สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลกก็คือการที่ตระหนักว่าตนไม่ว่าจะกี่ชีวิตก็ไม่สามารถไล่ตามศัตรูของตัวเองได้
ในเวลานี้ เจี่ยงหมิงรู้สึกท้อแท้กับทุกสิ่งในชีวิต！
เขามองไปที่เย่เฉินพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลเต็มใบหน้าพูดอย่างกล้ำกลืน “เย่เฉิน ผมยอมแล้ว ผมยอมแล้วจริงๆ นายฆ่าผมเถอะ ผมเหนื่อยหน่ายกับโลกใบนี้แล้ว กับตัวของผมเองก็ช่างน่าเบื่อเหลือเกิน…… ขอร้องนายได้โปรดทำให้ผมให้หลุดพ้นเถิด……”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกพลางมองเขาพูดอย่างจริงจัง“เจี่ยงหมิง วันนี้ทุกคนที่ต้องตาย โทษของนายนั้นเบาที่สุด แต่ก็เหมือนกันกับทุกคนที่ตาย โทษของทุกคนล้วนเป็นโทษตาย แน่นอนนายก็ด้วย หวังว่าชาติหน้านายจะสามารถเป็นคนที่ดีพอนะ！”
เจี่ยงหมิงยิ้มอย่างน่าสังเวชแล้วพูดว่า“ชาติหน้า… เมื่อครู่ได้ฟังเรื่องของนาย อยู่ๆผมก็มีความรู้สึกขึ้นมาว่าคนอย่างผมเป็นเพราะเกิดมาก็มีชะตาชีวิตที่ลำบาก ถึงมอบอีกชีวิตให้ผม บางทีผมอาจจะยังคงเป็นเพียงเด็กกำพร้า ทำไม่ดีก็ยังเป็นเพียงเศษขยะในสายตาคนอื่น……”
เย่เฉินพยักหน้าด้วยใบหน้านิ่งเฉยพร้อมพูดว่า “ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว งั้นผมหวังว่าชาติหน้านายจะสามารถเป็นคนดีได้”
เจี่ยงหมิงพยักหน้าอย่างจริงจังพร้อมหัวเราะ“ทำให้นายพูดมาได้อย่างนี้ ผมเองก็เริ่มที่จะรังเกียจตัวเองแล้ว หวังว่าชาติหน้าคงจะได้เป็นคนดีเถอะ”
พูดจบ ทั้งร่างเขาล้วนสงบลง ความกลัวเมื่อสักครู่ที่กลัวจนควบคุมการขับถ่ายไม่ได้ ตอนนี้กลับสงบพอจะสามารถควบคุมได้ยืนขึ้นด้วยตนเอง
เขายืนต่อหน้าเย่เฉินพร้อมพูดอย่างจริงจัง “พอแล้วเย่เฉิน ส่งผมไปตามทางของผมเถอะ พาเด็กเหล่านั้นกลับไปโดยสวัสดิภาพ บอกน้า……”เย่เฉินผมผิดเอง บอกเพื่อนพ้องทุกคน ผมผิดไปแล้ว ผมเสียใจแล้ว ผมใช้ชีวิตของผมเพื่อชดใช้ให้แล้ว”
เย่เฉินพยักหน้าพร้อมพูดว่า“ในเมื่อนายรู้ความผิดจริงแล้ว งั้นผมก็จะให้ความสุขแก่นาย”
เมื่อพูดจบเย่เฉินพูดกับเฉินจื่อข่ายว่า“นำคนเหล่านั้นทั้งหมดไปขังในรถไอวีโก้ แล้วจากนั้นให้เฮลิคอปเตอร์ยกรถไปทิ้งในแม่น้ำเจียงซิน！”
“ครับคุณชาย！”
เฮลิคอปเตอร์บินขึ้นไปอีกครั้ง
ในรถไอวีโก้ สมาชิกของสำนักขอทานรวมทั้งหลิ่วจ้าวเฉินต่างส่งเสียงสะอื้นด้วยความหมดหวังไม่หยุด
ทุกคนต่างพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ ณ เวลานั้นไม่เพียงแต่พวกเขาที่ถูกปิดตาย รถก็ถูกปิดตาย พวกเขาไม่มีทางที่จะหลบหนีออกมาได้เลย
หลังจากนั้นเฮลิคอปเตอร์ก็นำรถที่เต็มไปด้วยอาชญากรโยนทิ้งลงไปในแม่น้ำ
บนพื้นผิวของแม่น้ำรถคันนี้ได้ฝ่าฟองน้ำที่เกิดขึ้นเต็มไปหมดแล้วจมลงสู่ก้นแม่น้ำอย่างสมบูรณ์！
เย่เฉินหันหน้าไปที่เจียงหมิงและพูดเบา ๆ “ ผมสัญญากับคุณว่าจะไม่ทำให้คุณตายอย่างเจ็บปวดเหมือนพวกเขาแบบนั้น”เจี่ยงหมิงหัวเราะเยาะพลางพยักหน้า“ขอบคุณนายมากนะ เย่เฉิน”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและพูดกับชายชุดดำข้างๆ เขาว่า “พาเขาไปที่สะพาน ให้เขาจากไปอย่างรวดเร็วซะ”
ชายชุดดำพยักหน้า“ ได้ครับคุณชาย！”
ไม่ต้องรอให้ชายชุดดำลงมือ เจี่ยงหมิงก็เดินโซซัดโซเซไปที่ขอบสะพาน
เขาปีนไปบนราวเหล็กหมุนตัวกลับมาพูดกับเย่เฉินว่า“ให้ผมมีความสุขเถอะ！”
เย่เฉินมองสบกลับชายชุดดำ ค่อยๆพยักหน้าส่งสัญญาณ
จากนั้น ชายชุดดำก็นำปืนสีดำที่พกตรงเอวออกมา เล็งไปที่กลางหน้าผากเจี่ยงหมิง
ปัง！
เลือดสาดทะลุออกมาจากหลังศีรษะเจียงหมิง！
ทันทีหลังจากนั้น ร่างของเขาเอนหลัง ตกจากสะพาน ลงไปในแม่น้ำ และถูกกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวกลืนไปในทันที
———–