ตอนที่ 1,374 การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ 3
หากเอ่ยถึงเรื่องความแข็งแกร่งของร่างกาย หลินเป่ยเฉินแทบไม่เคยพ่ายแพ้ผู้ใด
เขามักเป็นผู้ชนะด้วยซ้ำ
โดยเฉพาะร่างที่ผ่านการฝึกฝนวิชากระบี่เร้นกาย ซึ่งบัดนี้อยู่ในขั้นกระบี่กระดูกเพชร นอกจากเซียวปิงแล้ว ความแข็งแกร่งของหลินเป่ยเฉินก็ไม่เป็นรองใครทั้งสิ้น
เมื่อโคจรพลังศักดิ์สิทธิ์ แขนที่ได้รับบาดเจ็บของเขาก็หายดีเป็นปลิดทิ้ง
ในสมองของหลินเป่ยเฉินเกิดความคิดนับไม่ถ้วน
เขาตัดสินใจยังไม่ใช้กระบี่เงินนอกสายตา
เด็กหนุ่มตั้งใจจะเก็บมันเอาไว้เป็นไพ่เด็ดของตนเอง
หากเขายังไม่รู้ว่าพานตั่วชิงมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับใดกันแน่ หลินเป่ยเฉินจะไม่มีวันนำกระบี่เงินนอกสายตาออกมาใช้งานเด็ดขาด
“สีหน้าของเจ้ากำลังบอกว่าเจ้าตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง คงนึกกลัวขึ้นมาแล้วสินะ”
พานตั่วชิงหัวเราะเหยียดหยามเย้ยหยัน ก่อนพูดต่อ “กาลเวลาได้เปลี่ยนไปแล้ว วันนี้ เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะมาหัวเราะเยาะข้าอีก… เจี๋ยนเซียวเหยา เจ้าเข้าใจแล้วหรือไม่ว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร?”
“ความแข็งแกร่งอย่างนั้นหรือ?”
หลินเป่ยเฉินหัวเราะในลำคอด้วยความตลกขบขัน
เขายิงฟันยิ้มอวดฟันขาววับที่เรียงตัวเป็นระเบียบ “พานตั่วชิง วันนี้ข้าจะบอกความจริงที่โหดร้ายให้เจ้าได้รู้ ไม่ว่าเจ้าเตรียมอะไรมาใช้จัดการกับข้า ก็นับว่าเป็นความพยายามที่สูญเปล่าแล้ว”
กล่าวจบ หลินเป่ยเฉินยกมือซ้ายขึ้นมาช้า ๆ
ส่วนมือขวาตะแคงขึ้นมาในลักษณะที่เหมือนกำลังถืออะไรบางอย่าง
ในดินแดนทวยเทพ มีเพียงฉู่เหินกับไต้จือฉุนเท่านั้นที่รู้ว่าการกระทำเช่นนี้หมายถึงอะไร
นี่คือวิชาฝ่ามือลำแสงพิฆาตอันเป็นเอกลักษณ์ของหลินเป่ยเฉินในจักรวรรดิเป่ยไห่
วิชานี้เคยสังหารยอดฝีมือมาแล้วนับไม่ถ้วน
เพียงแต่ว่า…
ฉู่เหินกับไต้จือฉุนหันมองหน้ากันด้วยความพิศวง
ที่นี่คือดินแดนทวยเทพ วิชายุทธ์ของโลกมนุษย์จะสามารถใช้ได้จริง ๆ หรือ?
ในเวลาเดียวกันนี้ หลินเป่ยเฉินผู้ยืนอยู่บนสะพานหินโบราณก็หรี่ตาลงเล็กน้อย
หวังว่ามันจะได้ผล
“ลองดูฝีมือของข้าหน่อยเป็นไร… วิชาฝ่ามือลำแสงเทพเจ้าพิฆาตมาร!”
เด็กหนุ่มตะโกนชื่อที่เพิ่งตั้งขึ้นมาสด ๆ ร้อน ๆ ก่อนจะเหนี่ยวไกยิงปืนไรเฟิล AWM
นี่คือปืนซุ่มยิงที่มีระยะสังหารยาวไกลและมีอานุภาพทำลายล้างมากที่สุด ยามอยู่ในจักรวรรดิเป่ยไห่ ปืนกระบอกนี้สังหารยอดฝีมือมาแล้วนับจำนวนไม่ถ้วน
และครั้งนี้เพื่อรับประกันถึงชัยชนะในการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ หลินเป่ยเฉินก็ถึงกับยอมจ่ายศิลาบูชาอีกสามพันก้อนในแอปเถาเป่าเพื่อซื้อชุดอุปกรณ์เสริมมาอย่างครบถ้วน
เขาเองก็อยากรู้เช่นกันว่าปืนไรเฟิล AWM ที่ได้รับการอัปเกรดจะมีพลังทำลายล้างขนาดไหน?
แป๊ก!
ได้ยินเสียงเหมือนคนกดแป้นพิมพ์ดีด
ปืนไรเฟิลพิฆาตของเขาติดกระบอกที่เก็บเสียง ตัวปืนสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะเกิดเสียงดังเพียงแผ่วเบา
เป็นเสียงที่ไพเราะอย่างประหลาด
ด้วยระยะที่อยู่ประชิดตัวถึงเพียงนี้ หลินเป่ยเฉินไม่จำเป็นต้องเล็งแม้แต่น้อย
ร่างของพานตั่วชิงสะดุ้งเฮือก กว่าจะทันรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ตัวคนก็ลอยกระเด็นออกไป ศีรษะผงะหงายไปด้านหลัง
โครม!
ร่างในรัศมีทองคำกลิ้งกระเด็นไปหลายสิบวา ก่อนจะกระแทกก้อนหินใหญ่แตกกระจาย เศษฝุ่นผงตลบฟุ้งในอากาศ พานตั่วชิงนอนแน่นิ่งราวกับเป็นกระสอบป่านเก่าขาดใบหนึ่ง…
ภาพเหตุการณ์นี้ล้วนทำให้กลุ่มผู้ชมประหลาดใจ
“นี่มันอะไรกัน?”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“นี่คืออานุภาพการโจมตีระดับเทพเจ้าตัวจริงใช่หรือไม่?”
“พานตั่วชิง… คงได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้วกระมัง?”
เสียงอุทานดังขึ้นไปทั่วเมืองเยี่ยเฉิงราวกับคลื่นสึนามิที่ซัดใส่หน้าม่านพลังถ่ายทอดสด
แต่หลินเป่ยเฉินผู้ยืนอยู่บนสะพานหินกลับไม่ได้รุกเร้าเข้าไปโจมตีต่อเนื่อง เด็กหนุ่มเลือกที่จะถอยหลังมาตั้งหลักบนขอบสะพานฝั่งตะวันออก
สองมือของเขายังคงยกปืนไรเฟิลขึ้นพร้อมยิงได้ทุกเมื่อ ดวงตาเบิกโตสำรวจมองทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่เบื้องหน้า
ทันใดนั้น…
แป๊ก!
เสียงเหมือนคนกดแป้นพิมพ์ดีดดังขึ้นอีกครั้ง
ร่างหนึ่งลอยกระเด็นขึ้นมาในอากาศ
เป็นร่างของพานตั่วชิง
เขาเคลื่อนกายมาข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุด ตั้งใจจะเล่นงานหลินเป่ยเฉินตอนที่ไม่ทันตั้งตัว แต่แล้วกลับถูกกระสุนปืนไรเฟิลสอยร่วงจากกลางอากาศ ตัวคนจึงลอยกระเด็นกลับไปอีกครั้ง
กระสุนไม่พลาดเป้า
หลินเป่ยเฉินเหนี่ยวไกยิงอย่างต่อเนื่อง
แป๊ก! แป๊ก! แป๊ก!
เสียงกดแป้นพิมพ์ดีดดังขึ้นติด ๆ กัน
กระสุนศักดิ์สิทธิ์ถูกยิงออกไปทั้งหมดห้านัด
ร่างของพานตั่วชิงกระตุกเฮือกอยู่กลางอากาศ ก่อนจะร่วงลงไปกระแทกกับกองหินที่ปลายสะพานฝั่งตะวันตกเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ส่งฝุ่นผงฟุ้งตลบขึ้นท้องฟ้า…
ปืนไรเฟิล AWM เมื่อได้รับการอัปเกรด ซองบรรจุกระสุนของมันก็สามารถยิงต่อเนื่องได้ถึงเจ็ดนัด
ขณะนี้ ยังเหลือกระสุนอยู่ในซองอีกสองนัด
หลินเป่ยเฉินยืนถือปืน แต่ไม่ได้ยิงอีก
เขามั่นใจว่ากระสุนห้านัดที่ยิงออกไปก่อนหน้านี้เข้าเป้าทั้งหมด
บัดนี้ ได้เวลารอดูผลที่เกิดขึ้น
สามลมหายใจผ่านไป
กลุ่มคนผู้รับชมการถ่ายทอดสดรู้สึกว่านี่คือช่วงเวลาที่ยาวนานไม่ต่างจากสามร้อยปี
พานตั่วชิงเสียชีวิตแล้วหรือไม่?
ทุกคนเห็นกับตาว่าการโจมตีครั้งที่สองเมื่อสักครู่ บุรุษหนุ่มผู้เป็นตัวแทนจากเผ่าเทพตะวันร่างกายกระตุกหลายครั้งกลางอากาศ
หมอกควันและฝุ่นผงเริ่มจางลง
แว่วเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านในกลุ่มหมอกควันและฝุ่นผงนั้น
หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย
เพราะเขาเห็นพานตั่วชิงเดินออกมาอย่างแช่มช้า
เสื้อคลุมสีขาวและชุดเกราะทองคำที่ห่อหุ้มส่วนสำคัญของร่างกายล้วนแตกกระจายหายไป เผยให้เห็นถึงมัดกล้ามเนื้อกำยำที่อยู่ด้านใน ทุกคนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนถึงรูโบ๋ที่ปรากฏขึ้นกลางหว่างคิ้ว ลำคอและตรงหัวใจของพานตั่วชิง นี่ล้วนเป็นบาดแผลที่เกิดขึ้นจากการโจมตีของหลินเป่ยเฉินก่อนหน้านี้ทั้งสิ้น
พานตั่วชิงได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว
นอกจากนั้น เปลือกตาของพานตั่วชิงยังกลายเป็นสีแดง ขอบตาบวมช้ำเป็นสีดำ ดูแปลกประหลาด ไม่ปกติ
หลินเป่ยเฉินพลันเกิดสังหรณ์อัปมงคลขึ้นมา
กระสุนที่เขายิงออกไปห้านัดเมื่อสักครู่ หนึ่งนัดเข้ากลางหน้าผาก หนึ่งนัดเจาะทะลุลำคอ หนึ่งนัดทะลวงหัวใจ และอีกสองนัด…
ยิงเข้าเบ้าตาซ้ายขวาของพานตั่วชิง
แต่บัดนี้ หมอนี่กลับยังไม่ตาย
ซ้ำตายังไม่บอด
หรือว่า…
หลินเป่ยเฉินสูดหายใจลึก
ไอ้หมอนี่มันเก่งกว่าที่คิดแฮะ
ในเวลาเดียวกันนี้
“พลังโจมตีแข็งแกร่งใช้ได้ สามารถสังหารเทพเจ้าขั้นกลางได้ไม่ยาก”
พานตั่วชิงเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองหลินเป่ยเฉินอย่างช้า ๆ
ริมฝีปากยกตัวเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย
สีหน้าเหยียดหยามเย้ยหยัน
“นี่คงเป็นท่าไม้ตายของเจ้าแล้วสินะ ขอชื่นชมว่ามีอานุภาพรุนแรง ย่อมสามารถสังหารเทพเจ้าได้แน่นอน… แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถระคายผิวข้าแม้แต่น้อย”
พูดจบ กล้ามเนื้อบนลำตัวก็สั่นกระตุก
แล้วผิวหนังบริเวณรูโบ๋ที่ปรากฏอยู่กลางหน้าผาก กลางหัวใจและบนลำคอก็เริ่มเชื่อมต่อกันพร้อมกับมวลกล้ามเนื้อ ลำแสงสีทองเป็นประกายระยิบระยับ คล้ายกับกำลังรีดเค้นอะไรบางอย่าง…
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
พลัน ปลอกกระสุนสามนัดที่มีหลินเป่ยเฉินเห็นเพียงผู้เดียวก็กระเด็นตกลงสู่พื้นหิน
ทันใดนั้น บาดแผลบนหน้าผาก ลำคอและหัวใจของพานตั่วชิงก็สลายหายวับไป
ไม่ใช่สิ
พวกมันไม่ได้สลายหายวับไป
เพราะพวกมันไม่ได้เกิดบาดแผลขึ้นมาตั้งแต่แรก
กระสุนจากปืนไรเฟิล AWM ของหลินเป่ยเฉินไม่สามารถทะลวงผิวหนังทำอันตรายพานตั่วชิงได้แม้แต่น้อย เมื่อสักครู่นี้ ผิวหนังและกล้ามเนื้อของพานตั่วชิงเพียงยุบตัวบุ๋มลงไปตามแรงอัดกระแทกเท่านั้น
และเมื่อเพ่งตามองดูอย่างละเอียด หลินเป่ยเฉินก็ตกใจกับลักษณะผิวหนังของอีกฝ่ายไม่น้อย เพราะผิวหนังของพานตั่วชิงไม่ได้มีลักษณะเป็นผิวหนังมนุษย์อีกแล้ว บุรุษหนุ่มกลับมีผิวหนังเป็นเกล็ดมังกรทองคำ เรียงรายอัดแน่นซ้อนทับกันเป็นชั้น ๆ อยู่ทั่วร่างกาย…
เกล็ดทองคำแต่ละแผ่นมีขนาดเท่ากับเมล็ดข้าว
พวกมันเรียงตัวชิดกันไม่มีช่องว่าง หากไม่สังเกตมองดูให้ดี ก็จะเข้าใจได้ว่าพานตั่วชิงมีผิวหนังเป็นทองคำเรียบเนียน
ที่กระสุนจากปืนไรเฟิล AWM ไม่สามารถทำอะไรได้ก็เพราะเกล็ดทองคำพวกนี้สินะ?
หลินเป่ยเฉินยุติแผนการที่จะใช้ปืนไรเฟิลพิฆาตพานตั่วชิง
กระสุนห้านัดเมื่อสักครู่ มีสองนัดเข้าเบ้าตาอย่างจัง แต่กระสุนกลับไม่สามารถทะลวงเปลือกตาเข้าไปได้ เพียงเท่านี้ก็เป็นสิ่งที่พิสูจน์แล้วว่าการโจมตีรูปแบบนี้ใช้ไม่ได้ผล
ปืนไรเฟิล AWM ยังมีอานุภาพไม่มากพอที่จะฆ่าพานตั่วชิง
เพราะหมอนี่มีความแข็งแกร่งมากเกินไป!!