ความรักคืออะไร?
ลู่โจวรู้สึกว่าคำนี้เป็นสิ่งที่ไกลตัวจากเขามาก
มันไม่ใช่เพราะเขาขาดความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง แต่เป็นเพราะว่าเขาไม่มั่นใจว่าเขาสามารถมีเวลามากพอที่จะทุ่มเทให้ความรู้สึกของตัวเองได้หรือเปล่า ความสัมพันธ์ทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วน เขามักสังหรณ์ใจว่าเขาจะโดดเดี่ยวในการเดินทางนี้
และเขาไม่รู้ว่าการเดินทางนี้จะจบลงที่ตรงไหน
สิ่งเดียวที่เขารู้คือการเดินทางนี้จะใช้เวลายาวนาน
แต่ที่พิธีมอบรางวัล คำของชายชราทำให้เขาซึ้งใจ
ชีวิตเองเป็นการเดินทางแสนลึกลับ นอกจากการเกิดและตายแล้วไม่มีอะไรรับการการันตีได้เลย
ความกังวลที่มากเกินไปจะทำให้พลาดหลายสิ่งที่สวยงามในชีวิตได้
เขาไม่อยากพลาดอะไรอีกแล้ว
ที่ทางเดินของทะเลสาบมาเลเรนมีร่างของคนสองคนยืนอยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน ในที่สุดทั้งสองห่างออกจากกันเล็กน้อย เฉินยู่ซานที่เป็นสาวแกร่งมาตลอด ซึ่งเธอนั้นแสดงด้านเขินอายที่หาดูได้ยาก เธอเบือนหน้าออกและพูดกระซิบ “มัน…รู้สึกอย่างไรบ้าง?”
“มันรู้สึกแปลกๆ มันน่าจะเป็นแค่การแลกเปลี่ยนน้ำลาย แต่หัวใจฉันเต้นเร็วขึ้น…มันอาจจะเพราะว่าเป็นครั้งแรกของฉัน และผมฉันเชี่ยวชาญไม่พอ เพราะสุดท้ายแล้ว…ฉันไม่เคยทำมันมาก่อน”
ลู่โจวเบือนหน้าหนีเล็กน้อยแล้วเขาเริ่มหน้าแดง
พูดตามตรง นี่คือจูบแรกของเขา
ถึงเขาจะเคยจูบคนอื่นที่หน้าผากมาก่อน แต่นั่นเป็นบรรยากาศที่ต่างกันโดนสิ้นเชิง ด้วยอารมณ์ที่ต่างกันสุดขั้ว
“นายช่วย…อย่าทำให้มันดูน่ารังเกียจได้ไหม?”
“มันจะน่ารังเกียจได้อย่างไร…แล้วเธอล่ะ?”
“ฉันเหรอ?”
เธอรวบรวมความกล้าได้ในที่สุดเพื่อที่จะสบตาลู่โจว จากนั้นเธอก็รีบหันหน้าหนี
“มันเจ็บ…ฟันของนายกัดที่ปากฉัน”
“ขอโท—”
“อย่าพูดว่าขอโทษ!”
เฉินยู่ซานใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีอยู่ เธอลืมตาแล้วแหงนหน้าขึ้นเหมือนกับเด็กสาวที่รอของขวัญคริสต์มาส เธอพูดต่อว่า
“อย่าพูดขอโทษตลอดสิ ถ้านายทำมันไม่ได้…ก็แค่ทำมันอีกรอบ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ฉันจะทำให้ดีขึ้น”
อดีตของเฉินยู่ซานแวบขึ้นต่อหน้าเธอ
ลู่โจวส่ายหน้าและเดินใกล้เข้ามา
“ครั้งเดียวไม่พอ”
…
รางวัลสาขาฟิสิกส์ถูกมอบ พิธีมอบรางวัลโนเบลสิ้นสุดลง ความคลั่งไคล้ของชุมชนวิชาการจีนยังคงไม่หยุดหย่อน แทบทุกคนที่ได้ฟังข่าวต่างก็พูดคุยเรื่องผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์อายุน้อย
โดยเฉพาะนักศึกษาและอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยจินหลิง ไม่มีใครตื่นเต้นกว่าพวกเขาเหล่านี้
ผู้ได้รับรางวัลโนเบลที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ทั้งในสาขาฟิสิกส์และสาขาเคมี ซึ่งเป็นชายที่เคยนั่งเรียนในห้องพร้อมกับพวกเขา มันมีอะไรที่น่าอวดมากกว่านี้ไหมล่ะ?
มันเหมือนกับว่าอาจารย์ที่สอนลู่โจวเพิ่งถูกล็อตเตอรี่ พวกเขาหยุดพูดเรื่องนี้ไม่ได้ระหว่างการสอน พวกเขาพูดถึงว่า ‘ตอนที่ลู่โจวเรียนวิชาที่สอน’ หรือการที่เขา ‘ชนะการแข่งขันโมเดลคณิตศาสตร์’
เรื่องนี้เริ่มขึ้นตั้งแต่การประกาศรางวัลโนเบลในเดือนตุลาคมและกระแสก็ไม่แผ่วลงเลย มันกลับเข้มข้นมากขึ้นจากพิธีมอบรางวัลเมื่อวาน
ทั้งมหาวิทยาลัยจินหลิงกำลังเฉลิมฉลอง ลู่โจวซึ่งอยู่ที่สตอกโฮล์มก็ได้ประสบกับจุดเปลี่ยนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
เขาห่อหุ้มตัวเองมาตลอดยี่สิบเก้าปี แต่เมื่อคืนก่อน เขาได้เปลี่ยนจากเด็กน้อยเป็นผู้ชายเต็มตัวในที่สุด
ความกระหายรู้ของเขาได้รับการเติมเต็มแล้ว…ทั้งสองอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันและผล็อยหลับช่วงหลังเที่ยงคืน
เช้าวันต่อมา
ดวงอาทิตย์เริ่มสาดแสง
ลู่โจวตื่นขึ้นจากการหลับใหล เขายืดแขนและขยี้ตาตัวเอง เขามองดูใบหน้าสงบบนหมอนอีกใบหนึ่ง และเขาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปปัดผมยุ่งเหยิงบนหน้าเธออย่างแผ่วเบา
ขนตาของเธอขยับเล็กน้อย และเธอลืมตาขึ้นช้าๆ
เฉินยู่ซานมีรอยยิ้มหยอกเอินโดยไม่รู้ตัว
“เหอะ…เหมือนฝันไปเลย”
ลู่โจวอดที่จะยิ้มไม่ได้
“อะไรที่รู้สึกเหมือนฝันเหรอ?”
เฉินยู่ซานหน้าแดงแล้วกลอกตา
ลู่โจวที่จิตสงบนิ่งตอนแรกอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแตกตื่น
อย่างไรเสียเขาเป็นชายหนุ่ม เขาออกกำลังกายเป็นประจำ และร่างของเขาได้รับการเสริมพลังโดยระบบ เขามีความอึดมากกว่าคนทั่วไป
แต่เมื่อเขาพบว่าเธอยังเหนื่อยอยู่ เขาค่อยๆ หดมือตัวเองกลับไป
เฉินยู่ซานเห็นท่าทีของเขาและยิ้มให้
เธอรู้สึกอุ่นจากข้างใน
เธอยืนตัวแล้วนอนใต้ผ้าห่มอยู่สักพัก จากนั้นเธอลุกขึ้นจากเตียงและปัดผมยุ่งเหยิง
“ห้ามจูบฉันเป็นเวลาสามวัน”
“ถ้าเกิดฉันอยากจูบล่ะ?”
“งั้น…” เฉินยู่ซานเบือนหน้าหนีและพึมพำ “งั้นฉันจะทำเป็นไม่เห็นอะไร”
“โถ่!”
“หยุดขำได้แล้ว!”
เฉินยู่ซานหยิบหมอนด้วยความโกรธแล้วเหวี่ยงใส่อกลู่โจว แล้วเธอก็ลุกขึ้นจากเตียง แต่เมื่อเท้าของเธอแตะพื้น เธอโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
ลู่โจวมองดูเธอและพูดว่า
“ฉันจะโทรตามรูมเซอร์วิสให้”
“ไม่เป็นไร”
เฉินยู่ซานโน้มตัวมาจูบหน้าผากของลู่โจว เธอยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วบอกเขาว่า “ฉันจะไปอาบน้ำแล้วไปหาอะไรกินกันข้างล่าง จำไว้นะ อย่าเยอะเกิน…เริ่มจากจับมือกันก่อน แล้วค่อยไปบอกพ่อแม่ของนาย…”
เฉินยู่ซานเริ่มเขินอาย ในขณะที่ลู่โจวยิ้มแฉ่งใส่เธอ
เรานอนด้วยกันแล้ว เรื่องนี้จำเป็นด้วยเหรอ?
เมื่อคืนเขาอยากเป็นสุภาพบุรุษ แต่หลังจากที่เข้าลิฟต์ตอนที่เขากำลังจะพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอ แต่ด้วยเหตุบางประการทำให้ทั้งสองไปนั่งดื่มที่ห้องของเขาแทน
ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า
บรรยากาศเปลี่ยนไปเป็นสีแดงเหมือนกับไวน์
เมื่อเธอนอนบนหน้าอกของเขา จู่ๆ ลู่โจวก็ค้นพบหลายสิ่งที่เขาไม่เคยค้นพบมาก่อน
ถ้าเกิดฉันจับความรู้สึกหลายอย่างได้ก่อนหน้านี้
แต่ก็แล้ว…
ถ้ามันไม่ใช่สถานที่และเวลาที่เหมาะเจาะ เราอาจจะไม่ได้ตัดสินใจเหมือนกัน และเรื่องระหว่างเราสองคนจะลงเอยแบบอื่น…
ลู่โจวมองดูเฉินยู่ซานสวมผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไป ลู่โจวเล่นมุกตลกซึ่งต่างจากนิสัยปกติของเขา
“ฉันเข้าไปด้วยได้ไหม?”
ถึงแม้เธอไม่ได้หันกลับมา เขาเห็นชัดเจนว่าหูเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
“อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะ!”
ลู่โจวอดแสยะยิ้มไม่ได้
เขาไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกนี้อย่างไร
เขาแค่รู้สึกอุ่นอยู่ข้างใน
หรือบางที…
การมีความรักมันทำให้รู้สึกแบบนี้