“ชิๆ ช่างเป็นจิตศักดิ์สิทธิ์ที่เอร็ดอร่อยนัก! สมบูรณ์แบบเสียจริง! หากกินเจ้าหมดแล้วข้าคงพัฒนาไปล้ำกว่าเต๋าบรรพกาลเสียอีก! ฮ่าๆๆ… น่ายินดีเสียจริง!”
ฉางเล่อนั้นปล่อยให้จิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาเติบโตไปอย่างไม่มีหยุด
ความเร็วในการเติบโตนี้มันทำให้แม้แต่ตัวเขาก็ยังเกรงๆ!
คลื่นพลังจิตที่หนักแน่นแข็งแกร่งนี้มันเริ่มทำให้เขามึนหัวหน่อยๆ
เขานั้นดูดกลืนยอดเต๋าและจิตศักดิ์สิทธิ์ผู้คนมามากมายแต่ยังไม่เคยจะพบเจออะไรเช่นนี้มาก่อน
เย่หยวนนั้นเหมือนถูกมือนั้นควบคุมไว้สิ้นอย่างไม่อาจขยับได้แม้แต่ปลายนิ้ว
ฉางเล่อนั้นมียอดเต๋าที่ประหลาดเกินไป!
เย่หยวนนั้นหยุดอยู่ตรงนั้นด้วยความกังวลในจิตใจ
ต่อให้จะเป็นตอนที่เผชิญหน้ากับรูปปั้นเทพนั้นเขาก็ยังไม่ได้รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขัดขืนเช่นนี้
เวลานี้วิญญาณโกลาหลดั่งเดิมของเขานั้นมันค่อยๆ จางลงเรื่อยอย่างไม่อาจห้าม
พร้อมๆ กันนั้นฝั่งกงล้อสีดำมันก็ดูดกลืนพลังจิตวิญญาณของเขาไปอย่างบ้าคลั่ง
“หึ พวกเจ้าคงไม่นึกฝันว่าสุดท้ายมันจะเป็นข้าที่หัวเราะทีหลังดังที่สุดใช่ไหม?”
“หลังข้ากลืนจิตศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าไปและผสานมันเข้ากับยอดเต๋าของข้าแล้ว ทุกสิ่งอย่างจะต้องสยบอยู่ใต้เท้าข้า!”
“ฮ่าๆๆ… เต๋าบรรพกาลแล้วทำไมเล่า? เทียนชิงอะไรไร้สาระ? ข้านั้นจะจับมันมาเป็นหมารับใช้ให้หมด!”
“หลังจากรอคอยมานานนับล้านปีในที่สุดข้าก็จะได้เดินบนโลกหล้าอย่างสง่าไร้ผู้ใดขัดเสียที!”
…
ฉางเล่อนั้นเริ่มพูดเพ้อขึ้นมาเมื่อได้จินตนาการถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า
หลายหมื่นแสนปีมานี้สิ่งที่หนักใจที่สุดของฉางเล่อก็คือการต้องกดหัวตัวเองไม่ได้เผยธาตุแท้ออกมา
เวลานี้เมื่อเขาบรรลุเต๋าได้แล้ว ความต้องการจะเป็นใหญ่ของเขานั้นมันจึงปะทุขึ้น
ในอาณาจักรหทัยเมฆานั้นมันมีคนมากมายที่ทำเหมือนเขาเป็นแค่อากาศ
คนมากมายนั้นคิดว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์เหยาชูนั้นคือทายาทที่จะสืบทอดตำแหน่งต่อจากโอสถบรรพกาล
มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าจะไม่มีใครก้าวข้ามโอสถบรรพกาลไปได้!
เพราะว่าโอสถบรรพกาลจะไม่ยอมให้ใครมาก้าวข้ามหัวตนเอง
หลายหมื่นปีก่อนนั้นตอนที่เขาเริ่มรับใช้โอสถบรรพกาลเขาก็ได้เห็นถึงจุดนี้อย่างชัดเจนแล้ว
ฉางเล่อนั้นเป็นคนฉลาดมาก เพียงแค่ว่าเพื่อที่จะปิดซ่อนมันจากสายตาของโอสถบรรพกาลเขาจึงไม่ได้แสดงฝีมือออกมามากมาย
โอสถบรรพกาลนั้นถูกเขาหลอกลวงมาตลอดหลายหมื่นปีจนสุดท้ายก็ถูกเขากลืนกิน
ตอนที่ตายลงนั้นตัวโอสถบรรพกาลเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าศิษย์ที่ซื่อสัตย์ของเขานั้นกลับเป็นคนที่สังหารตัวเขาลง
เมื่อได้รับเต๋าและจิตศักดิ์สิทธิ์ของโอสถบรรพกาลมาตัวฉางเล่อก็พัฒนาฝีมือไปอย่างมากล้น
และเพราะเหตุนี้เองเขาถึงได้กล้าจะมาท้าทายเย่หยวนที่ตอนนี้ยืนอยู่ระดับเดียวกับเต๋าบรรพกาล
แต่จิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนนั้นกลับอร่อยดีกว่าที่เขาคิดคาดไปมากมาย
ฉางเล่อนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมาแต่จู่ๆ ใบหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนสี
ครืน…
กงล้อสีดำนั้นมันเกิดสั่นไหวขึ้น
ทีแรกมันยังเป็นแค่อาการสั่นเบาๆ
แต่ไม่นานมันกลับเริ่มสะเทือนรุนแรงจนแทบหลุดปลิวไป
สีหน้าของฉางเล่อนั้นซีดขาวลงทันทีที่ได้เห็น “นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกัน?”
แกรก… แกรก แกรก…
และเหมือนเจ้ากงล้อสีดำนั้นมันจะได้ยินและตอบกลับมาด้วยรอยร้าว
ดวงตาของเย่หยวนเองก็ค่อยเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้เห็น
“หึๆ จิตศักดิ์สิทธิ์ของข้านั้นมันเรียกว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม! แม้แต่ตัวเทียนชิงนั้นก็ยังไม่รู้จักมันข้าจึงมั่นใจว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมนี้มิใช่ของบนโลกนี้แน่นอน! เจ้าคิดใช้ยอดเต๋าของโลกนี้มาดูกลืนวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมที่มิใช่ของบนโลก หากมันทนได้สิจะแปลก!” เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม
เขานั้นได้เข้าใจทันทีว่าปัญหามันเกิดขึ้นเพราะอะไร
เพราะพลังของวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมนั้นมันมิใช่สิ่งที่ฉางเล่อจะทนรับและเข้าใจได้เลย
เต๋าแห่งการกลืนกินของเขานั้นมันแข็งแกร่งจริง หากเทียบแล้วมันไม่ได้ด้อยกว่าวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมไปมากมาย
แต่นั่นแค่พูดถึงเรื่องปริมาณ
เพราะหากวัดกันที่คุณภาพแล้วเต๋าแห่งการกลืนกินของฉางเล่อนั้นมันไม่อาจจะเทียบได้แม้แต่เศษเสี้ยวของวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม
หากให้พูดง่ายๆ แล้วมันเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นก็เพราะว่าเจ้ากงล้อนั้นมันกลืนพลังงานเข้าไปมากกว่าที่มันจะรับไหว
หรือก็คือเจ้ากงล้อดำนั้นมันกำลังท้องแตกตาย!
ยอดเต๋านี้กำลังจะแตกสลายลง!
ฉางเล่อนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายใจหันไปมองเย่หยวนอย่างตกตะลึง
วิญญาณโกลาหลดั่งเดิม!
มิใช่ของบนโลกนี้!
แต่หากมันไม่ใช่ของบนโลกนี้แล้วทำไมมันจึงปรากฏขึ้นมาบนโลกนี้เล่า?
แต่เขานั้นไม่มีเวลาให้สงสัยมากมายนัก
เวลานี้รอยร้าวบนกงล้อดำนั้นมันค่อยๆ ขยายตัวขึ้นจนแทบพังทลายลง
แต่ในเวลานั้นเองที่หน้าของเขายิ่งต้องขาวซีดลง
เพราะมันมีคลื่นพลังจิตวิญญาณหนักหน่วงสายหนึ่งพุ่งเข้ามาใส่กงล้อดำนั้น
ครืน…
เวลานี้เจ้ากงล้อดำมันยิ่งสั่นสะท้านและยิ่งร้าวใหญ่ขึ้น
เวลานี้มันกลายเป็นว่าเย่หยวนได้สวนกระแสยิงส่งพลังจิตวิญญาณของตนเองไปใส่กงล้อดำนั้นแทน
การทำเช่นนี้มันเหมือนเอายาพิษให้คนกระหายดื่ม เป็นความรุนแรงที่ถึงตายได้
“ให้ตายสิ! เจ้า… เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่? หยุดนะ!”
ฉางเล่อนั้นร้องลั่นขึ้นมาก่อนจะพยายามตัดขาดการเชื่อมต่อกับจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวน
แต่ว่ามันสายเกินไปแล้ว
เพราะมือสีดำนั้นมันทำหน้าที่เหมือนท่อ
เวลานี้เมื่อน้ำจากอีกฝ่ายมันทะลักเข้ามาแล้ว เขาคนเดียวจึงไม่มีแรงพอที่จะไปปิดฝาท่อนั้น!
จิตของเย่หยวนมันแข็งแกร่งจนเกินไป!
เย่หยวนนั้นอ่อนแรงลงมากแต่พลังจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขายังคงส่งไปได้อีกมาก
เมื่อได้เห็นท่าทางตระหนกของฉางเล่อเย่หยวนก็ยิ้มขึ้น “เจ้าอยากกินข้ามิใช่หรือ? งั้นข้าจะให้เจ้ากินจนอิ่มท้องเลย!”
ฉางเล่อนั้นผงะหลังไปเวลานี้กงล้อดำนั้นมันแทบจะแตกสลายลงแล้วจะยังมาดูดกลืนพลังจิตวิญญาณใดๆ อีก?
“ข้า… ข้าผิดไปแล้ว! ท่านนักบุญฟ้าคราม ข้าจะคืนพลังจิตของท่านให้หมดเลย! ขอ… ขอร้องท่านเถอะ ช่วยหยุดด้วย!” ฉางเล่อร้องกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำตาคลอเบ้า
นี่มันคือหมองูตายเพราะงูอย่างแท้จริง!
เพียงแค่ว่าใครจะไปคิดว่าจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนมันจะแข็งแกร่งได้ปานนี้?
เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะขึ้นมา “แม้ว่าโอสถบรรพกาลมันจะชั่วช้าแต่ก็ไม่ได้น่าสะอิดสะเอียนเช่นเจ้า! คนที่ทรยศหักหลังอาจารย์ผู้มีคุณนั้นทุกผู้คนบนโลกหล้ามีสิทธิช่วยลงโทษสิ้น! จะมาขอร้องความเมตตาตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว!”
เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจคำขอของฉางเล่อก่อนจะยิ่งส่งพลังจิตเข้าไปหนักหน่วงกว่าเก่า
ตูม!
จนสุดท้ายกงล้อดำนั้นมันก็ไม่อาจทนรับไหวแตกสลายลงเป็นเสี่ยงๆ!
ฉางเล่อนั้นต้องกระอักเลือดออกมาคำโตก่อนจะร่วงตกลงไปนอนกองกับพื้นดิน
เจ้ากงล้อดำนั้นมันเชื่อมต่อโดยตรงกับจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขา เมื่อมันแตกสลายลงนั้นก็เหมือนการที่ยอดเต๋าของเขาพังทลาย
จิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาเองก็ได้รับแรงกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรงด้วยเช่นกัน!
เวลานี้เย่หยวนจึงค่อยถอนหายใจโล่งอก
ครั้งนี้เขาเกือบไม่รอดไปแล้วจริงๆ
เขานั้นก็ไม่นึกฝันว่าบนมหาพิภพถงเทียนนี้มันจะยังมีตัวตนที่เป็นภัยต่อจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาได้อยู่
แต่ในเวลานั้นเองมันก็เกิดเรื่องประหลาดตามมา!
เพราะพลังจิตวิญญาณของเย่หยวนที่ถูกดูดกลืนไปนั้นมันค่อยๆ ไหลกลับเข้ามาหาตัวของเย่หยวนจนร่างจิตวิญญาณของเขากลับมามีสีเทาขุ่นเหมือนก่อน
เพียงแค่ว่าในหมู่สิ่งที่ไหลกลับมานั้นมันมิได้มีแต่จิตวิญญาณของเขา
ภาพมากมายมันได้ปรากฏขึ้นในสมองของเย่หยวน
ภายในจิตของเย่หยวนนั้นมันมีข้อมูลมากล้นทะลักเข้ามา
โชคยังดีที่วิญญาณโกลาหลดั่งเดิมของเขานั้นมันแข็งแกร่งหนักแน่นจึงสามารถรับข้อมูลทั้งหมดนี้ไว้ได้
ภาพทั้งหลายนี้มันย่อมจะเป็นความทรงจำของคนที่ฉางเล่อได้เคยกลืนกินมา
หนึ่งในนั้นเย่หยวนได้เห็นความทรงโอสถบรรพกาล
แต่ความทรงจำเหล่านี้ย่อมไม่มีค่าใดต่อเย่หยวน
แต่หลังจากนั้นยอดเต๋าของคนทั้งหลายนั้นมันก็พุ่งเข้ามาสู่จิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนตาม
เย่หยวนต้องเบิกตากว้างขึ้นๆ
เพราะสิ่งนี้มันคือสมบัติล้ำค่าอย่างแท้จริง!
คนที่ตายลงด้วยมือของฉางเล่อนั้นมันมีแต่ยอดอัจฉริยะมากอนาคต แต่ละคนย่อมจะมีแนวทางศึกษาโอสถที่แตกต่างกันไป
นี่มันเหมือนการเอาสมบัติล้ำค่ามาส่งให้ถึงจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนทีเดียว!