม่มีผู้คน จ้าวเสวี่ยหลินหาเนินจุดที่ไม่มีลมพัดผ่านเจอก็เริ่มขุดหลุม อู่เชาก้มหน้าก้มตาช่วยโดยไม่พูดอะไร เขาตัดสินใจแล้วอีกเดี๋ยวจะพูดให้น้อย มองให้น้อยและกินให้มาก กินเสร็จก็สะบัดตูดหนี
เหยียนหมิงซุ่นเขาไม่กล้าแหย่หรอก อายุยิ่งเยอะยิ่งน่ากลัว!
“ฉันจะไปเก็บฟืน” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงต่ำ
“ฉันไปด้วย”
เหมยเหมยวิ่งเหยาะ ๆตามไป จ้าวเสวียหลินยังไม่ทันได้เรียกก็เห็นน้องสาวของตัวเองวิ่งไปไกลแล้ว ถึงขั้นเข้าไปจูงมือใครบางคนด้วยตัวเองอีก มันช่างบาดตาจริง ๆ!
อู่เชากระซิบเกลี้ยกล่อม “ผู้หญิงโตขึ้นก็ไม่เชื่อฟังแม่แล้ว พี่เสวียหลินจะวุ่นวายอะไรนักหนาเนี่ย?”
“ไป ๆ แกจะเข้าใจอะไร!”
จ้าวเสวียหลินผลักเขาออกไปอย่างรังเกียจ เจ้าอ้วนนี่ไม่มีน้องสาว ไหนเลยจะเข้าใจหัวอกพี่ชายอย่างเขา?
เขาจะยอมมองตาปริบ ๆปล่อยให้น้องสาวของเขาโดนหมาป่าตัวใหญ่ขย้ำเข้าปากได้อย่างไร?
อู่เชาเบะปากไม่สนเรื่องนี้อีก ดวงตาจับจ้องไปที่เนื้อบาร์บีคิวเป็นประกาย น้ำลายสอ รู้งี้โทรหาเจียงซินเหมยเรียกให้มาด้วยกันนานแล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นแค่ไม้กันหมาจะหนึ่งคนหรือสองคนก็ไม่ต่างกันอยู่ดี
“พี่หมิงซุ่น พี่ไม่มีความสุขเหรอ?”
เหมยเหมยจงใจถามขึ้น นิ้วก้อยยังคงเกาเบา ๆบนฝ่ามือของใครบางคนราวกับขนนกกวาดไปมา จั๊กจี้คันยุบยิบ หัวใจของเหยียนหมิงซุ่นบีบแน่นขึ้น ก้มมองหญิงสาวที่กำลังจริงจัง ริมฝีปากของเขาก็เกิดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา
“ทำไมเหมยเหมยถึงถามแบบนี้ล่ะ? พี่ดูไม่มีความสุขหรอ?”
เหยียนหมิงซุ่นใช้มือเดียวคว้ามือเล็กที่ไม่อยู่สุขนั่นไว้ ก้มหัวลงส่งยิ้มจับจ้องสาวน้อยจอมจุ้น ทำทีเป็นเมินใส่เขา ตอนนี้กลับมากวนเขาอีก จ้องแบบนี้คิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไรบนภูเขานี้ใช่ไหม?
เหมยเหมยกระพริบตาปริบ ๆด้วยความไร้เดียงสา “พี่หมิงซุ่นทำไมไม่มีความสุขล่ะ?”
เธอคิดจะดึงมือกลับแต่ดึงไม่ได้เพราะใครบางคนจับไว้แน่นด้วยแรงที่พอเหมาะจึงไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด เหมยเหมยก็ไม่รั้นต่อแต่กลับเอานิ้วเขี่ยสะกิดเบา ๆเล่นฝ่ามือของผู้ชายอีกครั้ง
คนที่ยั่วยวนก่อนก็คือเธอ!
พออ่อยเสร็จก็คิดจะหนี!
ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยสักนิด!
ลำคอของเหยียนหมิงซุ่นแห้งผาก เปลวไฟในดวงตาของกำลังลุกโชน ในใจก็เช่นกัน
ความใจกล้าของภรรยาตัวน้อยของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่เชื่อฟังมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งที่รู้ว่าเขามีสัญญาผูกมัดอยู่ยังคิดจะแกล้งเขาอยู่เรื่อย เพื่อจะได้เห็นเขาทุรนทุรายใช่ไหม?
ยัยตัวร้าย!
ใจเล็กลงเรื่อยๆ!
“พี่ไม่มีความสุขเพราะอะไรเหมยเหมยไม่รู้เหรอ? ยับปีศาจน้อย…”
เหยียนหมิงซุ่นกวาดตาสำรวจพื้นที่โดยรอบด้วยความรวดเร็ว ในใจมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา ทันใดนั้นก็ก้มตัวอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยขึ้นมา เหมยเหมยที่ห้อยอยู่ในอากาศตกใจมากจนรีบกอดคอของเหยียนหมิงซุ่นเอาไว้
“พี่ทำอะไร? รีบปล่อยฉันลงนะ…ระวังพี่ชายฉันเห็น?” เหมยเหมยพูดอย่างไม่พอใจ
“ไม่ใช่ว่าเธออ่อยพี่หรอกเหรอ? พี่ก็ตามใจเธอไง…จัดการกินเธอเสีย!”
เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างชั่วร้าย อุ้มแค่คน ๆเดียวไม่มีผลกระทบอะไรเลยสักนิด เดินเลี้ยวทีสองทีก็ถึงป่าเล็กแล้ว
ที่นั่นเป็นสถานที่เหมาะแก่การพลอดรักอย่างดีเลยล่ะ
………………………………………..
ตอนที่ 1553 กินของหวานก่อน
“พี่หมิงซุ่น…พี่จะ…กินฉันยังไงเหรอ?”
เหมยเหมยยืดตัวขึ้น เสียงเบาอ่อนหวานราวกับช็อกโกแลตที่โดนอังไฟหลอมละลาย หอมละมุนลิ้น หวานไปทั้งหัวใจ แต่กลับไม่เลี่ยนเลย
เหยียนหมิงซุ่นเกร็งไปทั้งตัว จุดตันเถียนใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว
ยัยปีศาจน้อยนับวันก็ยิ่งยั่วยวนขึ้นเรื่อย ๆ!
ทุกวันเป็นเรื่องทรมานสำหรับเขา แต่เขากลับชอบมันมากเหลือเกิน!
“เธอคิดว่าพี่จะ…กินยังไงล่ะ?”
เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้วางเหมยเหมยลง แต่มือทั้งสองข้างประคองบั้นท้ายเล็ก ๆของเธอไว้ เขาผลักเธอไปพิงต้นสนใหญ่ด้านหลังเขา ขยับตัวเข้าไปใกล้ กลิ่นอายความเป็นชายอันน่าหลงใหลแทรกผ่านเข้าไปในจมูก
เหมยเหมยใช้แรงกลืนน้ำลาย กลิ่นเฉพาะตัวของเหยียนหมิงซุ่นมันช่างหอมเหลือเกิน เธอเหยียดแขนโอบคล้องคอของเหยียนหมิงซุ่น ขยับตัวเข้าไปใกล้เอาตัวแนบชิด ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นรดใบหน้าของอีกฝ่าย
“กินเหมือนตอนกินไอศกรีมได้ไหม? เหมือนแบบนี้…”
เหมยเหมยไม่งุดหน้าเขินอายเหมือนอย่างก่อนแต่เธอกลับยื่นลิ้นสีชมพูออกมาอย่างกล้าหาญ เลียเบา ๆบนริมฝีปากที่เหมือนดอกกุหลาบแต่ไร้เดียงสาในสายตาของเขา ความร้อนรุ่มตรงท้องส่วนล่างของเหยียนหมิงซุ่นกำลังจะเผาเขาให้เป็นเถ้าถ่าน และใช้แรงโอบกระชับเหมยเหมยไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวจนหลุดเสียงครางออกมา
เหมือนกับจุดฉนวนระเบิด จุดประกายความปรารถนาของเขา —— ไฟแห่งความปรารถนา บางสิ่งบางอย่างพอเริ่มขึ้นก็ยากที่จะหยุดมันไว้ได้…
“เหมยเหมยเธอไม่รู้เหรอว่าพี่กินไอศกรีมภายในคำเดียว?”
เหยียนหมิงซุ่นจับหลังหัวของหญิงสาวด้วยมือเดียว มืออีกข้างหนึ่งประคองคางไว้แล้วจูบกลีบดอกไม้ที่อยู่ในความฝันนับครั้งไม่ถ้วน เหมือนพายุไต้ฝุ่นก็ไม่ปาน ไร้ร่องรอยซึ่งความอ่อนโยน……
เสียงสูดลมหายใจยาวดังขึ้น
เหมยเหมยไม่ได้ถอยแต่กลับเผชิญหน้า ทั้งคู่จูบดูดดื่มสัมผัสรสชาติของกันและกัน เป็นรสสัมผัสที่ดีที่สุดในโลก ไม่มีอะไรดีมากไปกว่านี้อีกแล้ว!
อารมณ์ถลำลึกลงไปเรื่อย ๆ เหยียนหมิงซุ่นวางเหมยเหมยลง ปล่อยมือสองข้าง ห่อหญิงสาวไว้ในเสื้อโค้ทยาว แต่มือกลับอยู่ไม่สุก…
“พี่…พี่ปลูกเป็นแต่สตรอว์เบอร์รีเหรอ…ทำไมถึงไม่กินล่ะ?”
ถึงอย่างไรใครบางคนก็ไม่กล้ากินเธอ เธอสามารถยั่วได้อย่างเต็มที่!
ลำคอของเหยียนหมิงซุ่นแห้งผากเหมือนโดนเผาไฟก็ไม่ปาน เผาเขาไปทั้งร่าง เขาถลึงตามองยัยปีศาจน้อยที่ไม่สงบจิตสงบใจ อยู่ดี ๆก็นึกถึงเด็กโง่ที่สอบได้แค่แปดคะแนนเมื่อครั้งยังเด็ก
ถึงแม้ว่าจะซื่อบื้อไปหน่อยแต่ก็หลอกง่ายดี!
ไม่เหมือนตอนนี้ที่กลายเป็นยัยปีศาจไปแล้ว!
“อย่ามาโทษฉันนะ…ใครให้พี่กัดฉันก่อนล่ะ!” เหมยเหมยมองเขาอย่างใสซื่อ
“เธอรอก่อนเถอะ…ไม่ช้าก็เร็วเธอต้องเสร็จพี่แน่!” เหยียนหมิงซุ่นกัดฟันกรอด เพียงแค่หวังว่าตอนนี้จะได้กินยัยปีศาจน้อยนี่ ช่างยั่วยวนเก่งเหลือเกิน!
เหมยเหมยแลบลิ้นเลียลูกกระเดือกเหยียนหมิงซุ่นที่สั่นกระเพื่อมไปมาเบา ๆ แล้วพูดเสียงต่ำว่า “ไม่งั้นพี่ก็กินตอนนี้เลยสิ? ได้ไหมคะ?”
“ไม่รีบหรอก…พี่กินของหวานก่อน มื้อใหญ่เอาไว้ค่อย ๆเล็มกินทีหลัง…”
เหยียนหมิงซุ่นปรับลมหายใจ แล้วเหมือนคิดอะไรได้จึงยกมือขึ้น เอาเสื้อกันลมห่อทั้งสองคนไว้อย่างมิดชิด!
……
จ้าวเสวียหลินขุดหลุม ไฟลุกโชนกำลังดี เจ้าอ้วนน้อยไปเก็บฟืนมาได้กองหนึ่งแล้วเริ่มย่างเนื้อ กลิ่นหอมตลบอบอวล
“พวกเหมยเหมยทำไมยังไม่กลับมาอีก? ไปเก็บฟืนจะใช้เวลานานอะไรขนาดนี้?” จ้าวเสวียพึมพำอย่างไม่พอใจ เตรียมตัวจะไปตามหา
…………………………………………..